بازی خیلی سنگینی بود. والنسیا تیم خوبیه ولی عجیب کثیف بازی میکردن. دیگه همه کار کردن. از لگد زدن به بازیکن ها در هنگام توقف بازی تا پرت کردن خودشون و تلاش برای قبولوندن اینکه بازیکن های رئال مرتکب هند شدن (سه بار که تصاویر آهسته نشون داد هیچکدومشون هند نبود). در مورد داوری از یه طرف اینکه هیچ کدوم از اون سه تا صحنه که گفتم رو تحت تاثیر جو قرار نگرفت و بیخودی هند اعلام نکرد قابل توجه بود ولی از طرفی چند تا کارت بیخود و بیجهت داد مثلاً کارت زردی که به اوزیل داد. خطاهای مشابه رو یک جور قضاوت نکرد. خیلی به والنسیایی ها رحم کرد. خیلی خشن بازی میکنن. باز از بازیکن های رئال خوشم اومد که تا جایی که امکان داشت درگیر حاشیه نشدن. بار ها اونا سعی کردن که ژابی آلونسو رو وارد حاشیه کنن که هی دست هاش رو میبرد بالا و از معرکه دور میشد. واقعاً برای تیم هایی که میخوان به هر قیمتی و با زیر پا گذاشتن همه چیز امتیز بگیرن متاسفم.
از طرفی غیبت هافبک های خلاق مشهود بود. لاسانا دیارا خیلی خوب بازی کرد چون فقط به درد همین جور بازی ها میخوره. مارسلو کاملاً من رو نا امید کرد با این بازی ضعیفش. اوزیل آماده نیست. خدیرا اصلاً شم گلزنی نداره. اصلاً با بازی آلبیول حال نمیکنم. سر گل اول سولدادو بد مسیری رو برای حرکت انتخاب کرد وگر نه اون توپ نباید گل میشد.
دو تا تعویض مورینیو به نظرم اشتباه بود. بن زما و دیارا با دوندگی و پرس بی اماننشون مانع این میشدن که مدافعان والنسیا با آرامش بازی سازی کنن. ولی وقتی عوض شدن، هیگوئن و گرانرو خوب بازی نکردن.
گل کریس خیلی ارزش داره. شاید آخر فصل این رو متوجه بشیم. در ضمن اون شادی مورینیو نشون داد که جو چقدر سنگین بوده. در آخر بازی هم که مورینیو و مربی والنسیا داشتن خوش و بش کنان به راهرو میرفتن هوادارای والنسیا با چند تا بطری آب و چند تکه آشغال مورینیو رو زدن.
خیلی برد ارزشمندی بود. امیدوارم تیم تو بازی های دیگه اینطوری نبض بازی رو از دست نده.