>>> تـازه های اخـترشـنــاسـی, نجوم و فیزیک <<<

[Mohammad Hosseyn]

تا سال 2009م حدود300ميليون كهكشان براي بررسي تاريخچه جهان ودرك بهتر انرژي تاريك مورد مطالعه قرار خواهد گرفت .

در اين بررسي قصد برآن است كه بر روي نيروي اسرارآميزي كه باعث ايجاد شتاب مثبت عالم شده است، تحقيق انجام شود .اين 300 ميليون كهكشان حدود دو سوم كل عالم را تشكيل مي دهند. اين پروژه ، DES مطالعه انرژي تاريك نام گرفته است .

بنابر فيزيك نظري ، انرژي تاريك حدود %70 عالم را پر كرده است . انرژي تاريك، بعبارتي ظهور مجدد ثابت كيهان شناسي در معادلات اينشتين است . دكتر واين هو ، استاد نجوم واخترفيزيك، مي گويد:« وجود شتاب مثبت اين ضرورت را ايجاد مي كند كه گرانش به صورت دافعه عمل كند . اما اين قابل قبول نيست . براي حل مشكل بايد به سراغ فيزيك بنيادي رفت .»

DES پروژه مشترك دانشگاه هاي شيكاگو،كينگدام ،بركليو آزمايشگاه هاي شتاب دهنده فرمي ، لارنس بركلي و سروتولو با بوجه اي بالغ بر 20 ميليون دلار مي باشد . اين پروژه يك دوربين 520 پيكسلي بر روي تلسكوپ 4متري بلانكو، واقع در شيلي، نصب كرده است . اين بزرگترين دوربين اپتيكال در سراسر دنيا مي باشد كه 10 مرتبه دوربين هاي ديگر از آسمان عكس برداري مي كند .

دكتر فريمن مي گويد : «اولين مرحله كار، شمارش خوشه هاي كهكشاني است » .با استفاده از تلسكوپ راديويي SPT،در قطب جنوب ،خوشه هاي كهكشاني كه اشعه هاي كيهاني را از شكل معمول شان خارج مي كنند ، آشكار مي شوند. روش دوم ، اندازه گيري مقياس كيهاني با استفاده از عدسي هاي گرانشي است . اگر مقدار دقيق جرم و فاصله اين خوشه ها بطور دقيق مشخص شود ، درصد دقيق انرژي تاريك نيز مشخص مي شود.


منبع : [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[roje_aria79]

جستجو در مدفن سیاره ای !
گروهی از اخترسناسان به رهبری ویلیام ریچ (مرکز علمی اسپیتزر) و مرک کوچنر (مرکز پرواز های گادارد ناسا) با استفاده از تلسکوپ فضایی فرو سرخ اسپیتزر به بررسی فضای اطراف کوتوله ی سفید G۲۹-۳۸ در صورت فلکی حوت پرداختند . طی این رصد غباری از جنس سیلیکات در اطراف این کوتوله سفید دیده شد که می تواند بقایای بجا مانده از منظومه ی سیاره ای ستاره ی اولیه باشد . احتمالا آینده منظومه شمسی ما نیز این گونه رقم خواهد خورد.



توضيحات جنبي مرتبط:

وقتی ستاره ای شبیه به خورشید ما سال های پایانی عمر خود را سپری می کند به غول سرخی تبدیل می شود . طی این مرحله ستاره لایه های بیرونی و گرمای خود را از دست می دهد و در خود می رمبد . حاصل کره ای است با چگالی بالا ، سرد و بی فروغ که کوتوله سفید نامیده می شود.اما اگر این ستاره سیاره ، سیارک و دنباله دار (احتمالی) داشته یاشد چه بر سر آنها می آید ؟

اکثر سیارک ها و دنباله دار ها به فضای میان ستاره ای رانده می شوند و تعداد کمی از آنها در منظومه باقی می مانند . به دلیل موج انفجاری ستاره ، سیارک ها و دنباله دارهای بجا مانده تغییر مدار داده و به ذرات کوچکتری خورد می شوند . بر اساس مدل های ارائه شده اگر دنباله داری به ذرات غبار تبدیل شود می توان بقایای آن را به صورت ابر های سیلیکات جستجو کرد.

در منظومه شمسی ما دنباله دار هایی وجود دارند که مدارشان از نزدیکی خورشید عبور می کند و این امر باعث تکه تکه شدن آنها می شود . فضاپیما SOHO تصاویر زیادی از این دنباله دارها ارائه کرده است ، این مطلب درستی تکه تکه شدن دنباله دارهای اطراف کوتوله G۲۹-۳۸ را تائید می کند . دنباله دار مشهور شومیکر-لوی ۹ که در تیر ماه ۱۳۷۲ با سیاره مشتری برخورد کرد در اثر عبور از نزدیکی سیاره مشتری به بیش از ۱۲ قطعه بزرگ تقسیم شد.

اگر مدل ها درشت باشند ، غباری که اختر شناسان در اطراف این کوتوله دیده اند تنها چند سال دوام می آورند . غبار اطراف کوتوله به صورت مارپیچی بلعیده میشود نور تابش شده از کوتوله را جذب میکند ، دمایش بالاتر می رود و گرمای تابش شده از این غبار توسط اسپیتزر آشکار می شود .

به نظر می رسد که توده ی عظیمی از سیارک ها و دنباله دارها فضای اطراف G۲۹-۳۸ را احاطه کرده باشد چون غبار اطراف این کوتوله سفید به سرعت در حال جایگزینی است.

این تیم هنوز اطلاعی در مورد سرنوشت سیارات ندارد . اگر بقایایی از سیارات بجا مانده باشد سرد تر از آن هستند که اسپیتزر قادر به آشکار سازی آنها باشد . وجود این بقایا هنوز به صورت یک معما است. با این حال با بررسی سرگذشت دنباله دارها ، اخترشناسان یک قدم به پیش بینی آینده منظومه شمسی نزدیک تر شدند .

(این کشف در ۲۱ |آذز ۸۴ در مجله Astrophysical ارائه شد.)

[roje_aria79]

نواختر پرنور آسمان!
نواختر Rs - مارافسای پس از 21 سال بار دیگر درخشيدن گرفته است و در حد دید چشم غیر مسلح است.


توضيحات جنبي مرتبط:

صورت فلکی مارافسای جولانگاه یک ستاره متغییر نامتعارف به نام Rs-مارافسای است. این ستاره یک سیستم دوتایی است و از دو عضو که یکی از آنها یک غول سرخ از رده طیفی M۲ و دیگری هم یک ستاره کوچک بسیار چگال است، تشکیل شده است. بدین ترتیب ستاره کوچکتر جرم ستاره بزرگتر را جذب می کند و در نتیجه هنگامی که جرم جذب شده به حد مشخصی (۱.۴ جرم خورشید) می رسد، نواختر پدید می آید.
هنگامی که یک نواختر پدید می آید قدر ستاره مزبور ناگهان کاهش می یابد و ما ستاره را بسیار پرنورتر می بینیم همچنین در اکثر مواقع پس از مدت کوتاهی قدر آن به سرعت افزایش می یابد و از این رو نواختر ها مدت زیادی مهمان آسمان نیستند.

اما ستاره Rs-مارافسای ستاره ای است که در طول قرن گذشته بارها نواختر شده است. به طور مثال می توان به درخشش های این ستاره در سال های ۱۹۳۳ و ۱۹۵۸ و ۱۹۸۵ میلادی اشاره کرد که در همه این سالها قدر آن به حدود قدر ۵+ رسیده است. اما این بار پس از گذشت بیست و یک سال از سال ۱۹۸۵ میلادی(آخرین باری که ستاره مزبور نواختر شد.) این ستاره با دیگر نواختر شده است. این بار در صبحگاه ۲۴ بهمن ماه ۱۳۸۴ دو رصدگر ژاپنی این رویداد را مشاهده و ثبت کردند. قدر این ستاره معمولا در حدود ۱۱+ است( گاهی اوقات نوسانات کوچکی دارد) اما در حال حاضر قدر آن در حدود ۴.۸+ است.

-وضعیت رصدی:
Rs-مارافسای در قسمت شرقی صورت فلکی مار افسای واقع شده است. بنا براین با توجه به مکان خورشید در دایرةالبروج مارافسای از وضعیت چندان مناسبی برخوردار نیست. اما با این حال اگر سحر خیز باشید می توانید حدود یک ساعت قبل از روشنایی افق این ستاره را رصد کنید. نقشه زیر موقعیت این ستاره را در صورت فلکی مارافسای مشخص می کند. یر اساس داده های رصدی این ستاره تا ۳۸ روز آینده هر شب ۰.۱ قدر کم نور تر می شود اما دست کم تا یک سال و نیم همچنان پرنور تر از وضعیت عادی خود است. Rs-مارافسای هم اکنون با چشم غیر مسلح در آسمانی نه چندان تاریک و حتی در شهر های بزرگ با یک دوربین دوچشمی بسیار ساده قابل رویت است. پس فرصت را از دست ندهید و این ستاره را شکار کنید

این نواختر فرصت بسیارخوبی برای انجام پروژه های رصدی متعددی است که علاقمندان مي توانند آنها را پيگيري کنند

منبع :‌sky And Telescope
_____

[roje_aria79]

کمربند کوييپر به دور دو ستاره ي نزديک
پس از بررسي هاي انجام شده بر روي ۲۲ ستاره ي نزديک ، تلسکوپ فضايي هابل موفق به کشف دو حلقه از غبار و ذرات شده است که شباهت زيادي به کمربند کوييپر در منظومه شمسي ما دارند.کمربند کوييپر حلقه اي از سنگ ها و صخره هاي يخي در خارج از مدار نپتون است.اين حلقه ها به دور ستارگاني تشکيل مي شوند که به احتمال زياد داراي سيارات قابل سکونت هستند و به دو دسته تقسيم مي شوند: کمربند هاي عريض و باريک.اين دو ستاره در حدود ۶۰ سال نوري از ما فاصله دارند و به شکل قابل توجهي به منظومه ي شمسي اوليه ي ما شباهت دارند.
سهند پيرباديان
تلسکوپ فضايي هابل ، وجود حلقه هايي از مواد را که شبيه به کمربند کوييپر در منظومه ي شمسي مي باشند در اطراف دو ستاره نشان داده است.کمربند کوييپر از مواد يخي تشکيل شده و منشا اصلي دنباله دارها با دوره تناوب کوتاه به شمار مي رود.اين نوع حلقه ها تا به حال در اطراف ۹ ستاره تشخيص داده شده اند و به دو دسته تقسيم مي شوند: عريض و باريک.وجود اين حلقه ها ارتباط مستقيمي با تشکيل سيارات در يک منظومه ي ستاره اي دارد.وجود لبه هاي تيز بيروني در يک کمربند باريک (مانند کمربند کوييپر) نشان دهنده ي وجود همدمي ستاره مانند براي ستاره ي اصلي است که به طور مداوم ، لبه ي بيروني کمربند را تميز مي کند.درست مانند تاثير اقمار بر لبه هاي حلقه هاي زحل و اورانوس.

توضيحات جنبي مرتبط:




دو مورد تازه کشف شده از کمربندهايي مانند کمربند کوييپر به دور دو ستاره ي نزديک به ما




اخترشناس محقق ، "پل کالاس" ، استاد اخترشناسي "جيمز گراهام" و "مايکل فيتزجرالد" از دانشگاه برکلي در کاليفرنيا به همراه "مارک کلامپين" از مرکز فضايي گودارد ، اين کشف و نتايج آن را در ۲۰ ژانويه در مقاله اي در مجله ي اخترفيزيک گزارش کردند.

با کشف اين حلقه ها که هر کدام در حدود ۶۰ سال نوري از ما فاصله دارند ، تعداد ستاره هاي شناخته شده که چنين کمربندهايي به دور آنها رصد شده است به ۹ عدد مي رسد.با اين حال ، اين دو مورد جديد از اين نظر با بقيه متفاوتند که سن آنها به اندازه اي است (۳۰۰ ميليون سال) که شکل و ترکيب آنها به مرحله ي پايداري رسيده است.مانند منظومه شمسي ما که داراي مدارهاي سياره اي و حلقه هايي پايدار از مواد و غبار است و ۶/۴ ميليارد سال سن دارد. هفت مورد ديگر ، به غير از خورشيد ، بين ده ها ميليون تا ۲۰۰ ميليون سال سن دارند که در مقياس سن خورشيد ما جوان محسوب مي شوند.همچنين جرم اين دو مورد به جرم خورشيد بسيار نزديک است.

"کالاس" محقق اصلي اين پروژه مي گويد:" اينها مسن ترين حلقه هاي مشاهده شده هستند و اهميت آنها از اين جهت است که شکل کمربند کوييپر را از بيرون منظومه شمسي به ما نشان مي دهند.انتظار مي رود که در اطراف اين ستاره ها مناطق قابل سکونت که احتمال وجود حيات در آنها مي رود يافت شود."

"اکثر کمربند ها به علت پرنور بودن ستاره ي مرکزي قابل رويت نيستند ، اما دقت و حساسيت بالاي دوربين پيشرفته ي تلسکوپ فضايي هابل ما را قادر ساخت تا جلوي نور ستاره ي مرکزي را گرفته و سپس به دنبال حلقه ها بگرديم." "کالاس" در دو سال گذشته دو مورد ديگر از اين نوع کمربندها را کشف کرده است (au- ميکروسکوپ و فم الحوت) و همچنين جزييات ستاره هاي حلقه دار ديگر را مطالعه کرده است.

کالاس مي گويد:" ما در مورد ۱۰۰ ستاره ي ديگر نيز ، تابش هاي اضافي فروسرخ ،علاوه بر تابش خود ستاره ،دريافت کرده ايم که به احتمال زياد از غبار اطراف ستاره تابش شده است.بخش سخت کار ،به دست آوردن تصاويري است که اطلاعات فضايي به ما بدهد.پس از دو دهه که از کشف اين حلقه ها مي گذرد ، ما به تازگي موفق به رصد آنها شده ايم و اين موفقيت را مديون تلاش هاي انجام شده براي ارتقاي ابزارهاي تلسکوپ هابل هستيم."

مدل سازي هاي کوچک نشان داده اند که کمربند هاي کشف شده در دو دسته قرار مي گيرند: کمربندهاي عريض ، به پهناي بيش از ۵۰ واحد نجومي و کمربندهاي باريک با پهناي ۲۰ تا ۳۰ واحد نجومي به همراه لايه ي تيز بيروني (مانند کمربند کوييپر در منظومه ي شمسي ما). يک واحد نجومي فاصله ي متوسط بين زمين و خورشيد (در حدود ۱۵۰ ميليون کيلومتر) است.کمربند کوييپر در منظومه شمسي از مدار نپتون در فاصله ي ۳۰ واحد نجومي از خورشيد آغاز شده و تا فاصله ي ۵۰ واحد نجومي ادامه مي يابد.اکثر کمربند هاي کشف شده منطقه اي خالي در وسط خود که در آنها احتمالا سيارات موجودند و عامل اصلي تيز بودن لبه هاي داخلي در بيشتر کمربند ها مي باشند.

کالاس و گراهام پيش بيني مي کنند که ستاره هايي که کمربند دور آنها ، لبه هاي خارجي تيز دارند ،داراي همدمي هستند (احتمالا يک ستاره يا يک کوتوله ي قهوه اي) که مانع گسترش اين کمربند ها به سمت خارج مي شوند.مانند قمرهاي زحل که لبه هاي حلقه هاي اين سياره را شکل مي دهند.

کالاس مي گويد:"طرز تشکيل حلقه ها به دور يک ستاره مي تواند مانند شکل گرفتن حلقه به دور يک سياره باشد." تنها يکي از ۹ ستاره ي داراي کمربند شناخته شده داراي همدم است اما هنوز تحقيقات دقيق براي کشف همدم کم نور در اطراف موارد ديگر صورت نگرفته است. او پيشنهاد مي کند که يک ستاره ي سرگردان در هنگام عبور از نزديک ستاره ي اصلي ، لبه هاي صفحه ي تشکيل سيارات را شکل داده است اما هنوز وجود يک همدم براي جلوگيري از پخش و خارج شدن مواد مانند سيارک ها و دنباله دار ها لازم است.اگر اين حرف درست باشد ، به معناي آن است که خورشيد نيز بايد داراي همدمي باشد که مرزهاي تيز کمربند کوييپر را شکل داده است.اين ستاره ي همدم توسط استاد فيزيک دانشگاه برکلي ، "ريچارد مولر" پيشنهاد شده اما هنوز مدرکي بر وجود اين همدم به دست نيامده است.

کالاس مي گويد:"ما به طرز عجيبي در مورد نزديک ترين نمونه از اين کمربند ها (کمربند کوييپر در منظومه ي شمسي ) کمترين اطلاعات را در دست داريم.مهم ترين مسئله اين است که بدانيم غبار در کمربند کوييپر دقيقا تا چه فاصله اي از خورشيد گسترش يافته است.هنگامي که اين اطلاعات بدست آمد ، مي توانيم کمربند کوييپر را به طور دقيق و مشخص در يکي از دو دسته ي عريض و باريک قرار دهيم."

اين تحقيق در سال ۲۰۰۲ آغاز شد و پس از دو سال مطالعه بر روي ۲۲ ستاره در سپتامبر ۲۰۰۴ پايان يافت.ستاره هاي داراي کمربند ، دو ستاره در رده هاي طيفي K و F با عمر ۱ ميليارد و ۳۰۰ ميليون سال بودند."يکي از دو ستاره از رده طيفي K و ديگري F است.احتمال شکل گرفتن حيات در اطراف اين دو ستاره بيشتر از ستاره هاي پرجرم و کم عمر مانند بتا-حجار و فم الحوت مي باشد." ستاره ي رده K نسبت به بتا-حجار (اولين ستاره ي شناخته شده ي داراي کمربند) و Au-ميکروسکوپ ،که کالاس در سال گذشته آن را کشف کرده است ، مسن تر به نظر مي رسد.بتا-حجار و Au-ميکروسکوپ در حدود ۱۰ ميليون سال سن دارند.

کمربند کشف شده در اطراف ستاره ي رده F ، کمربندي باريک مانند حلقه ي دور ستاره ي فم الحوت است که کالاس در اوايل سال گذشته آن را ثبت کرد.اين کمربند به دور ستاره ي F ، داراي لبه ي خارجي بسيار تيز در فاصله ي ۱۰۹ واحد نجومي از ستاره ي مرکزي است.اين کمربند از فاصله ي ۶۰ واحد نجومي آغاز مي شود و در فاصله ي ۸۳ واحد نجومي به حداکثر چگالي خود مي رسد.

کالاس مي گويد:"اگر ما بتوانيم منشا لبه هاي تيز بيروني کمربند به دور ستاره ي رده F را کشف کنيم ، طرز شکل گيري و تاريخچه ي منظومه ي شمسي براي ما روشن تر خواهد بود."

اين تحقيق با کمک هاي ناسا به وسيله ي موسسه علوم تلسکوپ فضايي حمايت شده است.

[roje_aria79]

سيارک پاتروکلوس ، دنباله داري پنهان
اخترشناسان به تازگي ، به شباهت بسيار زياد يکي از سيارک هاي تروا به نام پاتروکلوس به يک دنباله دار پي برده اند.اين سيارک که در اصل از دو سيارک کوچکتر تشکيل شده و يک سيستم دوتايي را به وجود آورده است ، در مدار مشتري به دور خورشيد مي گردد.


توضيحات جنبي مرتبط:
گروهي بين المللي به رهبري "فرانک مارچيس" از دانشگاه برکلي ،از طريق رصد هاي انجام شده به وسيله ي رصدخانه ي "کک" در هاوايي ،ترکيب و چگالي سيارک پاتروکلوس را بررسي و به شباهت بسيار زياد آن به دنباله دارها پي بردند.ترکيبات اين سيارک که چگالي آنها کمتر از آب است بيشتر از يخ آب تشکيل شده اند.




سيارک هاي تروا که پاتروکلوس نيز يکي از آنهاست ، دسته اي از سيارک ها هستند که بر روي مدار مشتري ، ۶۰ درجه عقب تر و ۶۰ درجه جلوتر از اين سياره حرکت کرده و به دور خورشيد مي گردند.محل قرار گرفتن اين سيارک ها ، نقاط پايدار (نقاط لاگرانژي) سيستم مشتري-خورشيد هستند.نظريه پردازان بر اين باورند که سيارک هاي تروا در ابر اوليه منظومه شمسي و هم زمان با بقيه ي اجرام صلب اين منظومه شکل گرفته اند.تاکنون ، بيش از هزار عدد از اين سيارک ها کشف شده اند.اين سيارک ها نسبتا کم نور و کوچک هستند و اين باعث مي شود تا مطالعه بر روي آنها حتي از طريق بزرگ ترين تلسکوپ هاي موجود بر روي زمين مشکل گردد.

فن آوري جديدي که در آن از ليزرهاي سديم براي تصحيح تصاوير گرفته شده از روي زمين و حذف اثر جو بر روي اين تصاوير استفاده مي شود ، دانشمندان را قادر ساخته است تا کشف اخير را انجام دهند.اين فن آوري که "اپتيک ليزري ستاره" (lgs-ao) ناميده شده است ، جزئيات دقيقي را از سيارک ها براي دانشمندان آشکار مي سازد.اين سيستم که بر روي تلسکوپ ۱۰ متري کک نصب شده، اثرات جو بر روي تصاوير گرفته شده از آسمان را به خوبي حذف کرده و بهترين تصاوير فروسرخ را تهيه مي کند.

دکتر "ديويد لومينيان" ،سرپرست عمليات علمي سيستم Lgs-ao در رصدخانه ي کک مي گويد:" تلسکوپ هاي فضايي ابزارهاي فوق العاده اي براي رصد اجرام دوردست منظومه شمسي مي باشند.اما تلسکوپ هاي بزرگ بر روي زمين که با اين فن آوري مجهز شده اند ، هم توانايي جمع آوري نور بيشتري دارند و هم جزئيات دقيق تري از اجرام دور دست را نشان مي دهند.اين فن آوري که بر روي تلسکوپ هاي زميني نصب مي شود ، به ما امکان مي دهد تا اجرام کوچک تر و کم نورتري را در منظومه شمسي مشاهده کنيم.مانند سيارک پاتروکلوس يا اجرام دورتر از پلوتون.با استفاده از اين فن آوري جديد ،اکتشاف هاي متعددي در آينده نزديک صورت خواهند گرفت."




دانشمندان در گذشته ، سيارک پاتروکلوس را به عنوان يک جسم به قطر ۱۵۰ کيلومتر مي شناختند اما رصد هاي اخير به وسيله ي تلسکوپ شمالي "جميني" در هاوايي نشان داده است که اين سيارک از دو جسم تقريبا هم اندازه تشکيل شده است و در اصل يک سيستم دوتايي است.گروه تحقيقاتي به رهبري دکتر مارچيس ، قطر اين اجسام را ۷۰ و ۷۶ کيلومتر اندازه گيري کردند.اين دو جسم به دور مرکز جرم خود با دوره تناوب ۴ روز در گردشند و فاصله ي آنها از يکديگر ۶۸۰ کيلومتر است.اسامي اين دو جسم به نام قهرمانان داستان ايلياد هومر انتخاب شده اند.نام اين مجموعه دوتايي، پاتروکلوس ،نام بهترين دوست آشيل ،قهرمان يوناني در جنگ تروا و مهم ترين شخصيت داستان ايلياد هومر است.

دانشمندان بر اين عقيده اند که تعداد سيارک هاي تروا تقريبا با تعداد سيارک هاي موجود در کمربند سيارک ها در بين مدار مريخ و مشتري برابر است.اما مطالعه ي اين اجرام به علت کم نور بودن آنها بسيار دشوار است.دکتر مارچيس مي گويد:" سيستم Lgs-ao موفقيت بزرگي در رصدهاي انجام شده از روي سطح زمين به شمار مي رود.با چنين قابليتي ، ما مي توانيم اجرام بسيار کوچک و دور منظومه شمسي را بررسي کنيم."

از آنجا که برخورد اجرام کوچک با يکديگر در منظومه شمسي تنها هنگامي رخ مي دهد که سرعت اجسام بسيار بالا باشد و چنين برخوردهايي ،خرده سنگ ها و غبار فراوان از خود به جاي مي گذارند ، احتمال اينکه سيارک پاتروکلوس بدين طريق شکل گرفته باشد بسيار اندک است.پس اين سوال اساسي مطرح مي شود که چنين سيارکي با ماهيت دوتايي چگونه به وجود آمده است.

بر اساس نتايج بررسي هاي اخير بر روي اين سيارک ، دانشمندان نظريه هايي در مورد شکل گيري اين سيارک در منظومه شمسي اوليه و در حدود چهار نيم ميليارد سال پيش ارائه کرده اند.پاتروکلوس مي تواند همانند اجرام موجود در کمربند کويي پر (منطقه اي از منظومه شمسي در خارج مدار نپتون) در زمان شکل گيري منظومه شمسي به وجود آمده باشد.شبيه سازي ها نشان مي دهند که سيارات گازي غول پيکر در اوايل پيدايش منظومه شمسي به سمت خارج حرکت کرده و اجرام موجود در نزديک خود را از صفحه ي منظومه شمسي پاک کرده اند.در اين ميان ، تعدادي از اين اجرام در نقاط پايدار سيستم مشتري-خورشيد (نقاط لاگرانژي) به دام افتاده اند.نقاط لاگرانژي مناطقي از يک مدار مي باشند که در صورت قرار گرفتن جسم سوم در آنها ،اين اجسام تا ابد پايدار مانده و به دور مرکز جرم مشترک سه جسم مي گردند.

داستان پاتروکلوس از اين نيز پيچيده تر است : هنگامي که پاتروکلوس ميليارد ها سال پيش به گرانش فوق العاده عظيم مشتري برخورد کرد ،نيروهاي گرانشي قوي اين سياره مي تواند اين سيارک را به دو نيم کرده باشد.به اين اثر "شکاف جذر و مدي" مي گويند.

دکتر مارچيس مي گويد:"پاتروکلوس شباهت هايي به سيارک هاي دوتايي در نزديکي زمين از خود نشان مي دهد.سيارک هاي دوتايي نزديک به زمين بر اثر نزديک شدن به يک سياره و به علت اثر "شکاف جذر و مدي" به دو نيم شده اند.نتايج نشان مي دهند که يک سيارک تروا مانند سيارک پاتروکلوس نيز مي تواند به همين شکل و بر اثر نزديک شدن به مشتري نصف شده باشد.اين داستان براي سيارک هاي دوتايي موجود در کمربند سيارک ها که اجزاي آنها معمولا با يکديگر هم اندازه نيستند برقرار نيست."

[roje_aria79]

سياره فراخورشيدي کم جرم
سه گروه بين المللي براي کشف کم جرم ترين سياره فراخورشيدي شناخته شده متحد شده اند.جرم اين سياره بين ۳ تا ۱۱ برابر جرم زمين و به احتمال بسيار زياد در حدود ۵/۵ برابر جرم زمين است. کم جرم ترين سياره فراخورشيدي شناخته شده قبل از کشف مورد جديد،سياره اي به جرم ۵/۷ برابر جرم زمين بود.


توضيحات مرتبط:
سياره تازه کشف شده سومين سياره فراخورشيدي کشف شده توسط پديده "همگرايي گرانشي" است. همگرايي گرانشي اثري است که در هنگام هم خط شدن دو جرم در فضا و زمين اتفاق مي افتد و توسط نظريه نسبيت عام اينشتين پيش بيني شده است. در اين پديده هنگامي که دو جرم از ديد ناظر زميني پشت سر هم قرار مي گيرند، جرم نزديک تر پرتو هاي نور جرم پشتي را به طور تصادفي به سمت زمين انحراف مي دهد و باعث پرنور تر شدن جسم پشتي از ديد ناظر زميني مي گردد.

در اين مورد ، يک کوتوله سرخ از جلو يک ستاره پس زمينه عبور و در نقش يک عدسي گرانشي عمل کرد. گرانش اين کوتوله سرخ مقداري از نور ستاره زمينه را به سمت زمين هدايت کرد و باعث شد تا ستاره پس زمينه سه برابر پرنورتر به نظر رسد و سپس در بازه زماني يک ماه و نيم دوباره نور آن کم شود و به حالت عادي بازگردد. سياره موجود به دور کوتوله سرخ به صورت يک عدسي دوم عمل کرد و باعث شد تا کوتوله سرخ به مدت ۳۰ ساعت به مقدار بسيار جزئي پرنورتر به نظر رسد. در اصل پديده همگرايي گرانشي دو بار، يک بار توسط کوتوله سرخ و بار دوم توسط سياره موجود در اطراف کوتوله سرخ، اتفاق مي افتد.




اخترشناسان هيچ گونه اطلاعات مستقيمي در مورد ترکيب سياره فراخورشيدي تازه کشف شده ندارند. اما با توجه به جرم و دماي سطحي کم آن، اين سياره به احتمال زياد، بيشتر از يخ و سنگ تشکيل شده و داراي جوي رقيق است. اين تصويرگر، سياره مورد نظر را به صورت نمونه بزرگ شده اي از پلوتون به تصوير کشيده است.



گروه OGLE ،جويندگان ريز عدسي هاي گرانشي، به سرپرستي "آندرزي اودالسکي" از رصدخانه دانشگاه ورشو در لهستان ، براي اولين بار متوجه شد که ستاره پس زمينه مدتي کوتاه پرنور و سپس کم نور مي شود.OGLE اين موضوع را به اطلاع دو گروه ديگر به نام هاي PLANET و MOA رساند و هر سه گروه شروع به بررسي ستاره توسط تلسکوپ ها در سرتاسر دنيا کردند. آنان افزايش واضحي را در روشنايي ستاره تشخيص دادند. هنگامي که ستاره زمينه در حال کم نور شدن بود ، گروه ها پرنور شدن و کم نور شدن کوتوله سرخ در يک بازه ۳۰ ساعته که توسط سياره موجود در اطراف آن ايجاد شده بود را مشاهده کردند. اين سياره سپس OGLE-۲۰۰۵-BLG-۳۹۰Lb ناميده شد. گروه PLANET به سرپرستي "ژان فيليپ بوليو" از موسسه اخترفيزيک پاريس حساس ترين و مهم ترين رصد ها را در اين کشف در تاريخ ۹ و ۱۰ اوت انجام دادند.

"اسکات گادي" از مرکز اخترفيزيک هاروارد-اسميت سوني و محقق پديده همگرايي گرانشي مي گويد:"وجود اين سياره بسيار بديهي است و در اطلاعات به دست آمده از چندين رصد قابل تشخيص است."

متاسفانه ، روش همگرايي گرانشي ،سياره و ستاره مادر را فقط با استفاده از گرانش آنها تشخيص مي دهد. تنها چيزي که مي توان در مورد آنها گفت اين است که اين سيستم در حدود ۲۲۰۰۰ سال نوري در جهت مرکز کهکشان از ما فاصله دارد و سياره در حدود ۶/۲ واحد نجومي (فاصله زمين تا خورشيد) از ستاره مادر فاصله دارد. يعني اگر اين سياره در منظومه شمسي ما قرار داشت در کمربند سيارک ها واقع مي شد و به احتمال زياد داراي دوره تناوب ۱۰ سال به دور ستاره ي مادر است.از آنجا که ستاره فقط يک درصد انرژي تابشي خورشيد را تابش مي کند، اين سياره بايد دماي سطحي در حدود ۲۲۰- درجه سانتي گراد داشته باشد که به طور قطع براي وجود حيات بر روي آن بسيار سرد است.

"بوليو" مي گويد:"در حالي که دو سياره ديگر کشف شده توسط همگرايي گرانشي چند برابر جرم مشتري را دارند، کشف سياره اي با ۵ برابر جرم زمين -که بسيار سخت تر از کشف سيارات پر جرم تر است- نشانه آن است که اين سيارات کم جرم نسبتا فراوان هستند."

يکي از اعضاي تيم PLANET ، "ديويد بنت" از دانشگاه "نوتر دام" مي گويد:"اگر سيارات هم جرم مشتري به اندازه سيارات کم جرم فراوان بودند ، با توجه به مشکل تر بودن کشف سيارات کم جرم ، تا به حال تعداد بسيار بيشتري از سيارات پر جرم (هم جرم مشتري) بايد کشف مي شدند." اين کشف به اين معناست که ستارگان کم جرم مانند کوتوله هاي سرخ به احتمال بسيار زياد داراي سيارات کم جرم تري نيز هستند. اين نتيجه ،پيش بيني هاي نظريه پردازان در مورد شکل گيري سيارات را تاييد مي کند.



اين منحني نوري ترکيبي از اطلاعات به دست آمده از نورسنجي هاي انجام گرفته توسط سه گروه مختلف است. اين نمودار، پرنور شدن ستاره پس زمينه تا رسيدن آن به يک بيشينه در ۳۱ ژوييه را نشان مي دهد. اين پرنور شدن توسط پديده همگرايي گرانشي به وسيله ستاره اي در بين راه ايجاد شده است.۱۰ روز بعد ، ستاره پس زمينه در مدت کوتاه ۳۰ ساعت دوباره پر نور شد(بخش بالا سمت راست تصوير) و دليل آن ، جرم يک سياره در مداري به دور ستاره نزديک تر است.


همگرايي گرانشي در حال حاضر تنها روش براي يافتن سيارات فراخورشيدي با جرمي در حدود جرم زمين است."گادي" مي گويد:"قدرت اين روش در فقط پيدا کردن سيارات نيست.قدرت اين روش در اين است که اخترشناسان را قادر مي سازد تا اطلاعات مفيدي از سيستم هاي سياره اي بيابند و سياراتي را که با هيچ يک از روش هاي ديگر قابل تشخيص نيستند ،کشف کنند."

سه گروه انجام دهنده اين تحقيق از ۷۳ اخترشناس با ۱۲ مليت مختلف تشکيل شده اند. کشف سياره قبلي توسط پديده همگرايي گرانشي با مشارکت مستقيم منجمان آماتور در نيوزلند انجام شد. با وجود اين ، کشف جديد به طور کامل با استفاده از اطلاعات حرفه اي انجام شده است. گادي مي گويد:"اين سياره نيز مي توانست توسط منجمان آماتور تشخيص داده شود."

[roje_aria79]

عامل یخچال های سطح مریخ چه بوده است؟
برخی از عوارض بی نظیر و باشکوهی که امروز بر سیاره سرخ می بینیم نشان از وجود یخچال های طبیعی در گذشته این سیاره دارد، اما منشا این یخ چه بوده است؟



توضيحات جنبي مرتبط:

گروه بین المللی از دانشمندان، در طی یک شبیه سازی پیچیده از جو مریخ، به این نتیجه رسیده اند که یخچال هایی که در گذشته نزدیک در عرضهای جنوبی، که اکنون در نزدیکی استوای مریخ قرار دارند، شکل گرفته اند (و از نظر زمین شناسی "تازه" به نظر می رسند) ممکن است بر اثر بارش هایی از ذرات یخ آب از جو به وجود آمده باشند.
علاوه بر این، نتایج این شبیه سازی نشان می دهد که مکان های پیش بینی شده برای یخچال ها، به طور فراگیری با مکان بقایای به جا مانده از یخچالهای نزدیک استوای مریخ مطابقت می کنند.
چندین سال است که وجود، سن و شکل این بقایا باعث به وجود آمدن سوالات بسیاری در مجامع علمی در مورد تشکیل این یخچالها و شرایط سطح سیاره در زمان شکل گیری آنها شده است.

برای آزمایش فرضیه های موجود، آقای فراسواز فورگت از دانشگاه پاریس و یکی از محققان پروژه مارس اکسپرس سازمان فضایی اروپا تصمیم گرفت تا در برنامه کامپیوتری پیش بینی آب و هوای سراسری مریخ که اکنون برای بررسی و شبیه سازی تحولات جوی سیاره استفاده می شود، " زمان را به عقب برگرداند."

برای شروع، فورگت و همکارانش فرض کردند که کلاهک یخی قطبی شمالی، همچنان منبع یخ سیاره بوده و همچنین محور گردش سیاره به دور خود، نسبت به صفحه مداری ۴۵ درجه انحراف داشته است. این فرض، نشان می دهد که محور گردش سیاره نسبت به حالت کنونی اش ( ۲۵ درجه) بیشتر منحرف بوده است. البته این مسئله در تاریخ زمین شناختی مریخ بسیار متداول بوده و نوسان تمایل محوری سیاره (رقص محوری) آن را بارها به تمایل ۴۵ درجه رسانده است. در حقیقت این اتفاق آخرین بار پنج و نیم میلیون سال پیش نیز افتاده است.

همان طور که انتظار می رفت، با چنین انحراف محوری، دریافت انرژی بیشتر از خورشید در طول تابستان قطب شمال، باعث افزایش تصعید یخ قطبی و تشکیل یک چرخه آبی وسیع شده است که نسبت به وضعیت امروز مریخ بسیار شدید به نظر می رسد. شبیه سازی ها نشان داد که نزولات یخ آب با آهنگی بین ۳۰ تا ۷۰ میلی متر در سال در چند ناحیه در کناره های کوهستان الیسیوم، المپ و ۳ آتش فشان فلات تارسیس انباشته می شده است. بعد از چند هزار سال، این یخ می توانسته یخچال هایی با ضخامت صدها متر را تشکیل دهد.

وقتی که گروه شکل و مکان یخچال های شبیه سازی شده را با نشانه های بر جامانده از یخچال ها در دامنه کوه های تارسیس ( یکی از ۳ مکان اصلی در مریخ که بقایای یخچالها پیدا شده اند) مقایسه کرد، نتیجه ای بسیار عالی به دست آمد. به طور خاص، حداکثر انباشتگی حاصل از یخچال ها در کناره های کوه های آرسیا و پاوُنیس پیش بینی شده بود و این در واقع همان مکانی است که بقایا واقعا دیده می شوند.

در این شبیه سازی، گروه توانست علت و چگونگی انباشته شدن یخ را (میلیونها سال پیش) در مجاور کوه های منطقه تارسیس دریابد. در آن زمان، بادهایی ( که به طور ثابت در تمام طول سال می وزیده اند) همانند بادهای موسمی زمینی باعث بالا رفتن هوای پرآب در نزدیکی کوه های آرسیا و پاوُنیس می شده اند. همچنان که این توده هوا در ارتفاعات جو ده ها درجه سرد می شده، آب متراکم شده و ذرات یخ را تشکیل داده است (ذرات بزرگتر از آنچه هم اکنون در ابر های بسیار رقیق منطقه تارسیس می بینیم). سپس این ذرات روی سطح سیاره می باریدند.





سه منطقه بارز در مريخ شامل کوهستان غولپيکر المپ، فلات تارسيس، و حوزه پست هلاس محل پيدايش يخچالهاي طبيعي در گذشته نه چندان دور مريخ بوده اند.




کوه های دیگر، همانند المپ، این بقایا را در مقیاس کوچکتری نشان می دهند، زیرا با توجه به شبیه سازی ها، آنها فقط در طول تابستان قطب شمال در معرض بادهای موسمی مریخی و توده های پرآب هوا بوده اند.

آن طور که فورگت اضافه می کند " احتمالا کلاهک قطبی شمالی تنها منبع آب در طول انحراف محور شدید سیاره نبوده است. به همین علت ما شبیه سازی کامپیوتری را با این فرض که یخ در در قطب جنوب نیز موجود باشد تکرار کردیم. انباشتگی یخ همچنان در منطقه تارسیس دیده می شد، اما این بار در شرق حوزه هلاس، که گودالی عظیم به عمیق ۶ کیلو متر است، دیده شد." بدین ترتیب می توان منشا ناحیه بزرگ دیگری را که پوشش سطحی آن نشان دهنده وجود یخچالهای قدیمی است (منطقه شرقی حوزه هلاس ) توضیح داد.

حوزه هلاس در واقع آن قدر عمیق است که می تواند نیرویی را مانند باد شمالی، بر یال شرقی خود القا کند که این نیرو بخار آب تصعید شده از کلاهک جنوبی در طی تابستان را به سمت یال می برد. وقتی که توده هوای پرآب به جریان های عظیم هوای سرد در کناره های شرقی برخورد می کند، چگالیده می شود و ذرات یخ را شکل می دهد. این ذرات بر روی سطح نشسته و یخچال ها را به وجود می آورند.

با وجود این دانشمندان هنوز نتوانسته اند بقایای یخچالها در منطقه Deuterolinus-Protonilus Mensae را به همین صورت توضیح دهند. به همین دلیل دانشمندان در پی فرایندهای دیگری برای توجیه پیدایش یخچالها در دوران اخیر زمین شناختی مریخ هستند. به طور مثال مشاهدات کوه المپ با استفاده از دوربین استریو دقیق مدار گرد مارس اکسپرس نشان می دهد که حرکت آب از زیر به روی سطح سیاره در این منطقه در پی گرمای درونی می توانسته سبب یخچال های این منطقه شده باشد. زیرا آب گرم شده به سطح سرد رسیده و یخچالهای عظیمی را تشکیل داده است.

برگرفته از: خبرنامه الکترونیک انجمن نجوم آمری

[roje_aria79]

روزی که زمین در هاله ای از غبار بود
گروهی از دانشمندانی از موسسه فن آوری کالیفرنیا (کلتک) ، موسسه تحقیقاتی ساود وست و دانشگاه چارلز در جمهوری چک موفق به کشف رابطه ای میان خرد شدن یک سیارک در کمربند اصلی سیارک ها و نشست انبوه غبار میان سیاره ای بر زمین شدند.


توضيحات جنبي مرتبط:



نمونه های رسوبی که از بستر اقیانوس ها برداشته شده نشانگر این مطلب است که میلیون ها سال پیش، زمین با انبوهی از ذرات غبار میان سیاره ای سطح زمین را پوشانده اند. مطابق شبیه سازی های رایانه ای این ذرات حاصل خرد شدن سیارک بزرگی در کمربند اصلی سیارکها بوده اند (کمربند سیارکها قلمرو اجرامی از اندازه دانه های شن گرفته تا خرده سیاره های چند صد کیلومتری است که در حد فاصل مدار سیاره مریخ و مشتری قرار دارند).

ذرات غبار میان سیاره ای از بقایای برخورد میان سیارک ها و مواد خارج شده از دنباله دارها تشکیل شده اند، و فقط در ابعاد چند میکرون اند. این ذرات به سوی خورشید در حرکت اند و در این مسیر گرفتار میدان گرانشی سیارات از جمله زمین می شوند و بر سطح زمین سقوط می کنند . در حال حاضر سالانه بیش از ۲۰۰۰۰ تن از این ذرات بر زمین سقوط می کند ولی این مقدار باید تابع برخورد سیارک ها و ظهور دنباله دارهای فعال باشد .
با بررسی رسوباتی (در بستر دریا) که حاوی ذرات میان سیاره ای اند می توان دوره هایی را در منظومه شمسی کشف کرد که برخوردهای عظیمی سبب از هم پاشیدن سیارک های بزرگ و انتشار انبوه غبار در منظومه شده است.

آشکار سازی مستقیم ذرات میان سیاره ای در رسوبات به دلیل اندازه کوچک و مقدار کم آنها و همچنین مخلوط شدن آنها با مواد زمینی کار دشواری است. این مواد در خود مقدار قابل توجهی هلیم ۳ ( یکی از ایزوتوپ های نادر هلیوم ) را دارند. طی یک دهه گذشته پروفسور کن فارلی توجه خود را به اندازه گیری مقدار هلیوم ۳ در رسوبات اقیانوسی تشکیل شده در ۷۵ میلیون سال پیش معطوف کرده است تا به بررسی تغییرات غبار میان سیاره ای بپردازد.





اخیرا فارلی مقدار قابل ملاحظه ای ( بیش از حد مجاز ) هلیوم ۳ را در بعضی از رسوبات با قدمت ۲/۸ میلیون سال یافته است . این مطلب حاکی از آن است که میزان غبار میان سياره ای به طور ناگهانی تا ۴ بار افزایش یافته و سپس طی ۵/۱ میلیون سال تا حال عادی پیش از آن کاهش یافته است. برای حصول اطمینان از این که مقدار اندازه گیری شده به صورت تصادفی در یک ناحیه از بستر دریا نبوده است، دو محل متفاوت کنکاش شد، یکی اقیانوس هند و دیگری اقیانوس آرام و نتایج در هر دو یکسان بود.

فارلی افزود: "هلیوم ۳ پیدا شده در رسوبات بقایای برخورد عظیمی است که ۲/۸ میلیون سال پیش در کمربند سیارکها رخ داده است. این پدیده یکی از بزرگترین برخوردهای غبار ساز در طی ۸۰ میلیون سال اخیر بوده است.

برای پیدا کردن منبع این ذرات، دکتر ویلیام اف بوتکه و دیوید نسورنی از بخش مطالعات فضایی در موسسه تحقیقاتی ساود وست به بررسی خوشه های سیارکی پرداختند که که در مدارهایی مشابه اند و به نظر حاصل از هم پاشیدن سیارکی بزرگ اند. به گفته بوتک "اگرچه در کمربند اصلی سیارک، برخورد میان این اجرام امری بسیار طبیعی و متداول است، بسیار نادر است که سیارک بزرگی در این میان بر اثر یکی از این برخوردها از هم بپاشد."

این گروه خوشه ای از خرده سیارک ها را که از لحاظ سن ، اندازه و دیگر پارامترها نامزدهای مناسبی یرای بقایای سيارک مادری اند که از هم پاشیدن آن سبب دوره زمین غبار آلود شده را مشخص کردند. با دنبال کردن مدار این خرده سیارک ها در گذشته و با استفاده از مدل های کامپیوتری این گروه دریافتند که این خرده سیارکها ۲/۸ میلیون سال پیش در یک جهت مداری کاملا مشترک در فضا حرکت می کرده اند. دانشمندان نام سیارک مادر را وریتاس گذاشته اند و قطر آن را حدود ۱۶۰ کیلومتر می دانند. ورتیاس به صورت مهیبی تکه تکه شده است و این یکی از بزرگترین برخوردهای سیارکی در طی ۱۰۰ میلیون سال اخیر بوده است.

بررسی های نهایی با شبیه سازی رایانه ای جا به جایی ذرات به جای مانده از سیارک وریتاس نشان داد که این حادثه می توانسته سیل عظیمی از غبار میان سیاره ای را به سوی زمین روانه کند.

[roje_aria79]

دانشمندان به تازگي به اطلاعات جديدي درباره گردش سيارات به دور غول هاي عظيم قرمز و به وجود آمدن حيات در سيارات دست يافتند. به گزارش سرويس «علمي» خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)، مرگ ستارگان غول پيكر قرمز (Red Giant Stars) ممكن است آغازگر به وجود آمدن سيارات يخي باشد. سيارات منجمد و يخي و قمر هايشان ممكن است ناگهان باعث فراهم آمدن يك منطقه براي به وجود آمدن حيات باشدو درخشش ستارگان، دليل وجود داشتن زندگي و حيات در گذشته است. تصورات قبلي درباره جست‌وجو براي يافتن حيات در منظومه‌هاي بزرگ مستثناي اين مناطق بود. يك تيم بين المللي از منجمان و ستاره‌شناسان ارزيابي مي‌كنند كه به وجود آمدن حيات جديد در اطراف يك ستاره غول پيكر قرمز امكان‌پذيرست. دكتر «برونز لوپز» از رصدخانه «لاكتر» در فرانسه مي‌گويد: «نتايج حاصل به ما نشان داده است كه جست‌وجو و اكتشافات براي وجود حيات در خارج از منظومه ما و كره زمين بايد سياراتي در اطراف ستارگان پيرتر وجود داشته باشد تا اين احتمال بيشتر شود.» دكتر لوپز و همكارانش حدس مي‌زنند كه بيشتر از 150 ستاره قرمز غول پيكر به اندازه كافي نزديكند و در فاصله 100 سال نوري از زمين قرار دارند. يك سال نوري فاصله اي است كه در يك سال بايد در سفر بود و در واقع شش تريليون مايل! به گزارش ايسنا، يكي از راه هاي موفقيت آميز زمين در فراهم آمدن زندگي و حيات روي آن مكاني است كه در فاصله از خورشيد دارد و به دور آن مي‌گردد و قابل سكني است. اين محيط تقاطع هاي سطح از منظومه شمسي براي ايجاد كردن يك مرز پيرامون جايي است كه آب مي‌تواند به عنوان يك ماده روان و سيال در منظومه شمسي ما وجود داشته باشد. زمين به خوبي در منطقه‌اي از حيات قرار گرفته و خورشيد ما در حال بزرگ شدن است و روزي به يكي از ستاره‌هاي غول پيكر قرمز (Red Giant Stars) تبديل خواهد شد. در آن روز بخش قابل سكناي آن با آن منبسط مي‌شود، دگرگوني‌هاي مناطق مختلف هر كجا كه آب مايع و سيال باشد مي‌تواند به بيرون بريزد و حيات و توانايي زندگي در روي آن متوقف و روي سياره اي ديگر شروع شود. مريخ بقاياي يك دنياي يخ زده است. اين موضوع را به راحتي مي‌توان از جو نازك مريخ فهميد. هر چند كه خورشيد يك ستاره غول پيكر قرمز مي‌شود. به گزارش ايسنا از پارس‌اسكاي، طي چندين بيليون سال بعد از زمان حال، مريخ ممكن است رويدادي براي به وجود آمدن مياني باشد؛ يعني مريخ شايد در آكنده قابل سكني براي بيليونها سال باشد. بنابراين حيات مريخي ممكن است در عرض چندين ثانيه اتفاق افتد. دكتر ويليام دانچي در مركز پرواز «گنارد» ناسا در «گرين بلت» گفت:«در سال 2003 علائمي از مريخ دريافت شد كه حاكي از وجود يخ در فصلهاي زمستان و بهار در مريخ بود.» دانشمندان در اين شك دارند كه اين يخ آب قبلا براي انباشته شدن درياچه ها و اقيانوس ها كه هم اكنون خشكند استفاده مي‌شد يا نه! روزي در آينده، آب يخ زده در مريخ ممكن است در اين حوزه‌هاي خشكيده اين آب انباشته شود و دوباره آغاز گر حياتي جديد در منظومه ما باشد. ماموريتي از طرف سازمان فضايي آمريكا(ناسا) با نام ماموريت كپلر (Kepler Mission) در حال تدارك است كه اميد‌ها را براي كشف سيارات زمين گونه در بيرون از منظومه خورشيدي ما به سويخود معطوف كرده است. كپلر قرار است در سال 2007 آماده پرتاب به سوي فضا شود.
__________________

[roje_aria79]

کشف سياره ای شبيه به زمين
منجمان سياره ای را در خارج از منظومه ی شمسی کشف کرده اند که بيش از هر سياره ی ديگری که تا به امروز کشف شده به زمين شباهت دارد.

جرم اين سياره هفت برابر زمين است و در اطراف ستاره ای در فاصليه ۱۵ سال نوری در جهت برج دلو ميگردد .
اين جرم آسمانی ممکن است نخستين سياره خاکی باشد که در اطراف ستاره ای مشابه به خورشيد کشف شده است