فریدون مشیری

[part gah]

نمی خواهم بمیرم، با که باید گفت؟

کجا باید صدا سر داد؟

به زیر کدامین آسمان، روی کدامین کوه؟

که در ذرات هستی رَه بَرَد توفان این اندوه

که از افلاک عالم بگذرد پژواک این فریاد!

کجا باید صدا سر داد؟

فضا خاموش و درگاه قضا دور است

زمین کر، آسمان کور است

نمی خواهم بمیرم، با که باید گفت؟

اگر زشت و اگر زیبا

اگر دون و اگر والا

من این دنیای فانی را

هزاران بار از آن دنیای باقی دوست تر دارم

به دوشم گرچه بار غم توانفرساست

وجودم گرچه گردآلود سختی هاست

نمی خواهم از این جا دست بردارم!

دلم با صد هزاران رشته، با این خلق

با این مهر، با این ماه

با این خاک با این آب … پیوسته است

مراد از زنده ماندن، امتداد خورد و خوابم نیست

توان دیدن دنیای ره گم کرده در رنج و عذابم نیست

هوای همنشینی با گل و ساز و شرابم نیست

جهان بیمار و رنجور است

دو روزی را که بر بالین این بیمار باید زیست

اگر دردی ز جانش برندارم ناجوانمردی است

نمی خواهم بمیرم تا محبت را به انسانها بیاموزم

بمانم تا عدالت را برافرازم، بیفروزم

خرد را، مهر را تا جاودان بر تخت بنشانم

به پیش پای فرداهای بهتر گل برافشانم

چه فردائی، چه دنیائی!

جهان سرشار از عشق و گل و موسیقی و نور است …

نمی خواهم بمیرم، ای خدا!

ای آسمان!

ای شب!

نمی خواهم

نمی خواهم

نمی خواهم

مگر زور است؟

[orochi]

دل از سنگ باید که از درد عشق
ننالد خدایا دلم سنگ نیست
مرا عشق او چنگ اندوه ساخت
که جز غم در این چنگ آهنگ نیست
به لب جز سرود امیدم نبود
مرا بانگ
این چنگ خاموش کرد
چنان دل به آهنگ او خو گرفت
که آهنگ خود را فراموش کرد
نمی دانم این چنگی سرونوشت
چه می خواهد از جان فرسوده ام
کجا می کشانندم این نغمه ها
که یکدم نخواهند آسوده ام
دل از این جهان بر گرفتم دریغ
هنوزم به جان آتش عشق اوست
در این واپسین
لحظه زندگی
هنوزم در این سینه یک آرزوست
دلم کرده امشب هوای شراب
شرابی که از جان برآرد خروش
شرابی که بینم در آن رقص مرگ
شرابی که هرگز نیابم بهوش
مگر وارهم از غم عشق او
مگر نشنوم بانگ این چنگ را
همه زندگی نغمه ماتم است
نمی خواهم این ناخوش آهنگ را

فریدون مشیری

[ツツツ]

سلام دريا، سلام دريا، فشانده گيسو! گشوده سيما !
هميشه روشن، هميشه پويا، هميشه مادر، هميشه زيبا !
سلام مادر، كه مي تراود، نسيم هستي، زتار و پودت .
هميشه بخشش، هميشه جوشش، هميشه والا، هميشه دريا !
سلام دريا، سلام مادر، چه مي سرائي؟
چه مي نوازي ؟
بلور شعرت، هميشه تابان، زبان سازت، هميشه شيوا .چه تازه داري؟
بخوان خدا را، دلم گرفته، دلم گرفته !
كه از سرودم رميده شادي، كه در گلويم شكسته آوا !
چه پرسي ازمن: - « چرا خموشي؟
هجوم غم را نمي خروشي !جدار شب را نمي خراشي، چرا بدي را شدي پذيرا ؟
»- شكسته بازو گسسته نيرو، جدار شب را چگونه ريزم ؟
سپاه غم را چگونه رانم، به پاي بسته، به دست تنها ؟خروش گفتي ؟
چه چاره سازد، صداي يك تن، درين بيابان ؟
خراش گفتي ؟ كه ره گشوده، به زور ناخن، ز سنگ خارا ؟

[Mehran]

رفیقان دوستان، ده ها گروهند
که هـر یک در مسیر امتحــانند

گروهی صـورتک بر چهـره دارند
به ظاهر دوست، اما دشمنانند

گروهی وقت حاجت خاکبوسند
ولـی هنگام خدمت ها، نـهانند

گروهی خیـر و شر در فعلشان نیست
نه زحــمت بخش و نه، راحـت رسانند

گروهی دیده نــاپاکند، هشــدار
نگاه خود به هر سو می دوانند

بر این بی عصمتان ننگ جهان باد
که چون خــوکند و بد، بدتــر ز آنند


ولی یــاراטּ همدل از سـر لـطف
به هر حالت که باشد مهربانند

رفیقان را درون جان نگهدار
که آنها پر بها تر از جهــانند

با تشکر مهران...

[geojo]

جان میدهم به گوشه زندان سرنوشت
سر را به تازیانه او خم نمی کنم!
افسوس بر دوروزه هستی نمی خورم
زاری براین سراچه ماتم نمی کنم.
با تازیانه های گرانبار جانگداز
پندارد آنکه روحِ مرا رام کرده است!
جان سختی ام نگر، که فریبم نداده است
این بندگی، که زندگیش نام کرده است!
بیمی به دل زمرگ ندارم، که زندگی
جز زهر غم نریخت شرابی به جام من.
گر من به تنگنای ملال آور حیات
آسوده یکنفس زده باشم حرام من!
تا دل به زندگی نسپارم،به صد فریب
می پوشم از کرشمۀ هستی نگاه را.
هر صبح و شب چهره نهان می کنم به اشک
تا ننگرم تبسم خورشیدو ماه را !
ای سرنوشت، ازتو کجا می توان گریخت؟
من راهِ آشیان خود از یاد برده ام.
یکدم مرا به گوشۀ راحت مرا رها مکن
با من تلاش کن که بدانم نمرده ام!
ای سرنوشت مرد نبردت منم بیا !
زخمی دگر بزن که نیافتاده ام هنوز.
شادم از این شکنجه خدا را،مکن دریغ
روح مرا در آتشِ بیداد خود بسوز!
ای سرنوشت، هستی من در نبرد توست
بر من ببخش زندگی جاودانه را !
منشین که دست مرگ زبندم رها کند.
محکم بزن به شانه من تازیانه را .

[geojo]

اگر ماه بودم , به هر جا که بودم ,

سراغ ترا از خدا ميگرفتم .

و گر سنگ بودم , به هر جا که بودي ,

سر رهگذار تو , جا ميگرفتم .

اگر ماه بودي به صد ناز , ــ شايد ــ

شبي بر لب بام من مي نشستي .

و گر سنگ بودي , به هر جا که بودم ,

مرا مي شکستي , مرا مي شکستي !

[Mehran]

سر خود را مزن اينگـونـه به سنگ,
دل ديـوانـه تنـها دل تنگ!


منشيـن در پس ايـن بهتِ گـران
مَدَران جامه جان را, مَدَران!


مکن ای خسته ,در اين بغض درنگ
دلِ ديـوانـه ی تنـها ,دلِ تنگ!


پيش اين سنگدلان قدرِ دل و سنگ يکی است
قيل و قالِ زغن و بانگ شباهنگ يکی است


ديدی, آن را که تو خواندی به جهان يار ترين

سینه را ساختی از عشقش , سرشارترین

آنکه می گفت منم بهر تو غمخوارترین

چه دل آزار ترين شد! چه دل آزار ترين ؟


نه همين سردی و بيگانگی از حد گذراند,
نه همين در غمت اينگونه نشاند

بـا تـو چـون دشمـن, دارد سـرِ جنـگ!
دل ديـوانـه ی تـنــها! دل تنـگ!


نـالـه از درد مکن
آتشی را کـه در آن زيسته ای, سـرد مکن


با غمش باز بمان
سرخ رو باش از اين عشق و سر افراز بمان

راه عشق است که همواره شود از خون, رنگ
دل ديوانه ی تنها, دل تنگ !

با تشکر مهران...

[sara_girl]

ياد من باشد فردا دم صبح
جور دیگر باشم
بد نگویم به هوا، آب ، زمین
مهربان باشم، با مردم شهر
و فراموش کنم، هر چه گذشت
خانه ی دل، بتکانم ازغم
و به دستمالی از جنس گذشت ،
بزدایم دیگر،تار کدورت، از دل
مشت را باز کنم، تا که دستی گردد
و به لبخندی خوش
دست در دست زمان بگذارم

یاد من باشد فردا دم صبح
به نسیم از سر صدق، سلامی بدهم
و به انگشت نخی خواهم بست
تا فراموش، نگردد فردا
زندگی شیرین است، زندگی باید کرد
گرچه دیر است ولی
کاسه ای آب به پشت سر لبخند بریزم ،شاید
به سلامت ز سفر برگردد
بذر امید بکارم، در دل
لحظه را در یابم
من به بازار محبت بروم فردا صبح
مهربانی خودم، عرضه کنم
یک بغل عشق از آنجا بخرم
یاد من باشد فردا حتما
به سلامی، دل همسایه ی خود شاد کنم
بگذرم از سر تقصیر رفیق ، بنشینم دم در
چشم بر کوچه بدوزم با شوق
تا که شاید برسد همسفری ، ببرد این دل مارا با خود
و بدانم دیگر قهر هم چیز بدیست

یاد من باشد فردا حتما
باور این را بکنم، که دگر فرصت نیست
و بدانم که اگر دیر کنم ،مهلتی نیست مرا
و بدانم که شبی خواهم رفت
و شبی هست، که نیست، پس از آن فردایی

یاد من باشد
باز اگر فردا، غفلت کردم
آخرین لحظه ی از فردا شب ،
من به خود باز بگویم
این را
مهربان باشم با مردم شهر
و فراموش کنم هر چه گذشت……

[- Saman -]

می‌رفت و گیسوانِ بلندش را
بر شانه می‌پراکند،
شب را به دوش می‌برد
همراهِ عطرِ عنبرِ سارا.

□

در موجِ گیسوانِ بلندش
تابیده بود شب را
آرام، مثل زمزمه‌ی آب، می‌گذشت
با اختران به نجوا.

□

همراهِ گیسوانِ بلندش
خاموش، مثل زیر و بم خواب، می‌گذشت
پشتِ دریچه‌ها
چشم جهانیان به تماشا.

□

می‌رفت- باشکوه‌تر از شب-
همراهِ گیسوان بلندش
تا باغ‌های روشنِ فردا

یلدا!



فریدون مشیری





برگرفته از كتاب:
مشيري، فريدون؛ گزيده اشعار فريدون مشيري؛ تهران: مؤسسه انتشارات نگاه، انتشارات مهرآئين 1380.

[Йeda]

­


ناتوان گذشـته ام ز کوچـ ـه ها
نیمه جان رسیده ام به نیمه راه

چون کلاغ خسته ای در این غروب
می بـ ـرم به آشـ ـیان خود پنـ ـاه

در گریز از این زمان بی گذشت
در فغـ ـان از این ملال بی زوال

رانده از بهشت عشـ ـق و آرزو
مانده ام همه غم و همه خیال

سر نهاده چون اسیر خسته جان
در کمنـ ـد روزگـ ـار بد سـ ـرشت

رو نهفته چون سـ ـتارگان کور
در غبار کهکشان سرنوشت

می روم ز دیده ها نهان شوم
می روم که گریه در نهان کنم

یا مرا جدایـ ـی تو می کشد
یا تو را دوباره مهـ ـربان کنم

این زمان نشسته بی تو با خدا
آنکه با تو بود و با خـ ـدا نبود

می کند هوای گریه های تلخ
آنکه خنده از لبش جدا نبـ ـود

بی تو من کجا روم کجـ ـا روم
هستی من از تو مانده یادگار

من به پای خود به دامت آمدم
من مگر ز دست خود کنم فرار

تا لبـ ـم دگر نفس نمی رسـ ـد
ناله ام به گوش کس نمی رسد

می رسی به کام دل که بشنوی
ناله ای از این قفس نمی رسـ ـد