بخشي زيبا از كتابي كه خوانده ام

[part gah]

چه شب نحسي! چرا صبح نمي شود؟ دستمال خيسي روي پيشاني ام مي چلانم. قطره ها سرازير نشده تبخير مي شوند و تب از پيشاني ميگريزد.

لبه ي تخت خواب مي نشينم پاها در تشت آب انگار چيزي مثل نسيم از كف پاها تا پشت ابروها مي دود. بعد خنك مي شوم . بعد داغ مي شوم تب و لرز.

نكند مي خواهم بميرم؟ من كه هنوز خودم را به جايي آويزان نكرده ام. بايدقبل از مرگ در چيزي چنگ بيندازم. بايد قبل از مردن ناخن هام را در خاك فرو ببرم

تا وقتي مرا به زور روي زمين مي كشند به يادگار شيارهايي بر زمين حفركرده باشم. بايد قبل از رفتن خودم را جا بگذارم. اگر امروز چيزي از خودم باقي نگذارم

چه كسي در آينده از وجود من در گذشته با خبر خواهد شد؟ اگرجاي پاي مرا ديگران نبينند ، من ديگر نيستم، اما من نمي خواهم نباشم. نميخواهم آمده باشم و

رفته باشم و هيچ غلطي نكرده باشم. نمي خواهم مثل بيش ترآدم ها كه مي آيند و مي روند و هيچ غلطي نكرده باشم. نمي خواهم مثل بيش ترآدم ها كه مي آيند و

مي روند و هيچ غلطي نمي كنند، در تاريخ بي خاصيت باشم. نمي خواهم عضو خنثاي تاريخ بشريت باشم.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

روی ماه خداوند را ببوس-مصطفی مستــــــور

[part gah]

صبح برای گرفتن پاکت یادداشت های پارسا سراغ سایه می روم.در آپارتمان را که باز می کند از دیدن ام کمی تعجب می کند. به داخل دعوت ام نمی کند. می گویم برای گرفتن یادداشت های پارسا آمده ام . داخل آپارتمان می رود و دقیقه ای بعد با پاکت بزرگی می آید. مثل غریبه ها پاکت را به دست ام می دهد و منتظر می ماند تا گورم را گم کنم. می خواهم حرفی بزنم اما هر چه دنبال کلمات می گردم چیزی به دهن ام نمی آید.
میگوید: « سال ها منتظرت موندم. همیشه از پنجره پایین رو نگاه می کردم تا تو بیایی. تلفن ها رو به امید شنیدن صدای تو جواب می دادم. وقتی صدای زنگ در می اومد به هوای دیدن تو در و باز می کردم. من هم مثل هر دختر دیگه ای آرزو داشتم خوش بخت بشم و فکر میکردم با تو خوش بخت می شم اما دوست داشتن با خوش بختی فرق می کنه. یونس تو اگه خداوند رو از بین ما کنار بذاری هر دو ما رو کنار گذاشتی . من یا باید خداوند رو به خاطر تو قربانی کنم و یا به خاطر او از عشق تو بگذرم. من راه دوم رو انتخاب می کنم ، یونس.»
چادرش را توی صورتش می کشد و با بغض می گوید : «این سخت ترین کاریه که کسی می تونه در تمام زندگی ش انجام بده.....
دیگر نمی تواند ادامه دهد. داخل آپارتمان می شود و در را می بندد. احساس می کنم به پشت در تکیه داده است و نمی تواند تکان بخورد. لب ها یم را بر روی در ، جایی که خیال می کنم انگشتانش را شاید آن جا گذاشته باشد ، می برم و آن جا را می بوسم.


-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

روی ماه خداوند را ببوس-مصطفی مستــــــور

[nil2008]

خشي جواب ميدهد:اصلا" «قطعا"» يك لغت ِ فارسي است كه بايستي از ذهنت حذفش كني!«قطعا"» وجود ندارد...تو مشكلت زبان ِ تفكر است. زبان!!!زبان ِ مادري ات را بايد چنج كني ارميا!

ارميا :براي عوض كردن ِ زبان ِ مادر ي آدم بايد مادرش را عوض كند نه زبانش را ، كاري كه تو كردي...

بيوتن از رضا امير خاني

[sepideh khanom]

اگر انسان ماجراجویی پیشه كند، بی تردید تجربه هایی كسب می كند كه
دیگران از آن محرومند.
ما برای در پیش گرفتن این سفر، شیر یا خط انداختیم. شیر آمد؛ یعنی باید رفت.
و ما رفتیم. اگر خط هم می آمد و حتی اگر ده بار پشت سر هم خط می آمد،
ما آن را شیر می دیدیم و به راه می افتادیم.
...انسان میزان همه چیز است. نگاه من است که به همه چیز معنا می دهد.
ما می خواستیم اینگونه باشد و شد. مهم نبود که آیا شتابزده تصمیم گرفتیم یا نه. مهم آن بود که گام در راهی می گذاشتیم که دوست داشتیم. ما به راه افتادیم و رفتیم و رفتیم. هنگامی که باز گشتیم دیگر آن آدم پیشین نبودیم.
عوض شده بودیم. سفر نگاه ما را به اوج ها برده بود.
بزرگ تر شده بودیم...!

*******************************
خاطرات سفر با موتورسیکلت / ارنستو چه‌گوار

[part gah]

آخ که دوزخ با تــــــو بهتر از بهــــشت بــــــی تــــــــــــو است ، بـی وفـــــــــــا!

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

روی ماه خداوند را ببوس-مصطفی مستــــــور

[nil2008]

ارميا...اتومبيل را دور ميزند ،روي كاپوت لموزين با اسپري سفيد با خطي تعمدا" سر ِ دستي نوشته اند:
_ اِرمي اَند آرمي جاست مريد(ارميا و آرميتا تازه عروسي كرده اند) .پشت لموزين با همان خط سفيد كه روي بدنه ي مشكي ِ متاليك ِ لموزين بدجور توي چشم ميزند ،نوشته اند:
_ لِتس مِيك اِ بيبي...ويل تو نايت!(وقتش است كه بچه درست كنيم...تا همين امشب صبر كنيد!)
ارميا عصباني مي شود...ميگويد: من سوار هم چين لموزيني نمي شوم.اين عبارت خيلي زشت است...
_دتس آور كاستِم...(اين سنت ماست...)
و ارميا مثل خوابگردها سر تكان مي دهد و مي گويد:اوكي،بي خيال عبارتي كه پشت لموزين نوشته اند...
نيمه ي سنتي مي گويد:زن ِ پا به ماه ، دردش كه مي گرفت،تازه خدابيامرز ،پدربزرگِ بچه اش مي رفت توي قهوه خانه ي شمشيري و هزار بار مثل ِ دختر ِ چهارده ساله ،سرخ و سفيد مي شد و عاقبت با گردن ِ كج مي گفت:منزل ،مسافر دارند!!!
بيوتن از رضا اميرخاني

[F l o w e r]

معمــولا بچه هــا از زندگی جلوترنـــد . ثــانیه هـــا و دقیقــه هــا و ساعت هـا و روزها برای اون ها کــــــــــ ـــــ ــش می آد
امـــا همینـــطور کــِ بزرگتـــر می شند سرعتــــ زندگیشون زیـــاد می شه
وقتی جوون هستیــــم زندگی همـــون قدر داره کــِ ما داریم ...

استخوان خوکـــ و دستهای جـذامی __ مستــور

[sara_girl]

...از اتفاق روزگار ، تراوت کتابی درباره درخت پول نوشته بود . به جای برگ اسکناس بیست دلاری داشت .گلهای درخت ، سهام دولتی بود . میوه های آن الماس بود . درخت پول ، انسانها را به خود جلب می کرد و این انسانها اطراف ریشه های آن همدیگر را به قتل می رسانیدند و به کود مناسبی برای درخت تبدیل می شدند .
بله ، رسم روزگار چنین است ....

سلاخ خانه شماره پنج - کورت ونه گات جونیور

[nil2008]

پيرزن به همه ي سوال ها جواب منفي مي دهد و وقتي كه ديگر خيلي از ساحل دور مي شود با خودش مي گويد:
هيچ چيز بدتر از اين نيست كه آدم يادش برود چيز خيلي مهمي را كه مي خواسته است داشته باشد چيست؟

«ديدن و نديدن»
محسن مخملباف

[hts1369]

تعدادي از مردان, تنها براي اينکه حرفي زده باشند, مي گفتند جان باختن در راه آن زن, آرزوي هر مردي است و ارزش زيادي دارد, ولي در واقع کسي جرات نميکرد به چنين آرزويي ,جامه عمل بپوشاند.
صد سال تنهايي/گابريل گارسيا مارکز/کيومرث پارساي