مشاعره

[sise]

من برای بوی گندم
من برای خاک نمناک نم بارون
برای کوجه خیابون
برای باور راستی
عشقی که از من میخواستی
عشق خوب بی کم وکاستی
گریه کردم گریه کردم
من برای عشق وعادت
برای مرگ شهامت
برای اون دو تا چشمهات
برای دستهای زیبات
تو رو خواستم ونداشتم
اما تو من رو ندیدی تو صدامو نشنیدی

[kar1591]

یک تکه آسمان را خوب حفظ کردیم
که وقتی تو نبودی
بتوانیم از حفظ بخوانیم
این برای آن روزها کافی بود

[M A R S H A L L]

ديشب به سيل اشك ره خواب مي زدم
نقشي به ياد روي تو بر آب مي زدم
.....................
ابروي يار در نظر و خرقه سوخته
جامي به ياد گوشه محراب مي زدم
.....................
هر مرغ فكر كز سر شاخ سخن بجست
بازش زطره تو به مضراب مي زدم

[Payan]

مي داد مهي آوا
مستانه به جمع ما
كي بي خبرها
خيزيد گل افشانيد
آواي طرب خوانيد
در ره گذر ها


سلامممم

[magmagf]

از ساعت قرار سه ساعت گذشته است!
خطّي كه هر دقيقه به ديوار مي كشد...
...جا را براي آمدنت تنگ مي كند.
فرياد مي كشد كه "بيا"! جار مي كشد:
"سي روز از نيامدنت هم گذشته است".
ليوان آب و قرص؟ نه! سيگار مي كشد!
حالا براي ربط خودش با طناب دار
از مغز بي تخيّل خود كار مي كشد
در خودكشي تخيّل او هم قوي شده!
آماده است! حلقه ی يك دار مي كشد!

سلام

[M A R S H A L L]

در حباب كوچك
روشنائي خود را مي فرسود
ناگهان پنجره پر شد از شب
شب سرشار از انبوه صداهاي تهي
شب مسموم از هرم زهر آلود تنفس ها
شب...

[sise]

به خنده همی دامن از دست ياران كشيده توئی
به گريه همی سر به دامان صحرا نهاده منم

دگر چه بود لطف اين زندگانی
تهی چو شود ساغر مهربانی

نمانده چرا
در زمانه ما
رنگ مهر و وفا
عشق و صدق و صفائی
خدايـــا، خدايـــا، خدايـــا ...

[Marichka]

...

اي ريسمان حلاج را از دار بالاتر بكش
بر سر در خورشيد زن تنديسه ي تكبير را

...

[sise]

اي همه گل هاي از سرما کبود
خنده هاتان را که از لب ها ربود ؟
مهر، هرگز اين چنين غمگين نيافت
باغ، هرگز اين چنين تنها نبود

تاج هاي نازتان بر سر شکست
باد وحشي چنگ زد در سينه تان
صبح مي خندد خودآرايي کنيد!
اشک هاي يخ زده، آيينه تان

[M A R S H A L L]

...

آه اي بيگانه با پيراهنم
آشناي سبزه زاران تنم
آه اي روشن طلوع بي غروب
آفتاب سرزمين هاي جنوب
آه آه اي از سحر شاداب تر
از بهاران تازه تر سيراب تر
عشق ديگر نيست اين ‚ اين خيرگيست
چلچراغي در سكوت و تيرگيست
عشق چون در سينه ام بيدار شد
از طلب پا تا سرم ايثار شد
اين دگر
من نيستم ‚ من نيستم
حيف از آن عمري كه با من زيستم

...