It was dark in the room when he woke up. Quinne could not be sure how much time had passed - whether it was the night of that day or the night of the next. It was even possible, he thought, that it was not night at all. Perhaps it was merely dark inside the room, and outside, beyond the window, the sun was shining. For several moments he considered getting up and going to the window to see, but then he decided it did not matter. If it was not night now, he thought, then night would come later. That was certain, and whether he looked out the window or not, the answer would be the same. On the other hand, if it was in fact night here in New York, then surely the sun was shining somewhere else. In China, for example, it was no doubt mid-afternoon, and the rice farmers were mopping sweat from their brows. Night and day were no more than relative terms; they did not refer to an absolute condition. At any given moment, it was always both. The only reason we did not know it was because we could not be in two places at the same time.
l
وقتی بیدار شد اتاق تاریک بود. کوئین مطمئن نبود زمان چقدر گذشته، یا اینکه شب ِ همون روز بود یا شب فرداش. فکر کرد؛ حتی ممکنه اصلاً شب نباشه. شاید فقط داخل اتاق تاریک بود و بیرون، اون طرف پنجره، خوردشید در حال تابیدن بود. چند لحظه ای در مورد اینکه بره پشت پنجره تا ببینه فکر کرد اما بعدش به این نتیجه رسید که اصلاً مهم نیست. فکر کرد؛ اگه الآن هم شب نباشه، بعداً میاد. مطمئناً میاد، حالا چه اون بره از پنجره بیرون رو نگاه کنه، چه نره، فرقی نمی کنه. از طرف دیگه، اگه واقعاً الان اینجا تو نیویورک شب باشه، مطمئناً خورشید یه جای دیگه در حال تابیدنه. مثلاً بدون شک الان تو چین بعد از ظهره و برنجکارها دارن عرق پیشونیشون رو پاک میکنن. شب و روز چیزی نیستن جز یه سری اصطلاحات نسبی که منسوب به شرایط مطلقی نیستن. تو هر لحظه ی معین، هر دو وجود دارن. تنها دلیل اینکه ما متوجه این نیستیم، اینه که نمی تونیم همزمان تو دو تا جای مختلف باشیم.
_ از City of Glass به قلم Paul Auster
* اول متن رو بخونید اگه متوجه نشدید ترجمه ی ناشیانه ی منو بخونید!
جواب بصورت نقل قول
مديريت زندگي...
