>>> تـازه های اخـترشـنــاسـی, نجوم و فیزیک <<<

[shabe.saket]

زلزله ژاپن هم طول روزها را کوتاهتر کرده و باعث جابجایی جزئی کره زمین شده است.


زلزله 11 مارچ در ژاپن که با قدرت تقریبأ 9 ریشتر اتفاق افتاد باعث کوتاهی طول روز ها در زمین و جابجایی محور آن شده است.
از سال 1900 بدینسو این پنجمین زلزله بزرگی می باشد که بر گردش زمین بدور محور اش تأثیر گذاشته است.زلزله ژاپن گردش زمین بدور محورش را کمی سریعتر ساخته و در نتیجه طول روز تا حدود 1.8 میکرو ثانیه کوتاه شده است. (یک میکرو ثانیه برابر است با یک میلیونم یک ثانیه).

[shabe.saket]

شاتل فضایی اندور برای انجام آخرین عملیات خود به فضا پرتاب شد.

هزاران نفر برای تماشای اوج گرفتن شاتل اندور در آسمان صبحگاهی به مرکز فضایی کندی در ایالت فلوریدا در آمریکا رفتند.
از جمله این تماشاچیان، گابریل گیفوردز، سیاستمدار اهل آریزونا بود که در ماه ژانویه فردی به سرش گلوله ای شلیک کرد. او همسر مارک کلی، کاپیتان فضاپیمای اندور است و پزشکان با توجه به این که حال عمومی‌اش بهتر شده است، به او اجازه دادند تا همسرش را در این سفر فضایی بدرقه کند.
آقای کلی لحظاتی قبل از پرواز از طریق رادیوی شاتل گفت: "این عملیات بیانگر نیرومندی ما در کارگروهی، تعهد به کار و علاقه به کاوش است."
او افزود: "در ژن کشور بزرگ ما است که به سمت ستارگان حرکت کنیم و این حرکت نباید متوقف شود."
شاتل اندور کمی بعد از ساعت هشت و پنجاه و شش دقیقه صبح به وقت محلی برای آخرین بار از زمین برخواست.
این شاتل اکنون در راه ایستگاه بین المللی فضایی است و چهارشنبه به مقصد خواهد رسید.
این شاتل قرار است دستگاهی را برای آزمایش فیزیک ذرات بنیادی به نام آلفا مگنتیک اسپکترومتر (AMS) به این ایستگاه فضایی انتقال دهد. ارزش این دستگاه دو میلیارد دلار است. علاوه بر این مقداری قطعات یدکی مهم هم با این شاتل به ایستگاه فضایی بین المللی فرستاده شده است.



فضاپیمای اندور به جای فضاپیمای چلنجر ساخته شد که در سال ۱۹۸۶ هنگام پرتاب منفجر شد


بعد از بازگشت اندور، تنها شاتل فعال در آمریکا، شاتل آتلانتیس خواهد بود.
این شاتل هم آخرین پرواز خود را ماه ژوییه انجام خواهد داد و استفاده از فضاپیماهای شاتل بعد از سی سال خاتمه خواهد یافت.
از این پس آمریکا برای اعزام فضانوردان از موشک های روسی سایوز استفاده خواهد کرد و قرار است تعدادی فضاپیمای تجاری در اواسط دهه فعلی میلادی به کار گرفته شود.
با وارد شدن این "تاکسی های فضایی"، ناسا فضانوردان خود را از طریق آنها به فضا می فرستد. این تغییری عمده در روش‌های کاری ناسا است که دیگر نمی‌خواهد خود فضاپیمایی در اختیار داشته باشد.
با این کار، ناسا می تواند سرمایه لازم برای ساخت سیستمی را فراهم کند که بتواند فضانوردان را به ماورای ایستگاه فضایی بین المللی به مقصدی مثل ماه، شهاب یا مریخ بفرستد.
فضاپیمای اندور به جای فضاپیمای چلنجر ساخته شد که در سال ۱۹۸۶ هنگام پرتاب منفجر شد و هفت سرنشین آن جان خود را از دست دادند.
این پرواز، بیست و پنجمین پرواز اندور است. اندور تا کنون ۱۶۶ میلیون کیلومتر حرکت کرده است که این مقدار از فاصله زمین تا خورشید بیشتر است.


منبع: BBC





لحظه پرتابش رو من مستقیم میدیدم.
بسیار زیبا و غرورانگیز بود.
سرویس جهانی بی بی سی مستقیم نشون میداد.

[DΔRK]

تحقيقات جديد از يافته‌هاي جالب توجهي پيرامون سياره مريخ و حيات پر رمز و راز آن خبر مي‌دهد كه تا پيش از اين گمانه زني‌هاي جامعه علمي براي رازگشايي و درك چيستي زواياي تاريك شناسنامه اين سياره سرخ راه به جايي نبرده بود.

اين نمايش تازه كه از قضا حضور پر رنگ زمين و زهره را به عنوان نقش‌هاي اصلي صحنه به رخ دوستداران فضا مي‌كشد، سناريوي تاريخي بكر و جالبي دارد كه ماجراي آن به گذشته‌هاي دور و جريانات مربوط به روزهاي آغازين منظومه شمسي برمي‌گردد و روايت ديگري از تولد و شكل‌گيري سياره سرخ را بازگو مي‌كند كه زمين و زهره به عنوان ستاره‌هاي اصلي و جريان‌ساز آن معرفي مي‌شوند. يافته‌هاي جديد از تولد سياره مريخ، حكايت از آن دارد كه زمين و زهره در روزهاي پرآشوب آغاز حيات منظومه شمسي و در گيرودار برخوردهاي شديد سياره ساز معمول آن روزگار ممكن است در نقش ناجي مريخ نو رسيده ظاهر شده و اين سياره را در برابر حملات خارجي محافظت و حمايت كرده باشند.
البته اخترشناسان از كم و كيف وقوع اين جريان اطلاعي ندارند، اما از قرار معلوم مريخ در كارزار سرنوشت‌سازي كه سيارات ديگر منظومه درگيرش بوده‌اند، شركت نداشته است و همين بيرون نشستن مريخ از بازي ميلياردها سياره‌اي كه علامت مشخصه ايام اوليه عمر منظومه شمسي است، باعث نجاتش از مهلكه و تداوم بقاي آن به صورت يك سياره جنيني خرد، نسبتا تغيير نيافته و به سرعت شكل گرفته مي‌شود. به اعتقاد محققان اين يافته معماي مريخ را كه از گذشته‌هاي دور با عنوان خداي جنگ ناميده ‌شده در حالي كه در كارزار بزرگ منظومه شمسي غيبت داشته، پيچيده‌تر مي‌كند. اما چرا چهارمين سياره خورشيد تا اين حد كوچك است؟
به اعتراف محققان تلاش براي پيدا كردن توضيحي مناسب درباره اندازه كوچك مريخ هميشه بي‌نتيجه بوده و به دنبال آن هاله‌اي از تصورات ذهن ستاره‌شناسان و محققان را فراگرفته است.
در اين ميان كار جالب توجه محققان جهت يافتن توضيحي مناسب براي كوچكي مريخ به تاكتيك اتخاذي آنها برمي‌گردد كه مدت زمان شكل گرفتن اين سياره را هدف‌گيري مي‌كند. به بيان ديگر آنها قصد دارند از راه تعيين سرعتي كه فرآيند تشكيل مريخ سپري كرده است به راز كوچك ماندن آن برسند. البته حل كردن معادله سرعت شكل‌گيري مريخ در زمره مطالعات پر ابهام و بسيار دقيق علمي به حساب مي‌آيد و به اذعان محققان، اين تحقيق مستلزم تجزيه و تحليل‌هاي موشكافانه و پر زحمتي درخصوص مواد راديو اكتيو حاضر در 20 شهاب سنگ مريخ و همچنين مطالعات و بررسي‌هاي تطبيقي از 30 نرمه شهاب سنگ است كه تصور مي‌شود آثار و بقاياي پسمانده از روزهاي اوليه منظومه شمسي باشند.
با در اختيار بودن چنين نسبتي از عناصر ردياب راديواكتيو كه امكان گسترده‌اي را براي مطالعه ديرينه‌شناسي فراهم مي‌آورد، دانشمندان براي تعيين اين كه مريخ با چه سرعتي شكل گرفته است، مسير پژوهش را متوجه شبيه‌سازي‌هاي رايانه‌اي كردند. مطابق خروجي مدل‌سازي‌ها كه اعداد و ارقام جالب توجهي را به سياره سرخ نسبت مي‌دادند، مريخ ظرف 8‌/‌1 ميليون سال ـ يا كمتر ـ به نصف اندازه فعلي خود رسيده است. جالب اينجاست كه در مقابل، سياره زمين كه اندازه‌اي نزديك به دو برابر مريخ دارد، 50 تا 100 ميليون سال زمان براي شكل گرفتن صرف كرده است.

نكته: به نظر مي‌رسد زمين و زهره مدام اشيا و اجرام خارجي را از مريخ منحرف مي‌كرده‌اند و به اين ترتيب اشيا قبل از آن كه مجال درآميختن و يكي شدن با پيكره مريخ را پيدا كنند به احتمال زياد رو به بيرون متفرق و پراكنده شده‌اند

به اعتقاد محققان اختلاف كليدي ميان اجرام اين دو سياره نشان از دسترسي داشتن زمين به مواد جديد دارد. بخش عمده زمين از انباشتن و توده شدن لاشه اجرام خارجي به وجود آمده و به بيان ديگر زمين به لطف اخترواره‌ها و ديگر اجرام سماوي كه با سطحش تصادم كرده‌اند بزرگ‌تر شده است، اما در حالي كه زمين با اشتهاي زيادي به فربه كردن خود با كمك برخوردهاي سياره‌اي پرداخته، مريخ دچار قحطي و محروميت بوده و در واقع به دليل همين كمبودها كوچك مانده است.
در همين رابطه علي پورمند، محقق دانشگاه ميامي در بيان نتايج شبيه‌سازي‌هاي رايانه‌اي به موضوع جالب توجهي در مورد پرونده محروميت مريخ اشاره مي‌كند. براساس نظريه اين دانشمند و مطالعه‌هاي رايانه‌اي به نظر مي‌رسد زمين و زهره مدام اشيا و اجرام خارجي را به دور از مريخ منحرف مي‌كرده‌اند و به اين ترتيب اشيا قبل از آن كه مجال درآميختن و يكي شدن با پيكره مريخ را پيدا كنند به احتمال زياد رو به بيرون متفرق و پراكنده شده‌اند. به اعتقاد پورمند اين وضعيت نشان مي‌دهد كه مريخ بازمانده خوش اقبالي بوده و از مهلكه تصادم با ساير اجرام سماوي مشابه جان سالم به در برده است.
به اعتقاد محققان، حالا كه امكان جذب اجرام ديگر به سمت مريخ منتفي شده به نظر مي‌رسد رشد مريخ و رسيدن اين سياره به اندازه فعلي‌اش به معنا و مفهوم آن است كه گرماي حاصل از زوال آلومينيوم راديو اكتيو 26ـ ديگر عنصر حاضر در اوايل عالم ـ براي تبديل موقت مريخ به اقيانوسي از ماگما فرصت زماني داشته است. در حقيقت اين مسأله كه سياره‌اي به صورت يك كره جامد يا مذاب شكل گرفته باشد به عنوان وجه تمايز مهمي براي مريخ در نظر گرفته مي‌شود. از همين رو، آنچه بر سطح سياره مشاهده مي‌شود مي‌تواند از زمين‌شناسي سياره در مقياس وسيع تأثير گرفته باشد و فرقي نمي‌كند كه اين سياره از اقيانوسي از ماگما تشكيل شده باشد. محققان اين نتيجه‌گيري جالب و تأمل برانگيز را كه تا همين جاي كار، توجه زيادي را به خود معطوف ساخته است به عنوان يك خروجي بسيارمهم تحقيقات مفصل‌شان معرفي كرده‌اند.
در اين ميان موضوع رشد مريخ و عوارض و پيامدهاي سياره‌ساز آن از منظر امكان ميزباني حيات نيز جاي بحث و نظر دارد. البته محققان هنوز وارد اين بحث نشده‌اند و اين موضوع را كه رشد سريع مريخ بر شانس اين سياره براي ميزباني حيات تأثير داشته است يا نه را معلوم نمي‌دانند. با اين وصف محققي همچون پورمند نيز با بيان اين‌كه هرسياره‌اي تاريخچه تكاملي متفاوتي دارد، معتقد است يك مقياس زماني مختصر از رشد و به هم پيوستگي مي‌توانسته به‌طور بالقوه‌اي مجال تكامل و تحول زودتر را براي حيات روي مريخ فراهم كند.



منبع: Discovery , Nature

[DΔRK]

ستاره شناسان آمریکایی 6 ابرنواختر جدید را شناسایی کردند که 10 برابر درخشان تر و پر قدرت تر از ابرنواخترهایی است که تاکنون طبقه بندی شده اند.

دانشمندان موسسه تکنولوژی کالیفرنیا به سرپرستی «رابرت کوئیمبای» یک نوع کاملا متفاوت از ابرنواخترهایی که تاکنون شناخته شده اند را کشف کردند.
ابرنواخترها از ستارگان مرده و یا در اثر برخورد میان دو ستاره به وجود می آیند. انفجار این ابرنواخترها تاکنون رصد نشده بودند چون در جهان، آنچنان حجم بالایی از نور را منتشر می کنند که شدت آن تقریباً برابر با نور سراسر کهکشانی است که میزبان آنها است.
ستاره شناسان، ابرنواخترها را برپایه نوع پرتوی که تابش می کنند طبقه بندی می کنند این پرتوها همانند ردیاب و آشکارساز ترکیبات شیمیایی این اجرام آسمانی عمل می کنند.
این کارت شناسایی به زوال رادیواکتیوی عناصر ساخته شده در طول انفجار ابرنواختری، شوک گرمایی داخل ستاره و یا تعامل میان گرد و غبار ستاره ای و ماده پیرامون ستاره بستگی دارد. برای مثال، یک ابرانواختر نوع «یک - آ» زمانی که باقی مانده یک ستاره مرده ماده ستاره مجاور خود را جذب کند به وجود می آید و با ردیابی هیدروژن قابل شناسایی است.
ابرنواختر نوع دو نیز که محتوی هیدروژن است زمانی که هسته یک ستاره عظیم بر روی خود منفجر شود شکل می گیرد. این درحالی است که اکنون به نظر می رسد هیچ یک از فرایندهای ارائه شده نمی توانند درباره تشکیل این 6 ابرنواختر جدید توضیح بدهند.
این ابرنواخترهای تازه کشف شده، به جای اینکه محتوی هیدروژن باشند دارای اکسیژن هستند و در یک مدت زمان طولانی دسته پرتوهای ماوراء بنفش آزاد می کنند.
این دانشمندان از این 6 ابرنواختر، 4 مورد را بین سالهای 2009 و 2010 با استفاده از تلسکوپ «اوشین» در رصدخانه «مونته پالومار» کالیفرنیا کشف کردند.
ویژگی این ابرانواخترها نور زیاد و طولانی آنها است به طوریکه نور حاصل از انفجار آنها 10 برابر درخشان تر و پر قدرت تر از ابرنواخترهایی است که تاکنون طبقه بندی شده اند.

[DΔRK]

دانشمندان ناسا با استفاده از رصدخانه های فضایی سوئیفت و چاندار کهکشانی با یک جفت سیاه چاله دوقلوی مرکزی را کشف کردند که به نظر می رسد لبخند می زند.

چرا به نظر می رسد که این کهکشان با دو چشم درخشان همانند علامت smile لبخند می زند؟ جواب این سئوال را دانشمندان ناسا با استفاده از اطلاعات رصدخانه پرتوهای «ایکس» چاندار و ماهواره سوئیفت کشف کردند.
برپایه این اطلاعات، قلب این کهکشان که «مارکارین 739» یا NGC 3758 نام دارد به جای اینکه یک سیاه چاله عظیم مرکزی داشته باشد دارای دو سیاه چاله دوقلو است.
هر دوی این سیاه چاله ها بسیار فعال هستند. این درحالی است که وقتی دو سیاه چاله عظیم در مرکز یک کهکشان وجود دارند تنها در یک درصد از موارد، هر دوی آنها همزمان فعال و پر قدرت هستند و هر دوی آنها «هسته های کهکشانی فعال» (AGN ) گفته می شود.
«مارکارین 739» دومین کهکشان از این گروه است که تاکنون در محدوده نیم میلیارد سال نوری از زمین شناسایی شده اند. در مدت چندین دهه، ستاره شناسان می دانستند که هسته خارجی «مارکارین 739» محتوی سیاه چاله ای است که ماده آن به طور فعال درحال رشد است و میزان بسیار بالایی انرژی تولید می کند.
اکنون تازه ترین اطلاعات چاندار و سوئیفت نشان می دهند که در نیمه غربی این سیاه چاله، سیاه چاله دیگری نیز وجود دارد. این کهکشان که تنها در فاصله 425 میلیون سال نوری از زمین قرار دارد یکی از نزدیکترین کهکشان های AGN دوقلو به زمین است.
دانشمندان ناسا در خصوص اینکه چرا سیاه چاله دوم تاکنون پنهان بود توضیح دادند:«غرب مارکارین 739 در رصدهای انجام شده در طیفهای نور مرئی، ماوراء بنفش و امواج رادیویی تاکنون هیچ شاهدی دال بر وجود یک AGN دیگر را نشان نداده بود بنابراین ما موفق شدیم این سیاه چاله دوم را با کمک رصدهای وضوح تصویر بالا برپایه انرژی های زیاد پرتوهای ایکس که در منطقه AGN دوتایی وجود دارند کشف کنیم».
از سال 2004، تلسکوپ BAT که بر روی ماهواره سوئیفت نصب شده است از منابع انرژی های بالای پرتوهای ایکس سراسر آسمان نقشه برداری کرده است.
در این نقشه برداری، AGN های در محدوده بالاتر از 650 میلیون سال نوری ارزیابی شدند و به این ترتیب، سوئیفت 12 منظومه پیش بینی نشده را شناسایی کرد.
در سال 2010 دانشمندان ناسا با پیگیری اطلاعات جمع آوری شده در نقشه برداری BAT دریافتند که حداقل 60 درصد از این کهکشان ها در فاصله چند میلیارد سال نوری از زمین قرار دارند.
این دانشمندان اظهار داشتند:«اگر دو کهکشان به هم برخورد کنند و هر یک از آنها دارای یک سیاه چاله بسیار عظیم باشند این امکان وجود دارد که هر دوی آنها در کنار هم یک AGN دوتایی را به وجود آورند».
فاصله میان این دو سیاه چاله حدود 11 هزار سال نوری و یا در حدود یک سوم فاصله میان منظومه شمسی از مرکز کهکشان راه شیری است.

[DΔRK]

ماه گرفتگی کلی در ساعت 3 و 30 دقیقه و 41 ثانیه شامگاه روز 25 خردادماه رخ می دهد و تا یک قرن آینده ماه گرفتگی کامل نخواهیم داشت.


ماه گرفتگی فردا چهارشنبه از ساعت 21 و 54 دقیقه و 37 ثانیه با خسوف نیمسایه ای آغاز می شود و در ساعت 3 و 30 دقیقه و 41 ثانیه روز 26 خردادبه پایان می رسد.

در ساعت 22 و 52 دقیقه و57 ثانیه اولین برخورد سایه زمین با لبه غربی ماه صورت می گیرد و خسوف جزئی آغاز می شود و این با توسعه گرفت ماه گرفتگی در ساعت 00:43:44 روز 26 خرداد ماه کامل می شود. در این زمان ماه به بیشترین تاریکی خود می ‌رسد و در ساعت 1 و 32 دقیقه و 42 ثانیه بامداد خسوف کلی کامل می شود.
از ساعت 2 و 32 دقیقه و 14 ثانیه بامداد روز 26 خرداد ماه به تدریج از درون سایه زمین خارج می ‌شود و در ساعت 3 و 30 دقیقه و 41 ثانیه خسوف به پایان می رسد.

این گرفتگی کلی از سراسر ایران قابل مشاهده است. این پدیده در آسیا به جز بخشی از شمال روسیه، در اروپا به جز بخشی از شمال آن در آفریقا به جز بخشی از شمال غربی، اقیانوسیه و جنوبگان قابل رصد است.

این ماه گرفتگی از نوع کلی است.

خسوف جزئی بعدی در 19 آذر ماه سال جاری رخ می دهد. توضیح اینکه در شامگاه شنبه 19 آذرماه 1390 مقارن با طلوع ماه شاهد ماه گرفتگی خواهیم بود.

[shabe.saket]

Long Live Natural

[Soheil-Green]

و تا یک قرن آینده ماه گرفتگی کامل نخواهیم داشت.

دوست عزیز منبع این حرفتون چیه؟!
ماه گرفتگیه کامل قبلی سال 2000 بود، الانم که سال 2011، و ماه گرفتگیه کامل بعدی سال 2018 خواهد بود!
یه نگاه به منابع معتبر مثل ناسا بندازید!
تا سال 2100 دست کم 3-4 تا ماه گرفتگیه کلی دیگه داریم!(حالا جزئی ها رو حساب نمیکنیم!)

[DΔRK]

دوست عزیز منبع این حرفتون چیه؟!
ماه گرفتگیه کامل قبلی سال 2000 بود، الانم که سال 2011، و ماه گرفتگیه کامل بعدی سال 2018 خواهد بود!
یه نگاه به منابع معتبر مثل ناسا بندازید!
تا سال 2100 دست کم 3-4 تا ماه گرفتگیه کلی دیگه داریم!(حالا جزئی ها رو حساب نمیکنیم!)

حرف شما کاملا متین و درسته
منبع ایرانیه و احتمال این شاتباهات هست
میدونید که

[DΔRK]

دانشمندان دانشگاه جورج ميسون به تازگي دريافته‌اند كه پديده طناب غول‌پيكر مغناطيسي علت بروز توفان هاي خورشيدي است.

تاييد وجود اين ساختار، اولين گام كليدي در كاهش عوارض جانبي انفجارهاي خورشيدي بر روي ماهواره‌هاي ارتباطي زمين محسوب مي‌شود.
با اينكه پيش از اين نيز دانشمندان معتقد بودند كه اين طناب مغناطيسي عامل فوران هاي عظيم خورشيدي هستند، اما تاكنون نتوانسته بودند بدليل حركت سريع اين طناب، وجود اين پديده را ثابت كنند.
اما محققان دانشگاه ميسون با انجام كاوشهاي دقيق بر روي تصاوير گرفته شده توسط تلسكوپ مونتاژ تصويربرداري جوي(آيا) رصدخانه ديناميك خورشيدي، توانستند منطقه‌اي از خورشيد را كه اين طناب در آن در حال شكل‌گيري بود پيدا كنند.
توفان خورشيدي، ‌يك فوران عظيم از سطح خورشيد است كه در پي آن ميلياردها ماده باردار موسوم به پلاسما با سرعتي بيش از 1.6 ميليون كيلومتر در ساعت در فضا منتشر مي‌شوند. اين ابر پلاسمايي بهمراه خود يك ميدان مغناطيسي نيرومند را حمل مي‌كند. با نزديك شدن اين ابر در يك تا سه روز بعدي،‌ ميزان عظيمي از انرژي در مغناطيس‌كره زمين خالي مي‌شود.
معمولا مغناطيس ‌كره زمين در برابر اين باد خورشيدي مقاومت كرده و از محيط محافظت مي‌كند. با اين حال يك توفان خورشيدي مي‌تواند تاثير محافظتي را مختل كرده و باعث بروز آب‌وهواي شديد فضايي شده كه تاثيرات مضري بر روي سيستم‌هاي فناوري فضايي مانند ماهواره‌هاي ارتباطي دارد.
دانشمندان بسياري معتقدند كه ميدان‌هاي مغناطيسي نقش مهمي را در ذخيره انرژي و نيرو دادن به توفان هاي خورشيدي در اين ستاره ايفا مي‌كنند. اما شكل دقيقي كه ميدان هاي مغناطيسي پيش از فوران ها دارند، هنوز مورد بحث قرار دارد. يك طناب مغناطيسي حاوي خطوط ميدان مغناطيسي بسياري است كه دور محور مركزي پيچيده و احتمالا دور يكديگر مي‌چرخند. به دليل وجود اين چرخش، يك جريان مغناطيسي در طناب مغناطيسي بوجود مي‌آيد. از لحاظ تئوري، جريان الكتريكي مي‌تواند يك نيروي الكترومغناطيسي توليد كرده و بر نيروي محدود ساير خطوط ميداني غلبه كرده و طناب مغناطيسي را به جلو حركت دهد.
اكنون تصاوير تلسكوپ نشان داده كه پيش از فوارن يك كانال بزرگ و كم‌ارتفاع در تمام ناحيه فعال حركت مي‌كند كه دماي آن بالاتر از 10 ميليون درجه است. اين طناب در نقطه‌اي حساس شروع به فوران مي‌كند.