مشاعره

[sise]

هزاردستان به چمن دوباره آمد به سخن
که ای خسته از رنج دی ببین جشن گل های من
بکن دل ز نقدینه ی جان بنه در کف می فروش
کنار گل و لاله دو جامی بزن
بنوش و چشم از مهر و مه بپوش
مکش منت آسمان به دوش
مده دست (و) با دست بی نمک
نمک جز لب بانمک نمک جز لب بانمک

[gazall]

کنار چشمه ای بودیم در خواب
تو با جامی ربودی ماه از آب
چو نوشیدیم از آن جام گوارا
تو نیلوفر شدی من اشک مهتاب

[magmagf]

باغی از میوه خدا داده چرا من نخورم
کفش حوا همه جا تا به ابد بر پایم:
این همه آیه نخوان هیچ من آدم نشوم
دزد بی رحم لب ناز تو بی تقوایم
خانه ام فرش هوس، سقف دروغین دارد
چار دیوار ترک خورده ای از حاشایم

[sise]

ما سرخوشان مست دل از دست داده ايم
همراز عشق و همنفس جام باده ايم

بر ما بسي کمان ملامت کشيده اند
تا کار خود ز ابروي جانان گشاده ايم

چون لاله مِي مبين و قدح در ميان کار
اين داغ بين که بر دل خونين نهاده ايم

[gazall]

من و تو ساقه یک ریشه هستیم
نهال نازک یک بیشه هستیم

جدایی مان چه بار آورد ؟ بنگر
شکسته از دم یک تیشه هستیم

[magmagf]

مرا تا کوی لیلی راه بسیار
اگر عاشق نبودم هر دو بسیار
خداوندا من ار لیلی ندیدم
ولی لیلای خود را خوب دیدم

شب به خیر

[sise]

مرا دل سوزد و سينه ترا دامن، اين فرق است .
كه سوز از سوز و دود از دود و درد از درد ميدانم.

به دل گويم كه چون مردان صبوري كن ، دلم گويد :
نه مردم ني زن گر از غم ز زن تا مرد ميدانم

دلا چون گرد بر خيزي زهر بادي ، نمي گفتي
كه از مردي برآوردم زدريا گرد ميدانم .

[gazall]

مگر خورشید را پاس زمین است ؟
که از خون شهیدان شرمگین است


شب خوش

[sise]

تا رفتنش ببینم و گفتنش بشنوم
از پای تا به سر همه سمع و بصر شدم

من چشم از او چگونه توانم نگاه داشت
که اول نظر به دیدن او دیده ور شدم

[gazall]

متابان گیسوان درهمت را
بشوی ای رود دلواپس غمت را
تن از خورشید پر کن ورنه این شب
بیالاید همه پیچ و خمت را