>>> تـازه های اخـترشـنــاسـی, نجوم و فیزیک <<<

[shabe.saket]

تقدیم به دیسکاوری عزیز




شاتل دیسکاوری یکی از بزرگترین گام ها را در پیشبرد افق علم بشر داشت.

دیسکاوری جان
خسته نباشی.
بازنشستگی ات مبارک.
دوستت داریم.

[shabe.saket]

سفرهای میان‌ستاره‌ای، شاید 200 سال دیگر

آخرین محاسبات دانشمندان برای آینده سفرهای میان‌ستاره‌ای حاکی از آن است که فرستادن فضاپیمایی بی‌سرنشین به نزدیک‌ترین ستاره یعنی آلفاقنطورس، در بهترین حالت نیازمند 10 برابر انرژی مصرفی یک سال زمین است.


نزدیک‌ترین زمانی که بشر می‌تواند به ماموریت میان ستاره‌ای اعزام شود، چه زمانی است؟ این سوالی است که مارک میلیس، سرمهندس اسبق ناسا در پروژه شکافت فیزیک پیشرانش (BPPP)، و بنیان‌گذار بنیاد تاوزیرو که از تحقیقات مسافرت بین ستاره‌ای حمایت می‌کند، سعی کرده تا جوابی برای آن پیدا کند.
به گزارش تکنولوژی ریویو، اهمیت این مساله از آنجایی است که سرعت کشف سیارات جدید توسط اخترشناسان در حال افزایش است. بسیاری از دانشمندان معتقدند که ما به زودی سیاره‌ای مشابه زمین را کشف خواهیم کرد و زمانی‌که ما چنین سیاره‌ای را پیدا کنیم که امکان میزبانی از حیاتی شبیه زمین را دارد، احتمالا مهم‌ترین بحثی که پیش می‌آید در خصوص امکان مسافرت و بازدید از این سیاره است.
مهم‌ترین مساله بدون شک بعد مسافت است. در گذشته دانشمندان عوامل مختلف محدودکننده توانایی بشر برای عبور از این سال‌های نوری محدود می‌کند، بررسی کرده‌اند. یکی از این عوامل سرعت لازم برای انجام چنین سفر طولانی است، و عامل دیگر، هزینه انجام چنین سفری است. با در نظر گرفتن نرخ رشد منابع مالی و حداکثر سرعت‌های قابل دسترسی، می‌توان زمانی را که چنین سفرهایی امکان‌پذیر می‌شوند محاسبه کرد. نکته ناامید کننده در تمام مطالعات این است که بشر تا دستیابی به سفرهای بین ستاره‌ای هنوز قرن‌ها فاصله دارد.
میلیس از زاویه دیگری به قضیه نگاه کرده و انرژی مورد نیاز برای انجام سفرهای بین ستاره‌ای را بررسی کرده است. به گفته وی، اگر هزینه، مسائل سیاسی و سایر متغیرها را کنار بگذاریم، انرژی مورد نیاز تا سال 2196 میلادی / 1574 شمسی در دسترس نخواهد بود. تا آن زمان نیز سفینه‌هایی که ما از آنها برای مسافرت‌های فضایی استفاده می‌کنیم منسوخ می‌شوند.

[shabe.saket]

درخشش سه خورشید در آسمان سوئد


منبع : روزنامه آفتاب

شهروندان سوئدی در روزهای سرد به تماشای پدیده‌ای متفاوت نشستند و خورشید را از میان میلیون‌ها کریستال یخی درخشان موسوم به غبار الماس نظاره گر بودند.

با یخ زدن آب در لایه‌های بالایی جو، میلیون‌ها کریستال یخی کوچک شش ضلعی موسوم به غبار الماس به سمت زمین به اهتزاز در می‌آیند.

این رویکرد چه در زمان طلوع و چه در زمان غروب آفتاب با وجود کریستال‌های یخی، نمایی مشابه خواهد داشت.

هر کریستال مانند یک لنز مینیاتوری عمل کرده و تصویر نور خورشید را در چشم تکثیر کرده، پدیده‌ای را به وجود می‌آورد که به آن «خورشید کاذب» می‌گویند. به این اثر نمایشی همچنین «خورشید ساختگی» یا «شبح خورشید» نیز می‌گویند.

این تصویر از هاله خورشید در استکهلم سوئد گرفته شده که خورشید اصلی در وسط و دو هاله روشن به طور برجسته‌ای در سمت چپ و راست آن می‌درخشند.

این پدیده در صورت مساعد بودن شرایط آب و هوایی در سراسر جهان قابل مشاهده است.

تصور می‌شود که یک اثر نقاشی مشهور سوئدی موسوم به «نقاشی شبح خورشید» در سال 1535 در استکهلم، ‌اولین تصویر از این پدیده طبیعی باشد.

[shabe.saket]

برنامه اسپیس اکس برای پرتاب یک موشک عظیم در سال 2013





شرکت "اسپیس اکس" در کالیفرنیا می گوید قصد دارد در سال 2013 قوی ترین راکت از عصر آپولو تاکنون را پرتاب کند.
این موشک به نام "فالکون 9-سنگین" نمونه تقویت شده موشکی است که اسپیس اکس به زودی از آن برای پرتاب یک محموله روبوتیک به ایستگاه فضایی استفاده خواهد کرد.


راکت جدید باید قادر به قرار دادن باری به وزن بیش از 53 تن در مداری کم ارتفاع دور زمین باشد - که دو برابر ظرفیت شاتل های فضایی است.
ایلان ماسک مدیر عامل اسپیس اکس گفت که این موشک برای اعزام فضانوردان نیز به اندازه کافی ایمن خواهد بود.
او گفت که این موشک 70 متری انجام ماموریت هایی بزرگتر و بلندپروازانه تر از رفتن به ایستگاه فضایی را نوید می دهد.
آقای ماسک توضیح داد که این موشک دارای فواید علمی هم خواهد بود. ماموریت های پیچیده مانند تلاش برای بازگرداندن موشک از سطح مریخ به زمین پس از عملیاتی شدن فالکون 9-سنگین واقع گرایانه خواهد بود.
اولین پرواز از پایگاه هوایی وندنبرگ انجام خواهد شد و ماموریت های آتی از کیپ کاناورال در فلوریدا - محل پرتاب شاتل ها - برنامه ریزی شده است.
سال گذشته، اسپیس اکس اولین شرکت خصوصی در تاریخ شد که فضاپیمایی را در مدار قرار داد و به زمین بازگرداند. آن کپسول موسوم به دراگون با چتر در اقیانوس آرام به آب نشست.
آن پرواز بدون سرنشین بخشی از یک رشته پرتاب های نمایشی اسپیس اکس بود که نشان دهد فناوری اش از ایمنی و قابلیت اعتماد برای نزدیک شدن به ایستگاه فضایی برخوردار است.
این موشک قادر به حمل بیش از 53 تن بار خواهد بود.
هرچند اسپیس اکس برای راه اندازی این پروژه ها از سازمان فضایی آمریکا، ناسا، کمک های اولیه دریافت کرده بود، اما می گوید تاکنون کمتر از یک میلیارد دلار برای برنامه های توسعه اش خرج کرده است - که رقمی بسیار پایین در مقایسه با پروژه های مشابه است.
آقای ماسک ادعا کرد که موشک فالکون 9-سنگین پیشرفتی از لحاظ هزینه خواهد بود.
بهای هر ماموریت 80 تا 125 میلیون دلار رقم زده می شود که به معنی آن است که تحویل هر پوند (تقریبا 450 گرم) بار به فضا حدود هزار دلار هزینه خواهد داشت.
اسپیس اکس بخشی از موج تازه ای از برنامه های بخش خصوصی است که ناسا امیدوار است بتواند هزینه ماموریت های فضایی را کاهش دهد.


منبع: BBC

[shabe.saket]

فضاپیمای وویجر به لبه منظومه شمسی رسید







فضاپیمای وویجر یک، که دورافتاده ترین فضاپیما از زمین است، در سفر خود به سوی کرانه های فراتر از منظومه شمسی یک گام مهم دیگر برداشته است.
این فضاپیمای پیشکسوت که اکنون 17 میلیارد و 400 میلیون کیلومتر از زمین فاصله دارد، تغییری مشخص در جریان ذرات در اطراف خود را ردیابی کرده است.
این ذرات، که از خورشید متصاعد می شوند، تا این نقطه درحال دور شدن از مرکز منظومه بودند، اما اکنون عمود بر این مسیر حرکت می کنند.
این بدان معنی است که وویجر باید خیلی به مرحله پرش به فضای موسوم به "میان-ستاره ای" نزدیک باشد.
ادوارد استون، دانشمندی که سرپرستی پروژه وویجر را به عهده دارد، از این فضاپیما و اطلاعات ارزشمندی که همچنان 33 سال پس از شروع ماموریتش فراهم می کند تمجید کرد.
او به بی بی سی گفت: "وقتی وویجر پرتاب شد، فقط 20 سال از شروع عصر فضا گذشته بود، بنابراین هیچ مبنایی که بتوان براساس آن گفت فضاپیما چقدر دوام خواهد آورد وجود نداشت."
"هیچ نمی دانستیم که تا چه فاصله ای باید برویم تا از منظومه شمسی خارجه شویم. اما حالا می دانیم که باید کم و بیش ظرف پنج سال، برای اولین بار از منظومه خارج شده باشیم."
دکتر استون در نشست پاییزی اتحادیه علوم ژئوفیزیک آمریکا در سان فرانسیسکو، که بزرگترین گردهمایی زمین شناسان در جهان است، سخن می گفت.
وویجر 1، روز پنجم سپتامبر 1977 پرتاب شد و خواهرخوانده آن وویجر 2، روز 20 اوت 1977 راهی فضا شد. هرچند وویجر 2 زودتر پرتاب شد اما در مسیری آهسته تر قرار داده شده و اکنون کمی بیش از 14 میلیارد کیلومتر از زمین فاصله دارد.
هدف اولیه ناسا از پرتاب این کاوشگرها مطالعه سیارات مشتری، کیوان، اورانوس و نپتون بود که در سال 1989 کامل شد.
آنها سپس راهی اعماق فضا شدند و در جهت کلی مرکز کهکشان راه شیری به حرکت در آمدند.
منبع انرژی این فضاپیماها بسته های رادیو اکتیو است و ابزارهای آنها به خوبی کار می کند و داده ها را به زمین مخابره می کند.
البته فاصله زیاد با زمین باعث می شود که پیام رادیویی آنها 16 ساعت در راه باشد.
مشاهدات تازه وویجر 1 توسط ابزار "ذرات باردار کم انرژی" که شتاب بادهای خورشیدی را می سنجد انجام شده است.
این جریان از ذرات باردار حبابی را در اطراف منظومه شمسی تشکیل می دهد که به هلیوسفیر موسوم است.
این بادها با سرعت "مافوق صوت" حرکت می کنند تا اینکه از یک مرحله به نام "شوک پایانی" می گذرند.
پس از آن سرعت آنها به شدت کم می شود. اندازه گیری وویجر نشان می دهد که شتاب این بادها در این نقطه اکنون به صفر رسیده است.

منبع: BBC

---------- Post added at 02:12 AM ---------- Previous post was at 02:08 AM ----------

برخورد دو سنگ آسمانی به زمین 'عامل انقراض دایناسورها بود'







یک مطالعه تازه حاکیست که دایناسورها 65 میلیون سال قبل در اثر برخورد حداقل دو سنگ آسمانی به زمین، به جای برخورد فقط یک سنگ، منقرض شدند.
دانشمندان در گذشته محل برخورد یک سنگ عظیم آسمانی در خلیج مکزیک را شناسایی کرده اند و می گویند آن برخورد سرنوشت محتوم دایناسورها را رقم زده است.
اکنون شواهد تازه ای از یک برخورد دیگر، این یکی در اوکراین، کشف شده است.
به این ترتیب این احتمال مطرح می شود که زمین ممکن است هدف اصابت یک رشته شهاب سنگ بزرگ قرار گرفته باشد.
نتایج مطالعه تازه توسط تیمی به سرپرستی پروفسور دیوید جولی از دانشگاه آبردین در نشریه "ژئولوژی" منتشر شده است.
طرح این نظریه برای اولین بار در سال 1980 که دایناسورها در اثر پیامدهای ناشی از برخورد یک شهاب سنگ نابود شده اند، بسیار بحث انگیز بود.
بعدها کشف گودال موسوم به "چیکسولوب" در خلیج مکزیک به عنوان "شاهد قطعی" درست بودن آن نظریه مورد ستایش قرار گرفت.
اکنون براساس مطالعه تازه، کشف یک گودال دیگر در اوکراین حاکیست که دایناسورها در اثر فاجعه ای دوگانه نابود شده اند.
خبر کشف گودال "بولتیش" در اوکراین ابتدا در سال 2002 منتشر شد. با این حال تاکنون معلوم نبود که اهمیت این کشف در ارتباط با انقراض دایناسورها چیست.
در مطالعه جاری، دانشمندان "گرده و هاگ" فسیل گیاهان را در لایه های گلی که در گودال وجود داشت بررسی کردند. آنها دریافتند که بلافاصله پس از برخورد، سرخس ها محل اصابت شهاب سنگ را پوشاندند.
سرخس گیاهی است که توانایی فوق العاده ای برای رشد و نمو پس از وقوع فاجعه در یک محیط دارد. وجود لایه هایی از هاگ سرخس در زمین "نشانگر" خوبی از برخورد شهاب سنگ ها است.
با این حال، کشف غیرمنتظره ای در انتظار دانشمندان بود.
آنها "هاگ سرخس" را همچنین در لایه دیگری، یک متر بالاتر از اولی پیدا کردند. این نشانه برخورد یک شهاب سنگ دیگر در دوره ای اخیرتر است.
کشف لایه دوم نشان می دهد که برخوردهای بولتیش و چیکسولوب به طور همزمان اتفاق نیافتاد، بلکه شهاب سنگ ها به فاصله چند هزار سال از یکدیگر به زمین برخورد کردند که همان فاصله زمانی میان فسیل های دو "هاگ سرخس" است.

علت نامعلوم
پروفسور سایمون کلی، که از نویسندگان این مقاله است گفت: "کاملا ممکن است که در آینده شواهد برخوردهای دیگری را پیدا کنیم."
محققان اکنون فکر می کنند که دایناسورها به جای آنکه در اثر فقط یک برخورد نابود شده باشند، در اثر برخورد یک رشته شهاب سنگ ها در طول چند هزار سال منقرض شده اند.
به سختی می توان حدس زد که چه چیزی باعث آن شهاب باران شد.
پرفسور مونیکا گریدی، کارشناس شهاب سنگ در دانشگاه "آزاد" که در این مطالعه شرکت نداشته است گفت: "یک احتمال آن است که این بارندگی، ناشی از برخورد سنگ هایی در نزدیکی زمین به یکدیگر بوده باشد."
به این معنی که تکه سنگ های ناشی از این برخورد بعدا به زمین افتاده است.
ناسا اخیرا برنامه ای موسوم به "حفاظت فضایی" را راه اندازی کرد. هدف این برنامه زیر نظر داشتن اجرامی که به زمین نزدیک می شوند است تا شاید بتوان راهی برای جلوگیری از برخورد آنها به زمین پیدا کرد.

منبع: BBC

[shabe.saket]

Sprite با زمین تماس نمیگیرد...

با گذشت یک سال مریخ نورد روح هنوز با زمین تماس برقرار نکرده....

در تاریخ مطالعات سیارات منظومه شمسی بعضی از سفینه ها و ماهواره ها به مراتب طولانی تر از مدت زمان تعیین شده فعالیت نموده اند. به گونه مثال سفینه فضایی اولیسس که برای مطالعه قطب های خورشید طراحی شده بود، توانست نزدیک به 17 سال زنده بماند و تصاویر و اطلاعات بسیار خوبی را به زمین مخابره کند. اما گاهی بعضی از این سفینه ها و روبوت ها زیاد خوش شانس نیستند. دو خواهر روبوتیک بنام های روح و فرصت سالهاست که وادی های خشک و سرد مریخ را به جستجوی نشانه های حیات گذشته مریخ، زیر و رو میکنند. طی هفت سال گذشته با طلوع آفتاب ابزار علمی این دو مریخ نورد هر روز آرامش سرزمین سرخ را بر هم میزد. اما سال گذشته یکی از این مریخ نورد ها از حرکت باز ماند و هرچه تلاش کرد نتوانست خود را از دام مریخ نجات دهد. در واقع یکی از چرخ های مریخ نورد روح به داخل خاک نرم مریخ فرو رفته بود و روح را زمین گیر کرد.
شاید مریخ این گونه میخواهد با فرستادگان زمین بجنگد و انتقام آرامش برهم خورده اش را بگیرد. تلاش مهندسین ناسا در زمین برای بیرون کشاندن روح به جایی نرسید و روح هنوز با گذشت چندین ماه در همان نقطه گیر افتاده است. از سوی دیگر به علت نداشتن انرژی کافی خورشیدی، روح در واقع به خواب زمستانی فرورفته.


مریخ نورد روح طوری که توسط کمره مدارگرد اکتشافی مریخ از بالا دیده میشود. عکس از ناسا

نکته اساسی این است که برای کنترول دقیق و داشتن تصویر واقعی از شرایط مریخ نورد ها در سیاره سرخ، نمونه های مشابه این مریخ نورد ها در مرکز کنترول در ناسا وجود دارد. متخصصین مرکز کنترول سعی میکنند با ایجاد شرایط مشابه برای نمونه زمینی روح، پای مریخ نورد روح واقعی را از دام خاک نرم سیاره سرخ بیرون بیارند.
با گذشت یک سال مریخ نورد روح هنوز هم با زمین تماس برقرار نکرده و با نزدیک شدن زمستان مریخی نمی تواند به یک موقعیت مناسبی حرکت کند تا بتواند توسط صفحات خورشیدی خود انرژی کافی جذب کند.
تیم کنترول کننده مریخ نورد روح بیش از هشت ماه میشود که تلاش میکند تا با روح ارتباط مجدد برقرار کنند. به عقیده آنها شاید با افزایش میزان تابش خورشید در محلی که روح گیر مانده بتوانند روح را دوباره از خواب زمستانی بیدار کنند.

مسئولین مرکز کنترول در ناسا میگویند که با فرارسیدن زمستان در مریخ، اکثر دستگاه ها بخصوص گرم کننده های روح را خاموش نموده بودند. حالا تصور کنید که روح در مقایسه با زمستان های قبلی چه سردی را در سیاره سرخ سپری نموده است. هوای سرد میتواند خیلی از ابزار الکترونیکی روح را صدمه بزند و مانع برقراری ارتباط مجدد آن با زمین شود.

طی چند ماه گذشته مسئولین از ستراتیژی های مختلف برای برقراری ارتباط با روح استفاده نمودند و حدس میزنند که با احتمال افزایش انرژی شاید بتوانند روح را از خواب زمستانی بیدار کنند. در واقع تیم کنترول اکنون وارد ستراتیژی ارتباط شدند و قصد دارند تا بصورت همزمان چندین مشکل روح را رفع نمایند.
جون کالز از دفتر ناسا میگوید " پیام یا دستوراتی را که به روح قصد داریم بفرستیم، این هفته آغاز میشود و باید روی چندین سناریو کار کنیم و تصور کنیم که دستگاه فرستنده روح دیگر کار نمی کند. البته در اینجا کسی دوست ندارد این خبر را بشوند، اما اگر هیچ سیگنالی از روح در یک یا دو ماه آینده نرسد، در آنصورت باید روح را برای همیشه به تاریخ سفر های فضایی به سپاریم. آنگاه تیم مرکز کنترول دیگر اتباطات اش را فقط با مریخ نورد فرصت که همزمان با روح در سیاره مریخ کار میکند، برقرار خواهد داشت."

مریخ نورد روح به تاریخ 4 جنوری سال 2004 با هدف تحقیق و جستجو به مدت سه ماه بر روی سیاره سرخ فرود آمده بود.

مریخ نورد روح و فرصت هر دو تا کنون دستاورد و کشفیات بسیار خوبی در مورد گذشته مرطوب مریخ داشته اند و گفته میشود که این گونه شرایط برای پیداش حیات در سیاره سرخ بسیار مناسب بوده. البته مریخ نورد فرصت سه هفته دیر تر به سیاره سرخ فرود آمده بود.


Source :

برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید

[shabe.saket]

سالگرد سفر یوری گاگارین به فضا



یوری الکسی‌یویچ گاگارین کیهان‌نورد روسی و متولد ۹ مارس ۱۹۳۴ میلادی (۱۸ اسفند ۱۳۱۲)، نخستین فضانورد جهان است.
یوری گاگارین در روز ۱۲ آوریل ۱۹۶۱ میلادی (۲۳ فروردین ۱۳۴۰) توسط فضاپیمای وُستوک-۱ به فضا رفت و به مدت ۱۰۸ دقیقه مدار زمین را یک دور بطور کامل پیمود. عصر سفرهای فضایی انسان با این پرواز آغاز گشت.

یوری گاگارین پس از پرواز تاریخی خود به سمت ریاست مرکز آموزش فضانوردان در شهرک ستاره‌ها انتخاب شد.
در همین حال و در کنار شغل حرفه‌ای خود، با بازدید و سخنرانی در شهرها و کشورهای گوناگون، نقش عمده‌ای در افزایش آگاهی عمومی در مورد سفرهای فضایی ایفا نمود.
هشت سال پس از سفر فضایی‌اش، یوری گاگارین در یک سانحه هوایی کشته شد.

گاگارین به خاطر سفر فضایی تاریخی خود تبدیل به ستاره‌ای جهانی شد و نشان‌ها و عنوان‌های افتخار بی‌شماری از سراسر جهان دریافت کرد.
شب ۱۲ آوریل هر سال به عنوان «شب یوری» گرامی داشته می‌شود و جشن‌ها و گردهمایی‌هایی در سراسر جهان به یاد نخستین فضانورد جهان برپا می‌گردد.

[shabe.saket]

Google Gagarine

[shabe.saket]

داغ ترین نقطه کیهان

برای سفر به داغ‌ترین منطقه کیهان ابتدا باید از خورشید گذشت، قلب آتشین منظومه شمسی. با دمای سطحی 5800 درجه کلوین، خورشید ما از سردی فاصله زیادی دارد؛ اما این دما به هیچ وجه یک رکورد کیهانی به شمار نمی‌رود. ستارگان ابرغول آبی که جرم سنگین‌شان با فشردن هسته ستاره، کوره‌ای هسته‌ای را درون آنها به وجود می‌آورد؛ بیش از 50 هزار درجه کلوین حرارت دارند. به گزارش نیوساینتیست، حتی این غول‌های کیهانی در مقابل کوتوله‌های سفید سر تعظیم فرود می‌آورند؛ کره‌های متراکمی از گرما که باقیمانده سوختن یک ستاره هستند. یکی از همین کوره‌های کیهانی به نام HD62166 حرارتی معادل 200 هزار درجه کلوین دارد. گرمای سوزانی که به تنهایی سحابی وسیعی را توسط جو نورانی خود روشن می‌کند.

با فرو رفتن به درون یک ستاره، این گرمای جهنمی باز هم افزایش می‌یابد. دمای هسته ابرستارگان می‌تواند از یک میلیارد درجه کلوین فراتر باشد. برای یک ستاره پایدار از نظر تئوری، حد بالای این دما معادل 6 میلیارد درجه کلوین است. در چنین دمایی ماده موجود در ستاره شروع به تابش فوتون‌هایی با انرژی فوق‌العاده بالا می‌کند. سطح انرژی این فوتون‌ها به اندازه‌ای خطرناک است که ممکن است با برخورد آنها به یکدیگر، الکترون و پوزیترون تولید شود. نتیجه این فرایند یک واکنش زنجیره‌ای است که منجر به از بین رفتن ستاره طی انفجاری بسیار بزرگ می‌شود.

نخستین مورد مشکوک از مشاهده چنین «ابرنواختر ناپایدار» مربوط به سال 2007 / 1386 است؛ زمانی‌که یک انفجار روشن و بلند مدت استثنائی مشاهده شد. رخدادی که باعث شد اخترشناسان، در محاسبات خود در مورد امکان وجود ستارگانی به مراتب بزرگ‌تر از آنچه که قبلا تصور می‌کردند، تجدید نظر کنند.

در طی عمر یک ابرنواختر، دمای ستاره ممکن است برای مدت کوتاهی به بیش از 6 میلیارد درجه کلوین برسد. در سال 1987 / 1366، یک انفجار ستاره‌ای در ابر بزرگ ماژلانی دیده شد که نوترینوهای ساطع شده از قلب آن که بر روی زمین ردیابی شد، بیانگر دمای داخلی معادل 200 میلیارد درجه کلوین بودند.

ده به توان بی‌نهایت

با تمام این اوصاف، حتی این دما هم در مقایسه با چیزی که یک انفجار پرتو گاما را ایجاد می‌کند، رکورد محسوب نمی‌شود! هر روز یک یا دو مورد از این تلالوهای کوتاه مدت پر انرژی توسط تلسکوپ‌های مخصوص ردیابی می‌شود. اخترشناسان اعتقاد دارند که در صورت فلکی اکلیل شمالی، نشانه‌هایی از تولد سیاه‌چاله‌ها وجود دارد. این اتفاق زمانی رخ می‌دهد که هسته یک ستاره عظیم فرو می‌پاشد، یا وقتی‌که دو ستاره نوترونی فوق چگال با یکدیگر برخورد می‌کنند. در اثر این اتفاق، انرژی گرانشی به نحوی به دسته‌ای از پرتو گاما و تابش‌های دیگر تبدیل می‌شود. با وجود اینکه جزئیات این فرایند کماکان ناشناخته است، کره آتشینی از ذرات نسبیتی طی آن ایجاد می‌شود که حرارت آن به یک تریلیون (هر تریلیون معادل 10 به توان 12 است) درجه کلوین می‌رسد.

اما در همین سیاره زمین جهنمی مصنوعی وجود دارد که از تمام عالم داغ‌تر است: یک محفظه آشکارساز که 100 متر زیر زمین و در نزدیکی ژنو قرار دارد. دانشمندان این آزمایشگاه بین 8 نوامبر تا 6 دسامبر 2010 / 17 آبان تا 15 آذر 1389، هسته‌های عنصر سرب را در برخورددهنده بزرگ هادرونی (ال.اچ.سی) به یکدیگر کوباندند. هدف از این آزمایش، شبیه‌سازی لحظات نخست پس از مهبانگ بود. نتیجه این آزمایش بالاترین دمایی بود که تا کنون بر روی زمین ثبت شده است، کره آتشینی از ذرات زیراتمی که دمایی معادل چندین تریلیون درجه کلوین داشت.

این آزمایش سرنخ‌هایی به دانشمندان داد تا دریابند که داغ‌ترین نقطه عالم در کجا قرار دارد. البته این نقطه داغ مربوط به حال حاضر نیست، بلکه متعلق به زمانی در گذشته است. با نگاه کردن به قلب مهبانگ، نقطه فشرده‌ای از دما و چگالی که جهان ما از آنجا آغاز شد، دانشمندان تلاش کردند که حداکثر دمای عالم را تخمین بزنند. بر اساس درک فعلی ما از فیزیک عالم، این عدد در محدوده 10 به توان 32 قرار دارد؛ یعنی چند میلیون میلیارد میلیارد میلیارد درجه کلوین!

[shabe.saket]

تصاویری از کویر اتاکامای شیلی
(محل استقرار بزرگترین تلسکوپ رصدخانه جنوبی اروپا)

یکی از بهترین محل ها برای رصد اعماق آسمان