صــــنـايـع هــوايـي

[nafas]

رح ساخت اين هواپيما در سال 1957 ريخته شد كه سر انجام كار ساخت اين هواپيما در سال 1966 به اتمام رسيد و در سال 1975 به تعداد 24 فروند از آن توسط نيروی دريايی انگليس سفارش داده شد. اين هواپيما بعدها بعد از جنگ فالكلند _ جنگ بين انگليس و آرژانتين بر سر جزاير فالكلند _ توسط نيروی زمينی انگليس نيز سفارش داده شد.
در سال 1987نيز كشور هند تعداد 24 فروند به انگلستان سفارش داد كه اخيرا اقداماتی برای نوسازی آن انجام شد.
از خصوصيت بارز اين جنگنده اين است كه به صورت عمودی فرود وبر خواست می كند آنگاه به حركت افقی خود ادامه می دهد.

وظيفه اصلی اين هواپيما نابود كردن دشمن در هر صورت طی شب و روز می باشد.
مشخصات:
كشور سازنده...................................... .................................................. .......................انگليس
شركت سازنده...................................... .................................................. .................................
كارايی...................................... .................................. حمله به جنگنده دشمن / يك جنگنده ناو نشين
موتور........................................ ..................................... يك موتور رولز رويز پگاسوز اِم كا 104
سرعت.......................................... .................................................. ....1185 كيلومتر در ساعت
قدرت موتور........................................ .................................................. ............ 000/24 پوند

سرعت _گشت دريايی .................................................. ............................850 كيلومتر در ساعت
شعاع نبرد.......................................... .................................................. .............. 750 كيلومتر
وزن _ خالی.......................................... .................................................. ........ 6375 كيلوگرم
وزن _هنگام بر خواست .................................................. ................................880/11 كيلوگرم
طول هواپيما.................................... .................................................. .................... 11/14 متر
اندازه بال .................................................. .................................................. ............70/7 متر
طول بال............................................ .................................................. ...................50/14 متر
عرض بال............................................ .................................................. ..................71/3 متر
خدمه .................................................. .................................................. .............. يك ودو نفره
سلاح ثابت.......................................... ..................................... 2مسلسل30 ميلی متری آدِ ن كَنون
سلاح متغير........................................ ............................. 4توپ در زير بالها .16 بمب اِم. كا82- 4عدد بمب ماوِريك هوابزمين- 2 عدد بمب ليزری- 2عدد بمب هوابه هوا آ.ی. م 9- موشك ضد موشك فلز و...
كشورهای همكار در ساخت.......................................... ........... هند . اسپانيا . انگليس . ايتاليا . آمريكا
قيمت هر دستگاه .................................................. ........................................000/700/23 پوند
رنگ............................................ .................................................. ........ تقریبا همگی خاكستری


هواپيماهاي عمود پرواز:

يكي از نقاط بسيار حساس و هدفهاي مهم در جنگهاي امروزي ،فرودگاهها ميباشند.باندها بسيار آسيب پذير و حفاظت از آنها هم بسيار مشكل ميباشد.مثلا برخورد يك بمب يا راكت به باند و ايجاد يك حفره ي كوچك اند را تا چند ساعت غير قابل استفاده ميسازدو در واقع با بمباران يك فرودگاه ميتوان پايگاهي را فلج نمود.ضمنا لزوم استفاده از باند تمركز هواپيماها را در يك محل الزامي ميسازد و اين خود آسيب پذيري را بيشتر مينمايد.بطوري كه در همان ابتداي جنگ 1967 مصر و اسراييل در يك حمله ي غافل گيرانه توسط اسراييل ؟تمام فرودگاههاي مصر كه در دسترس بود بشدت بمباران گرديد ونيروي هوايي مصر عملا فلج شد و نتوانست از هواپيماهاي خود استفاده نمايد ودر نتيجه جنگ بسود اسراييل پايان يافت.

هواپيماهاي قائم پرواز به باند نياز ندارند بنابراين ميتوان آنها را در دسته هاي كوچك در نقاط مختلفي كه هيچ گونه شباهتي به فرودگاه نداشته باشد مستقر نمود.اين قرار گاه ها ميتواند حتي در ميان جنگل يا در دل كوهستان جايئكه دشمن گمان آنرا هم نميبرد باشد.هواپيماي حمل و نقل قائم پرواز ميتواند نيرو هاي پياده نظام را بجاي هليكوپتر و در مقياس بسيار وسيع تر و سريعتر در مناطق مورد نظر پياده كند و به اين ترتيب به نيرو هاي پياده تحرك تاكتيكي بسيار زيادي ببخشد.

قائم پروازها در ميان كشورهائيكه ناو هواپيما بر دارند محبوبيت ويژه اي كسب كرده است زيرا مشكل نشستن و بر خاستن هواپيماها از عرشه ،كه كار فوق العاده سختي ميباشد با استفاده از هواپيما ي عمود پرواز حل شده و بسادگي انجام ميپذيرد


شروع برنامه:

در حدود سالهاي1966 كشورهاي عضو پيمان آتلانتيك شمالي«ناتو» تصميم به ساختن ئ استفاده از هواپيماهاي عمود پرواز(وي.تي.او.الV.T.O.L)يا هواپيماي باند كوتاه(اس.تيواو.الS.T.O.L)را كه فقط احتياج به يك باند كوتاه داشت گرفتند.

در اين مدت تمام كشورهاي عضو اين پيمان از جمله آلمان غربي،فرانسه،آمريكا و انگلستان تلاش زيادي براي ساختن چنين هواپيمايي نمودند.بايد اضافه كرد كه حتي كشورهاي عضو پيمان ورشو يا بلوك شرق نيز از كوشش در اين راه مستثني نبوده و تلاش هاي تحسين بر انگيزي كرده و ساخته هاي موفقيت آميزي نيز داشته اند.

ولي از آنجا كه طرح كمپاني هاكر سيدلي (Hawker Siddely) در ميان تمام طرحهايي كه تا آن زمان در دنيا ساخته شده بود موفق تر و عملي تر بوده است.كه به معرفي آن كه هارير(Harrier)نام دارد ميپردازيم.



شرح دو واژه

واژه هاي وي.تي.او.ال از حروف انگليسي اول كلمات(Vertical Take Off Landing)گرفته شده كه معناي آن نشستن و بر خاستن عمودي ميباشد و واژه اس.تي.او.ال نيز از عبارت(Short Take Off Landing)گرفته شده كه معناي آن نشستن و برخاستن سريع و كوتاه ميباشد.اين دو واژه از اين رو شرح داده شد كه ما بين خلبانان و علاقمندان پرواز در ايران مورد استعمال دارد.



هاريرنوعي جغد براي شكار خرگوش!

اولين مدل هواپيماي هارير پي 1127 (p_1127_Harrier) نام داشت كه در 31 اوت 1966 اولين پرواز خود را انجام داد.هارير ابتدا به منظور انجام ماموريتهاي ضربتي (هوا به زمين) و اكتشافي در نظر گرفته شده بود و ميتوانست در مقرهاي زير بال خود مقداري مب و راكت حمل نمايد.نمونه ي اوليه هارير مجهز به يك موتور توربو فن پگازوس 5(peagasus 5)با حداكثر 18000 پوند فشار استاتيك بود.اين مدل 720 مايل در ساعت سرعت داشت و مداومت پرواز آن 30 دقيقه بود و ميتوانست در مدت 4 دقيقه ود را به 5000 پايي زمين برساند و سقف پرواز آن به 60،000 پا ميرسيد.

هارير در چندين مدل تا بحال ساخته شده و بتدريج توانايي هاي لازم براي انجام ماموريت هاي مختلف را بدست آورده است،آمريكا كه خود بزرگترين سازنده ي هواپيماست ،اقدام به خريد هواپماهاي هارير از انگليس مينمود تا اينكه كمپاني مك دانل داگلاس پروانه ي توليد اين هواپيما را بدست آورد.

ساخته هاي مك دانل داگلاس در نيروي دريايي امريكا اي .وي.8 (A.V.8)ناميده شد.اين مدل به دو موشك سايدويندر مجهز شد و قادر به انجام ماموريتهاي رهگيري نيز ميباشد.



بعدها مك دانل داگلاستغييرات ديگري در طرح هاي هواپيما داد كه از جمله طرح بالهاي جديد كه اين نمونه اي.وي.16 (A.V.16)نام گرفت و مجهز به موتور پكازوس-15(Pegausus 15) كه قدرت آن 5 هزار پوند بيش از نمونه قبلي بود.

وزن خالي نمونه ي اوليه 12600 پوند و وزن مدل جديد 13200 پوند است و حداكثر وزن آن هنگام برخاستن از 21500 به 28000 افزايش يافت؛سرعت نيز از 96 صدم ماخ به 98 صدم ماخ رسيد.(ماخ سرعت صوت ميباشد)



اكنون هاريرBritish Aerospace Sea Harrierرا انگليس ميسازد ودر ارتش بريتانياي كبير و هند مورد استفاده قرار ميگيرد كه مشخصات آن را در بالا نوشته ام.

همچنين هاريرMcDonnell Douglas AV-8B Harrier IIتوسط مك دانل داگلاس اريكايي توليد ميشود كه علاوه بر امريكا در انگليس،اسپانياوايتاليا نيز استفاده ميشود.

هارير چگون از زمين بر ميخيزد!!!

زير بال هارير،در محل اتصال بال به بدنه،چهار اگزوز وجود دارد اين اگزوزها دهانه خروج گازهايي است كه از موتور خارج ميشود و ميتوانند تا 90 درجه تغيير جهت دهند بدين معني كه ميتوانند عمود بر زمين يا موازي زمين قرار گيرند.وقتي اگزوزها عمود بر زمين هستندو خلبان فشار را زياد ميكند نيروي عكس العمل خروج گاز افزايش ميابد ؛ در اين هنگام هواپيما از زمين به آرامي بلند ميشود.


خلبان بتدريج اگزوزها را با محور طولي هواپيما موازي ميكند و در نتيجه هواپيما به جلو حركت كرده و بتدريج سرعت ميگيرد تا وقتيكه اگزوزها كاملا موازي شوند كه اين همزمان با وقتي خواهد بود كه هواپيما سرعت لازم خود را بدست آورده و ديگر مانند هواپيماهاي معمولي پرواز خواهد نمود.

فرود هارير:!!!

در موقع فرود هارير ،خلبان از مسافتي كه بستگي به سرعتش دارد در ارتفاع كم شروع به عمود كردن اگزوز هايش ميكند بوريكه وقتي بنقطه مورد نظر براي نشستن رسيد؛اگزوزها كاملا بر زمين عمود شده و سرعت نيز صفر شده باشد.در اين حالت هواپيما در نزديكي زمين.جائيكه خلبان مايل بوده است ثابت خواهد ماند.

اگر احيانا خلبان كم تجره بوده باشد و نتواند دقيقا در جائيكه مايل بوده هواپيما را بيحركت نمايد يا پس از توقف كامل در هوا محل فرود را مناسب تشخيص ندهد و بخواهد همانطوريكه در نزديكي زمين ايستاده اندكي به يكي ديگر از جهات تغيير جا دهد،ميتواند اين كار را بكمك پره هايي كه در دهانه ي چهار اگزوز ش كار گذاشته شده و بنا به نياز خلبان و فرمان او قابليت تيير جهت دارد انجام دهد.اين عمل را خلبانها هاورترن ميگويند.

خلبان پس از رسيدن بروي محليكه آنجا را مناسب تشخيص داد بتدريج از فشار گازهاي موتور كاسته و هارير را به آرامي بر روي زمين مينشاند.

رهگيري و جنگ هوايي:

تا مدتها تصور ميشد تغيير سمت اگزوزها فقط در موقع نشستن و بر خاستن مفيد است ولي به طور اتفاقي،توسط آزمايشاتي كه اولين بار خلبانان باهوش ولي بازيگوش در هوا با تغيير سمت اگزوزها انجام دادند؛كشف شد كه ميتوتن به مانورهاي بينهايت مهمي دست زد كه امجام آن براي هواپيماهاي ديگر امكان ندارد.بعنوان مثال با منطبق كردن اگزوزها بر شعاع دايره گردش ميتوان دايره چرخيدن را بسيار تنگ نمود و به آساني پشت سر هواپيماي دشمن قرار گرفت.و يا با عوض كردن جهت اگزوزها سرعت را سريعا كم نمود و با يك چرخش سريع پشت سر دشمن قرار گرفت و او را در دام موكهاي هوا به هوا انداخت.

كاهش سرعت هارير ميتواند تا 90 ناتيكال مايل باشد و اين در مقايسه با جنگنده هاي همطرازش بزحمت ميتواند سرعت خود را تا 150 ناتيكال مايل پايين بياورند،اهميت ويژه اش معلوم ميشود.با بهره گيري از اين امتياز اگر هارير توسط خلبان ماهري هدايت شود،مانورهاي آن براي دشمن تقريبا غير قابل پيش بيني و چاره انديشي خواهد بود.

در آزمايشات با استفاده از تغيير جهت اگزوزها توانسته اند در مدت 10 ثانيه سرعت هارير را از 605 ناتيكال مايل به 370 ناتيكال مايل كاهش دهند.و در ظرف 15 ثانيه سرعت آنرا از 200 مايل به 300 مايل رسانند و همچنين در 26 ثانيه از سرعت 400 ناتيكال مايل به سرعت 500 ناتيكال مايل دست يابندهر ناتيكال مايل 1850 متر است) هارير در ماموريتهاي رهگيري و ضربتي هوا به زمين نيز بخوبي از عهده آزمايشات برآمده!
نکته : لازم به ذکر است که هریر در نبرد فالکلند در مقابل میراژهای آرژانتین عملکرد خوبی نداشتند

[.:HAMED:.]

با سلام



صنعت هواپیمائی یك دنیای كاملا ً پویاست و بر همین اصل ما همواره شاهد تولد هایی می باشیم. این بار كمپانی بوئینگ با معرفی یك پروژه ی جدید به نام 7E7 باز هم باعث تحیر همگان شد.

7E7 اولین پروژه ی بعد از 777 می باشد و این در حالیست كه یازدهمین جت مسافربری بوئینگ است. 7E7 در سه مدل در حال بررسی می باشد. یكی از مدل های 7E7 به منظور پیمودن قاره ها در نظر گرفته شده است كه مورد استقبال ژاپن و چین قرار گرفته است.

7E7 با در نظر گرفتن مسائل اقتصادی و زیست محیطی مصرف سوخت را 20% نسبت به پرنده های هم اندازه ی خود كاهش داده است، كه همین موضوع این هواپیما را تبدیل به یك هواپیمای فوق بهینه كرده است. لازم به ذكر است كه این كاهش مصرف باعث شده 7E7 دوستدار محیط زیست باشد.

7E7 با خصوصیات بسیار نوین و فراوان آسایش بیشتر مسافرین را موجب گشته است، به طوری كه استاندارد آسایش مسافر را ارتقا داده است. از میان این خصوصیات می توان به راهروهای پهن تر، رطوبت بیشتر در كابین و همچنین نگاه داشتن كابین در ارتفاع پایین تر در هنگام پرواز نسبت به هواپیماهای دیگر، اشاره كرد. گفتنی ست در تمام طول پرواز می توان با بالاترین سرعت به اینترنت متصل بود. مدیر پروژه ی 7E7 آقای Mike Bair)46 ساله) در یك مصاحبه ی مطبوعاتی گفته است كه كیفیت هوا در كابین 7E7 به كمك تكنولوژی های نوین ارتقا یافته است.

مهمترین خصوصیت 7E7 بلند برد بودن آن می باشد و این هواپیما را می توان رقیبی برای A330 و A340 دانست.

به وسیله ی 7E7می توان در هنگ كنگ زندگی كرد ولی در نیویورك شاغل بود. در همین راستا آقای Bair گفته است كه با تولد 7E7 بیش از 400 جفت شهر برای اولین بار به صورت مستقیم به هم متصل می شوند. از میان این جفت شهرها كه می توان بدون توقف بین آنها پرواز كرد می توان به موارد زیر اشاره كرد:

• نیویورك – توكیو

• نیویورك – هنگ كنگ

• مادرید – سانتیاگو(Santiago)

بهینگی 7E7 را باید مدیون مواد سبك وزن، حسگرهای دقیق تر و طراحی بسیار دقیق آیرودینامیكی دانست، حال آنكه این طراحی دقیق فقط به وسیله ی ابر رایانه ها مقدور است. بوئینگ برای ساخت این هواپیما به طور گسترده ای از كامپوزیت استفاده نموده كه باعث كاهش در تعداد تكه های به كار رفته در بدنه شده است. از دیگر خصوصیات كامپوزیت می توان به وزن كم و همچنین ضد زنگ بودن آن اشاره كرد.

ساخت 7E7 بر اساس صنعت جهانی بنا شده است، به این معنی كه قسمت های مختلف آن در مكان های گوناگون دنیا به وسیله ی كمپانی های مختلف ساخته می شود و در نهایت در یك جا گرد هم جمع می شوند و سر هم گشته و تبدیل به یك 7E7 می شود.

در حال حاضر بوئینگ در حال مذاكره با شركت های بزرگ سازنده ی موتور می باشد تا برای موتور های 7E7 سفارش بدهد.

ژاپنی ها حدود 20% از بدنه ی 777 را تولید می كنند و برای گرفتن مقداری از تولید بدنه ی 7E7 نیز تقاضا داده اند كه در حال حاضر در حال بررسی می باشد. از كمپانی های متقاضی در تولید قطعات 7E7 می توان به موارد زیر اشاره كرد:

• Alenia از ایتالیا

• Hawker de Havilland از استرالیا

• GKN از انگلستان

• Stork Fokker از هلند

• Vought و Fischer از آمریكا

• Fuji و Kawasaki و Mitsubishi از ژاپن

بوئینگ برآورد كرده است كه برای سوار كردن یك 7E7 بین 800 تا 1200 پرسنل لازم است. آقای Bair گفته است كه زمان لازم برای سوار كردن یك 7E7 فقط سه روز است، این در حالیست كه سوار كردن هواپیماهای دیگر بوئینگ بین 13 تا 25 روز به طول می انجامد. آقای Bair هیچگونه اطلاعی از محل سوار شدن 7E7 نداد، ولی همه ی نگاه ها به سوی شیكاگو است.

بوئینگ همچنین در حال مذاكره با حدود 50 شركت مسافربری (اعم از آمریكایی و غیر آمریكایی) در مورد فروش 7E7 می باشد.

در دنیای هواپیمایی به هواپیماهای مسافربری Airliner گفته می شود، حال آنكه كمپانی بوئینگ هواپیمای 7E7 را با نام Dreamliner معرفی كرد.

حرف E بین دو عدد 7 بیانگر لغت Extra به معنی ”یدكی“ می باشد و بعدها رقمی برای این جایگاه به وسیله ی بوئینگ انتخاب می گردد كه بعید نیست این رقم 8 باشد.(Boeing 787)

آقای Bair گفته است كه 7E7 برای 30 سال آینده موفق خواهد ماند.



تعداد مسافران : 250 نفر در سه كلاس

بیش از 350 نفر در یك كلاس

برد : 14800 km (8000 nautical miles)

پیكربندی : دارای دو راهرو

سرعت : 0.85 mach

ظرفیت بارگیری (بدون اكتساب بار مسافرین) : 6 pallets + 8 LD3s

حداكثر وزن : 222400 kg (490500 lbs)

خدمه ی پروازی (crew) : 2 نفر

موتور : 2 عدد

طول هواپیما : 62 meters (202 feet)

طول بال : 57 meters (186 feet)

تاریخ شروع سوار كردن : 2005

تاریخ اولین پرواز : 2007

تاریخ به خدمت درآمدن : 2008

قیمت : غیر قابل دسترس


منبع:
تبیان

[.:HAMED:.]

محققان دانشگاه اوکلاهاما به همراه سازمان DARPA مشغول کار بر روی نوعی هواپیما هستند که آنقدر کوچک باشد تا در جیب سربازها جا بگیرد.

نیروی محرکه این هواپیما با استفاده از فناوری به نام Plasma thruster ایجاد میشود که این امکان را فراهم میکند تا موتور هواپیما فاقد اجزای متحرک باشد.






هدف ساخت هواپیمایی است با سایز کمتر از 7.5 سانتیمتر و وزن کمتر از 10 گرم.



این هواپیما قرار است برای اهداف مختلفی از قبیل جاسوسی - نظارت بر حرکات دشمن و هنگام عملیات های نظامی استفاده شود. قرار است که هر سرباز این امکان را داشته باشد تا 6 عدد از این هواپیماها را در جیب به همراه داشته باشد. این هواپیما طوری طراحی میشود که بتوان از آنها در محیط های سربسته نیز استفاده کرد.

منبع:

برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید

احتمالا از چند وقت دیگر سرباز ها در عراق قبل از ورود به یک خانه اول یک هواپیما داخل آن میفرستند تا داخل را ببینید و بعد وارد خانه میشوند. سرباز های آمریکایی با این همه تجهیزات خود یک ماشین جنگی کامل بودند. حالا اگر این هواپیما ها هم به آن اضافه شود هر سرباز یک فرودگاه با 6 هواپیمای نظامی هم محسوب میشود.

[sadaf00]

چه موقع اولين هواپيما، پرواز كرد؟

افسانه هاي قديمي نقل مي كنند كه بشر هميشه سعي مي كرده، به نحوي عمل پرواز را انجام دهد. براي مثال، «ايكاروس» و «دائه دالوس» از جمله كساني بودند كه سعي كردند با بال هائي كه از پر و موم ساخته بودند پرواز كنند. ولي اين آزمايش مدت صدها سال، مرگ بسياري را كه خواستند دوباره آزمايش را امتحان كنند، فراهم آورد. يعني وقتي بال هاي شكننده ساخته شده را با دست بر پشتشان مي بستند و از ارتفاعات بلندي خود را پرتاب مي كردند موجب مرگشان مي شد. بدين ترتيب كم كم بشر متوجه اين نكته شد كه انسان هرگز نمي تواند با تقليد از طرز پرواز پرندگان، در هوا به پرواز درآيد

بنابراين يك وسيله جديدي بايد اختراع يا درست مي شد و تا آنجائي كه مي دانيم «راجر بيكن» اولين كسي بود كه پيشنهاد كرد: «ممكن است با ساختن موتوري كه يك نفر هدايت آن را بر عهده داشته باشد، به اين آرزوي ديرينه جامه عمل بپوشاند يعني عمل پرواز در هوا را انجام دهد.»!!
در قرن هفدهم، توجه بشر به پروازهاي «سبك تر از هوا» معطوف گرديد. بنابراين اولين پرواز با بالون هائي كه از هواي گرم و هيدروژن پر مي شدند انجام گرفت. گر چه يكي از معايب بزرگ بالون اين بود كه ساكنين بالون كاملاً در اختيار و دستخوش تغييرات هوا بودند و دائماً به وسيله باد اين طرف و آن طرف برده مي شدند. به اين ترتيب، بشر هنوز براي رسيدن به يك پرواز واقعي راه زيادي در پيش داشت
اولين ماشين پرواز، سنگين تر از هوا، يك هواپيماي بي موتوري ساده بود كه در سال 1804 ساخته شد. ظرفيتش، 154 اينچ مربع بود كه روي يك ميله نصب شده بود و داراي دُمي هم در عقب بود. در سال 1848، «جان استرينگ فلو»، اولين كسي بود كه هواپيماي يك باله را كه به وسيله نيروي بخار به حركت در مي آمد، ساخت. طول اين هواپيما سي پا بود. پس از اين كه آزاد مي شد، به تدريج بالا مي رفت و با يك وسيله ساده اي هم كه روي آن نصب كرده بودند مي توانستند صعود آن را متوقف كرده و فرود ايند

روسها ادعا مي كنند كه يك نفر روسي به نام الكساندر موژائيسكي، در سال 1882 اولين كسي بوده كه با يك هواپيماي بخاري، پرواز كرده است. در 1896 دكتر «ساموئل پيريونت لنگلي» توانست يك پرواز موفقيت آميز انجام دهد. بدين معني كه توانست 3250 پا با سرعت 25 ميل در ساعت پرواز كند. بال هواپيماي او، 16 پا طول داشت.

در 17 دسامبر 1903، «اوريل رايت» شروع به ساختن يك موتور براي هواپيماي خود كرد يعني با قدرت خود هواپيما را به هوا برد. البته اين يك پرواز با استاندارد امروزي نبود و فقط 120 پا با سرعت 31 ميل در هر ساعت، ارتفاع مي گرفت. ولي همين هم كافي بود كه آوريل و برادرش ويلبر را مصمم سازد كه براي اولين بار هواپيمائي ساخته و پرواز دهند و پرواز آن به وسيله نيروي بخار نباشد، بلكه با قدرت خود هواپيما، به پرواز در آيد.
بالاخره معروفست كه يك نفر به نام « پرستون واتسون» پرواز موفقيت آميزي را در سال 1902 با يك هواپيماي دو باله اي كه موتور در آن كار گذاشته بودند، انجام داد. ولي اين ادعا تا به حال رسماً تأييد نگرديده است

[.:HAMED:.]

توپولف-۱۵۴ هواپیمایی میان‌برد و ساخت شرکت توپولف در کشور روسیه است که نخستین بار در ۴ اکتبر ۱۹۶۸ (میلادی) به پرواز در آمد. این هواپیما قابل مقایسه با بویینگ ۷۲۷ است اما مصرف سوخت بیشتر و اندازه کابین کمتری دارد.

توپولف ۱۵۴ هواپیمای مسافربری مناسب برای مسیرهای متوسط هوایی که در پروازهای داخلی روسیه و سایر کشورهای شوروی سابق ، همچنین تا اندازه‌ای در اروپای شرقی و ایران به کار خود ادامه می‌دهد . توپولف ۱۵۴ مدل توسعه یافته‌ای از هواپیماهای توپولف ۱۰۴ (Tu - 104) ، آنتونف ۱۰ (An – 10) و ایلوشین ۱۸ (ll-18) می‌باشد . معیار طراحی در توسعه این سه هواپیما تا اندازه‌ای متفاوت بود که شامل،قابلیت پرواز در فرودگاه‌های کوچک و پرواز در ارتفاع بالا می‌باشد. برای دستیابی به این اهداف در طراحی توپولف ۱۵۴ از سه موتور Kuznetsov NK-8 که قابلیت پرواز بهتر را می‌دادند استفاده شد ، همچنین این موتورها نسبت مناسبی را از نیروی جلوبرنده به وزن ایجاد می‌کردند. اولین پرواز توپولف ۱۵۴ در چهارم اکتبر ۱۹۶۸ انجام شد و اولین محصول آزمایشی آن در سال ۱۹۷۱ برای شرکت ایرفلوت (Aeroflot) ساخته شد و در سال ۱۹۷۲ (Feb 1972) سرویس دهی آن به صورت رسمی به شرکت های هواپیمائی آغاز شد.
سه موتور مدل های مختلف هواپیمای توپولف گوناگون می‌باشد که شامل موتور Kuznetsov برای مدل Tu-154 اولیه ، نمونه بهینه سازی شده آن در مدل Tu-154A با قدرت موتور بالاتر و تحمل وزن بیشتر بهنگام بلند شدن (Max Takeoff Weight) و باز هم افزایش قدرت در Tu-154B جهت تحمل وزن بیشتر هنگام بلند شدن و همچنین Tu-154S نمونه هواپیمای باری ‏Tu-154B می‌باشد.

محصول کنونی Tu-154M می‌باشد که اولین پرواز خود را در سال ۱۹۸۲ انجام داد . تولید این هواپیما تحولی بزرگ‌تر در عرصه ساخت هواپیماهای توپولف به حساب می‌آمد که با موتورهای قابل اطمینان Soloviev نسبت به نمونه‌های قبلی بسیار اقتصادی تر و سریعتر بود.
مشخصات فنی

هواپیمای توپولف با سه موتور Kuznetsov NK-8 برای مدل های ‏Tu-154 ، Tu-154A و Tu-154B و همچنین سه موتور Soloviev D-30KU در مدل Tu-154M با وزن هواپیمای خالی عملیاتی شده ۴۳۵۰۰ کیلوگرم در مدل Tu-154 عادی و ۵۵۳۰۰ کیلوگرم در مدل Tu-154M قابلیت پرواز تا حداکثر سرعت ۹۷۵ کیلومتر بر ساعت ( حالت اقتصادی تر آن ۹۰۰ کیلومتر بر ساعت تعیین شده است) و طی مسافت (برد پروازی) ۳۹۰۰ کیلومتر را دارا می‌باشد. همچنین سری توپولف ۱۵۴ عادی تحمل حداکثر ۹۰۰۰۰ کیلوگرم و مدل Tu-154M قابلیت تحمل وزن ۱۰۰۰۰۰ کیلوگرم در هنگام بلند شدن را دارا می‌باشد. فاصله دوسر بالها ۵۵/۳۷ متر ، مساحت سطح بال ها ۵/۲۰۱ مترمربع ، طول هواپیما ۹/۴۷ متر و ارتفاع آن ۴/۱۱ متر می‌باشد. مدل های ‏Tu-154 ، Tu-154A و Tu-154B قابلیت حمل حداکثر ۱۵۸ تا ۱۶۴ مسافر و مدل Tu-154M قابلیت حمل حداکثر تا ۱۸۰ مسافر و ۳ تا ۴ نفر به‌عنوان کادر پروازی را دارد.
آمــار

نزدیک به ۹۰۰ هواپیمای توپولف در مدل‌های گوناگون ساخته شده که از این تعداد ۳۲۵ فروند آن مدل Tu-154M می‌باشد. در ایران شرکت‌های هواپیمائی ایران ایرتور، ماهان، تابان، آریا، کیش ایر و هواپیمایی کاسپین از مدل Tu-۱۵۴M این هواپیما استفاده میکردند امادرحال حاضر فقط شرکتهای ایران ایرتور - کاسپین - کیش ایر- تابان کاربر این هواپیما هستند.
سوانح:

• در ظهر روز چهارشنبه ۸۸/۴/۲۴ نیز یک فروند هواپیمای مسافربری از نوع توپولف تی یو-۱۵۴ متعلق به شرکت هواپیمایی کاسپین که عازم ارمنستان بود دقایقی پس از بلند شدن از فرودگاه امام خمینی تهران در در ۱۲ کیلومتری جنوب قزوین بین منطقه فارسیان و جنت آباد در بخش مرکزی قزوین سقوط کرد که منجر به کشته شدن تمامی ۱۶۹ سرنشین (مسافر و خدمه)این هواپیما شد(ر.ک. پرواز شماره ۷۹۰۸ هواپیمایی کاسپین).
• ۱۰ شهریور ۱۳۸۵ (۱ سپتامبر ۲۰۰۶): سقوط هواپیمای توپولف تی یو-۱۵۴ شرکت ایران ایرتور‌ در فرودگاه مشهد. این هواپیما در مسیر بندر عباس-مشهد در حال حرکت بود. این هواپیما حامل ۱۴۸ مسافر بود. در این حادثه ۲۸ نفر کشته و ۵۰ نفر زخمی شدند.
• ۲۳ بهمن ۱۳۸۰ (۱۲ فوریه ۲۰۰۲): هواپیمای توپولف تی یو-۱۵۴ شرکت ایران ایرتور‌ در نزدیکی خرم‌آباد با کوه برخورد کرد و ۱۱۹ نفر کشته شدند.
• ۱۹ بهمن ۱۳۷۱ (۸ فوریه ۱۹۹۳): هواپیمای توپولف تی یو-۱۵۴ شرکت ایران ایرتور‌ با یک هواپیمای سوخو-۲۴ متعلق به سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در نزدیکی تهران تصادف کرد. در این حادثه ۱۳۴ نفر کشته شدند.

منابع
سایت اینترنتی توپولف 154
پایگاه اطلاع رسانی سازمان هواپیمایی کشوری

[nafas]

تحقق یک رویا!!(T-50 PAK FA)

کمتر از چند هفته قبل همزمان با روزهای آخر اولین ماه سال 2010 میلادی(29 ژانویه مصادف با نهم بهمن) سرانجام پس از مدتها انتظار سوخو به تمامی حدس و گمان ها پیرامون طرح پر سروصدای جنگنده نسل پنجم روسیه موسوم به PAK FA پایان داد. این پرواز آزمایشی در شرایطی در برابر چشمان کنجکاو خبرنگاران انجام گرفت که تا پیش از این طرح پاک فا در سکوت کامل خبری در دست پیگیری قرار داشت اما اکنون با رو نمایی از اولین پیش نمونه این جنگنده اطلاعات بیشتری از نکات مهم و ریز پروژه ،T-50 که ناتو از هم اکنون آن را فایرفاکس نامیده مشخص شده است.

اولین اخبار پیرامون پروژه پاک فا در اوایل قرن بیست و یکم میلادی در شرایطی منتشر شد که روسها در دو طرح پیشین خود برای دست یابی به یک جنگنده نسل پنجم که بتواند هماوردی برای جنگنده آمریکایی لاکهید F-22 رپتور باشد عملا ناکام مانده بودند.
جنگنده های MIG-29 و SU_27 ساخته شده توسط میکویان و سوخو، برای سالها بدنه اصلی نیروی هوایی شوروی و روسیه فدرال کنونی را تشکیل می دادند اما ظهور طرح های جدید غربی برای جنگنده های نسل جدید از اواخر دهه هشتاد و حتی پیش از فروپاشی شوروی این شرکتها را واداشت تا بدنبال جانشینی شایسته برای ساخته های موفق خود باشند بر همین اساس در ژوئن 1986 پس از تحقیقات اولیه از سوی دولت، دو مزایده طراحی جنگنده نسل بعدی یکی برای یک جنگنده سنگین موسوم به MFIبه درخواست دیگری برای یک جنگنده سبک ( (LFI ارائه شد.
میکوبان طرح MFI (MIG1.42) را بدست گرفت که اولین و تنها نمونه آن (تحت عنوان 1.44) در 1944 تکمیل گردید اما در شرایطی که تنها دو پرواز آزمایشی پروژه آن هم با تاخیر بسیار در آوریل سال 200 انجام گرفت برنامه متوقف گردید.از سوی دیگر سوخو نیز برای برنامه LFI طرح S-32 را بر اساس سازه اصلی جنگنده های خانواده های خانواده فلانکر در دست تکمیل قرار داد اما از آنجا که پروژه LFI در اوایل دهه 90 متوقف گردید از آن پس این طرح نیز از رقبای MFI به شمار می رفت.
سوخو برای این طرح که بعد ها S-37 تغییر نام پیدا کرد (رسما این جنگنده را SU-47 برکوت نیز می نامند) با برگزیدن شیوه نامعمول بالهای پیشگرا پول بیشتری را نیز صرف برنامه نمود این جنگنده هم اگرچه تاکنون بیش از 200 پرواز آزمایشی و نمایشی را پشت سر گذاشته اما تنها توانست عنوان اثبات گر فناوری و جنگنده پایه برای تکمیل پاک فا را برای خود دست و پا کند.

در مرحله بعد پس از متوقف خوانده شدن هر دو برنامه پروژه پاک فا از سوی سوخو در قالب دو فاز به دولت پیشنهاد شد که شامل یک جنگنده دو موتوره سنگین با توان خروجی 180 کیلو نیوتن و یک جنگنده تک موتوره سبک که قرار بود مجهز به موتوری با بیشینه رانشی برابر با +200 کیلو نیوتن باشد می گردید اما نظر وزارت دفاع با توجه به محدودیت های بودجه بر روی جنگنده ای میان وزن با ترکیبی از خواص هر دو جنگنده قرار داشت.
در نهایت پس از موافقت سوخو، قرار داد اولیه پروژه پاک فا در فوریه سال 2002 بسته شد و به دنبال آن طرح پیشنهادی سوخو تا آوریل همان سال مورد تایید دولت قرار گرفت تا داستان جنگنده نسل پنجم روسیه رنگی دیگر به خود گرفت.

تهیه اولین طرح ها و بحث و بررسی های اولیه با نیروی هوایی بر سر چگونگی جنگنده نسل بعدی میان سوخو و نیروی هوایی دست کم دو سال به طول انجامید تا سرانجام در اواخر 2004 میلادی اولین طرح های T-50 بر روی کاغذ مورد قبول نیروی هوایی روسیه واقع شد و سخنگوی نیروی هوایی روسیه اعلام نمود که پروژه PAK FA وارد مرحله بعدی خود و گسترش پژوهش بر سر ساخت اولین پیش نمونه جنگنده نسل پنجم گردیده.
اگرچه رسما طرح کلی پروژه T-50 در دسامبر 2004 قطعی شده بود اما مجموعا نیازها و مفاهیم برنامه همچنان در حال تغییر بود. در ژانویه 2006 ژنرال والدمیر میخاییلو یکی از فرماندهان نیروی هوایی روسیه درخواست نمود بیشینه سرعت جنگنده که در طرح پیشنهادی 2.15 ماخ پیش بینی شد به 2 ماخ کاهش یابد. در این حالت اگرچه جنگنده پیچیدگی کمتری می یافت اما مشکل اینجا بود که این موضوع بر کارایی رزمی نیز تاثیر گذار بود در فاصله کمتر از یک ماه از این اظهار نظر مدیر عامل شرکت سوخو میخاییل پوگوسیان تایید کرد که این موضوع نیاز به انجام بررسی های بیشتر به منظور بهسازی طرح اولیه دارد چرا که می بایست برای تغییر بیشینه سرعت در زمینه ابعاد و وزن جنگنده تغییراتی صورت گیرد.

[B]طرح پاک فا از زمان شکل گیری تا پیاده سازی در چندین نوبت دچار تغییر شد و عملا تا زمان رونمایی از طرح نهایی هیچ کس از ماهیت واقعی ظاهر پاک فا اطلاع نداشت اگرچه هنوز اطلاعات بسیار محدودی در زمینه مراحل طراحی پاک فا منتشر شده ولی امروزه به درستی می توان حدس زد که بسیاری از این طرح ها عملا قابلیت اجرایی نداشتند. زمانی که بحث طراحی اولیه پاک فا پس از اتمام برنامه های MFI و LFI مطرح گردید اولین نگرش طراحی جنگنده براساس دو طرح پیشین بود که البته در نهایت گرایش بیشتری به سوی طراحی بر پایه طرح اثباتگر فناوری S-37 سوخو بدون بالهای پیشگرا که در ابتدا با بالهای صلیبی شکل و بعد ها با بالهایی با پس گرایی نسبتا کم ارائه گردید قرار داشت اما تقریبا هیچیک از طرح های ارائه شده نتوانست موفقیت لازم را کسب نماید تا در نهایت بر اساس ترکیبی از مزایای هر یک و همچنین نگاهی به طرح جنگنده های سوخو 27 طرح نهایی تهیه گردید.
مراحل طراحی و تکمیل اولین پیش نمونه T-50 تقریبا در سکوت کامل خبری دنبال شد گرچه در سال 2007 چندین عکس گرافیکی از نمای احتمالی پاک فا توسط NPO Saturn انتشار یافت که به ظاهر کنونی سوخوی T-50 بسیار شباهت داشت هرچند تا آن تاریخ نیز هنوز اطلاعات دقیقی در زمینه برنامه در دسترس نبود.

برنامه و بودجه :

تا سال 2005 میلادی 40 درصد از کل هزینه های برنامه بر عهده شرکت سوخو و 40 درصد دیگر نیز توسط شرکتهای پیمانکار تولید کننده تجهیزات جانبی (مانند رادار) تامین میگردید 20 درصد باقی مانده نیز مستقیما توسط وزارت دفاع پرداخت گردیده بود که البته بدنبال افزایش چند نوبته هزینه ها تا سال بعد بخش کوچکی از این بودجه توسط وزارت صنایع و معادن روسیه نیز تامین گردیده.
در سال 2007 به دنبال اظهار تمایل هندوستان برای پیوستن به برنامه جنگنده نسل پنجم روسیه موافقت نامه ای میان طرفین به امضا رسید که براساس گزارش آسیا تایمز میخاییل پوگوسیان اظهار نموده بود که قرار است بودجه برنامه بصورت 50 50 میان روسیه و هند تقسیم گردد که بر این اساس مجموع سهم هر دو سرمایه گذار تا پایان پروژه به 8 تا 10 میلیون دلار بالغ می گردید و از این رو هندوستان خواستار مجموعا 250 فروند از جنگنده نهایی پاک فا می گردید که بیشتر آنها می بایست نمونه دو سرنشینه سفارشی مخصوص نیروی هوایی هند باشد.

در سال 20010 مشخص شد که صنایع هواپیمایی هند (HAL) سهمی 20 درصدی از طراحی پاک فا را نیز از آن خود نموده که این سهم شامل سهیم بودن در طراحی کامپیوتر عملیات و تجهیزات ناوبری، نرم افزار های مورد نیاز و نمایشگرهای چند حالته کابین می گردید.
بر اساس برنامه بودجه ای که شرکتهای درگیر پروژه پاک فا به موافقت دولت رسانده اند قرار است پاک فا رسما تا 2015 پس از اتمام تمامی آزمایشات وارد خدمت گردد هرچند تا همین امروز هم این پروژه تاخیر های زیادی را تجربه نموده است چرا که در ابتدای پیش بینی تکمیل اولین نمونه برای سال 2007 شده بود که نهایتا تاریخ رسمی پایان 2009 اعلام شد آن هم در شرایطی که الکسی فدروو مدیرعامل شرکت متحد هوانوردی در مورد آماده شدن پیش نمونه پاک فا تا پایان 2009 برای انجام اولین تست های پروازی ابراز تردید نموده بود و سرانجام در اواخر 2009 وزیر دفاع جمهوری فدرال روسیه سرگی ایوانف در طی یک مصاحبه مطبوعاتی اظهار امیدواری کرد که اولین پرواز جنگنده نسل پنجم این کشور در اوایل سال 2010 میلادی صورت پذیرد به هر شکل ظاهرا سوخو و شرکتهای درگیر در پروژه با وسواس تمام توانسته اند تا حدودی خود را به برنامه از پیش تعیین شده برسانند آن هم در شرایطی که بسیاری از پروژه های تولید جنگنده امروزه به کندی پیش می روند گرچه پاک فا هنوز تا ورود به خدمت راهی دراز در پیش دارد.


طراحی :

پروژه پک فا از بدو شکل گیری به عنوان جایگزین برنامه های ناکام قبلی در رقابت با برنامه جنگنده های نسل پنجم جدید آمریکا F-35 و بخصوص F-22 پا به میدان رقابت گذاشت در نتیجه بسیاری از هم اکنون در حال تحلیل شانس های این طرح جدید در برابر جنگنده های ساخت شرکت لاکهید مارتین آمریکا هستند.اما سوخوی T-50 یا آن طور که ناتو بر آن نام نهاده فایرفاکس(روباه آتشین) چگونه جنگنده ای خواهد بود؟ فایرفاکس جنگنده ایست کشیده تر از F-22 رپتور٬ با دهانه بال بزرگتر اما مساحت بال یکسان در عین حال سبکتر٬ وزن خالی T-50 برابر با 18,500 kg اعلام شده یعنی چیزی بیشتر از یک تن سبک تر از وزن خالی اعلام شده برای رپتور بر این اساس پيش‌بيني می شود از نظر طراحی ظاهر جنگنده از بسیاری نقاط به طرح اولیه رپتور شباهت های بسیاری دارد با این تفاوت که ساختار کلی آن شدیدا از جنگنده های پیشین Su-27 نشات گرفته شده در واقع می توان به نوعی T-50 را یک SU-27 نسل پنجمی دانست. از نظر کلی می توان گفت که پک فا با جنگنده Su-35S نکات مشترک زیادی دارد هرچند در مفهوم پایه ای.

این جنگنده از دو دم عمودی تمام متحرک نسبتا کوتاه (از باب استانداردهای روسی) استفاده می کند (بدون رادر) که در ویدئوی انتشار یافته از پرواز جنگنده از نظر کلی بسیار شبیه به شیوه مورد استفاده در رقیب ناکام جنگنده رپتور YF-23 دیده می شود لبه حمله متحرک بالها نیز توسعه داده شده که مانند یک کانراد(پیش بال) برای جنگنده عمل می نماید . پیش نمونه ای که در 29 ژانویه پرواز آزمایشی 40 دقیقه ای خود را برای اولین بار پشت سر گذاشت به یک جفت موتور توربوفن بهسازی شده AL-31F مجهز بود این در حالیست که از ابتدا قرار بود اولین پروازهای پیش نمونه اولیه با موتور های 117S ناپو ساترن صورت پذیرد در نتیجه مشخص است که موتورهای جنگنده هنوز به بهره برداری نرسیده اند.

گفته می شود پک فا در دو ضمینه مشخصا از رپتور برتر خواهد بود در درجه اول T-50 جنگنده ایست به نسبت چابکتر و دوم آنکه سوخو از هم اکنون مدعیست پک فا توانایی حمل وزن مهمات بیشتری نسبت به رپتور را داراست اما در مقابل آمریکایی ها مدعی هستند که احتمالا ضریب رادار گریزی T-50 به نسبت قابل توجهی از رپتور پایین تر است هر چند این موضوع چندان هم بدور از واقعیت نیست چرا که اگرچه در بدنه جنگنده روسی عمدتا از کامپوزیت استفاده شده اما در عین حال همچنان در بسیاری نقاط فلز بکار رفته و مشخص نیست که آیا در نمونه نهایی این موارد اصلاح خواهند شد یا خیر بجز این مورد هنوز سوالات بی پاسخ زیادی وجود دارد همچون ورودی های هوای بزرگ موتور و شکافهای هوای اضافی به سبک جنگنده ها فلانکر به علاوه شکل کاناپی به همراه ردیاب مادون قرمز جلوی کابین از مهمترین مواردی هستند که به راحتی باعث افزایش سطح مقطع راداری جنگنده می گردد این موارد از جمله سوالاتی هستند که هنوز پاسخی به آنها داده نشده.

از نظر جنگ افزاری گفته می شود پک فا دارای 10 جایگاه داخلی و دو جایگاه خارجی جنگ افزار است که بر این اساس خواهد توانست تا 8 فروند موشک راداری فعال R-77 آدر یا دو بمب لیزری 1500 کیلوگرمی (ویا ترکیبی از هر دو) را در محفظه داخلی تسلیحات خود حمل نماید این در حالیست که رپتور به صورت استاندارد می تواند در محفظه داخلی خود 6 فروند موشک میانبرد امرام و 2 موشک کوتاه برد سایدوایندر را با خود حمل نماید از این نظر هر دو جنگنده تقریبا در یک مرتبه قرار می گیرند جز آنکه به صورت کلی برد تایید شده آدر نسبت به امرام بیشتر است. بجز موارد ذکر شده تقریبا در باقی موارد T-50 در مقام برابری با F-22 قرار می گیرد به عنوان نمونه هر دو جنگنده از بیشینه بردی برابر با دو هزار کیلومتر و بیشینه سرعتی برابر با 1.8 ماخ برخوردارند از این نظر صحبت در ضمینه قابلیت های دیگر فایر فاکس تا انتشار اطلاعات بیشتر کار آسانی نخواهد بود.

هنوز اطلاعات خاصی از کابین T-50 انتشار نیافته اما بر اساس تصاویر منتشره این کابین از دو نمایشگر کریستال مایع به ابعاد 22.9 در 30 سانتیمتر به همراه یک نمایشگر سربالای IKSh-1M و سه نمایشگر کوچک در اطراف کابین تشکیل گردیده این جنگنده همچنین از یک رادار آرایه فازی با ماهیتی نامشخص و برد احتمالی جستجو و رهگیری 350 تا 400 کیلومتر استفاده خواهد نمود که انتظار می رود اولین نمونه تکمیلی آن در اواخر سال 2010 میلادی آماده یکپارچه سازی با پک فا گردد.

در هر حال اگر چه سوخو امید بسیاری دارد که جنگنده خود را برای 2015 به تولید برساند اما این دیدگاه را می توان بسیار خوشبینانه در نظر گرفت چرا که به عنوان نمونه اولین نمونه آزمایشی جنگنده آمریکایی F-22 در 1990 صورت گرفت و دست کم 15 سال برای تکمیل تا ورود به خدمت آن در سال 2005 فاصله افتاد و این در حالیست که بسیاری از ملزومات جنگنده روسی همچون موتور و رادار آماده یکپارچه سازی با جنگنده برای آزمایشات پروازی و زمینی نیستند.بهر شکل کمی دیرتر یا زودتر پک فا نوید دور جدیدی از رقابت های فناوری میان روسیه و غرب با محوریت آمریکاست که می تواند چرخ های بسیاری از شرکت هایی را که در گل های رکود اقتصادی در حال متوقف شدن هستند را به حرکت در آورد.

آینده برنامه

سوخو برنامه دارد دست کم 5 پیش نمونه از فایرفاکس را برای آزمایشات تکمیلی تولید نماید.هرچند رسما اعلام شده که تا 2013 فایرفاکس آماده ورود به خدمت خواهد بود اما در حقیقت روسها امیدوارند که بتوانند پاک فا را تا سال 2015 برای ورود به خدمت و تولید انبوه آماده نمایند و نیروی هوایی روسیه نیز در نظر دارد تا تعداد 200 فروند نمونه تک سرنشینه و 50 فروند نمونه دو سرنشینه آموزشی خریداری نماید اما هنوز مشخص نیست که آیا نیروی هوایی روسیه بودجه کافی برای خریداری این تعداد جنگنده در یک فاصله زمانی کوتاه خواهد داشت یا خیر بخصوص که قیمت هر فروند پاک فا امروزه چیزی در حدود 100 میلیون دلار برآورد شده که دست کم دو برابر جنگنده MIG-29K تولید 2009 بحساب می آید.

از سوی دیگر هندوستان برخلاف روسیه تاکید بیشتری بر روی نمونه دو سرنشینه پاک فا به عنوان یک جنگنده ضربتی چند منظوره دارد از این رو خواهان 200 فروند گونه دو سرنشینه و تنها 50 فروند گونه تک سرنشینه است البته بر اساس اظهارات اعلام شده گونه دو سرنشینه ضربتی پاک فا زودتر از سال 2017 به تولید نخواهد رسید در هر شکل T-50 یا هر آنچه پس از این نام خواهد گرفت شروعی ست جدید در بازارهای جنگ افزار جهانی که روسیه امیدوار است با توجه به هزینه های پایین تر آن نسبت به رقیب غربی صادراتیش F-35 و همچنین توانایی اعلام شده بالاتر آن شانس بیشتری برای یافتن مشتری داشته باشد از سوی دیگر روسیه نگاهی نیز به مشتریان قدیمی جنگنده های قبلی خود دارد تا بلکه پیشاپیش بازاری مطمئن برای این جنگنده نسل پنجمی فراهم آورد با تمام این موارد هنوز بسیار زود است تا هر نوع نظری قطعی در باب پاک فا T-50 پیش از افشا شدن اطلاعات بیشتر و یا حضور در نمایشگاه های هوایی ارائه کرد.

پی نوشت:پک فا (PAK FA) مخفف انگلیسی هواپیمای تاکتیکی پیشرفتهٔ آینده می باشد.


جدول مشخصات T-50 PAK FA

20 متر طول

6.05 متر ارتفاع

78.8 مترمربع مساحت بال

18500 کیلوگرم وزن خالی

26000 کیلوگرم بیشینه وزن

2.45 ماخ بیشینه سرعت

4000 تا 5000 برد

350 متر بر ثانیه سرعت اوج گیری

[hamid_diablo]

سلام
به دوست خوبم نفس خسته نباشید میگم
من دنبال مقاله ای در مورد هواپیمای RAFALE و همچنین میراژ و کلا صنایع هوا فضای فرانسه هستم
اگه مطلبی هست ممنون میشم برام بزارید

[nafas]

سلام
به دوست خوبم نفس خسته نباشید میگم
من دنبال مقاله ای در مورد هواپیمای RAFALE و همچنین میراژ و کلا صنایع هوا فضای فرانسه هستم
اگه مطلبی هست ممنون میشم برام بزارید

فعلا اینو داشته باش




تا اينجا تمام هواپيما هايي را كه معرفي كردیم ياآمريكايي بود يا روسي اما اين بار يك جنگنده ي فرانسوي مورد بررسی قرار میدیم
فرانسه را بايد يكي از بزرگ ترين كشور هاي سازنده ي هواپيما در كنار آمريكا و روسيه دانست
شركت داسو با هواپيماهاي جنگي سري ميراژ و مسافربري فالكن ديگر يكي از رقباي قدرتمند بازار هاي بين المللي است
جنگنده ي زيباي رافال آخرين ساخته ي اين شركت كه وارد خدمت هم شده(يكي از هواپيما هايي كه در ناو شارل دوگل خدمت مي كند) جنگنده اي است ضد رادار اما با تكنولوژي متفاوت اين هواپيما بجاي استفاده كردن از مواد جازب رادار در بدنه خود از شكل هندسي بخصوصي بهره ميبرد كه آن را از ديد رادار مخفي نگاه مي دارد(توجه كنيد كه اينكه يك هواپيما ضد رادار است به اين معني است كه شعاع رديابي رادار هاي دشمن چه زميني و چه هوايي بسيار كاهش مي يابد و بازتاب راداري آن نيز كوچك مي شود به طور مثال جنگنده f.22 اگر در رادار ردگيري شود به اندازه ي يك توپ بيسبال ديده ميشود كه تقريبا نامرئي است)البته بايد توجه كنيد كه رافال كمتر از جنگنده هاي آمريكايي ضد رادار است اما در نوع خود خوب است رادار آن از برد 70 تا 100 كيلومتري هدف را ردگيري مي كند كه به دليل ضد رادار بودن خودش ديرتر كشف ميشود و در نبرد هاي داگ فايت هم موشك هاي مژيك كارايي خوبي دارند كه به همراه مانور پزيري بالاي اين هواپيما برتري در نبرد را به همراه دارد در واقع ميتوان آن را يكي از برگ هاي برنده ي هر نيروي هوايي دانست


مشخصات:

ابعاد:
طول: 15 متر
مساحت بال: 10.9 متر
ارتفاع : 5.4 متر
بيشينه سرعت: 2 ماخ
موتور: دو دستگاه SNECMA M88-3 afterburning turbofans با رانش174.0 kN

سلاح: يك توپ DEFA 791B cannon و MICA missile,ASMP nuclear weapon, AS.39 Exocet, AS.30 ,227/1000 kg LGB bombs و...................

نویسنده:محمد حسین جهان پناه

[nafas]

معرفی قوی سپید روسیه tu-160
قوی سپید روسیه tu-160





هواپیمای بلک جک، که اغلب با کد Tu-160 شناخته می شود، بمب افکن سنگین وزن مافوق صوتی است که در طی دوران جنگ سرد به منظور شلیک موشک های ALCM یا موشک کروز شلیکی از هوا به مرحله طراحی و تولید رسید.
این هواپیما ساخت شرکت توپولف بوده و با لقب بلک جک یا شلاق چرمی شناخته می شود. بلک جک امروزه سنگین وزن ترین و می توان گفت تا حدودی قدرتمند ترین بمب افکن حال حاضر دنیاست. این هواپیما قادر است با ماکزیمم سرعتی معادل 2.200 کیلومتر بر ساعت پرواز کرده و فاصله ای برابر با 13.950 کیلومتر را بپیماید.

این هواپیما، به دلیل پرواز در سرعت های مافوق صوت، دارای سیستم بال متغیر است که بنابر سرعت موجود میزان به عقب رفتگی بال را توسط کامپیوتر تنظیم می نماید. این هواپیما برای تامین قدرت خود از چهار موتور قدرتمند NK-32 توربوفن مجهز به پس سوز بهره می جوید که هر جفت در یک طرف بدنه آرایش یافته و حتی دارای ورودی های هوای متغیر هستند. ارابه فرود این هواپیما شامل یک ارابه دو چرخی در دماغه یا جلوی هواپیما و دو ارابه شش چرخی در دو جفت، در میان موتورها می باشد. همچنین در امتداد جلو و عقب این چرخ ها محفظه های حمل تسلیحات در خط میانی وسط هواپیما تعبیه شده است. در دماغه این هواپیما، سیستم رادارای آبزور K قرار گرفته است که از آن هم برای اسکن آسمان و همینطور برای بررسی و مطالعه اهداف زمینی استفاده می شود. همچنین در دماغه رادار سپوکا نیز برای بررسی سطح زمین هنگام پرواز سینه مال یا بسیار نزدیک به زمین و در ارتفاعات پایین نیز تدارک دیده شده است. برای انجام عملیات سوخت گیری هوا به هوا با دقت بیشتر، لوله سوخت گیری در جلوی شیشه خلبانان قرار گرفته که عمل سوخت گیری را به مراتب ساده تر می سازد. در کابین تحت فشار این هواپیما، حداکثر چهار خدمه سوار بر صندلی های نجات موشکی می توانند به عملیات بپردازند که این افراد را خلبان، کمک خلبان، مهندس پرواز یا ناوبر و مسئول تسلیحات نظامی تشکیل می دهند.
تسلیحات یا همان موشک های کروز Kh-55SM در این بمب افکن در شش محفظه حمل می شوند. برای هدایت موشک ها، از سیستم پیشرفته راداری ناوبری/حمله اختاپوس که هم برای هدایت هواپیما و هم به منظور هدایت سلاح ها به کار برده می شود، استفاده می شود. این سیستم اطلاعات و مختصات محوری لازم را برای موشک های کروز شلیک شده به خوبی فراهم می آورد. همچنین این سیستم نقشه ای دیجیتالی را از سطح زمین قبل از پرتاب موشک به آن تحویل می دهد که عمل هدایت را دقیق تر می کند. همچنین این هواپیما می تواند با موشک های کوتاه برد کروز و یا حتی موشک های ضد تشعشع نیز تجهیز شود. بال های متغیر این هواپیما کلاً می تواند در سه حالت 20 درجه برای فرود، 35 درجه برای کروز یا گشت زنی عادی در آسمان و 65 درجه برای پرواز در سرعت های بالا قرار گیرد. در حالتی که بال ها کاملاً به عقب برگشته اند، از سطح داخلی بال ها فلپ هایی به صورت عمودی روی هر بال بلند می شوند که نقش ایجاد ثبات را در سرعت های بالا ایفا می کنند. این هواپیما برای دفاع از خود از انواع موشک های حرارتی مادون قرمز، مغشوش کننده رادار و پرتاب کننده فلر یا همان گوی های آتشین گمراه کننده موشک حرارتی برخوردار است. در انتهای مخروطی دم هواپیما، چترهای فرود آن قرار داده شده اند که به کاهش سرعت در هنگام فرود کمک می کنند. با انجام عملیات ارتقاء بر روی این هواپیما، انتظار می رود که تا سال 2020 تا 2025 در خدمت باقی مانده و پرواز نمایند.
قرار بود توپولف ،۱۶۰ قدرتمندترین هواپیمای بمب افکن روسیه، در ۱۸ دسامبر ،۱۹۸۱ همزمان با سالروز تولد «لئونید برژینف»، رئیس جمهور وقت شوروی برای انجام نخستین پرواز آزمایشی در آسمان جلوه گر شود، اما سه هفته پیش از این تاریخ، که در حقیقت روز قدرت نمایی نظامی - هوایی شوروی در مقابل ساخت هواپیمای B-1 آمریکا محسوب می شد، ماهواره جاسوسی آمریکا، در حرکتی تمسخر آمیز آخرین اطلاعات محرمانه ساخت این بمب افکن را منتشر کرد و در مطبوعات خود نام «بلک جک» black jack بر آن گذاشت.
این تنها ترفند برای کاستن وجهه نظامی - هوایی شوروی نبود، بلکه در نخستین پرواز آزمایشی، یکی از دو نمونه توپولف ۱۶۰ در حین پرواز ناپدید شد و باز رسانه های جهان، خصوصا آمریکا آن را فاش کرده و آن را موجب اندوه دوم دولتمردان شوروی کرد.

گمان می رفت ساخت توپولف ۱۶۰ که برگرفته از توپولف ۱۴۴ و میازیشچف M-18 و سو خو بود به شرکت میازیشچف سپرده شود، اما به منظور کم کردن هزینه ها و صرفه جویی در زمان آزمایش ها ساخت بلک جک به شرکت توپولف سپرده شد و سرپرستی پروژه را نیز (و. ن. بینژنیوک) بر عهده گرفت.

به رغم تمامی مشکلات، ساخت بلک جک در ۱۹۸۴ در کارخانه گوربانف کازان، تحت نظر نیروی هوایی شوروی آغاز شد. در ابتدا قرارداد روی ساخت ۱۰۰ فروند توپولف ۱۶۰ بسته شد، اما با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، ساخت توپولف ۱۶۰ با ۲۵ فروند خاتمه یافت. در کشاکش رویدادهای تاریخی فروپاشی شوروی، ۱۹ فروند از توپولف ۱۶۰ و ۲۱ فروند توپولف ۹۵ (Tu- 95 MSBears) در هنگ ۱۸۴ اوکراین نگهداری شد تا اینکه کارخانه گوربانف کازان دستور تکمیل پروژه توپولف ۱۶۰ را از وزارت دفاع روسیه دریافت کرد. «نیل هیرولین»، مدیر این کارخانه هزینه تکمیل پروژه را ۴۵ میلیون روبل اعلام کرد و این مبلغ با کمترین مخالفتی از سوی وزارت دفاع روسیه پذیرفته شد.

در همان روزها دولت روسیه تمامی سعی و تلاش خود را برای بازپس گیری توپولف های ۱۶۰ از اوکراین به کار بست و اوکراین را با انعقاد یک قرارداد موظف کرد تا در قبال بدهی دریافت گاز، توپولف های ۱۶۰ و ۹۵ را به روسیه بازگرداند. حال روزگار برگشته بود؛ اوکراین فروشنده توپولف ها و روسیه خریداری بود که سر قیمت و قرارداد باید چانه می زد. این قرارداد تیتر یک بسیاری از روزنامه های روز ۲۳ فوریه ۱۹۹۵ روسیه را به خود اختصاص داد و طنز مطبوعات روسیه شد. اما هدف روسیه جدی تر از آن بود که به مسائل حاشیه ای بپردازد. کمتر از دو سال قرارداد اوکراین - روسیه وارد مرحله اجرایی شد و در ۱۹ ژوئن ،۱۹۹۶ دینکین، رئیس نیروی هوایی روسیه موفق به بازدید توپولف های ۱۶۰ و ۹۵ روسیه در خاک اوکراین شد. گزارش او از وضعیت هواپیماها خرسند کننده نبود.
او به مقامات ارشد خود نوشت: متاسفانه هواپیماها در چنان وضعیت بدی قرار دارند که به سختی می توان از آنها استفاده کرد. از این رو خریداری توپولف ها باز به تعویق افتاد و اندکی از التهاب های مطبوعات روسیه کاست
اوکراین که از زمان فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی درصدد بود از این بمب افکن های پرسروصدا و خبر ساز خلاصی یابد، در جولای ،۱۹۹۹ وزیر دفاع خود، کوزموک را در صحنه مطبوعات ظاهر کرد تا اعلام کننده آمادگی رسمی کیف برای ارائه «۱۰ بمب افکن استراتژیک توپولف ۱۶۰ و ۱۵ فروند توپولف ۹۵» به جای بدهی گاز به روسیه باشد.

در ۱۲ اکتبر ۱۹۹۹ نیز نیروی هوایی روسیه صراحتاً اعلام کرد «موافقتنامه روسیه - اوکراین این اجازه را به اوکراین می دهد که با تحویل ۱۱ بمب افکن استراتژیک بخشی از بدهی چند میلیونی مربوط به انرژی گازش را بپردازد. » اما مذاکرات چند دوره ای به دلیل اختلاف بر سر قیمت گذاری توپولف ها نهایتاً به پیمان نامه ای شامل تحویل ۸ فروند توپولف ۱۶۰ و ۳ فروند توپولف ۹۵ شد. باقی بدهی گاز اوکراین نیز با تحویل ۱۱ بمب افکن استراتژیک و ۶۰۰ موشک هوا به هوا در اواسط فوریه ۲۰۰۲ به روسیه پرداخت شد. (قیمت پیشنهادی اوکراین ۲۵ میلیون دلار برای هر فروند بود).

در اجرای مرحله اول پیمان نامه ابتدا ۲ بمب افکن توپولف ۱۶۰ از پایگاه پریلوکی در منطقه چرنیکوف اوکراین به پایگاه هوایی انگلس روسیه پرواز کرد و موشک های هوا به هوا نیز از طریق راه آهن به روسیه منتقل شد. ۳ بمب افکن توپولف ۹۵ و ۶ توپولف ۱۶۰ نیز از اکتبر ۱۹۹۹ به روسیه بازگردانده شد.

و امروز توپولف ۱۶۰ یا همان بلک جک با پشتی خمیده و سری باریک، بال های متغیر که ۴ موتور توربوفن SAMARA-NK 32TRDDF زیر آن قابل جاسازی است، همچنان قدرتمند ترین بمب افکن نظامی روسیه محسوب می شود.

بال های متغیر که از ۲۰ تا ۶۵ درجه قابل حرکت هستند به TU-160 این امکان را می دهد که با سرعتی مافوق صوت و مادون صوت پرواز کند. بلک جک قادر است در هر ثانیه ۶۰ تا ۶۰ متر صعود عمود داشته باشد و به ارتفاع هایی تا ۱۵ هزار متر دست یابد. همچنین در حین پرواز می تواند به وسیله دو هواپیمای سوخت رسان IL-78 و ZMS-2 سوخت گیری کند و پروازی بدون توقف داشته باشد.

دو محفظه تسلیحاتی بلک جک توانایی حمل موشک ها و بمب هایی از قبیل موشک استراتژیک کروز، موشک کوتاه برد هدایت شونده SRGM و بمب های اتمی و غیراتمی را دارد. موشک های کوتاه برد هدایت شونده و استراتژیک کروز به توپولف ۱۶۰ قدرت حمله اتمی به هدف های ثابت از پیش تعیین شده را می دهد. هر چند که امروز با تکمیل پروژه و مسلح شدن به تجهیزات غیر اتمی مدرن، امکان حمله به اهداف متحرک و تاکتیکی را نیز یافته است.
توپولف ۱۶۰ به ترکیبی از دو سیستم پیشرفته هوانوردی و هدف گیری مجهز است که متشکل از رادار (برای شناسایی اهداف زمینی و دریایی در مسافت های طولانی)، دستگاه های هدف گیری، بمب نوری - الکترونیکی و سیستم رهگیری زمینی است.
بلک جک به صندلی پرتاب شونده K-36DM نیز مجهز است.

تجهیزات کابین خلبان از نوع الکترو مکانیکی است و اهرم های کنترل موتور هواپیما بین صندلی های خلبان تعبیه شده است. حتی یک محل استراحت برای خلبان، یک سرویس بهداشتی و یک محفظه برای گرم کردن غذا در محوطه داخلی هواپیما منظور شده است.

آخرین تحقیقات روی بلک جک برای طراحی سکوی معلق حمل بورلاک [Burlak= وسیله نقلیه معلق فضایی که برای حمل محموله هایی به وزن ۳۰۰ تا ۵۰۰ کیلوگرم در مناطق قطبی و در ارتفاع ۵۰۰ تا ۶۰۰ کیلومتر از سطح دریا استفاده می شود] معطوف شد. در این طرح بورلاک که موتوری با سوخت جامد و بال مثلثی شکل دارد، زیر بدنه بلک جک جاسازی می شود.

مشخصات
نام _________________________________________توپو� �� �� � ?وف-160
وظیفه ______________________________________ بمب افکن استراتژیک لانگ رنج
کشور سازنده ________________________________ روسیه
طراح _______________________________________ شرکت توپولوف
سازنده _____________________________________ هواپیما سازی کازان
مبنای قدرت _________________________________ ۴ موتور توربوفن مدل

SAMARA-NK 32TRDDF
فشار موتور __________________________________ 25000 کیلو گرم (هرکدام)
طول _______________________________________ 1/54 متر
ارتفاع ______________________________________ 1/13 متر
طول بالها ____________________________________ حداقل 6/35 متر و حداکثر 7/55
سرعت ______________________________________ 2200 کیلومتر بر ساعت
سقف پرواز ___________________________________ 16000 متر
وزن (خالی) ___________________________________ 000/110 کیلوگرم
وزن سوخت ___________________________________ 600/148 کیلوگرم
حداکثر وزن هنگام برخواست ______________________ 000/275 کیلوگرم
بار معمولی ___________________________________ 000/9 کیلوگرم
حداکثر بار ____________________________________ 000/40 کیلوگرم
رنج پروازی ___________________________________ 000/14 کیلومتر(بار معمولی)
500/10 کیلومتر (حداکثر بار)
سقف سرویس _________________________________ 000/15 متر
سرعت صعود __________________________________ 60 الی 70 متر در ثانیه
خدمه ________________________________________ 4 نفر
قیمت ________________________________________ ؟؟؟
سال شروع به ساخت __________________________ 1975 م
اولین پرواز ___________________________________ 19/12/1981 م
تولید انبوه ____________________________________ 1984 م
تسلیحات _____________________________________
1۲ عدد موشک اچ-55 و یا 24 عدد اچ-15 ، اچ-۵۹ ، اچ-۳۵ ، اف آ بی ۵۰-۷۰-۱۰۰-۲۵۰-۵۰۰

-

[nafas]

همانطور که می دانیم ٬ دو جبهه شرق و غرب ٬ و در اینجا روسیه و فرانسه ٬ همیشه به دنبال ساخت محصولاتی بوده اند که به نوعی از همتایان خود برتر بوده و قابل رقابت با آنها باشد.
در این مقاله ٬ هواپیماهای سوخوی Su-30 MK روسی و میراژ 2000 فرانسوی مورد مقایسه گرفته و توانایی تاکتیکی و عملیاتی آنان سنجیده خواهد شد.





هواپیمای Su-30MK ٬ آشکارا سعی در حفظ شکل ظاهری و همچنین تواناییهای خود نزدیک به نیاکان او یعنی هواپیماهای معروف سوخوی 27 فلانکر ٬ با تمرکز بر روی افزایش تواناییهای چند ماموریتی خود ٬ دارد.



این هواپیما ٬ به کلاس هواپیماهای اصطلاحآ «سنگین وزن» تعلق دارد.
بزرگترین ویژگی این هواپیما ٬ استقلال و مستقل بودن آن از پایگاه های زمینی ــ البته نه به طور کامل ــ برای حمله به اهداف زمینی یا هوایی خویش یا عملیات رهگیری است ٬ به طوری که ظاهرآ نیازی به اطلاعات هدف گیری از پایگاه های زمینی ندارد.
اما هواپیمای میراژ 2000 ٬ هواپیمایی سبک وزن است که اصولآ برای عملیات دفاع هوایی در صورت حمله دشمن با اتکاء کامل بر پشتیبانی اطلاعاتی زمینی تولید شده است.اما ٬ آخرین گونه این هواپیما یعنی میراژ M-2000-5 ٬ به طور قابل توجهی در حال فروش جهانی است و بیشتر کشورها در صدد خرید آن هستند.



این هواپیمای فرانسوی ٬ در عملیت دور از خانه به دلیل ضعف سیستمهای شناسایی خود ٬ به راحتی مغلوب حریف خود یعنی Su-30MK که دارای استقلال عملیاتی از پایگاه خانه است ٬ می شود.البته مقایسه این دو هواپیما ٬ از لحاظ پایه ای چندان صحیح نیست ٬ به دلیل اینکه هر یک از این دو هواپیما به کلاسی مخصوص بستگی داشته و دارای امتیازات منحصر به فرد در زمینه های تخصصی خود هستند. اما باز مواردی وجود دارد که بتوان بین این دو هواپیما به مقایسه گزاشته شده و در توانایی هر یک سنجیده شود.
عملکرد بهینه هواپیمای Su-30MK را می توان به پیکربندی درست ساختاری و آیرودینامیکی آن نسبت داد.
از لحاظ قدرت آیرودینامیکی ٬ واقعآ Su-30MK مانند تمام هواپیماهای خانواده فلانکر رقیبی ندارد.در مقابل ٬ ویژگیهای آیرودینامیکی هواپیمای میراژ ٬ چندان معلوم نبوده ٬ اگرچه شکل بالهای دلتا و مثلثی و بدون دم بودن آن در سرعت های مافوق صوت بسیار موثر و مفید است.مانور پذیری بی همتای سوخوی در تمام دنیا شناخته شده و تصدیق شده است. موتورهای با قابلیت منحرف کردن قدرت موتور به جهت دلخواه ٬ این جنگنده را قادر میسازند که برای مثال به خوبی از عهده مانور کبرا برآمده و حتی گاه مانورهایی در زاویه حمله 130 درجه انجام دهد.
این مانورهای بی نظیر را نمی توان عادی نامید ٬ بلکه باید از آنها به عنوان «فوق العاده» یاد کرد که یکی از مهمترین عوامل موفقیت در جنگ های هوایی نزدیک یا تن به تن است. این قابلیت بیشتر به علت دارا بودن سیستم الکترونیکی کنترل موتور هواپیما ممکن شده که در طی آن ٬ سیستمی هوشمند به طور اتوماتیک زاویه مورد نیاز برای سطوح کنترلی مانند شهپرها و همچنین زاویه انحراف خروجی موتورها را محاسبه کرده و بر اساس آن هواپیما تغییر جهت می دهد. امنیت پرواز نیز با یک سیستم محدود کننده شتاب گرانشی زمین که توسط آن یا شتاب گرانشی زیاد میشود که به علت آن وزن تا 9 برابر سنگین تر شده و خون به مغز خلبان نمیرسد یا حالت منفی به خود گرفته و وزن سبکتر می شود و خون زیادی به مغز میرسدو در هر دو حالت باعث مختل ساختن فعالیت می شود که شتاب G را در وضعیتهای مختلف کنترل کرده و محدود میکند. بدین گونه خلبان در این هواپیما با راحتی تمام میتواند به عملیات بپردازد. هواپیمای میرلژ 2000 به طرزی کاملآ معمولی پرواز کرده و به انجام ماموریت می پردازد. این هواپیما ٬ دارای سیستم انحراف قدرت موتور نبوده و حداکثر زاویه حمله آن از 25 تا 28 درجه تجاوز نمی کند. البته این هواپیما از نظر تحمل شتاب گرانشی زمین ٬ برتری به مقدار ناچیز 5/0 G دارد که حتی در نظر نمی آید.البته میراژ با وجود ضعف هایی که داراست ٬ قابلیت چرخیدن به جهات مختلف را با سرعت بالا داراست و پیکربندی بال دلتا شکل آن و فلپهای داخلی برای تنظیم وضعیت دماغه ی هواپیما ٬ جنگنده فرانسوی را قادر میسازد که بدون معطلی از حالت پرواز عادی و افقی ٬ به حالت اوج گیری کاملآ عمودی در آید.


همچنین برخورداری از تنها یک موتور و همچنین وزن سبک تر نسبت به سوخوی ٬ موجب برتری این هواپیما از نظر چالاکی در جست و خیزهای هوایی و مصرف سوخت کمتر و هزینه های نگهداری کاهش یافته میشود.
ناگفته نماند که جنگنده میراژ از توانایی پرواز دز ارتفاع پایین با سرعت بالا نیز برخوردار بوده و نسل جدید این هواپیما یعنی میراژ M-2000-9 ٬ از رادارهای جدیدی برای بهبود عملیات هوا به زمین خود سود می برد.
دو هواپیمای سوخوی و میراژ ٬ از نظر سقف پرواز ٬ سرعت و قابلیت شتابگیری تقریبآ در سطح یکسانی قرار دارند و سنگینی هواپیمای سوخوی در مقابل میراژ ٬ با داشتن یک موتور بیشتر نسبت به میراژ 2000 جبران شده است که با این اوصاف ٬ این دو هواپیما در زمان یکسانی به منطقه درگیری میرسند.اما با این حال ٬ توانایی رهگیری سوخوی با شعاع عملیاتی 3000 کیلومتری ٬ 45٪ نسبت به میراژ بیشتر بوده و میتوان یک کشور نسبتآ متوسط از نظر مساحت را به خوبی پوشش دهد.
هواپیمای سوخوی ٬ همچنین امتیاز دو خلبان بودن را داراست که به آن امکانات وسیع و دقت عمل بیشتر از نظر بمباران های هوایی و غیره را میدهد و از این لحاظ ٬ این مسءله برای میراژ تک نفره یک ضعف تلقی می شود.
از لحاظ قابلیت حمل سلاح ٬ سوخوی قادر است تا 40٪ سلاح بیشتری نسبت به میراژ حمل نماید و این ویژگی این توانایی را به سوخوی میدهد که در یک حمله هوابه زمین ٬ تعداد بیشتری از اهداف زمینی را نابود سازد.
از سوی دیگر ٬ پیشرانه ها یا موتورهای هواپیمای سوخوی نقش غیر قابل انکاری در افزایش کارایی و عملکرد این هواپیما دارند.
موتور AL-31FP سوخوی در مقابل موتور M53-P2 ساخت سنکما موتوری بهینه تر از نظر مصرف ویژه سوخت است. این موتورها ٬ حتی در شرایط بحرانی مانند مانورهای بسیار سخت که در آنها هوای مورد نیاز موتور به دلیل وضعیت ویژه ورودی ها به خوبی تامین نمیشود ٬ عملکرد ثابت و نسبتآ یکسانی را حفظ می کنند.
در این مقایسه ٬ نقش اویونیک یا سیستم های الکترونیکی هواپیما به راستی غیر قابل چشم پوشی است. اجازه بدهید نگاهی نیز به سیستم های اویونیکی هواپیماهای مورد مقایسه بیندازیم.
برتری رادار Su-30MK از نظر برد تشخیص رادار ٬ تجسس ٬ ضد اغتشاش بودن و توانایی برای شلیک موشکهای فعال و نیمه فعال کارایی و تاثیر فوق العاده ای را در نبردهای دوز از خانه یه ارنغان می آورد. در علیه اهداف زمینی ٬ توانایی های راداری دوجنگنده تقریبآ یکسان می باشد.تمام هواپیماهای مدرن روسی ٬ شامل Su-30MK ٬ به مقر مکان یابی نوری مجهز ند که این سیستم ٬ قادر است به طور خودکار اهداف هوایی را شناسایی کرده و بر روی آنان قفل نماید ٬ و سپس با دقت بالایی فاصله و مختصات و سایر مشخصات آنان را نمایان سازد.این سیستم ٬ دقت هدف یابی را افزایش و زمان جستجو را به طور موثری کاهش میدهد.
مصونیت رادار این هواپیما در مقابل سیستم های ECM مغشوش کننده رادار ٬ آن را قادر میسازد که بدون هیچ گونه مشکلی آسمان را تجسس نمایند.
برای ماموریتهای زمینی ٬ چه میراژ چه سوخوی مجهز به سیستم جستجو کننده هدف نوری می باشند که تقریبآ دارای خصوصیات مشترکی هستند.
هواپیماهای جنگنده مدرن روسی ٬ کلآ دارای خصوصیت بقاپذیری فراوانی هستند. برای مثال ٬ در هواپیمای Su-30MK از سیستم های جاوگیری کننده نشت سوخت و همچنین دستگاه های اطفاء حریق بسیار عالی بهره برده می شود که بقا پذیری این هواپیما را به مقدار 20٪ نسبت به هواپیماهای کلاس میراژ 2000 افزایش می دهند.از لحاظ برد موشک های مورد استفاده ٬ تسلیحات هوا به هوای Su-30MK دارای حدود 30٪ برد بیشتر نسبت به موشکهای به کار گرفته در میراژ ــ مانند سوپرا ــ هستند و امکاناتی چون قابلیت شلیک از فواصل دورتر را نسبت به حریف خود فراهم می آورند.لازم به ذکر است که هواپیماهای سوخوی Su-30MK از 12 مقر تسلیحاتی و میراژ 2000 از 9 مقر برای حمل سلاح ها سود می جویند. قابلیت حمل دوبرابر بهب در سوخوی در مقابل میراژ ٬ باعث کاهش تعداد سورتی پروازهایی می شود که برای نابودی مجموعه ای از اهداف زمینی مورد نیاز است ٬ و در نتیجه این عمل ٬ تعداد تلفات ممکن هوایی کاهش می یابد. در کل ٬ می توان به این نتیجه رسید که به کارگیری جنگنده ای دوربرد با قابلیت استقلال از پایگاه های زمینی برای فراهم آوردن اطلاعات مورد نیاز به واسطه سیستم های پیشرفته به کار رفته ٬ بسیار مقرون به صرفه تر از انجام نبرد با تعداد زیادی جنگنده کوتاه برد ٬ غیر موثر و در عین حال با تواناییهای کمتر و وابسته است . نهایتآ ٬ با این اوصاف و شرایط موجود در این مقایسه کلی ٬ هواپیمای Su-30MK در سطح برتری بالاتری نسبت به هواپیماهای میراژ قرار می گیرد