شادی | Happiness

[Demon King]

بر عکسش چی ؟
آیا شاد بودن من در این زمان ، توهینی به شما تلقی می شود ؟؟ آیا به من که بنا به دلایل خودم شاد هستم ، به دیده تنفر می نگرید ؟


ببینید ، اصولا طبق قانون علیت هیچ پدیده ای بی علت نیست !!
البته که دلایلی وجود داره .
ولی دلایلی که منطقی و قابل توجیه باشن . . . .
مثلا " غم پرستی " و سیاه پوشیدن دائمی و افراط در گریه زاری و . . . به نظرتون منطقیه ؟( خیلی ها هستند که واقعا این کار ها رو انجام میدن) .

برعکسش هم درست هست. من نمیتونم بگم شما چرا شادید؟! چون دلیلی نداره ناراحت باشید. از بستگان من فوت کرده. چه بسا شما از اون فرد متنفر. بوده و بخاطر مرگش شاد باشید اما در دید من منفور نیستید.

منطق رو کی تعیین میکنه؟ دلایل برای شادی و غم یکیه؟
برداشت هرکس از شادی و یا غمی که داری باز یکیه یا نه شادی و غم یه دلیل کلی باید داشته باشه؟
شخصی رو که جبر نکردن دایما مشکی بپوشه و گریه زاری کنه!
خودش خواسته اینطور باشه و دلیل اون هم یکبار گفتم شناخت از خوبی و گریه و زاری و تقلید و ریا نیست.
منظور بنده غمگینی از ته دل هست نه از سر ریا و تزویر.

در ضمن

افراط و تفریط در هر امری بده حتی اگه اون امر تفکر و کسب علم باشه.

[N I G H T P E A C E]

شما گویا نتوانستید بین غم و مصیبت های جبری و غم و مصیبت های افیونی-اختیاری تفاوت قائل بشین !!!

هیچ فیلسوف مستقل از الهیاتی طبق این فرمایشات شما، غم و تضرع و ضجه رو راهی برای پیشرفت خودش انتخاب نکرده، اینا حوادثی بوده که در زندگی براش رخ داده و صرفا غم های شکست، تجربه هایی برای پیروزی شدن و این غم و شادی ها اصلا مورد بحث این تاپیک هم نیستن !!!!!!

صحبت سر غم ها و شادی های انتخابی و کاملا از روی آگاهی هست.
که چه بر سر انسان بیاید عامدانه به شادی ها بیشتر روی میاورد و چه بر سر او بیاید عامدانه به غم و ناله بیشتر روی میاورد !!

خوشحال میشم چندتا فیلسوف نام ببرید که با خودشون خلوت میکردن و زار زار گریه میکردن و از یک از مابهترونی مدد میخواستن.
مگر درویشان و عزلت نشینان و برخی عرفا که حالا شما یکسری اسم دیگه مثل Messenger و Prophet روشون میذارید.
که بحث عرفان هم از فلسفه جدا هست و بیشتر به حوزه الهیات مربوط میشه.

دوس دارم پستهام رو با دقت بیشتری بخونید، در ابتدای پستم گفتم که چند نوع غم هست که هر کدوم تاثیرات خودش رو داره، از طرف دیگه همونطور که دمن کینگ گفتن نمیشه دلبخواهی و اختیاری غمگین یا شاد شد، نهایت اینه که تصمیم بگیره در چه جوی قرار بگیره، یا چه اعتقاداتی داشته باشه

بنابراین فلاسفه هم هیچکدوم تصمیم نگرفتن که الکی غمگین باشن، بلکه شرایطشون اینجور شد و از این افراد که ظرفیت فکری احساسیپ
مناسبی داشتن چنین شخصیت های ساخت

[PLAΨMID]

شخصی رو که جبر نکردن دایما مشکی بپوشه و گریه زاری کنه!
خودش خواسته اینطور باشه و دلیل اون هم یکبار گفتم شناخت از خوبی و گریه و زاری و تقلید و ریا نیست.
منظور بنده غمگینی از ته دل هست نه از سر ریا و تزویر.

نه اتفاقا منظور من هم بحث ریا و تزویر نبود . خیلی از افرادی که دائم الغم! هستند کاملا از روی ایمان و علاقه و باور این سبک زندگی رو پذیرفته اند .
منظورم بیشتر همون مورد انتخاب عامدانه بودش .

[B3HZ@D]

برعکسش هم درست هست. من نمیتونم بگم شما چرا شادید؟! چون دلیلی نداره ناراحت باشید. از بستگان من فوت کرده. چه بسا شما از اون فرد متنفر. بوده و بخاطر مرگش شاد باشید اما در دید من منفور نیستید.

منطق رو کی تعیین میکنه؟ دلایل برای شادی و غم یکیه؟
برداشت هرکس از شادی و یا غمی که داری باز یکیه یا نه شادی و غم یه دلیل کلی باید داشته باشه؟
شخصی رو که جبر نکردن دایما مشکی بپوشه و گریه زاری کنه!
خودش خواسته اینطور باشه و دلیل اون هم یکبار گفتم شناخت از خوبی و گریه و زاری و تقلید و ریا نیست.
منظور بنده غمگینی از ته دل هست نه از سر ریا و تزویر.

در ضمن

افراط و تفریط در هر امری بده حتی اگه اون امر تفکر و کسب علم باشه.

فکر کنم شما درست متوجه پست جناب راسل نشدین .

ایشون گفتن بین غمی که از روی حادثه دچارش میشیم مثل از دست دادن دوست و بستگان و انتخاب غمی که از روی عمد و هدف به سمتش میریم فرق هست .

کسی که بستگان یا دوستانش رو از دست داده هیچ بحثی در مورد غم و ناراحتی اون نیست و این غمی است که از روی حادثه دچارش شده .


ولی وقتی که بصورت هدفدار و دلایل به خصوص به سمت غم و ناراحتی میریم , اون موقع میشه گفت که ما واقعن ناراحت نیستیم و توی این مورد هدف دیگه ای رو جست و جو میکنیم .

اگر این حس همدردی واقعن وجود داره و هیچ سود و منفعتی در اون دخیل نیست پس این ناراحتی ما باید به تمام حوادث تاریخی سوق داده بشه و برای همه افراد و همه حوادثی که در طول تاریخ رخ داده اون رو ابراز کنیم .

ولی این که در یک برهه زمانی خاص و وابسته به یک سری تفکرات و عقاید خاص تر به سراغ غم و ناراحتی بریم و خودمون رو ناراحت و غمگین یک یا چند شخص بدونیم , اونم در صورتی که در جامعه و جهان پیرامون ما پر شده ار تراژدی های مختلف اون موقع میشه گفت که این ناراحتی ها واقعی نیست و هدف خاصی رو دنبال میکنه .

هدفی که از ذهنیت و تفکرات ما نشات میگیره .

[N I G H T P E A C E]

آیا مقایسه ایی آماری وجود داره بین افرادی که در درد و رنج بودند و فیلسوف نشدند با افرادی که فیلسوف شدند؟

از درد و رنج و غم هایی که ریشه در انسانیت دارند چه مثال هایی می شه زد؟
*
من فکر می کنم در اینجا توانایی و قابلیت رویارویی و فائق اومدن فرد بر مشکلات و پستی و بلندی های زندگی فردی با رنج و درد و غم یکسان فرض شده. مثلا فردی که از زندگی فقیرانه به ریاست یک کمپانی بزرگ می رسه صرفا درد و رنج نیروی محرکه نبوده مسلما، توانایی تغییر دادن شرایط سبب ساز موفقیت بوده.


ببینید یکی از وعده هایی که پس از مرگ به انسان داده شده Heaven یا بهشت هست. مکانی که در اون درد و رنج و غم و غصه وجود نداره، چه بهشت وجود داشته باشه و چه وجود نداشته باشه می شه با توجه به فراگیر بودنش میشه نتیجه گرفت که انسان ها به دنبال همچین مکانی هستند، پس جمله شما نمی تونه قابل قبول باشه.

اینطور نیست که هر کس غمگین شد فیلسوف بشه یا کسی که غم نداشته باشه فیلسوف نشه. بلکه توانایی غم در عمق دادن به اندیشه مثل قدرت عشق هست در تلطیف احساس و شاعر افرینی، همونطور که اکثر شاعران بزرگ عاشقان واله بودن، اکثر فیلسوفان هم در زندگیشون غمهای بزرگی داشتن، چیزهای بوده که ارامش رو ازشون میگرفته، بی قرارشون میکرده و باعث میشده از زندگی روزمره ببرن، در خودشون فرو برن و سعی کنن با یافتن پاسخهای برای این دردهای ذهنیشون به آرامش برسن، گاه این غم ریشه در دردهای دیگران داشت مثل سقراط و گاه در دردهای فلسفی مثل شوپنهاور

نمیتونیم مشکلات رو از غم تهی کنیم، اینها دو روی یک سکه هستن، نگاهی به تاریخ بشریت بندازین و ببینید همین غم و درد چه حماسه های که نیافریده و چه پیچ های که به مسیر تاریخ نداده. اگر غم در انسان نبود سقراط، سقراط نمیشد و جام شوکران رو نمینوشید، نیچه جونش رو فدای یک اسب نمیکرد، رنسانس بوجود نمی امد، دموکراسی جای دیکتاتوری رو نمیگرفت، ایران نمیتونست در برابر عراق مقاومت کنه، مادر جونش رو فدای بچه اش نمیکرد و... فقط یک لحظه غم رو از زندگی انسان حذف کنید و تصور کنید زندگی چقدر خشک و بیروح خواهد شد، اساسا دیگه شادی وجود نخواهد داشت چرا که شادی مثل انعکاس غم در ایینه هست که امکان نداره یکی بدون دیگری وجود داشته باشه...

در مورد زندگی در بهشت باید بگم که بر اساس اعتقاد معتقدین به چنین دنیای قوانین اون با قوانین جهان مادی متفاوت هست

[B.Russell]

یعنی میفرمایید مراسم های سوگواری که در ایران یا هرجای دیگه گرفته میشه و مردمی در اون گریه میکنن و غمگین هستن, صرفا برای پاداش اخرویه؟
پس میشه فیلم بازی کردن برای خدا؟ همینطوره؟

خوب اگه واقعا کسی اینطور غمگین باشه که براش متاسفم و با شما هم موافقم. اما غمگینی هایی که قبلا یاد شده و شما خودتون هم میدونید, گاهی بی حساب و کتابه.

و از سر خلوص و بی ریایی هست.

حتما مستحضرید که مغول ها بالای صد هزار ایرانی رو تکه تکه کردن.

به دختر و همسر یک مرد جلوی چشماش تجاوز میکردن، نیزه تو حلق بچه هاش میکردن بعدا سر همه رو میبردن و زیر سم اسب میکوبوندن.
شما که میفرمایید اینا از سر خلوص و بی ریایی هست، انصافا تو زندگیت حتی 1 دقیقه برای این صد هزار ایرانی گریه کردین؟
اگر هر از چندگاهی گریه میکنید که هیچ، اگر نکردین دقیقا چرا؟

وقتش رو ندارین؟ یا دلیل و انگیزه ای براش نیست؟

تازه فاصله زمانی حمله مغول و میزان فاجعه اون کجا و فاصله زمانی آن اتفاق که دوستان با خلوص برایش اشک میریزند کجا !!!

متاسفانه اکثر مردم این کشور دیگری رو فیلم نکردن.
خودشون رو فیلم کردن و اینقدر تو این نقش خودشون فرو رفتن که باورشون نمیشه دارن خودشون رو فیلم میکنن با ادعاهایی پر از تناقض.

قضیه بده بستان رو کنار بذارید هیچ خلوص و بی ریایی نخواهد ماند، مگر اینکه حادثه ای یک غمی رو تحمیل کنه که اونم عمر کوتاهی داره و نمیشه برای یک غم روی حادثه بیشتر از چند سال گریست !!

[N I G H T P E A C E]

عنوان شما کاربر فعال تاریخ هست، پس حتما مستحضرید که مغول ها بالای صد هزار ایرانی رو تکه تکه کردن.

به دختر و همسر یک مرد جلوی چشماش تجاوز میکردن، نیزه تو حلق بچه هاش میکردن بعدا سر همه رو میبردن و زیر سم اسب میکوبوندن.
شما که میفرمایید اینا از سر خلوص و بی ریایی هست، انصافا تو زندگیت حتی 1 دقیقه برای این صد هزار ایرانی گریه کردین؟
اگر هر از چندگاهی گریه میکنید که هیچ، اگر نکردین دقیقا چرا؟

وقتش رو ندارین؟ یا دلیل و انگیزه ای براش نیست؟

تازه فاصله زمانی حمله مغول و میزان فاجعه اون کجا و فاصله زمانی آن اتفاق که دوستان با خلوص برایش اشک میریزند کجا !!!

متاسفانه اکثر مردم این کشور دیگری رو فیلم نکردن.
خودشون رو فیلم کردن و اینقدر تو این نقش خودشون فرو رفتن که باورشون نمیشه دارن خودشون رو فیلم میکنن با ادعاهایی پر از تناقض.

قضیه بده بستان رو کنار بذارید هیچ خلوص و بی ریایی نخواهد ماند، مگر اینکه حادثه ای یک غمی رو تحمیل کنه که اونم عمر کوتاهی داره و نمیشه برای یک غم روی حادثه بیشتر از چند سال گریست !!

دقت داشته باشید که فلسفه این مراسم برای معتقدین به این مکتب چیز دیگری هست نه آنچه شما تصور میکنید، به عنوان یک مثال نقض بر استدلال شما میشه به مراسم یک دقیقه سکوت در ژاپن به مناسبت بمباران اتمی و مراسم مشابه در ملل دیگه اشاره کرد،

من بسیاری از کارهای رو که در این مراسم در کشور ما انجام میشه قبول ندارم، اما معتقدم اگه بخوایم چیزی رو نقد کنیم اگر دلایل طرف مقابل رو کاملا بشنویم و بعد نقد کنیم نقد ما پخته تر خواهد بود، و البته منظورم از طرف مقابل عوام نیست بلکه علمای اون مکتب و ... است

[B3HZ@D]

دقت داشته باشید که فلسفه این مراسم برای معتقدین به این مکتب چیز دیگری هست نه آنچه شما تصور میکنید، به عنوان یک مثال نقض بر استدلال شما میشه به مراسم یک دقیقه سکوت در ژاپن به مناسبت بمباران اتمی و مراسم مشابه در ملل دیگه اشاره کرد،

من بسیاری از کارهای رو که در این مراسم در کشور ما انجام میشه قبول ندارم، اما معتقدم اگه بخوایم چیزی رو نقد کنیم اگر دلایل طرف مقابل رو کاملا بشنویم و بعد نقد کنیم نقد ما پخته تر خواهد بود، و البته منظورم از طرف مقابل عوام نیست بلکه علمای اون مکتب و ... است

پس یعنی شما ناراحتی رو بر اساس مکتب فکری و عقیدتی تعیین میکنن و نه بر اساس نوع تراژدی هایی که در جهان اتفاق افتاده . در اصل همون قضیه سوددهی مادی و یا معنوی مطرحه که با مکتب فکری عقیدتی مورد نظر پیش میره .

در کل اون افراد وقتی به چیزی اعتقاد داشته باشن اون رو شایسته سوگواری و ناراحتی میدونن و هر چیزی که قراره در این مورد بهش پرداخته بشه از این فیلتر و صافی باید گذشته باشه ! برای همینه که در جوامع این چنینی هیچ صحبتی از تراژدی های دیگر مناطق نیست و هیچ احساس همدردی از طرف اونا دیده نمیشه .

اون موردی که در کشور ژاپن به اون اشاره کردین یک مراسم و گرامیداشت و به نوعی عزای ملی محسوب میشه که دقیقن مرتبط با اون منطقه و کشور و مردمشون به حساب میاد .

[N I G H T P E A C E]

پس یعنی شما ناراحتی رو بر اساس مکتب فکری و عقیدتی تعیین میکنن و نه بر اساس نوع تراژدی هایی که در جهان اتفاق افتاده . در اصل همون قضیه سوددهی مادی و یا معنوی مطرحه که با مکتب فکری عقیدتی مورد نظر پیش میره .

در کل اون افراد وقتی به چیزی اعتقاد داشته باشن اون رو شایسته سوگواری و ناراحتی میدونن و هر چیزی که قراره در این مورد بهش پرداخته بشه از این فیلتر و صافی باید گذشته باشه ! برای همینه که در جوامع این چنینی هیچ صحبتی از تراژدی های دیگر مناطق نیست و هیچ احساس همدردی از طرف اونا دیده نمیشه .

اون موردی که در کشور ژاپن به اون اشاره کردین یک مراسم و گرامیداشت و به نوعی عزای ملی محسوب میشه که دقیقن مرتبط با اون منطقه و کشور و مردمشون به حساب میاد .

نه اینطور نیست، هدف از این مراسم هم این نیست، بسیاری از چیرهای که در این مراسم انجام میشه بنظرم از فلسفه این مراسم دوره و گاه ضدش ...

فلسفه واقعی این مراسم رو گاندی (بنا بر اونچه نقل شده) و شهیدان ما در جنگ علیه عراق... فهمیدن و نشون دادن درک صحیح این فلسفه چه قدرت شگرفی داره... ناگفته پیداست که کج فهمی ها و سواستفاده ها در این مورد هم بسیار زیاده...

بطور خلاصه فلسفه این مراسم قراره پرورش حس حق طلبی و عدالت خواهی و آزادی خواهی باشه نه اون چیزی که ما میبینیم، یعنی همه غم پرستی و گریه و زاری، قرار بود این عزاداری ها در خدمت بیدار کردن و تعمیق اون احساسات انسانی باشه ولی متاسفانه الان خودشون شدن هدف و شما حق دارید خوشتون نیاد، چون قرار نبود اینطور باشه...

[Stream]

نه اینطور نیست، هدف از این مراسم هم این نیست، بسیاری از چیرهای که در این مراسم انجام میشه بنظرم از فلسفه این مراسم دوره و گاه ضدش ...

فلسفه واقعی این مراسم رو گاندی (بنا بر اونچه نقل شده) و شهیدان ما در جنگ علیه عراق... فهمیدن و نشون دادن درک صحیح این فلسفه چه قدرت شگرفی داره... ناگفته پیداست که کج فهمی ها و سواستفاده ها در این مورد هم بسیار زیاده...

بطور خلاصه فلسفه این مراسم قراره پرورش حس حق طلبی و عدالت خواهی و آزادی خواهی باشه نه اون چیزی که ما میبینیم، یعنی همه غم پرستی و گریه و زاری، قرار بود این عزاداری ها در خدمت بیدار کردن و تعمیق اون احساسات انسانی باشه ولی متاسفانه الان خودشون شدن هدف و شما حق دارید خوشتون نیاد، چون قرار نبود اینطور باشه...

بطور شعاری حرف شما صحیحه (اونهایی که ترویج این نوع رفتار رو می کنند میگن هدف ترویج راه افرادی است که این کارها رو کردند، که در اون منطقه توسط اون مردم تصور میشه راه حق است و در منطقه دیگه در جهان تصور میشه کار مخالفانشون راه حق است و حتی افرادی که این بلا رو سر اون مردم آوردند اسطوره میشوند). اما در عمل این قضایا تبدیل به خود هدف شده و قضیه به کل ریاکارانه است. باید دید خود مکاتب درباره این رفتار چی میگن، وقتی برای رفتار پاداش بی نهایت قرار داده میشه یعنی غم پرستی و گریه زاری خود هدف است و نه وسیله ای در راه ترویج حق پرستی و ...