»» خـبــرها و تـحــولات بــاشـگاه بايرن مونيخ: FC Bayern München News

[franch]

تداوم پیروزی‌های لورکوزن و هوفنهایم/ شکست اینتراخت در حضور مهدوی‌کیا

توقف بايرن در برابر مونشن گلادباخ


هفته سیزدهم مسابقات فوتبال بوندس‌لیگا آلمان با پیروزی تیم‌های لورکوزن، هوفنهایم و بروسیا دورتموند، توقف بایرن مونیخ و شکست سنگین اینتراخت پیگیری شد. به گزارش خبرگزاری مهر، روز دوم از هفته سیزدهم مسابقات فوتبال لیگ دسته اول باشگاه‌های آلمان (بوندس‌لیگا) امشب با برگزاری 7 دیدار همزمان پیگیری شد که در مهمترین دیدار هفته تیم بایرلورکوزن با پیروزی 2 بر یک برابر شالکه به صدرنشینی خود در این رقابت‌ها ادامه داد.


در این دیدار کیسلینگ (30) و هلمز(41) برای بایرلورکوزن گلزنی کردند و کورانی در دقیقه 58 تک گل شالکه را به ثمر رساند. ضمن اینکه از دقیقه 67 و با اخراج "گونزولو" تیم بایرلورکوزن با 10 بازیکن به بازی ادامه می داد.
همچنین در دیگر دیدار این هفته تیم فوتبال بایرن مونیخ در حالی در زمین مونشن گلادباخ به تساوی 2 بر 2 رضایت داد که تا دقیقه 79 با دو گل از این تیم پیش افتاده بود. روب فرند(79) و بارادلی(81) برای مونشن گلادباخ گلزنی کردند و گل‌های تیم بایرن مونیخ نیز توسط تونی (21) و ریبری (65) به ثمر رسید.
در سایر دیدارهای امشب نتایج زیر بدست آمد:
* بروسیا دورتموند 4 - اینتراخت فرانکفورت صفر(در این دیدار مهدوی کیا 90 دقیقه در ترکیب اینتراخت حضور داشت)
* انرگی کوتبوس یک - کارلسروهه صفر
* هرتابرلین 2 - هامبورگ یک
* هوفنهایم 3 - وولفسبورگ 2
* اشتوتگارت صفر - آرمنیا بیله فلد صفر
هفته سیزدهم رقابت‌های فوتبال بوندس‌لیگا فردا با برگزاری دیدار بین تیم‌های وردربرمن و کلن به پایان خواهد رسید.

جدول رده بندی:
1- بایرلورکوزن 28 امتیاز - تفاضل گل 16+
2- هوفنهایم 28 امتیاز - تفاضل گل 15+
3- بایرن مونیخ 25 امتیاز
4- هرتابرلین 24 امتیاز
----------------------
15- بوخوم 10 امتیاز - تفاضل گل 5-
16- کارلسروهه 10 امتیاز- تفاضل گل 12-
17- آرمنیا بیله فلد 8 امتیاز- تفاضل گل 10-
18- انرگی کوتبوس 6 امتیاز- تفاضل گل 13-

[pedramakaay]

دوست عزيز اشتباه كردي بازي رو دبي اسپورت 2 نشون داد

من اشتباه نکردم...خودت به جدول برو و ببین که سایت رسمی اینو اعلام کرده بود...اما به دلیل قهرمانی تیم امارات در رقبت های آسیایی برنامه عوض شد و دبی اسپورت 1 جشن رو نشون داد و دبی اسپورت 2 بازی بایرن رو.....

[mohamad23]

شواينی در گفت و گو با سايت بايرن : من عاشق فوتبالم
ديگر بايد باستين شواين اشتايگر را يكى از بهترين هاى فوتبال آلمان دانست. شواين در جام جهانى ۲۰۰۶ به عنوان يك پديده جوان به دنياى فوتبال معرفى شد. هيچ كس فكر نمى كرد زمانى غيبت اين بازيكن به معضل بزرگى براى بايرن مونيخ و حتى تيم ملى آلمان تبديل شود. حالا ديگر وقتى شواين در تركيب بايرن يا تيم ملى آلمان قرار نمى گيرد، غيبت او كاملاً به چشم مى آيد. در چند بازى اخير بايرن، شواين به دليل مصدوميت نتوانست تيمش را همراهى كند. امروز كلينزمن بايد خوشحال باشد زيرا مى تواند بعد از چند بازى دوباره هافبك جوان خود را در تركيب تيم قرار دهد. شواين اشتايگر در بازى امروز بايرن مقابل مونشن گلادباخ دوباره به تركيب تيمش بازمى گردد. او براى حضورى موفق دربازى حساس امروز انگيزه هاى زيادى دارد. گفت و گوى وب سايت بايرن با شواين اشتايگر را درذيل بخوانيد:
• مصدوميتتان كاملاً برطرف شده است؟
- بله. از پنجشنبه در تمرينات تيمى شركت كرده ام و هيچ مشكلى نداشته ام. براى بازى امروز كاملاً آمده ام.
• در تركيب اصلى قرار خواهى گرفت؟
- هنوز نمى دانم. اين بستگى به نظر كلينزمن دارد. البته هفته گذشته او به من گفت كه براى بازى شنبه روى من حساب كرده است.
• پس با آمادگى كامل امروز شما را در ميدان خواهيم ديد؟
- اگر بازى كنم، سعى مى كنم بهترين عملكردم را ارائه دهم. اين روزها همه بازيكنان بايرن كاملاً آماده اند براى بازگشت به تركيب اصلى بايد خودم را به خوبى نشان دهم.
• بايرن در اين فصل شروع چندان خوبى در رقابت هاى بوندس ليگا نداشت. علت اين مسأله چه بود؟
- خب ما تقريباً در شرايطى كاملاً متفاوت نسبت به فصل گذشته پا به رقابت هاى فصل جديد گذاشتيم. راستش را بخواهيد من شخصاً انتظار چنين شروع ضعيفى را از بايرن داشتم. به هر حال خيلى چيزها در بايرن تغيير كرده بود. از كادر هدايت گرفته تا محل تمرينات. حتى سياست هاى باشگاه هم نسبت به فصل گذشته تغييرات زيادى داشته است. ما براى اينكه خودمان را با شرايط جديد وقف دهيم قبل از هر چيز به زمان احتياج داشتيم. از طرف ديگر انتظارات از تيم ما بالا بود. هيچ كس تحمل باخت بايرن را نداشت. در كل شرايط بسيار دشوارى در اول فصل برايمان به وجود آمد. خيلى تلاش كرديم تا توانستيم خودمان را از اين بحران به وجود آمده نجات دهيم. خيلى زود به خودمان آمديم. حالا با شرايط جديد مى توانيم به قهرمانى نيم فصل فكر كنيم.
• فكر مى كنيد بايرن قهرمان نيم فصل شود؟
- هدف ما چيزى جز اين نيست. فاصله بسيار كمى با صدر جدول داريم. بايرن تيم بزرگ و باتجربه اى است و مى تواند اين اختلاف امتياز كم را جبران كند. در قدم اول ما بايد در ديدار سخت امروز هر ۳ امتياز را كسب كنيم.
• دربى مونيخ هميشه براى بايرن سخت بوده است؟
- بله اما هميشه بايرن از اين ميدان سخت و دشوار سربلند بيرون آمده. ما اين فصل هم مى توانيم گلادباخ را از پيش رو برداريم. براى رسيدن به قهرمانى نيم فصل در ادامه رقابت ها نبايد امتيازى از دست بدهيم.
• وضعيت بايرن در ليگ قهرمانان چطور است؟
- تقريباً خيالمان از صعود به مرحله بعدى راحت است. در ادامه بايد براى صدرنشين بسيار تأثيرگذار خواهد بود. در ادامه بازى هاى اين گروه كار بسيار دشوارى داريم. براى صدرنشينى بايد از ۲ بازى بعدى خود ۶ امتياز را كسب كنيم. ما امسال قصد داريم حضورى موفق در ليگ قهرمانان داشته باشيم. بايرن پتانسيل حضور در مراحل پايانى اين رقابت ها را دارد.
• در اين فصل مصاحبه هاى زيادى را از شما خوانده ايم. اكثر سؤالات تكرارى بوده اند. اينكه بايرن چه اهدافى دارد و يا قصد حضور در ليگ هاى ديگر را داريد يا خير. اگر موافق باشيد قصد داريم در ادامه اين مصاحبه سؤالات متفاوتى از شما بپرسيم.
- با كمال ميل به سؤالات شما جواب خواهم داد.
• شواين اشتايگر چقدر به مد و وضع ظاهرى خود اهميت مى دهد؟
- خيلى كمتر از چيزى كه مرم فكر مى كنند. خيلى ها فكر مى كنند وضع ظاهرى و طرز لباس پوشيدن براى من خيلى مهم است حتى مهمتر از پيروزى و موفقيت در دنياى فوتبال! اما واقعاً اين طور نيست. شايد كسانى كه خريد كردن من را ديده اند حرف هايم را تأييد كنند. من شايد براى خريد لباس ماهى يك ساعت هم وقت ندارم. به عنوان مثال براى انتخاب كفش دلخواه بيشتر از ۵ يا ۱۰ دقيقه زمان نمى خواهم. لباسى را كه احساس مى كنم برايم مناسب است مى پوشم، در همين حد نه بيشتر.
• اگر به گذشته برگرديد باز هم فوتباليست خواهيد شد؟
- اگر صد بار ديگر هم به دنيا بيايم باز هم فوتباليست مى شوم. من عاشق فوتبال هستم. هيچ گاه فوتبال را به چشم سرگرمى و يا شغل نگاه نكرده ام. فوتبال همواره بخشى از زندگى من بوده. اگر فوتبال از زندگى ام حذف شود ديگر زندگى برايم معنا ندارد.
• فوتبال برايتان از خانواده هم مهمتر است؟
- زندگى هر كسى به چند بخش مختلف تقسيم مى شود. چيزهايى مثل خانواده شغل، عشق و... بخش هاى مهم زندگى هر فرد را تشكيل مى دهند. هيچ كس نمى تواند از ميان بهترين بخش هاى زندگى اش مهمترين و يا بهترين را انتخاب كند. هر كدام در جاى خود هستند مسلماً خانواده براى من بسيار مهم است، درست مثل فوتبال.
• تاكنون به اين مسأله فكر كرده ايد كه بعد از خداحافظى از مستطيل سبز چكار خواهد كرد؟
- هنوز نمى دانم اما مسلماً هيچ گاه ارتباطم با دنياى فوتبال به طور كامل قطع نخواهد شد. شايد در آينده به عنوان يك مربى در دنياى فوتبال مشغول به كار شوم. راستش را بخواهيد بدم هم نمى آيد.
• نسبت به ۱۸ سالگى تان چه تغييراتى در رفتار شواين اشتايگر به وجود آمده است؟
- تا چند سال پيش خيلى عجول بودم و به خاطر همين اخلاقم با مشكل مواجه شدم. اول تصميم مى گرفتم و بعد از يك روز در مورد تصميمى كه گرفته ام فكر مى كردم! هميشه به خاطر اين اخلاقم مورد سرزنش اطرافيان قرار مى گرفتم اما حالا ديگر اين اخلاق بد را كنار گذاشته ام خيلى منطقى تر به مسائل مختلف نگاه مى كنم. قبل از انجام هر كارى و يا قبل از گفتن هر حرفى خوب فكر مى كنم. اين باعث شده كه نسبت به گذشته خيلى كمتر مرتكب اشتباه شوم.
• اين مسأله در فوتبال شما هم تأثيرى گذاشته است؟
- بله. وقتى جوان تر بودم بارها و بارها به خاطر عجولى ام جريمه شدم. حرف هايى را به مربى و يا همتيمى هاى خود مى زدم كه باعث دلخورى آنها مى شد. شايد اگر با همين اخلاق وارد يك تيم حرفه اى مثل بايرن مى شدم اصلاً نمى توانستم به اينجا برسم. به هر حال خوشحالم كه اين اخلاق بدم را كنار گذاشته ام.
• نظرتان در مورد يورگن كلينزمن چيست؟
- مربى بسيار بزرگى است. او كارش را بلد است. او در تيم ملى آلمان مربى من بود. وقتى كلينزمن به عنوان مربى جديد بايرن معرفى شد، من خيلى خوشحال شدم. مى دانستم كه او بهترين انتخاب براى باشگاه بايرن است. باشگاه بايرن با كلينزمن به اهداف خود خواهد رسيد. در اين مورد جاى هيچ ترديدى نيست.
• و يوآخيم لو؟
- لو و كلينزمن شباهت هاى زيادى با هم دارند. هر دوى آنها مربيان بسيار خوبى هستند. لو به نظم و انضباط تيمش اهميت زيادى مى دهد. او هيچ وقت بى نظمى را تحمل نمى كند. به نظر من اين يكى از اركان موفقيت او در تيم ملى بوده است. لو در كارش بسيار جدى است با اين حال رابطه بسيار خوبى با بازيكنان خود دارد.
• آلمان در جام جهانى ۲۰۱۰ با لو موفق خواهد شد؟
- ما در رقابت هاى يورو ۲۰۰۸ حضور بسيار خوبى داشتيم. مطمئناً در جام جهانى نيز همين اتفاق تكرار خواهد شد. آلمان در جام جهانى يكى از مدعيان اصلى حضور در فينال خواهد بود. براى رسيدن به اين هدف ما همه ابزار لازم را داريم.

ابرار ورزشی

[bayern]

چهره‌های برجسته فوتبال آلمان در نیم قرن اخیر

اووه زلر، ستاره‌ی فراموش‌نشدنی فوتبال آلمان

اووه زلر در بازی‌های جام جهانی ۱۹۶۲
Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: اووه زلر در بازی‌های جام جهانی ۱۹۶۲

اووه زلر ستاره‌ی پیشین تیم ملی فوتبال آلمان، در اوج فعالیت ورزشی خود، یکی از بهترین مهاجمان فوتبال در جهان بود. وی ده‌ها سال پس از کناره‌گیری از فوتبال، هنوز یکی از محبوب‌ترین ورزشکاران آلمان به شمار می‌رود.

زلر مهاجمی بود که با حرکت‌های آکروباتیک گل‌های زیبایی به ثمر می‌رساند. او علیرغم قدی کوتاه، به خاطر قدرت پرش فوق‌العاده، حتا برای مدافعان بلند قامت تیم مقابل نیز هراس‌آور بود. در بازی فراموش نشدنی نیمه‌نهایی میان آلمان و ایتالیا در چارچوب رقابت‌های جام جهانی مکزیک که به «بازی قرن بیستم» معروف است، دوبار پیروزی زلر در دوئل هوایی، منجر به ایجاد دو موقعیت برای گرد مولر و دوگل توسط او برای تیم ملی آلمان شد. اگر چه این تیم ملی فوتبال ایتالیا بود که در آن بازی پس از ۱۲۰ دقیقه پیکار هیجان‌انگیز، سرانجام با نتیجه‌ی چهار بر سه پیروز از میدان خارج شد.



اووه زلر در ۵ نوامبر ۱۹۳۶ در خانواده‌ای ورزش‌دوست در هامبورگ زاده شد. در ۹ سالگی به تیم فوتبال باشگاه هامبورگ پیوست. برای نخستین بار هنگامی که فقط ۱۶ سال داشت در لیگ اصلی برای باشگاه هامبورگ بازی کرد. در آن موقع هنوز لیگ برتر فوتبال سراسری آلمان (بوندس‌لیگا) پایه‌گذاری نشده بود.



اووه زلر در هفده سالگی نخستین بازی خود را برای تیم ملی فوتبال آلمان انجام داد. وی هنگامی که ۲۴ ساله بود، کاپیتن تیم ملی فوتبال آلمان شد و تا کناره‌گیری خود از این تیم در سال ۱۹۷۰ مجموعا ۷۲ بازی برای تیم ملی آلمان انجام داد.



زلر مجموعا ۴۳ گل برای تیم ملی فوتبال آلمان به ثمر رسانید. آخرین گل او، یکی از تماشایی‌ترین گل‌های او و در بازی تاریخی مقابل تیم ملی انگلستان در چارچوب رقابت‌های جام جهانی ۱۹۷۰ در مکزیک بود. در آن بازی، زلر توپ بلندی را با ضربه‌ی پشت سر وارد دروازه‌ی انگلستان کرد و نتیجه را به مساوی دو بر دو کشانید. مدت کوتاهی پس از آن، گرد مولر مهاجم تیزچنگ تیم ملی آلمان با حرکتی تماشایی برای سومین بار دروازه‌ی تیم ملی انگلستان را فروریخت و تیم ملی آلمان با پیروزی سه بر دو موفق شد انتقام شکست چهار بر دو خود را در بازی نهایی جام جهانی ۱۹۶۶ در انگلستان از این کشور بگیرد.



اووه زلر بین سال‌های ۱۹۵۸ تا ۱۹۷۰ روی هم در چهار جام جهانی شرکت داشت و مجموعا ۲۱ بار در چارچوب رقابت‌های آن برای تیم ملی آلمان توپ زد. او در هر چهار دوره بازی‌های جام جهانی موفق شد نام خود را وارد فهرست گلزنان کند. چنین افتخاری تا کنون فقط نصیب پله ستاره‌ی افسانه‌ای تیم ملی فوتبال برزیل شده است. اووه زلر تا سال ۱۹۹۸ رکورددار بازی‌های ملی آلمان در جام‌های جهانی بود و در آن سال رکورد او توسط لوتار ماتئوس شکسته شد.



زلر در طول فعالیت ورزشی خود، همواره به باشگاه هامبورگ وفادار ماند. او ۲۳۹ بازی برای هامبورگ انجام داد و روی هم ۱۳۷ گل برای این تیم به ثمر رسانید. وی در رقابت‌های باشگاه‌های اروپا نیز ۲۱ گل برای هامبورگ به ثمر رسانید که تا کنون رکورد محسوب می‌شود.



افتخارات بسیاری در کارنامه‌ی ورزشی اووه زلر ثبت شده است. وی در سال ۱۹۵۸ با تیم ملی فوتبال آلمان به مقام چهارم جهان دست یافت. در سال ۱۹۶۶ نایب قهرمان جهان شد و در سال ۱۹۷۰ مقام سوم را کسب کرد. زلر با هامبورگ در سال ۱۹۶۰ قهرمان باشگاه‌های آلمان شد و در سال ۱۹۶۳ جام حذفی را به دست آورد. وی در فصل ۱۹۶۳/۶۴یعنی در نخستین دور رقابت‌های لیگ برتر فوتبال آلمان (بوندس‌لیگا) با ۳۰ گل آقای گل شد. افزون بر آن، زلر در سال ۱۹۶۰ عنوان بهترین بازیکن آلمان را از آن خود کرد.



اووه زلرBildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: اووه زلر زلر جزو بازیکنانی بود که از روحیه‌ی عالی ورزشکاری برخوردار بود. او در تمام سال‌های فعالیت ورزشی خود، تنها یکبار کارت قرمز دریافت کرد. باشگاه انترمیلان ایتالیا در سال ۱۹۶۱ تلاش کرد با پیشنهادی بالغ بر ۱/۲ میلیون مارک ـ که در آن زمان رقم هنگفتی به شمار می‌رفت ـ اووه زلر را از باشگاه هامبورگ جدا سازد، اما زلر این پیشنهاد را نپذیرفت و به هامبورگ وفادار ماند.



اووه زلر در سال ۱۹۷۲ بازی خداحافظی خود را با تیم هامبورگ در مقابل تیم منتخب جهان انجام داد و پس از آن کفش‌های فوتبال خود را به دیوار آویخت. اگر چه او به فعالیت خود در میدان‌های ورزشی پایان داد، اما همچنان در کنار ورزش فوتبال باقی ماند. زلر در فاصله‌ی سال‌های ۱۹۹۵ تا ۱۹۹۸ در مقام ریاست باشگاه هامبورگ خدمت کرد.


چهار سال پیش کتاب خاطرات زلر تحت عنوان «سپاس، فوتبال!» منتشر شد. وی سال گذشته، هفتادمین زادروز خود را جشن گرفت. از سال ۲۰۰۵ مجسمه‌ی بزرگ برنزی اووه زیلر که بیش از سه متر بلندی و حدود چهار تن وزن دارد، زینت‌بخش استادیوم ورزشی هامبورگ است.

[bayern]

فرانتس بکن‌باوئر، یگانه قیصر عالم فوتبال

Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift:

فرانتس بکن‌باوئر، یکی از ستارگان بزرگ عالم فوتبال در کنار ماریو زاگالو، مربی تیم ملی فوتبال برزیل، تنها چهره‌ای است که هم به عنوان بازیکن و هم به عنوان سرمربی، عنوان قهرمانی جهان را کسب کرده است.

البته بکن‌باوئر از یک لحاظ دیگر حتی از زاگالو نیز پیشی گرفت و آن اینکه او توانست نه تنها میزبانی جام جهانی ۲۰۰۶ را نصیب آلمان کند، بلکه با برنامه‌ریزی دقیق و پشتکاری درخور توجه، سهم مهمی در برگزاری موفقیت‌آمیز این مسابقات و همچنین بازگشتن وجه و اعتبار از دسته رفته فوتبال آلمان داشته باشد.



بکن‌باوئر که در سال ۱۹۷۴ به عنوان کاپیتان تیم ملی فوتبال آلمان، هلندیها را در دیدار فینال ۲ بر ۱ شکست داده و جام جهانی را در دست گرفته بود، در سال ۱۹۹۰ هم به عنوان سرمربی تیم ملی کشورش در جام جهانی ایتالیا انتقام شکست آلمانها از آرژانتین در فینال ۱۹۸۶ را گرفت و با پیروزی ۱ بر صفر تیمش در فینال، جام جهانی را به آلمان برد.



بکن‌باوئر (چپ) و یوهان کرویف، رقیب سرسخت هلندی وی در فینال جام جهانی ۱۹۷۴Bildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: بکن‌باوئر (چپ) و یوهان کرویف، رقیب سرسخت هلندی وی در فینال جام جهانی ۱۹۷۴همانطور که اشاره شد، جام جهانی ۱۹۷۴، اوج موفقیت بکن‌باوئر بود، بازیکنی که در جامهای جهانی ۱۹۶۶ در انگلیس و ۱۹۷۰ در مکزیک هم خوش درخشیده بود، اما از کسب عنوان محروم مانده بود. البته در جام جهانی ۱۹۶۶ در انگلیس، بکن‌باوئر با آلمان به عنوان نایب قهرمانی جهان دسته یافته و در سال ۱۹۷۰ نیز مقام سوم را کسب کرده بود.



بسیاری از کارشناسان فوتبال دیدار نیمه نهایی آلمان در برابر ایتالیا در این دوره را بازی قرن می‌دانند؛ دیداری که در وقت اضافه ۴ بر ۳ به سود ایتالیا خاتمه یافت. در این دیدار بکن‌باوئر که یکی از مهره‌های کلیدی تیم آلمان محسوب می‌شد، علیرغم آسیب‌دیدگی شدید استخوان ترقوه‌اش به بازی ادامه داد.



این ستاره بزرگ که از دید بسیاریها، هنوز هم بهترین، اگر نه یکی از بهترین لیبروهای تاریخ فوتبال محسوب می‌‌شود، چه در داخل میدان و چه بیرون از زمین، از نفوذ زیادی برخوردار بود و حتی نظرش را درمورد تاکتیک و ترکیب تیم به مربیان اعمال می‌‌کرد.



بکن‌باوئر برنده توپ طلایی سال ۷۶ به عنوان بهترین بازیکنBildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: بکن‌باوئر برنده توپ طلایی سال ۷۶ به عنوان بهترین بازیکن بکن‌باوئر بزرگترین موفقیتهایش را در سطح باشگاهی با بایرن مونیخ جشن گرفته و در طول ۱۲ سالی که در خدمت این باشگاه بوده، پنج بار قهرمان بوندسلیگا، چهار بار قهرمان جام حذفی آلمان و سه بار پیاپی هم قهرمان جام قهرمانان باشگاههای اروپا شد.



او مجموعا ۱۰۳ بازی برای تیم ملی فوتبال آلمان انجام داده و ۵۰ بار هم به عنوان کاپیتان، این تیم را هدایت کرده، اگر چه بکن‌باوئر بدون داشتن بازوبند کاپیتانی هم یکی از راهبران بی قید و شرط در میدان محسوب می‌‌شده و به همین خاطر به قیصر شهرت پیدا کرده است.



بکن‌باور، قیصر باصلابت میدانBildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: بکن‌باور، قیصر باصلابت میدانبکن‌باوئر پس از اینکه چند سالی در خدمت باشگاه کاسموس نیویورک بود و در لیگ حرفه‌ای آمریکا توپ زد، به آلمان بازگشت و در اوایل دهه هشتاد میلادی در باشگاه هامبورگ به فعالیتهای حرفه‌ای خود خاتمه داد، اما همچنان به فوتبال وفادار ماند و فصل تازه ای را شروع کرد.



در سال ۱۹۸۴، بکن‌باوئر سرمربیگری تیم ملی فوتبال آلمان را که دورانی بحرانی را می‌‌گذراند برعهده گرفت، البته بدون داشتن مدرکی در این عرصه. خودش هم هیچ لزومی در این نمی‌دید که دوره‌ای را بگذراند و در جواب منتقدان دائم می‌‌گفت: «استادان دانشکده ورزش می‌‌خواهند مثلا چه به من یاد بدهند؟!»



تیم ملی فوتبال آلمان تحت سرمربیگری بکن‌باوئر دو بار پیاپی به فینال جام جهانی راه پیدا کرد: اولین بار در سال ۱۹۸۶ در مکزیک که آلمان ۳ بر ۲ از آرژانتین شکست خورد و دومین بار در سال ۱۹۹۰، باز هم در برابر آرژانتین که این بار آلمان پیروز میدان را ترک کرد و برای سومین بار عنوان قهرمانی جهان را بدست آورد.



بکن‌باوئر در میان بازیکنانش پس از کسب عنوان قهرمانی جهان در سال ۱۹۹۰Bildunterschrift: بکن‌باوئر در میان بازیکنانش پس از کسب عنوان قهرمانی جهان در سال ۱۹۹۰

یکی از صحنه‌های به یادماندنی جام جهانی ۱۹۹۰، دقایق پس از به صدا درآمدن سوت پایان فینال و پیروزی آلمان بود. در حالیکه بازیکنان آلمان لحظه‌ای آرام و قرار نداشتند و با شادی بی‌حسابی این پیروزی را جشن می‌گرفتند، بکن‌باوئر با چهره‌ای متفکر به تنهایی بر روی چمن استادیوم المپیک رم، مشغول قدم زدن بود.



بکن‌باوئر خود درباره این تصویر خاطرانگیز سال ۱۹۹۰ می‌گوید: «من به‌شدت تحت تاثیر قرار گرفته بودم، اما دوست داشتم که در آن لحظه تنها باشم و این فصل از فعالیتم را ببندم. در واقع این آخرین بازی من به عنوان سرمربی تیم ملی فوتبال آلمان بود و آن لحظه هم به نوعی، لحظه‌ای بود که می‌توانستم و باید از این مقام خداحافظی می‌کردم.»



بکن‌باوئر بعد از این موفقیت بزرگ، فصلی را به عنوان سرمربی باشگاه فرانسوی المپیک مارسی تجربه کرد و در اواسط دهه نود میلادی نیز دورانی را به عنوان سرمربی باشگاه پرآوازه بایرن مونیخ گذارند. کسب عنوان قهرمانی بوندسلیگا در سال ۱۹۹۴ و کسب عنوان قهرمانی جام یوفا در سال ۱۹۹۶ موفقیتهای بکن‌باوئر در آن سالها بوده‌اند.



این ستاره بزرگ، اگر چه از آن پس، دیگر به عنوان سرمربی قدم به میدان نگذاشت، اما پیوندش با فوتبال همواره ادامه یافته و تنگاتنگ بوده است.



موفقیت بکن‌باوئر در میزبانی برگزاری جام جهانی ۲۰۰۶ در آلمانBildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: موفقیت بکن‌باوئر در میزبانی برگزاری جام جهانی ۲۰۰۶ در آلماندر سال ۱۹۹۸، بکن‌باوئر به عنوان نایب‌رئیس فدارسیون فوتبال آلمان برگزیده شد و یکی از اهداف مهمی که او پس از انتصاب به این مقام دنبال می‌کرد، انتخاب شدن آلمان به عنوان میزبان برگزاری جام جهانی فوتبال ۲۰۰۶ بود. هدفی که بکن‌باوئر با تلاش و پشتکار زیاد به آن دست یافت و با ایفای نقشی تعیین‌کننده در برگزاری موفقیت‌آمیز جام جهانی ۲۰۰۶، سهمی بسزا در بازگشتن وجه و اعتبار از دست رفته فوتبال آلمان داشت.



البته باید گفت که علیرغم موفقیتهای بیشماری که بکن‌باوئر در کنار میدان به عنوان سرمربی، سرپرست تیم و برنامه‌ریز کسب کرده، این قدرت و سلطه او به عنوان بازیکن در خود میدان بود که لقب قیصر را برای او به ارمغان آورد و سبب شد که او را بهترین فوتبالیست آلمان در قرن بیستم بدانند.

[bayern]

گرد مولر، «بمب‌افکن» تیم ملی فوتبال آلمان

Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift:

گرد مولر که نام کامل او گرهارد مولر است، بی‌ترید یکی از بهترین مهاجمان و گلزنان تاریخ فوتبال به شمار می‌رود. او آوازه‌ی خود را فقط مدیون شمار گل‌هایی که به ثمر ‌رساند نبود.

مولر با قد کوتاه، اندامی تا حدودی تپلی و ران‌های عضلانی و نیرومند، ویژگی‌هایی داشت که نظرها را به خود جلب می‌کرد. گل‌های او زیبا و استثنایی بود و آن‌‌ها را در هر حالتی به ثمر می‌رساند: در هوا، ایستاده، نشسته یا خوابیده، گاه با سر، گاه با سینه، گاه با زانو!



مولر که در نوک حمله‌ی تیم فوتبال باشگاه بایرن مونیخ و تیم ملی فوتبال آلمان بازی می‌کرد، در فاصله‌ی سال‌های ۱۹۶۶ تا ۱۹۷۴، در تیم ملی آلمان جزو محور اسطوره‌ای «مایر ـ بکن‌باوئر ـ مولر» به شمار می‌رفت.



مولر (پیراهن سفید) مهاجم مهارناپذیر تیم ملی فوتبال آلمان در دیدار نیمه نهایی ۱۹۷۰ در برابر ایتالیاBildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: مولر (پیراهن سفید) مهاجم مهارناپذیر تیم ملی فوتبال آلمان در دیدار نیمه نهایی ۱۹۷۰ در برابر ایتالیامولر در تاریخ فوتبال آلمان و جهان رکوردهای شگفت‌انگیزی برجای گذاشت که به این سادگی‌ها برای بازیکنی دست‌یافتنی نیست. او که در تاریخ ۳ نوامبر سال ۱۹۴۵ در نوردلینگن آلمان متولد شد، برای نخستین بار در بیست و یک سالگی پیراهن تیم ملی فوتبال آلمان را به تن کرد و هشت سال در خدمت این تیم بود. مولر در این هشت سال مجموعا ۶۲ بازی برای تیم ملی فوتبال آلمان انجام داد و ۶۸ گل به ثمر رسانید. یعنی بطور میانگین بیش از یک گل در هر بازی.



گرد مولر به همراه تیم ملی فوتبال آلمان در سال ۱۹۷۴ به مقام قهرمانی جهان رسید. در بازی نهایی آن دوره از مسابقات، آلمان در مقابل رقیب دیرینه‌ی خود هلند قرار گرفته بود. تا چند دقیقه پیش از پایان نیمه‌ی نخست، دو تیم با نتیجه‌ی یک بر یک مساوی بودند. در این لحظات گرد مولر که او را در آلمان «بمب‌افکن» تیم ملی می‌نامیدند، با وارد کردن دومین گل به دروازه‌ی هلند، آلمان را برای دومین بار قهرمان جهان ساخت. گل مولر در آن بازی هم مانند همه‌ی گل‌های او تماشایی و نشانگر تیزچنگی و خوش‌اشتهایی این مهاجم استثنایی بود.



مولر در مسابقات جام جهانی مجموعا ۱۴ گل به ثمر رسانید و تا سال پیش که رونالدو ستاره‌ی برزیلی با پانزدهمین گل خود در رقابت‌های جام جهانی در آلمان، رکورد مولر را شکست، پیشتاز بود. مولر با تیم ملی آلمان یکبار نیز در سال ۱۹۷۲ قهرمان جام ملت‌های اروپا شد.



گل پیروزی ۲ بر ۱ آلمان در برابر اسکاتلند با ضربه سر گرد مولر، در دیداری تدارکاتی در سال ۱۹۷۴Bildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: گل پیروزی ۲ بر ۱ آلمان در برابر اسکاتلند با ضربه سر گرد مولر، در دیداری تدارکاتی در سال ۱۹۷۴در کارنامه‌ی فوتبال باشگاهی مولر نیز عنوان‌های افتخار فراوانی ثبت شده است. او ۱۵ سال برای باشگاه بایرن مونیخ توپ زد. در این مدت به همراه این تیم یکبار قهرمان باشگاه‌های جهان، سه بار قهرمان باشگاه‌های اروپا، یکبار قهرمان جام حذفی باشگاه‌های اروپا، چهاربار قهرمان آلمان و چهاربار قهرمان جام حذفی آلمان شد.



افزون بر آن، مولر در سال‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۷۲ لقب بهترین گلزن اروپا را از آن خود کرد. وی همچنین در سال ۱۹۷۰ از طرف کارشناسان فوتبال به عنوان بهترین بازیکن اروپا انتخاب شد. مولر دوبار نیز به عنوان بهترین بازیکن آلمان انتخاب شد. او در ۴۲۷ بازی خود در لیگ برتر فوتبال آلمان (بوندس‌لیگا) مجموعا ۳۶۵ گل به ثمر رسانید.



سال‌های پایانی فعالیت ورزشی مولر نشان می‌دهد که او یک پدیده‌ی استثنایی در تاریخ فوتبال بود. وی که در سال ۱۹۷۹ کم‌کم به دوران بازنشستگی ورزشی خود می‌رسید و کمی هم اضافه‌وزن پیدا کرده بود، پیش از آویختن کفش‌های فوتبال خود به دیوار، دو سال نیز برای یک باشگاه فوتبال آمریکایی توپ زد. حاصل کار او در ۸۰ بازی در لیگ برتر فوتبال آمریکای شمالی، مجموعا ۴۰ گل بود!



گل مولر در برابر تیم ملی پرو در جام جهانی ۱۹۷۰ مکزیکBildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: گل مولر در برابر تیم ملی پرو در جام جهانی ۱۹۷۰ مکزیککارشناسان فوتبال جهان هم‌نظرند که «عصر طلایی فوتبال آلمان» در دهه‌ی هفتاد، بدون گرد مولر قابل تصور نیست. فرانتس بکن‌باوئر قیصر فوتبال آلمان و یکی از بزرگ‌ترین بازیکنان تاریخ این ورزش گفته است: «هر آنچه را که ما به دست آوردیم و هر افتخاری را که نصیب خود ساختیم، مدیون گرد مولر هستیم».



یورگن کلینسمان سرمربی سابق تیم ملی فوتبال آلمان در مورد گرد مولر می‌گوید: «به باور من گرد مولر برای هر مهاجم فوتبال یک الگوست. زیرا او به چیزی دست یافت که تا امروز کسی به آن دست نیافته است و فکر می‌کنم در آینده نیز به آن دست نخواهد یافت».



گرد مولر بر خلاف بسیاری از فوتبالیست‌های پرآوازه‌ی جهان، نتوانست پس از پایان فعالیت ورزشی، آنگونه که باید و شاید خود را در جهان ورزش عرضه کند. او زندگی دور از غوغایی در پیش گرفت. اما با این حال هنوز از این ورزش دست نشسته است و اکنون در سن ۶۲ سالگی به عنوان مربی تیم آماتورهای بایرن مونیخ انجام وظیفه می‌کند. خود او جدایی از فوتبال را ناممکن می‌داند و می‌گوید: «بدون فوتبال؟ حرفش را هم نزنید. دست‌کم نزد من».

[bayern]

گونتر نتزر، نابغه‌ی خط میانی فوتبال آلمان

Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift:

گونتر نتزر بازیکن خط میانی فوتبال آلمان در دهه‌ی هفتاد میلادی، نه لزوماَ از دیدگاه موفقیت ورزشی و شمار بازی‌های ملی خود، بلکه از منظر اعتبار و آوازه‌اش در این رشته‌ی ورزشی، بی‌شک یکی از بزرگ‌ترین‌ها در آلمان است.

گونتر نتزر بازیکن خط میانی فوتبال آلمان در دهه‌ی هفتاد میلادی، شاید از دیدگاه موفقیت ورزشی و شمار بازی‌های ملی خود، در سایه‌ی یکسری از بازیکنان آلمانی قرار بگیرد، اما از منظر اعتبار و آوازه‌ی خود در این رشته‌ی ورزشی، بی‌شک یکی از بزرگ‌ترین‌ها در آلمان است.



نتزر را در اوج فعالیت‌های ورزشی‌اش، «نابغه‌ی شورشی» می‌خواندند. این بازیکن خوش‌فکر، با موهای طلایی بلند، اندام ورزیده و حرکات شگفت‌انگیز و پیش‌بینی‌ناپذیر، سال‌ها طراح بازی در خط میانی و موتور خستگی‌ناپذیر تیم باشگاه «مونشن گلادباخ» و تیم ملی فوتبال آلمان بود. پاهایش چنان بزرگ بود که ناچار بودند برای او به شرکت‌های تولید وسایل ورزشی، سفارش کفش‌های مخصوص را بدهند. کارشناسان وی را تجسم فرهنگ عالی فوتبال می‌نامیدند. یک روزنامه‌ی معتبر آلمانی درباره‌ی نتزر نوشته بود: «دیگران باید عمری زحمت بکشند، اما برای او چند بازی برای جاودانی شدن کافی بود». برخی دیگر معتقد بودند که نتزر واقعا فقط یک تابستان فوتبال خوب بازی کرد و با این حال اسطوره شد!



شروع از کوچه و خیابان

گونترنتزر در تاریخ ۱۴ سپتامبر ۱۹۴۴ در مونشن گلادباخ زاده شد. وی نیز مانند بیشتر بازیکنان هم‌عصر خود در آلمان پس از جنگ، بازی فوتبال را در کوچه و خیابان آموخت. نخست درون دروازه ایستاد، اما در باشگاهش مونشن گلادباخ به سرعت نشان داد که در میانه‌ی میدان، از توانایی‌های زیادی برخوردار است.



هنگامی که در سال ۱۹۶۳ لیگ برتر فوتبال آلمان (بوندس‌لیگا) پایه‌گذاری شد، هنوز تیم مونشن گلادباخ در آن حضور نداشت، اما با درخشش گونتر نتزر، این باشگاه یکسال پس از آن به بوندس‌لیگا پیوست. عصر طلایی نتزر آغاز و به لطف تیزهوشی و خوش‌فکری او در معماری بازی، مونشن گلادباخ به تیمی سراپا تهاجمی تبدیل شده بود. این تیم سرانجام نتیجه‌ی تلاش‌های خود را گرفت و در سال‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۷۱ قهرمان آلمان شد.



خاطره‌ی پیروزی هفت بر یک مونشن گلادباخ بر تیم انترمیلان ایتالیا در سال ۱۹۷۱ و در چارچوب رقابت‌های فوتبال باشگاه‌های اروپا فراموش‌نشدنی است. گونتر نتزر در آن بازی آنچنان پرفروغ ظاهر شد که یکی از ژورنالیست‌های معتبر ورزشی در مورد او نوشت: «تا کنون هیچ بازیکن آلمانی، با نبوغ و گل‌های زیبای خود، چنین پرشکوه تیم خود را به پیروزی رهنمون نشده بود».



شکل‌گیری «اسطوره نتزر»

در بازی نهایی جام حذفی فوتبال آلمان در سال ۱۹۷۳ که مونشن گلادباخ در مقابل تیم کلن قرار گرفته بود، «اسطوره‌ی نتزر» شکل گرفت. نتزر در آن بازی به دلیل نبودن در شرایط آرمانی بدنی، از طرف مربی تیم روی نیمکت ذخیره‌ها جا گرفته بود. بازی دو تیم در وقت قانونی یک بر یک پایان یافت و به وقت گونتر نتزر در عکسی از روزهای جام جهانی فوتبال ۱۹۷۸ ،در آرژانتینBildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: گونتر نتزر در عکسی از روزهای جام جهانی فوتبال ۱۹۷۸ ،در آرژانتین اضافی کشید. در وقت اضافی بود که نتزر بدون اجازه‌ی مربی به پا خاست و از یکی از بازیکنان تیم خود در زمین خواست که جای خود را به او بدهد. این تعویض تا حدودی خودسرانه، شگفتی همگان را برانگیخت. اما هنوز چند لحظه‌ای بیشتر از ورود نتزر به زمین نگذشته بود که او با نخستین توپی که دریافت کرد، با ضربه‌ای دقیق و سهمگین دروازه‌ی کلن را فروریخت. تیم مونشن گلادباخ با نتیجه‌ی دو بر یک پیروز و قهرمان شد و گونتر نتزر به اسطوره پیوست.



۳۷ بازی ملی

گونتر نتزر در تیم ملی فوتبال آلمان نیز بازی‌های درخشانی انجام داد. اگر چه به دلیل آسیب‌دیدگی‌های مکرر، روی‌هم نتوانست آنطور که باید و شاید در این تیم حضور یابد. نتزر مجموعا ۳۷ بازی برای تیم ملی فوتبال آلمان انجام داد. در جام جهانی ۱۹۷۰ در مکزیک، به دلیل آسیب‌دیدگی جای خود را به ولفگانگ اوورات رقیب همیشگی خود سپرد که با این تیم به مقام سوم جهان رسید. دوره‌ی اوج بازی‌های ملی نتزر، جام ملت‌های اروپا در سال ۱۹۷۲ بود که در آن او با بازی‌های درخشان خود، تیم آلمان را قهرمان ساخت. هنگامی که تیم آلمان در همان سال تحت رهبری گونتر نتزر توانست تیم ملی انگلستان را در استادیوم ویمبلی با نتیجه‌ی سه بر یک درهم کوبد، روزنامه‌ها در مورد نتزر نوشتند که تیم ملی فوتبال آلمان، تا کنون در تاریخ خود هرگز از چنین مدیر متفکری در میانه‌ی میدان برخوردار نبوده است.


نتزر در سال ۱۹۷۳ آلمان را ترک کرد و به تیم پرآوازه‌ی رئال مادرید اسپانیا پیوست. وی با این تیم نیز به افتخارات بزرگی دست یافت. نتزر در سن ۳۳ سالگی کفش‌های فوتبال خود را به دیوار آویخت. او امروز در سن ۶۳ سالگی جزو مدیران اقتصادی بسیار موفق در آلمان است. در کنار آن به عنوان مفسر فوتبال برای تلویزیون آلمان فعالیت می‌کند. دانش و آگاهی ژرف او از این ورزش باعث شده که به او در آلمان لقب «فیلسوف فوتبال» را بدهند.

[bayern]

سپ مایر، موفق‌ترین دروازه‌ بان تاریخ فوتبال آلمان
Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift:

یوزف مایر که فوتبال¬دوستان او را به نام «سپ مایر» می‌شناسند، نام‌آورترین و موفق‌ترین دروازه‌بانی است که تاریخ این ورزش در آلمان به خود دیده است. او که سال‌ها محافظ دروازه‌ی تیم ملی فوتبال آلمان و باشگاه بایرن مونیخ بود، در دوره‌ی شانزده ساله‌ی فعالیت ورزشی حرفه‌ای خود، به تمامی افتخارهایی که یک بازیکن فوتبال می‌تواند به آن‌ها دست یابد، دست یافت.



سپ مایر در تاریخ ۲۸ فوریه­ی ۱۹۴۴ در شهر «متن» واقع در ایالت باواریای آلمان چشم به جهان گشود. در هشت سالگی شروع به بازی فوتبال کرد. نخست در خط حمله بازی می­کرد و حتا یکبار در نوجوانی آقای گل مسابقات محلی شد.



چهارده ساله بود که در بازی نهایی مسابقات جوانان، با تیم خود «اس.فاو. هار» در مقابل تیم جوانان بایرن مونیخ قرار گرفت. در آن بازی، دروازه­بان اصلی تیم او به دلیل آسیب­دیدگی نتوانست حضور یابد و مربی تیم به ناچار سپ مایر را درون دروازه جای داد.

مایر جوان و بی­تجربه اگر چه نتوانست از شکست ۱۲ بر صفر تیم خود در مقابل تیم جوانان بایرن مونیخ جلوگیری کند، اما در آن بازی با پرش­های شگفت­­انگیز و حرکات دلیرانه توانست مانع از شکست سنگین­تر تیم خود شود. بی­دلیل نبود که در همان بازی مورد توجه مربی تیم بایرن مونیخ قرار گرفت و وی به او پیشنهاد پیوستن به این تیم را کرد.



سپ مایر در آن زمان این پیشنهاد را رد کرد و در تیم خود ماند تا همچنان در خط حمله بازی کند. اما هر چه بیشتر می­گذشت، مربی تیمش از او بیشتر به عنوان دروازه­بان استفاده می­کرد. سرانجام در سال ۱۹۵۹ به مونیخ رفت. تنها یکسال پس از آن، از طرف «هلموت شون» مربی نامدار آلمانی، برای بازی در تیم ملی فوتبال جوانان آلمان فراخوانده شد. مایر روی­هم ۱۴ بازی برای این تیم انجام داد و از آن میان تنها یکبار درون دروازه جای نگرفت.



سپ مایر در سال ۱۹۶۴ دروازه­بان ثابت تیم بایرن مونیخ و جزوی از محور اسطوره­ای «مایر ـ بکن‌باوئر ـ مولر» شد. با همین بازیکنان بود که باشگاه بایرن مونیخ به دسته­ی اول صعود کرد. پس از آن این باشگاه سیر صعودی بی­وقفه­ی خود را در گستره­ی ملی و بعدها در سطح اروپا آغاز کرد.



در پی آن، سپ مایر به تیم ملی فوتبال آلمان دعوت شد و نخستین بازی خود را به عنوان دروازه­بان این تیم در سال ۱۹۶۶ در دوبلین مقابل ایرلند انجام داد. در آن بازی آلمان با نتیجه­ی چهار بر صفر حریف خود را درهم ­کوبید.

مایر در همان سال، در مسابقات جام جهانی فوتبال در لندن، همراه تیم ملی فوتبال آلمان بود، اگر چه به عنوان دروازه­بان ذخیره.

آلمان در رقابت­های آن دوره، در بازی نهایی در استادیوم ویمبلی و در نتیجه­ی یک گل جنجالی، مقابل تیم ملی فوتبال انگلستان شکست خورد و به مقام دوم رسید.



پس از آن دوره از مسابقات، عصر طلایی سپ مایر آغاز شد. او تدریجا با جاگیری­های تیزبینانه، واکنش­های سریع، شیرجه­های شگفت­انگیز، پرش­های تماشایی و حرکات ناگهانی و غیرقابل پیش­بینی، به دروازه­بان شماره­ی یک و بی­چون­وچرای آلمان تبدیل شد. دیگر همگان با اشاره به دهستان زادگاه او، از «گربه­ی آنتسینگ» سخن می­گفتند.



مایر در بازی­های جام جهانی مکزیک در سال ۱۹۷۰ دروازه­بان شماره­ی یک آلمان بود. آلمان در آن دوره از مسابقات در دیدار یک چهارم نهایی در مقابل انگلستان با نتیجه­ی سه بر دو پیروز شد، اما در بازی نیمه­نهایی در مقابل تیم ملی فوتبال ایتالیا (در بازی قرن) با نتیجه­ی چهار بر سه شکست خورد و در پایان پس از برزیل و ایتالیا به مقام سوم بسنده کرد. اگر چه این برای مایر افتخار کوچکی نبود، اما دریافت شش گل در آن دو بازی تاریخی، بسیاری از کارشناسان فوتبال را به این نتیجه رساند که اگر چه تیم ملی آلمان دارای یک دروازه­بان خوب است، اما این دروازه­بان هنوز در اندازه­های جهانی نیست.



هلموت شون مربی تیم ملی فوتبال آلمان، بی­توجه به منتقدان، همچنان به سپ مایر اعتماد کرد و او نیز در سال­های بعد شایستگی کامل خود را نشان داد و منتقدان را خاموش ساخت. مایر در سال ۱۹۷۲ با تیم ملی فوتبال آلمان در بلژیک به مقام قهرمانی جام ملت­های اروپا رسید و دو سال بعد در مسابقات جام جهانی فوتبال در آلمان قهرمان جهان شد. مایر را در این دوره، یکی از بزرگ­ترین و موفق­ترین دروازه­بانان جهان لقب دادند.

فرانتس بکن­باوئر «قیصر» فوتبال آلمان، مایر را با فاصله­ی زیاد نسبت به دیگران، بهترین دروازه­بان تاریخ فوتبال آلمان می­داند. در ستایش او می­گفتند: هر گلی که وارد دروازه­ی مایر شود، غیرقابل مهار بوده است!



از ویژگی­های مایر، تمرینات غیرعادی او بود. برای نمونه مرغی را در میدان وسیع فوتبال رها می‌ساخت و سپس با شیرجه­های تماشایی تلاش می­کرد پرنده را به چنگ آورد! در انتقاد از قصور بازیکنان خودی صریح بود. حتا زمانی که بکن­باوئر، بازیکن استثنایی هم­باشگاهی او در دو بازی پی درپی، اشتباها دو گل وارد دروازه­ی خودی کرد، مایر از مربی تیم خواسته بود که یکی از مدافعان تیم را مامور کنترل «قیصر بکن­باوئر» کند تا او دوباره به تیم خودی گل نزند!



مایر خیال داشت تا چهل­سالگی درون دروازه بایستد و به رکورد ۱۰۰ بازی برای تیم ملی دست یابد، اما در سال ۱۹۷۹ بر اثر یک حادثه­ی سنگین رانندگی که به آسیب­دیدگی شدید او منجر گردید، به فعالیت خود در میدان­های ورزشی پایان داد. با این حال وی هنوز از فوتبال دل نکنده و امروز نیز مربی دروازه­بانان باشگاه بایرن مونیخ است.



افتخارات زیادی در کارنامه­ی ورزشی سپ مایر ثبت شده است. وی علاوه بر قهرمانی جهان و اروپا، چهار بار با بایرن مونیخ قهرمان آلمان، سه بار قهرمان باشگاه­های اروپا و یک بار قهرمان باشگاه­های جهان شد. مایر سه بار به عنوان بهترین بازیکن آلمان انتخاب گردید و افزون بر آن، کارشناسان فوتبال او را به عنوان بهترین دروازه­بان تاریخ فوتبال آلمان برگزیدند.



نام سپ مایر از طرف فدراسیون جهانی فوتبال (فیفا)، در رده­بندی بهترین دروازه­بانان تاریخ فوتبال جهان، پس از لئویاشین دروازه­بان افسانه­ای شوروی، گوردن بنکس گربه­ی چالاک انگلستان و دینو زوف دیوار استوار تیم ملی فوتبال ایتالیا، در جایگاه چهارم قرار گرفته است.

[bayern]

رومینیگه، ستاره‌ای که در حسرت قهرمانی جهان ماند

کارل هاینتس رومینیگه
Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: کارل هاینتس رومینیگه

کارل هاینتس رومینیگه (Karl-Heinz "Kalle" Rummenigge) که همه‌ی فوتبالدوستان آلمان او را «کاله» صدا می‌کردند، در دهه‌ها‌ی ۷۰ و ۸۰ میلادی، یکی از بهترین بازیکنان فوتبال در آلمان و جهان بود. این مهاجم استثنایی تیم فوتبال باشگاه بایرن مونیخ آلمان که بعدها در انترمیلان ایتالیا و سروت ژنو سوییس بازی ‌کرد، در دوره‌ی فعالیت ورزشی خود به همه‌ی افتخارات رسید جز قهرمانی جهان.

رومینیگه در تاریخ ۲۵ سپتامبر ۱۹۵۵ در لیپشتات واقع در ایالت نوردراین وستفالن آلمان زاده شد. فوتبال را در ایام نوجوانی با تیم شهر خود آغاز کرد. از همان هنگام جزو استعدادهای بزرگ به شمار می‌رفت و در ۱۷ سالگی در این تیم جای ثابتی داشت.

رومینیگه در سال ۱۹۷۴ به تیم بایرن مونیخ پیوست. او در آن زمان ۱۹ سال بیشتر نداشت. بسیاری از ناظران، پیوستن او را به تیم پرقدرت بایرن مونیخ که در آن ستارگانی چون بکن‌باوئر، مولر، مایر و برایتنر توپ می‌زدند، خودکشی ورزشی می‌دانستند، زیرا به دست آوردن جایی ثابت در این تیم، آرزویی محال به نظر می‌رسید.

رومینیگه (ر) از تیم بایرن در مصاف با نربرت ادر از تیم نورنبرگBildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: ۱۹۷۸: رومینیگه (ر) از تیم بایرن در مصاف با نربرت ادر از تیم نورنبرگ

اما رومینیگه با استعداد فوق‌العاده‌ی خود نشان داد که این «خودکشی» بی‌ثمر نبوده است. در حالی که حتا بکن باوئر قیصر فوتبال آلمان در مورد او گفته بود رومینیگه هرگز بازیکن بزرگی نخواهد شد، وی در نخستین فصل پیوستن به بایرن مونیخ، ۲۱ بازی در این تیم انجام داد و پنج گل نیز به ثمر رساند. یکسال پس از آن، رومینیگه در خط حمله‌ی تیم بایرن مونیخ جای ثابتی داشت.

رومینیگه در سال ۱۹۷۶ و در سن ۲۱ سالگی به افتخار ورزشی بزرگی دست یافت و با تیم بایرن مونیخ قهرمان باشگاه‌های اروپا شد. در همان سال برای نخستین بار به تیم ملی آلمان فراخوانده شد و نخستین بازی ملی خود را در مقابل تیم ملی ولز انجام داد.

از آن پس عروج ورزشی رومینیگه و تبدیل او به یک ستاره‌ی بین‌المللی فوتبال آغاز شد. وی در سال ۱۹۷۸ با تیم ملی فوتبال آلمان در مسابقات جام جهانی در آرژانتین ناکام ماند، اما دو سال بعد با همین تیم به مقام قهرمانی ملت‌های اروپا دست یافت. رومینیگه در سال‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۸۱ دوبار پی‌درپی عنوان بهترین بازیکن اروپا را به دست آورد و توپ طلایی مجله‌ی ورزشی «فرانس فوتبال» را از آن خود ساخت.

۱۹۸۲: رومینیگه (میانی) در مصاف با ایتالیی‌ها د ر بازی‌های جام جهانیBildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: ۱۹۸۲: رومینیگه (میانی) در مصاف با ایتالیی‌ها د ر بازی‌های جام جهانی

در مسابقات جام جهانی فوتبال سال ۱۹۸۲ در اسپانیا، تیم ملی آلمان با رومینیگه بازی‌های موفقی به نمایش گذاشت و تا بازی نهایی رسید، اما این تیم در دیدار نهایی با شکست سه بر یک در مقابل تیم ملی فوتبال ایتالیا به مقام نایب قهرمانی جهان بسنده کرد. در آن سال همه انتظار داشتند که رومینیگه ستاره‌ی بی‌چون و چرای مسابقات گردد. اما یک گلزن استثنایی و خوش‌اشتهای ایتالیایی به نام «پائولو روسی» رومینیگه را در سایه قرار داد.

چهارسال بعد، تیم ملی فوتبال آلمان به همراه رومینیگه در رقابت‌های جام جهانی در مکزیک، بار دیگر در دیدار نهایی ناکام ماند. این بار حریف این تیم در بازی نهایی، تیم ملی فوتبال آرژانتین بود که با درخشش ستاره‌ی استثنایی خود «دیه‌گو آرماندو مارادونا» با نتیجه‌ی سه بر دو سرنوشت بازی را به نفع خود رقم زد تا رومینیگه بار دیگر از کسب عنوان قهرمانی جهان محروم شود. وی این بار نیز در سایه‌ی درخشش مارادونا رنگ باخت.

رومینیگه در سال ۱۹۸۴ به باشگاه ایتالیایی انترمیلان منتقل شد. پولی که در آن زمان این باشگاه برای خرید رومینیگه به بایرن مونیخ پرداخت ۴/۱۱ میلیون مارک بود و در بازار نقل و انتقالات یک رکورد محسوب می‌شد.

رومینیگه روی هم سه سال در ایتالیا توپ زد، اما به دلیل آسیب‌دیدگی‌های مداوم نتوانست آنطور که باید و شاید در این کشور موفق باشد. با این حال او در میان فوتبالدوستان ایتالیایی از محبوبیت ویژه‌ای برخوردار بود. رومینیگه پس از آن به باشگاه سروت ژنو در سوییس پیوست و با این تیم یکبار هم قهرمان این کشور و آقای گل مسابقات شد. وی در سال ۱۹۸۹ آخرین بازی خود را برای این تیم انجام داد و سپس کفش‌های خود را به دیوار آویخت.

رومینیگه بازیکنی بود که با پویایی و تحرک در میدان، قدرت دریبل فراوان، سرعت و تیزهوشی در ایجاد خطر در مقابل دروازه‌ی حریف، به یکی از پدیده‌های ورزش فوتبال تبدیل شد. در روزهای اوج او یک روزنامه‌ی معتبر آلمانی در مورد او نوشت: «اگر چه هیچ چیز در این بازیکن کامل نیست، اما او از همه‌چیز مایه‌ی فراوانی دارد».

کارل هاینتس رومینیگه روی هم ۹۵ بازی برای تیم ملی فوتبال آلمان انجام داد و ۴۵ گل برای این تیم به ثمر رسانید. وی ۵۱ بار به عنوان کاپیتن این تیم پای به میدان گذاشت. رومینیگه در ۳۱۰ بازی خود در لیگ برتر فوتبال آلمان، روی‌هم ۱۶۲ گل به ثمررسانید. وی از سال ۱۹۹۱ تا کنون عضو هیئت مدیره‌ی باشگاه بایرن مونیخ آلمان بوده است و از پنج سال پیش به این طرف، در راس این هیئت جای دارد.

[bayern]

هارالد شوماخر، دروازه‌بان بی‌باک تیم ملی فوتبال آلمان

Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift:

هارالد شوماخر در جریان فعالیت ورزشی تقریبا دو دهه‌ای خود، به جایگاه یکی از بهترین دروازه‌بانان فوتبال آلمان و جهان دست یافت.

تیم فوتبال کلن در دهه‌ی ۶۰ دروازه‌بانی داشت به نام «تونی شوماخر». به یاد همین بازیکن بود که در کلن هارالد شوماخر را نیز «تونی» می‌نامیدند.



در کتابی که در سال ۲۰۰۰ در رابطه با تاریخچه‌ی تیم فوتبال باشگاه اف.ث.کلن آلمان انتشار یافت، درباره‌ی هارالد شوماخر دروازه‌بان فراموش‌نشدنی این باشگاه و تیم ملی فوتبال آلمان در دهه‌ی ۸۰ میلادی آمده است: «آمیزه‌ای از کارایی و درخشش، بی‌باکی و فرهمندی تحریک‌آمیز، هارالد شوماخر را به یکی از تاثیرگذارترین پدیده‌های فوتبال کلن و آلمان تبدیل می‌کند».



هارالد شوماخر در تاریخ ۶ مارس ۱۹۵۴ در شهر کوچک دورن واقع در ایالت نوردراین وستفالن آلمان چشم به جهان گشود. او در ۸ سالگی ورزش فوتبال را آغاز کرد. پس از آن که در پست‌های گوناگون به خدمت گرفته شد، سرانجام با تشخیص مربی درون دروازه قرار گرفت. خود او بعدها اعتراف کرده بود که: «دروازه‌بانی تنها پستی بود که به آن علاقه داشتم، زیرا من اهل دویدن نبودم».



Bildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: شوماخر توانست درون دروازه توانایی‌های ورزشی خود را بروز دهد. وی به سرعت پله‌های رشد و تعالی را پیمود و از طریق مسابقات منطقه‌ای و سپس ایالتی جوانان، به تیم ملی فوتبال جوانان آلمان راه یافت. در آنجا البته دروازه‌بان ذخیره بود. باشگاه فوتبال کلن از همان موقع در پی او بود و سرانجام در سال ۱۹۷۲ این بازیکن با استعداد را در سن ۱۸ سالگی به صفوف خود جلب کرد.



در آن سال‌ها، در حالی که شوماخر دروازه‌بانی گمنام بود و بیشتر اوقات را روی نیمکت ذخیره‌ها می‌گذراند، آلمان عصر طلایی فوتبال خود را تجربه می‌کرد. اما یک حادثه، فرصتی تاریخی در اختیار شوماخر قرار داد و او نیز با پیگیری از این فرصت به بهترین نحوی استفاده کرد. آسیب‌دیدگی شدید دروازه‌بان اصلی تیم کلن باعث شد که شوماخر به عنوان دروازه‌بان شماره‌ی یک درون دروازه قرار گیرد. او به سرعت توانست با بی‌باکی فراوان، پرش‌های حیرت‌انگیز و واکنش‌های به موقع، جای خود را درون دروازه تثبیت کند.



درخشش شوماخر در بازی‌های لیگ برتر فوتبال آلمان (بوندس‌لیگا) به گونه‌ای بود که او در سن ۲۵ سالگی به تیم ملی فوتبال آلمان فراخوانده شد. در آن زمان دروازه‌بان شماره‌ی یک و بی‌چون و چرای تیم ملی آلمان سپ‌مایر بود که الگوی شوماخر نیز به شمار می‌رفت. اما باز هم حادثه‌ای دیگر باعث شد که شوماخر به دروازه‌بان شماره‌ی یک تیم ملی تبدیل شود. مایر در یک سانحه‌ی رانندگی به شدت مصدوم شد و به ناچار با فعالیت در میدان‌های ورزشی وداع کرد. به این ترتیب راه برای افتخارات ملی شوماخر گشوده شد.



شوماخر و کسب عنوان قهرمانی اروپا در سال ۱۹۸۰Bildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: شوماخر و کسب عنوان قهرمانی اروپا در سال ۱۹۸۰شوماخر در سال ۱۹۸۰ به نخستین افتخار بزرگ خود دست یافت و با تیم ملی فوتبال آلمان قهرمان اروپا شد. پس از آن اما برای دو دوره‌ی پی‌درپی یعنی در سال‌های ۱۹۸۲ و ۱۹۸۶ تیم ملی فوتبال آلمان در بازی‌های نهایی جام جهانی فوتبال در مقابل تیم‌های ایتالیا و آرژانتین ناکام شد و شوماخر در حسرت قهرمانی جهان باقی ماند.



شوماخر در مقایسه تیم ملی فوتبال آلمان سال ۱۹۸۲ با ۱۹۸۶ و یادآوری خاطرات آن سال‌ها می‌گوید: «هر دو تیم خیلی خوب بودند. تیم سال ۱۹۸۶ از نظر بازیکنان فردی با داشتن مهره‌هایی چون رومینیگه و ماتئوس بهتر بود. اما متاسفانه در مقابل آرژانتین هم باختیم و علیرغم تلاش نتوانستیم بازی را به وقت اضافی بکشانیم، چون بیشتر با احساس خود بازی می‌کردیم تا با عقلمان. در هر صورت دوبار در بازی نهایی در مقابل بهترین تیم‌های جهان شکست خوردیم. هنوز هم برای من یادآوری آن خاطرات جالب است».



جام جهانی سال ۱۹۸۲ در اسپانیا، همزمان یکی از نقطه‌های تاریک دوره‌ی فعالیت ورزشی شوماخر بود. در دیدار نیمه‌نهایی این مسابقات که آلمان در مقابل فرانسه قرار گرفته بود، خطای بسیار خشن شوماخر بر روی باتیستان بازیکن فرانسوی در محوطه‌ی جریمه، به آسیب‌دیدگی شدید این بازیکن منجر گردید و وی چند ماه در بیمارستان بستری بود. شوماخر پس از بازی در صدد توجیه خطای خود برآمد و از همین رو در سراسر محافل ورزشی اروپا مورد انتقاد شدید قرار گرفت.



Bildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: شوماخر برای رهایی از این رسوایی ورزشی و یافتن دوباره‌ی چهره‌ای مقبول، نیازمند دو سال تلاش مداوم بود. وی توانست با بازی‌های خوب و رفتار ورزشی مناسب، آن رویداد تلخ را جبران کند. در سال‌های ۱۹۸۴ و ۱۹۸۶ عنوان بهترین بازیکن فوتبال سال آلمان را از آن خود کرد.



شوماخر خیال داشت فعالیت ورزشی خود را به عنوان دروازه‌بان تیم ملی تا مسابقات جام ملت‌های اروپا در سال ۱۹۸۸ ادامه دهد، اما انتشار کتاب خاطرات او تحت عنوان «سوت آغاز بازی»، این نقشه را برهم زد. وی در آن کتاب، مسائلی خصوصی بازیکنان تیم ملی را که در اردوها شاهد آن بود مطرح و سیمای برخی از بازیکنان را در افکار عمومی لکه‌دار ساخته بود. همین امر باعث شد که او را دیگر به تیم ملی آلمان دعوت نکنند. پس از آن شوماخر برای سه سال به ترکیه رفت و برای تیم فنرباغچه‌ی استانبول بازی کرد. وی در آنجا هم موفق بود.



شوماخر در سال ۱۹۹۱ به آلمان بازگشت و در آخرین سال حضور در میدان، محافظت از دروازه‌ی بایرن مونیخ را بر عهده داشت. وی در سال ۱۹۹۲ کفش‌های خود را به دیوار آویخت.