مشاعره

[gazall]

من و این ناله ی زار من و این باد سحر
آه اگر ناله ی زارم نرساند به تو باد

[sise]

در ساحل دوری تا به کی بمانم
آواز صبوری تا به کی بمانم

در فصل بهاران ای بهار شادی
دور از تو غمینم با تو شادمانم

ای از تو صفای گل و جلوی بهاران
بازا که شود دامن من شکوفه باران

گر سیل امیدم رو کند به سویم
از آیینه دل گرد غم بشویم


نگهت آتشین سخنت دلنشین
شکوه هستی بود پیام ز رخسار تو

چو نسیم سحر بگشا بال و پر
بیا که روشن شود دلم ز دیدار تو

تو همانی که دلم بوده در آرزوی او
شب و روزم همه بگذشته به جستجوی او
تو همانی که دلم بوده در آرزوی او
شب و روزم همه بگذشته به جستجوی او

ای عشق جاودانم
شوق بی کرانم
بی تو من گریزان از
همه جهانم

[gazall]

من کشم آه ، که دشنام بر آن بزم که وی
ندهد نقل به من، من ندهم جام به او

[sise]

واي از آن شب‌ها آن حكايت‌ها
از براي من آن شكايت‌ها
رشته‌اي اگر چه گسسته از براي من جانا
قلب من اگر چون شكسته جان فداي تو جانا
روزگارم اگر چه سيه شد
آن همه آرزويم تبه شد
كي درآيي ز در جانا
هر شبانگه دو ديده به راهت
سينه‌ام پر ز درد و ز آهت
كي برايد سحر جان
__________________

[gazall]

نیامد دامن وصلت به دستم هر چه کوشیدم
ز کویت عاقبت با دامنی خون جگر رفتم

[sise]

مردان خدا پرده پندار دریدند
یعنی همه جا غیر خدا هیچ ندیدند

[gazall]

در من ریا نبود صفا بود هر چه بود
من روستاییم ، نفسم پاک و راستین
باور نمی کنم که تو باور نمی کنی

[sise]

ياس در هر جا نويد آشتي ست
ياس دامان سپيد آشتي ست

[gazall]

تو رشک آفتابی کی به دست سایه می ایی
دریغا آخر از کوی تو با غم همسفر رفتم

[sise]

... من گذرگاهم
با همه غم هاي دنيا آشنايم
دردها و دغدغه هاي نهان را آينه ام
صيد من ، پنهان ترين جنبش
با دل من كوفته نبض هزار انسان خوف انديش
اضطراب قوم را از چشم هاشان مي شناسم
با درنگ لحظه هاشان آشنايم
دست مرموزي كه خاك خاطر هر زنده را آرام
با درشت انگشت هاي هرزه كاويده است
بر دل بي تاب من هم پنجه ساييده است
سوسوي چشمي كه از ژرفاي تاريكي
گونه ها را نور سرد خوف پاشيده است
بر دهان باز و چشم وحشت من نيز خنديده است
با همه غم هاي دنيا آشنايم
آينه ام بردگان رهسپار دور را تا پاي ديوار بلند كار
سنگ خاموش گذرگاهم
بازگوي گفتگو هاي نهانم
ابر حيرانم
ديده ي اميد ها را در پي خود مي كشانم
رنگ هر انديشه را رنگين كمانم