بخشي زيبا از كتابي كه خوانده ام

[amirtoty]

در جلیله رسم داشتند که کمربندی راه راه به کمر ببندند که بدنشان را به دو قسمت تقسیم کننند و قسمت زیباتر و قابل قبول، یعنی قلب و ریه ها و کبد و سر از قسمت دیگر بدن، یعنی احشاء و عضو جنسی که بی‌اهمیت و صرفا تحمل پذیر بود تفکیک سازد...
... بدن انسان چه شباهتی به ساعت شنی دارد، آن چه بالاست در زیر است و آن چه در زیر، بالاست
تنهایی پر هیاهو / بهومیل هرابال

[nil2008]

او می گفت تو باید شاعر بزرگی بشوی. انگار اگر من شاعر بزرگی باشم، آن قدر شعور توی مملکت هست که فوری بفهمند و لازم نباشد بیست، سی سال بگذرد.
بنظرم بهترين قسمت كتاب همين بود ...با عنوان «خواب مژه هات»
از كتاب «سمت تاريك كلمات» نوشته ي حسين سناپور

[part gah]

کاش یه تکه سنگ بودم .یک تکه چوب. مشتی خاک. کاش یک سپور بودم. یک نانوا. یک خیاط. دست فروش. دوره گرد.پزشک. وزیر. یک واکسی کنار خیابان. کاش اصلا دل نداشتم.کاش اصلا نبودم.کاش نبودی.کاش سنگ بود.کاش اصلا دل نداشتم. کاش اصلا نبودم. کاش نبودی. کاش می شد همه چیز را با تخته پاک کن پاک کرد. آخ مهتاب! کاش یکی از آجر های خانه ات بودم. یا یک مشت خاک باغچه ات.کاش دستگیره ی اتاق ات بودم تا روزی هزار بار مرا لمس کنی. کاش دل ات بودم . نه ، کاش ریه هات بودم تا نفس هات را در من فرو ببری و از من بیرون بیاری.کاش تو بودم.کاش تو من بودی.کاش ما یکی بودیم.یک نفر دو تایی !
-------------------------------------------------------------------------------------
روی ماه خداوند را ببوس-مصطفی مستــــــور

[so0san]

شیرین و فرهاد

دنیا بیستون است اما فرهاد ندارد و ان تیشه هزار سال است که در شکاف کوه افتاده است.

مردم می آیند و میروند اما کسی سراغ آن تیشه را نمی گیرد.دیگر کسی نقشی بر این سینه ی سخت و ستبر نمی کند.

دنیا بیستون است و روی هر ستون ،عفریت فرهادکش نشسته است.هر روز پایین می آید و در گوشت نجوا میکند که شیرین دوستت ندارد و جهان تلخ میشود.

تو اما باور نکن. عفریت فرهادکش دروغ میگوید.زیرا تا عشق هست،شیرین هست.

عشق اما گاهی سخت میشود،آن قدر سخت که تنها تیشه از پس آن بر می آید.

روی این بیستون ناساز و ناهموار گاهی تنها با تیشه می توان ردی از عشق گذاشت و گر نه هیچ کس باور نمی کند که این بیستون فرهادی داشت.

ما فرهادیم و دیگران به ما میخندند.ما فرهادیم و میخواهیم بر صخره های این دنیا ،جویی از شیر و جویی از عسل بکشیم.از ملکوت تا مغاک.عشق،شیر و عشق،شکر،عشق،قند و عشق ،عسل،شیر و شکر و قند و عسل عشق،نه در دست شیرین که در دستان خسرو است.خسرو ما اما خدا است.

ما به عشق این خسرو است که در بیستون مانده ایم .

ما به عشق این خسرو است که تیشه به ریشه هر چه سنگ و صخره است می زنیم.ما به عشق این خسرو...وگر نه شیرین بهانه است.

ما می رقصیم .

ما میخندیم وبیستون میخندد.بگذار دیگران هم به ما بخندند.انها که نمی دانند خسرو ما چقدر شیرین است!

بر گرفته از کتاب من هشتمین آن هفت نفرم نوشته عرفان نظرآهاری

[hts1369]

رویاها تا لحظه ای لذت بخش هستند که به مرحله ی عمل نرسند. در رویا ما همه ی ریسکها نا امیدی ها و سختی ها را نادیده میگیریم, و وقتی که پیر میشویم دیگران را ترجیحا پدر و مادر, همسر یا فرزندانمان به خاطر کوتاهی خودمان برای تشخیص دادن رویاهایمان سرزنش میکنیم.
یا در جایی دیگه میگه: من میتوانم انتخاب کنم که قربانی دنیا باشم یا یک ماجراجو در جستجوی گنج. همه ی اینها به طرز نگاه من به زندگی بر میگردد.
یازده دقیقه/ پائولو کوئلیو

[amir 69]

سراسر زندگی‌ گذشته‌ی تو تنها صرف این شده که منتظر بمانی شاه بشوی. حالا شاه هستی . فقط باید حکومت کنی؛ و حکومت چیزی نیست مگر یک انتظار طولانی؟ انتظار لحظه‌ای که سقوط خواهی کرد؛ انتظار لحظه‌ای که نه فقط تخت سلطنتی را ترک می‌کنی، بلکه گرز مرصع، تاج و کله‎‌ات را نیز.

؛

فرار کن! بدون تاج، بدون گرز مرصع. کسی نمی‌فهمد که تو شاهی. شبی تاریک‌تر از شب آتش‌سوزی نیست. و آن‌که درمیان جمعیت فریادگران می‌دود، تنهاترین است.

شاه گوش می‌کند، مجموعه داستانی از ایتالو کالوینو

[attractive_girl]

خیلی فرق است بین چیزی که انسان گمان میکند که میفهمد ،با چیزی که واقعا میفهمد و درک میکند.
دالان بهشت- نازی صفوی

************************************************** *
آدم باید بداند چه میخواهد و چرا میخواهد؟اگر جز این باشد مثل من میشود،ترکه ای در مسیر باد که به هر طرفی خم میشود.

من محمد را دوست داشتم بدون اینکه بدانم چرا و چقدر؟در آن سن و سال نهایت لذتم،احساس عشق بی نهایت او

نسبت به خودم بود که مرا غرق لذت میکرد.ولی صرف خواستن چیزی،بدون دانستن چرای آن ،آدم را گمراه میکند!

دالان بهشت- نازی صفوی

[amir 69]

آدم حیران است که پس این رؤیاها کجا رفتند؟ و آدم از روی بهت سر می‌جنباند و در دل می‌گوید که عصر چه زود می‌گذرد! آدم از خود می‌پرسد که تو با این سال‌ها که گذشت چه کردی؟ بهترین سال‌های عمرت را در کجا خاک کردی؟ زندگی کردی یا نه؟ با خود می‎گویی نگاه کن، ببین دنیا چه سرد می‌شود. سال‌ها همچنان می‌گذرد و بعد از آن تنهایی غمبار است و عصای نااستوار پیری به دستت می‌دهد و بعد حسرت است و نومیدی. دنیای رؤیاهای رنگین رنگ می‎‌بازد، رؤیاهایت مثل گل‌های پژمرده گردن خم می‌کنند و مثل برگ‌های زرد از درخت خزان زده می‌ریزند. وای ناستنکا، تنها ماندن سخت محزون خواهد بود، محزون است که حتی کاری نکرده باشی که افسوسش را بخوری، هیچ، هیچ، هیچ، زیرا آنچه برباد رفته چیزی نبوده است. هیچ، یک "هیچ" احمقانه و بی‌معنی، همه خواب بوده است.

شب‌های روشنِ داستایوفسکی

[nil2008]

ليلا كتاب را گذاشت روي لحاف وگوش تيز كرد...فكر كرد"صداي كليد بود؟"بعد با خودش گفت : همسايه بغلي...باز كتاب را برداشت...
«شايد بانوان بر نويسنده ايراد كنندكه درآمد اين روزهاتكافوي هزينه هاي هر روز راهم نمي دهدچه رسد كه از آن مقداري هم ذخيره كني ...پس اجازه دهيد عرض كنم كه نگارنده كه خود ،همسر ِ مردي فداكار و با ايمان و صاحب دوفرزند دلبند است ، در اثر تجربه ساليان متمادي،با اين نتيجه رسيده است كه مي توان با طرقي بس ساده در هزينه هاي زندگي صرفه جويي كرد...
آيا هرگز لباس كرپ دوشين گران قيمتي راكه همسرتان با عرق جبين برايتان ابتياع كرده،تنها به اين دليل كه كرم دومان يا خورش فسنجان بر آن افتاده از رديف لباسهاي گنجه خارج كرده ،به خدمتكار خويش بخشيده ايد؟
لكه ها نوشته زويا پيرزاد

[Mahdi Hero]

آدم ها در خيابان های خالی می روند،خيابان های بدون درخت،بدون سبزه و سبزی،فقط ديوار و ديوار،رويشان ادرار و جلويشان مدفوع سگ.آدم ها سرگردانند و دنبال چيزی گرم.می روند به کافه ها،می گردند و می گردند و چيزی پيدا نمی کنند.هوا سرد است و آنها می نوشند،کمی گرم می شوند،بعد می روند خانه،در شهر،تنها،و منتظر فردا ميشوند.کاش نور سر بزند.اما وقتی سر می زند،آنها توجهی ندارند،چون بايد فعاليت را شروع کنند.هماهنگ با ساعتی که خودشان اختراع کرده اند.می روند به اداره هايشان،به کلاس هايشان،به سر درس و مشق شان،و هيچ کدامشان هم نمی دانند چرا.همين غمگين شان می کند،تا دوباره شب برسد،و دوباره تصميم بگيرند بالاخره زندگی کنند.اما اتفاقی نمی افتد.دوباره در اتومبيل هايشان می نشينند،ساعت چهار است و آنها آرام و قرار ندارند.نميشود همه اش همين باشد.