مشاعره

[sise]

تنت گاهی کبود
گاهی سرخ
تنت رنگین کمان است مادر

صد تومانی های ما
بوی عطر های مردانه می دهد
نانوا با ما مهربان نيست مادر

بزرگ می شوم
برايت شربت سينه می خرم
برای خواهرم مداد رنگی هزار رنگه می خرم

رنگين کمان به آسمان بر می گردد
و شبها کنارت خواهيم خوابيد

شعر غمگین+ روز غمگین= مصیبت!!

تشکر نمیخواد که. گفتم اگه خوب نیست نابودش کنیم

[magmagf]

دلتنگی هایم تمام نمی شوند
و تو هیچگاه از من دور نمی شوی
در دلتنگی هایم تو جریان داری
آبی و پاك و زلال
و مهربانی چشمهایت همیشگیست

وقتی غمگینی همه چیز رنگ غم می گیره خوب

نه جدی خیلی عالی بود
دستتون درد نکنه

[sise]

تن اگر نبود ز نزدکان چو شد گو دور باش
دیده در وصل است پا از بزم گو مهجور باش

در نگاهی کان به هر ماهی کنی آنهم ز دور
سهل باشد گو عنایت گونه منظور باش

یک نگاه لطف از چشم تو ما را می‌رسد
گو کسی کاین نیز نتواند که بیند کور باشد

بزم بدمستان عشق است این به حکمت باده نوش
ساقی مجلس شود هم مست و هم مخمور باش

دقیقا

ممنون. قابلی نداره.

[magmagf]

شاهی؟ گدایی؟ مرشدی؟ پیری؟ چه هستی؟
دل بسته ام عمری است بر پیغمبری هات
امشب عمو زنجیر باف قصه ام را
آورده ام در حلقه ی پا منبری هات

[sise]

تو جان جان جهانی و نام تو عشق است
هر آنک از تو پری یافت بر علو گردد

خمش که هر کی دهانش ز عشق شیرین شد
روا نباشد کو گرد گفت و گو گردد

خموش باش که آن کس که بحر جانان دید
نشاید و نتواند که گرد جو گردد

[magmagf]

در هوای دوگانگی، تازگی چهره ها بژمرد
بیائید از سایه - روشن برویم
بر لب شبنم بایستیم، در برگ فرود آییم.
و اگر جا پایی دیدیم، مسافر کهن را از پی برویم.
برگردیم، و نهراسیم، در ایوان آن روزگاران، نوشابه ی
جادو سرکشیم.

من فعلا برم
با اجازه

[sise]

من حرفی نداشتم
کلمات مرا زدند
سخت و ستمگرانه
چونان که به سخن در آمدم
رسوا و بی‌پروا

اینک
چه کسی مرا به خانه راه خواهد داد

با این همه تنِ
سیاه و کبود

شب خوش.

[magmagf]

در خواب می‏مانم.
برای هميشه در خواب می‏مانم
تا بيداری، حس لمس عاشقانه‏ات را به گذار نبودت نسپارد.
تو نيستی و من هر لحظه بيشتر به بودنت خو می‏گيرم .

[sise]

می‌رقصم
تا دم مرگ
با همه
با خودم
با هیچ

از پس همه
از پس هیچ
از پس زندگی
بر می‌آیم

[IcY]

من نمي خواهم
سايه ام را لحظه اي از خود جدا سازم
من نمي خواهم
او بلغزد دور از من روي معبرها
يا بيفتد خسته و سنگين
زير پاي رهگذرها
او چرا بايد به راه جستجوي خويش
روبرو گردد
با لبان بسته درها؟
او چرا بايد بسايد تن
بر در و ديوار هر خانه؟
او چرا بايد ز نوميدي
پا نهد در سرزميني سرد و بيگانه؟!
آه ... اي خورشيد
سايه ام را از چه از من دور مي سازي؟