مشاعره

[Monica]

MR savis خیلی با نمک بود
تو واسم كور سوي چراغي

يه خيال نابه نابي

نه تو زلالي

مثل آبي مي دوني من به تو بد كردم هم سفرم

آخه چه طور بگم

غربت وباور كردم حسرت و از بر كردم

اون پرستوي مهاجر كه همه داد مي رنن

پر زدو رفت خودم بودم

باز چشامو مه گرفت

اين دلمو اون بغض گرفت
فروغ

[saviss]

لطف داريد


تا آ يينه پديدار آئي

عمري دراز در آ نگريستم

من بركه ها ودريا ها را گريستم

اي پري وار درقالب آدمي

كه پيكرت جزدر خلواره ناراستي نمي سوزد!ــ

حضور بهشتي است

كه گريز از جهنم را توجيه مي كند،

دريائي كه مرا در خود غرق مي كند

تا از همه گناهان ودروغ

شسته شوم.

وسپيده دم با دستهايت بيدارمي شود
توضيح
(آيدا در آئينه)
اين توضيح رو بابت اين دادم كه احترام شاملو رو بايد حفظ ميكردم
وبايد ازش اجازه ميگرفتم

[Monica]

تو با مداد سبز آغاز می کنی ، یک راه می کشی ، یک دشت می کشی
یک عالمه فلوت پرآهنگ می کشی
من سنگ می کشم ، با جوهر سیاه تصویری از خودم دلتنگ می کشم
بی رنگ می شوم چون سنگ می شوم
آزرده می شوم ، از دوری تو باز افسرده می شوم .....

[saviss]

من قامت بلند تو را در قصيده اي

با نقش قلب تو، تصوير مي كنم

توضيح:
(آبي خاكستري سياه)
شادروان حميد مصدق

[Monica]

من این دنیای فانی را
هزاران بار از آن دنیای باقی دوست تر دارم
به دوشم گرچه باز غم توانفرساست
وجودم گرچه گرد آلود سختی هاست
نمی خواهم از اینجا دست بردارم!

[saviss]

مي كنم، تنها، از جاده عبور:

دور ماندند ز من آدم ها.

سايه اي از سر ديوار گذشت،

غمي افزودمرا بر غم ها.

***

فكر تاريكي و اين ويراني

بي خبر آمد تا با دل من

قصه ها ساز كند پنهاني
توضيح:
(غمي غمناك )
سهراب سپهري
توصيه:
شنيدنش با اجراي محمد اصفهاني معركه اس

[Monica]

يكدم ز گرد پيكر من بشكاف
بشكاف اين حجاب سياهي را
شايد درون سينه من بيني
اين مايه گناه و تباهي را
دل نيست اين دلي كه به من دادي
در خون تپيده آه رهايش كن
يا خالي از هوي و هوس دارش
يا پاي بند مهر و وفايش كن
تنها تو آگهي و تو مي داني
اسرار آن خطاي نخستين را
تنها تو قادري كه ببخشايي
بر روح من صفاي نخستين را
آه اي خدا چگونه ترا گويم
كز جسم خويش خسته و بيزارم
هر شب بر آستان جلال تو
گويي اميد جسم دگر دارم

[saviss]

من مست وتودیوانه ماراکه بردخانه
صدبار بتوگفتم کم خور دوسه پیمانه

[Monica]

همه می‌دانند
ما به خواب ِ سرد و ساکت ِ سي‌مرغان رهْ يافته‌ايم
ما حقيقت را در باغ‌چه پيْدا کرديم
در نگاه ِ شرم‌آگين ِ گلی گم‌نام
و بقا را در يک لحظه‌ی ِ نامحدود
که دو خورشيد به هم خيره شدند



سخن از پچ‌پچ ِ ترسانی در ظلمت نيست
سخن از روز است و پنجره‌های ِ باز
و هوای ِ تازه
و اجاقی که در آن اشياء ِ بی‌هده می‌سوزند
و زمينی که ز ِ کشتی ديگر بارور است
و تولد، و تکامل، و غرور
سخن از دستان ِ عاشق ِ ما^است
که پلی از پيْغام ِ عطر و نور و نسيم
بر فراز ِ شب‌ها ساخته‌اند

[saviss]

دل بردي از من به يغما اي ترك غارتگرمن
ديدي چه آوردي اي دوست از دست دل بر سر من