مشاعره

[gazall]

و من با آنکه می دانم تو هرگز یاد من را با عبور خود نخواهی برد
هنوز آشفته چشمان زیبای توام
برگرد
ببین که سرنوشت انتظار من چه خواهد شد

[sise]

دلی کز عشق او دیوانه گردد
وجودش با عدم همخانه گردد

رخش شمع است و عقل ار عقل دارد
ز عشق شمع او دیوانه گردد

کسی باید که از آتش نترسد
به گرد شمع چون پروانه گردد

به شکر آنکه زان آتش بسوزد
همه در عالم شکرانه گردد

کسی کو بر وجود خویش لرزد
همان بهتر که در کاشانه گردد

[gazall]

دل است و راز درون آنچه هست در کف اوست
روا بود، اگر امشب، بهانه ای دارد

[sise]

دوستکانی داد شاهم جام دریا شکل و من
خوردم آن جام و شکوفه کردم و رفتم ز دست

هر که در دریا رود گر قی کند عذرش نهند
آنکه دریا شد در او گر قی کند معذور است

[gazall]

تار دل من چشمه ی الحان خدایی ست
از دست تو ای زخمه ی ناساز چه سازم

ساز غزل سایه به دامان تو خوش بود
دو از تو من دل شده آواز چه سازم

[*yutab*]

اي عشق شكسته ايم مشكن ما را
اينگونه به خاك ره ميفكن ما را
ما در تو به چشم دوستي مي بينيم
اي دوست مبين به چشم دشمن ما را

[sise]

مرد مسافر حدیث خانه کو گوید
زان غرضش زن بود که بانوی خانه است

بود مرا خانه‌ای نخست و دوم خوب
نیست سوم خانه خوب اگرچه یگانه است

گوئی خاقانیا ز خانه خبر ده
خانه‌ی من همچو چوبه زیر میانه است

[gazall]

تو پنداري كه بدگو رفت وجان برد
حسابش با كرام الكاتبين است

[sise]

دست به دست همچو گل آن بت مست می‌رود
گر ز پیش نمی‌روم کار ز دست می‌رود

من به رهش چو بی‌دلان رفته ز دست و آن پری
دست به دوش دیگران سر خوش و مست می‌رود

دل به اراده می‌دهد جان به کمند زلف او
ماهی خون گرفته خود جانب شست می‌رود

[gazall]

بعد از نیما
با من بی کس تنها شده ، یارا تو بمان
همه رفتند ازین خانه ، خدا را تو بمان
من بی برگ خزان دیده ، دگر رفتنی ام
تو همه بار و بری ، تازه بهارا تو بمان
داغ و درد است همه نقش و نگار دل من
بنگر این نقش به خون شسته ، نگارا تو بمان
زین بیابان گذری نیست سواران را ، لیک
دل ما خوش به فریبی است ، غبارا تو بمان
هر دم از حلقه ی عشاق ، پریشانی رفت
به سر زلف بتان ، سلسله دارا تو بمان
شهریارا تو بمان بر سر این خیل یتیم
پدرا ، یارا ، اندوهگسارا تو بمان
سایه در پای تو چون موج چه خوش زار گریست
که سر سبز تو خوش باشد ، کنارا تو بمان

دلم نيومد شعرو كامل ننويسم
ببخشيد اگه طولانيه
اين شعرو سايه بعد از مرگ نيما واسه استاد شهريار گفته