>>> تـازه های اخـترشـنــاسـی, نجوم و فیزیک <<<

[Renjer Babi]

دو سال پیش در چنین روزی تلسکوپ فضایی اسپیتزر بسوی آسمانهای تاریک در فضا حرکت کرد . در طول این دو سال چشمان فروسرخی این رصد خانه از دنیای پنهان ستاره های نوزاد و گرم ، دیسکهای بی نظم برای شکل گیری سیارات و کهکشانی با شکوه و عظمت به انضمام کهکشانی عجیب و غریب بنام NGC4725 پرده برداشت .

گمان برده می شود این کهکشان ویژه تنها یک بازوی مارپیچی داشته باشد این در حالیست که اکثر کهکشانهای مارپیچی دارای دو بازو یا بیشتر هستند . اخترشناسان NGC4725 را به عنوان کهکشانی حلقه ای و بسته می شناسند زیرا در آن میله ای از ستارگان در مرکز بوسیله حلقه ای برجسته از ستارگان احاطه شده اند . (دراین تصویر میله بصورت برآمدگی افقی با عوارضی به رنگ قرمز ضعیف دیده می شود ) .

کهکشان راه شیری ما هم دارای چندین بازوست و به تناسب آن میله و حلقه ای کوچکتر دارد . در این تصویر کاذب رنگ از اسپیتزر بازوی کهکشان به رنگ قرمز و برجسته به نظر می رسد . رنگ سفید برای مرکز و آبی برای هاله دور مرکز می باشد . رنگ قرمز هم ابرهای غباری گرم را نشان می دهد که بوسیله ستارگان تازه متولد شده روشن می شوند . رنگ آبی جمعیت های ستاره ای سردتر و قدیمی تر را نمایش می دهد . چرخ پره های قرمز رنگ که در بازوها دیده می شوند انبوهه هایی از مواد ستاره ای هستند که احتمالا به سبب میدان مغناطیسی نا معینی به یکدیگر فشرده شده اند .

NGC4725 ، 41 میلیون سال نوری با ما فاصله دارد و در صورت فلکی گیسو قرار گرفته است . این تصویر هم حاصل چهار تصویر دیگری است که اسپیتزر تهیه کرده است . در آن 6/3 میکرون برای آبی ، 5/4 میکرون برای سبز ، 8/5 و 8 میکرون برای قرمز می باشد . سهم نور ستارگان (6/3 میکرومتر) کمتر شده تا قدرت دید عوارض غباری در تصویر بهتر شود .

[Renjer Babi]

منطقه زانادو جایی نزدیک به محل فرود هویگنس در تصاویر جدید تیتان

این عکس را کاسینی در 7 ژولای 2005 از تیتان، بزرگترین قمر زحل گرفته است. و گمان می رود که منطقه روشن زانادو(Xanadu) در سمت راست(نزدیکی جایی که هویگنس بر آن فرود آمد و ماموریت خود را در آنجا انجام داد) این قمر مشاهده می شود. قسمت استوایی قمر تیتان با نواحیه جنوب آن تفاوت چشمگیری دارد که این تفاوت در عکس گرفته شده به وضوح پیداست. مناطق تاریک در این عکس، سزرمین های پستی هستند که تا نزدیکی جنوب این قمر ادامه پیدا کرده اند و پیشبرد زیادی در جنوب نکرده اند. امتداد این مناطق تا 30 درجه جنوبی هست. و کاوشگر موفقیت آمیز هویگنس در چنین منطقه ای فرود آمده است.



و مناطق روشن که در سمت راست این قمر قرار دارد، زانادو (Xanadu) نام دارد. و این مناطق روشن مناطقی مرتفع هستند که بر مناطق پست مجاور خود مسلط و حاکمفرما هستند. در قطب جنوب و وبه سمت شرق، سیما و نقاط تاریک شناخته شده ای وجود دارند که در گذشته و همچنین در حال حاضر، دانشمندان این ناحیه را به عنوان یکی از بهترین کاندیدای وجود دریاچه هیدروکربنی بر روی سطح تیتان می دانند. کاسینی این عکس را در 7 ژولای امسال نصادف با 15 مرداد ماه 1384 در فاصله 1.3 میلیون کیلومتری از تیتان گرفته است. و کاسینی در این عکسبرداری طوری قرار گرقته که خورشید در سمت راست آن بوده و زاویه بین کاسینی-تیتان و خورشید-تیتان حدود 60 درجه بوده.



تیتان یکی از بزرگترین قمر های زحل است که قطری معادل 5150 کیلومتر دارد.

[Renjer Babi]

كهكشان‌ها مي‌توانند دو برابر بزرگتر از آنچه كه تاكنون پيش‌بيني مي‌شدند باشند.

همانند باستانشناساني كه بقاياي شهري گمشده را كاوش مي‌كنند ، منجمان با استفاده از تلسكوپي 8 متري مشخص كرده‌اند كه كهكشان NGC300 داراي ديسكي بزرگ و كم نور است كه از ستارگان پير ساخته شده است . مشاهدات جديد قطر كهكشان را دو برابر و يا حتي بيشتر نشان مي‌دهد .اين اكتشاف همچنين اشاره دارد بر اينكه كهكشان راه شيري مي‌تواند بسيار بزرگتر از آني باشد كه اطلاعات فعلي ما بيان مي‌كنند . بعلاوه دانشمندان نيازمند بيان معماي چگونگي تشكيل كهكشانهايي مانند NGC300 هستند كه با ستارگان مركزيشان تشكيل يافته‌اند . اين پژوهش توسط گروهي از دانشمندان آمريكايي و استراليايي در دهم آگوست در نشريه اَسترافيزيكال منتشر شد . اين تيم ، تلسكوپ‌هاي چند شيئي شيلي را بكار بردند و قادر بودند كه ستارگان كم نور در ديسك اين كهكشان كه 47000 سال نوري از مركز كهكشان فاصله دارند را مشاهده كنند ، كه نشان مي‌دهد شعاع كهكشان دو برابر مقداري است كه تصور مي‌رفت .

براي جستجوي اين ستارگان تصاويري گرفته شدند كه ده برابر ژرف‌تر از هرگونه عكس ديگري‌اند كه از اين كهكشان گرفته‌اند (تصوير 1 ). در چند ميليارد سال گذشته حاشيه NGC300 درخشان بوده ، به گونه‌اي كه داخل آن را نيز روشن مي‌ساخته . اين گفته نويسندة مطلب ،‌ پروفسور جاس بِلَند هاوتون از سيدني است ، اما حواشي آن طي گذشت زمان تاريك شده‌اند و در حال حاضر بصورت ستارگان پير ساكن و تاريك‌اند. اين كشف مفاهيم عميقي براي كهكشان راه شيري كه قطر آن را در حدود 100000 سال نوري تخمين مي‌زنند نيز دارد ،با اين وجود كهكشان بسيار حجيم‌تر و درخشان‌تر از NGC300 است . بر اين اساس كهكشان ما بسيار بزرگتر از آني است كه تصور مي‌كرديم ، شايد به اندازه 200000 سال نوري .

پروفسور بروس دِرِين از دانشگاه پرينستون مي‌گويد : مشكل است بفهميم كه چگونه ديسك پرستاره‌اي نظير اين ـ كه زوال پيدا كرده و داراي چگالي همگوني است ـ ، تشكيل يافته است .اين مسأله غافلگير كننده است . چرا كه زمان بسيار زيادي به‌طول مي‌آنجامد تا نهايتاً ستارگان از مركز ديسك كهكشان به فواصل اين چنيني پراكنده شوند ، به نظر مي‌رسد كه ما مشغول تماشاي نتيجة تشكيل ستاره‌اي هستيم كه در زماني بسيار دور به وقوع پيوسته است ، شايد بيشتر از 10ميليارد سال پيش .پروفسور كن فريمن از دانشگاه ملي استراليا مي‌گويد : در حال حاضر ما پي برده‌ايم كه انواع مجزائي از صفحات كهكشاني وجود دارد .احتمالاً بيشتر كهكشان ها ناقص شده‌اند ، به اين صورت كه چگالي ستارگان داخل صفحات كاهش مي‌يابد اما NGC300 تا ابد وجود خواهد داشت چرا كه چگالي ستارگان آن بسيار به آرامي كاهش مي‌يابد .

. بِلَند هاوتون بيان مي‌كند : منجمان NGC300 را تا نقاط خارجي يعني كه چگالي سطحي ستارگان آنها برابر يك هزارم چگالي خورشيد در يك سال نوري مربع بوده است ، رديابي كرده‌اند . اين وسيع‌ترين و پراكنده‌ترين جمعيت ستارگاني است كه تاكنون مشاهده شده است .NGC300 يك عضو مارپيچي گروه كهكشان‌هاي Sculptor (حجار) است و نزديك‌ترين خوشة خارج كهكشاني به ما و در حدود 6.1 ميليون سال نوري از ما فاصله دارد . بيشتر ستارگان آن در ديسك مسطحي قرار گرفته‌اند و به شكل يك كهكشان بسيار معمولي مانند راه شيري به نظر مي‌آيد . NGC300 كهكشاني است در خارج از گروه محلي ما و اولين كهكشاني است كه تا چنين عمقي مورد بررسي قرار گرفته است ، فقط دو نمونة ديگر تا چيني درجة ژرفاي نوري بررسي شده‌اند . كهكشان آندرومدا و همساية آن M33 كه هردو در گروه محلي ما واقع‌اند .زمان بيشتري در اختيار محققان براي مطالعه با Gemini South قرار گرفته تا دقيقاً تعيين كنند كه چه نوع ستارگاني را در حواشي NGC300 مشاهده مي‌شوند و مطالعات مشابهي را بر روي ساير كهكشان‌ها انجام دهند . بِلَند هاوتون مي‌گويد : ما هنوز چيز‌هاي بسياري داريم تا بفهميم كهكشان‌هايي نظير كهكشان خودمان ، چگونه تشكيل شده‌اند . مشاهدات بعدي ما كه در همين سال شروع مي‌شود بايد مدارك مهم‌تر و اميدوار كننده‌تر و البته شگفت‌انگيز‌تري را ارائه کند

[Renjer Babi]

براساس جديدترين تحقيقات ، بر خلاف انتظارات پيشين، در سطح قمر تیتان هيچگونه دريا ، اقيانوسي و رودخانه ای از جنس هيدروكربنهاي مايع وجود ندارد.



جو بزرگترين قمر سياره زحل مملو از گازهاي متان و اتان است و به همين علت دانشمندان از مدتها پيش تصور مي‌كرده‌اند كه احتمال وجود منابع بزرگ متان و يا اتان مايع در سطح اين قمر زياد خواهد بود.تصاوير تهيه شده توسط كاوشگر هویگنس نيز كه چند ماه قبل به سطح تايتان پرتاب شده بود، نشان‌دهنده خطوطي همانند خطوط ساحلي و رد رودخانه‌ها روي سطح تيتان بوده‌اند اما هيچگاه خود اين درياچه‌ها و يا رودخانه‌ها توسط تجهيزات تصويربرداري کاسيني" و يا هويگنس رويت نشده‌اند.

در جديدترين تحقيقات، محققان jpl در پاسادنا آمريكا با استفاده از تلسكوپ کک2 در هاوايي متوجه شده‌اند سطوح همواري كه پيش از اين روي سطح تايتان مشاهده شده دريا و اقيانوس نبوده و به احتمال زياد سخت و جامد هستند. با اين حال در مطالعه اخير تنها نيمكره جنوبي قمر تايتان مورد بررسي قرار گرفته و هنوز احتمال وجود درياچه‌هايي از هيدروكربنهاي مايع در نيمكره شمالي تايتان به طور كامل رد نشده‌است.دانشمندان عقيده دارند جو مه‌آلود قمر تايتان ممكن است مشابه جو كره زمين در مدت كوتاهي پس از پيدايش اين سياره باشد. به گفته محققان، سطح قمر تايتان ممكن است در گذشته داراي درياهايي از هيدروكربنهاي مايع بوده باشد كه به مرور تبخير شده و يا به زير سطح اين قمر فرو رفته و سطوح صاف فعلي را برجاي گذارده‌اند

[Renjer Babi]

تلسکوپ فضایی اسپیتزر ناسا توانست جمعیت گمشده ای از کوازار ها را کشف کند.

ستاره شناسان در این سالها منتظر بودند کوازارهای فراوانی را در جهان پیدا کنند ولی با آشکار سازی های انجام شده هرگز نتوانستند تعداد مورد پیش بینی خود را کشف کنند اما با کشف جدید اسپیتزر خواهند توانست این کوازار های گمشده را بیابند. کوازارها سیاهچاله های ابر پر جرمی هستند که توسط حلقه های غول آسایی از گاز و غبار احاطه شده اند و در قلب کهکشان های دور دست قرار دارند.

کوازارها سالیانه جرمی معادل یک هزار ستاره را می بلعند.این جرم عظیم از حلقه های اطراف تامین می شود .مکیده شدن این مواد بوسیله سیاهچاله موجب درخشندگی این حلقه های غول آسا می شود و کوازارها را به یکی از درخشنده ترین اجسام تبدیل میکند.کوازارها عمدتا به دودسته تقسیم می شوند ، دسته ای در اشعه ایکس و دسته ای در نور مرئی بیشترین درخشندگی را دارا می باشند. ستاره شناسان در روش های معمول برای برآورد تعداد کوازارها از تابش پس زمینه کیهانی استفاده می کنند اما آمار بدست آمده از مقادیر مورد انتظار بسیار دور است.

دانشمندان فکر می کنند گاز و غبار اطراف کوازار باعث می شود این اجرام گرسنه از دید ما پنهان بمانند اما تلسکوپ فضایی اسپیتزر ناسا با دید مادون قرمز قرمز خود که از میان گاز و غبار عبور می کند توانسته تعدادی از هر دو نوع کوازار ها را آشکار کند. چند روز پیش پژوهشگران از این طریق توانسته اند 21 نمونه از این کوازارهای گمشده را در منطقه ای کوچک از آسمان پیدا کنند که تمامی از سوی رصدخانه رادیویی نجومی ملی در مکزیکو تایید شده است. بنا به گفته مارک لیسی از مرکز تلسکوپ فضایی اسپیتزر اگر این پژوهش همچنان با موفقیت ادامه پیدا کند شاهد رشد سیاهچاله های ابر پرجرم خواهیم بود که تاکنون بواسطه گاز و غبار از دید ما پنهان مانده بود و همچنین ستاره شناسان می توانند دید کامل و همه جانبه نسبت به کوازارها پیدا کنند . از میان این 21 کوازار کشف شده 10 کوازار در داخل کهکشان های بزرگ بیضی شکل ِ بالغ قراردارند و بقیه در میان کهکشان های ضخیم و غبار آلود دوردست هستند.




تصویر گرفته شده توسط اسپیتزر در مادون قرمز (رنگ ها غیر واقعیست) قسمت زرد رنگ کهکشانی را نشان میدهد که شامل یکی از کوازارهاست که تاکنون کشف نشده بود. (قسمت های آبی و سبز کهکشان های بدون کوازار می باشند)

برای پیگیری نتایج جدید ترین اکتشافات تلسکوپ فضایی اسپیتزر ( کشف کوازارها ) و پژوهش های انجام گرفته [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]

[Renjer Babi]

این تلسکوپ به مدت 40 ساعت به یک نقطه از آسمان خیره شده بود تا بتواند میدانی از کهکشان های هستی را مشاهده کند.

خیره نگاه کردن و تجسس در اعماق فضا و عکس گرفتن از صحنه های آن یکی از مهارت های بی نظیر تلسکوپ فضایی هابل است. این تلسکوپ به مدت 40 ساعت به یک نقطه از آسمان خیره شده بود تا بتواند میدانی از کهکشان های هستی را مشاهده کند. در این عکس گرفته شده انواع کهکشان ها وجود دارند که این کهکشان ها در فاصله چندین میلیون و یا میلیارد سال نوری از هابل قرار دارند. برخی از این کهکشان ها بزرگ وبرخی دیگر کوچک؛ تعداد کمی از آن ها نزدیک به هم و تعداد زیادی از آن ها دور از هم قرار دارند. و حتی صدها کهکشان کم نور که قبلا هرگز توسط این تلسکوپ رصد نشده بودند، اکنون نور ضعیفشان در دام این تلسکوپ افتاده اند.

برخی از این کهکشان ها از نوع حلزونی(مارپیچی) با قرص هموار می باشد که لبه خطی این کهکشان ها به سمت ما است.کهکشان های بیضوی و نامنظم نیز در این عکس مشاهده می شود.در این عکس بسیاری از کهکشان ها به صورت نقاطی روشن مشاهده می شوند که در فاصله بسیار زیاد از ما قرار دارند. این کهکشان ها به قدری از ما دور هستند که نور آن ها میلیارد ها سال طول می کشد تا به ما برسد.در وسط این عکس، کهکشانی به رنگ سرخ وجود دارد که این کهکشان به خاطر گرانش خود، مانند یک عدسی(عدسی محدب) عمل می کند که کهکشانی که مستقیما در پشت آن قرار دارد را به صورت بزرگتر نمایان می کند. و در واقع نور کهکشان دورتر(عقبی) توسط کهکشان جلویی خمیده می شود.

[Renjer Babi]

شنبه 08 مرداد 1384


تیمی از اخترشناسان با استفاده از تلسکوپ 48 اینچی ساموئل اسچین در رصدخانه پالومار و تلسکوپ 8 متری جمینی در قله Mauna Kea در هاوایی بزرگترین جرم را در کمربند کوئیپر (KBO ) کشف کردند که از سیاره نهم یعنی پلوتو بزرگتز است .

تیمی از اخترشناسان با استفاده از تلسکوپ 48 اینچی ساموئل اسچین در رصدخانه پالومار و تلسکوپ 8 متری جمینی در قله Mauna Kea در هاوایی بزرگترین جرم را در کمربند کوئیپر (KBO ) کشف کردند که از سیاره نهم یعنی پلوتو بزرگتز است .

این جرم UB313 2003 نام گرفته و در حال حاضر 97 واحد نجومی (AU ) با ما فاصله دارد . یعنی تقریباً دو برابر فاصله میانگین پلوتو از خورشید . این سیاره دارای قرصی تار و مبهم است و این روزها با قدر ظاهری 18.9 در صورت فلکی قیطس می درخشد . کاشفان آن میشل ای برون (کالتچ) ، چاد تروجیلو (جمینی) و دیوید رابینیتس (دانشگاه یال) برای اولین بار در 21 اکتبر سال 2003 میلادی از این جرم عکاسی کردند. اما حرکت آن را در آسمان ندیدند تا اینکه دوباره نقشه آسمان را در 15 ماه بعد یعنی 8 ژانویه 2005 تهیه کردند و حرکت آن را در زمینه ستارگان آشکار نمودند . برون می گوید: ما سعی کردیم با تلسکوپ فضایی اسپیتزر به آن نگاه کنیم اما آشکار نشد بنابر این محدودیت بیشتری در اندازه آن بود و نمی توانست بیشتر 3000 کیلومتر عرض داشته باشد . اما محدودیت ، بیشتر از درخشندگی آن ناشی می شد . با توجه به اینکه دانشمندان اندازه چنین سیاراتی را بوسیله روشنایی و درخشنگی انها تخمین می زنند اما هنوز آلبدوی سطحی و یا همان بازتاب و انعکاس سطحی آن نامعلوم است . در صورتیکه صد درصد نوری راکه از خورشید دریافت می کند بازتاب کند (آلبدوی100در صد ) اندازه آن قطعاً از پلوتو بزرگتر است .

برون افزود :"آن یک طفل عظیم است ".

موقیت آن در مرکز قیطس در حال حاضر در جنوب شرقی آسمان و قبل از طلوع خورشید (برای راصدان عرضهای میانی شمالی) بسیار مناسب است .
[IMG]
http://www.parssky.com/news/archive/form/uploads/81A_123932main_newplanet-516.jpg[/IMG]
تصویری از سیاره تازه یافت شده در منظومه شمسی ما که در 21 اکتبر 2003 کشف شده و UB313 2003 نام گرفته است . این سه تصویر با فاصله تقریباً 90 ثانیه با استفاده از تلسکوپ ساموئل اسچین در رصد خانه پالومار تهیه شده است .

تصاویر بیشتر : [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]


واما دومین KBO :



دومین جرم بزرگ کمربند کوئیپر نیز خبرساز بوده است : EL61 2003 . این سیاره هم در فاصله 52 واحد نجومی (AU ) قرار دارد و بوسیله برون و تیمش کشف شد . و همچنین بوسیله اخترشناسان موجود در رصدخانه ای در رشته کوههای نوادا گزارش داده شده است . به نظر میرسد این دومن جرم بزرگ در کمربند کوئیپر باشد که 70 درصد جرم پلوتو را داراست . علاوه بر اینها EL61 2003 دارای قمری کوچک نیز هست و فاصله ظاهری 1.5 ثانیه قوسی با آن دارد . به گفته گره برون این قمر هر 49 روز یکبار در مداری تقریباً مدور و 49500 کیلومتری به دور سیاره می گردد . مدار این قمر به دانشمندان کمک کرد تا جرم EL61 2003 را تخمین بزنند : جرمی تقریباً معادل یک چهارم جرم پلوتو . برون و تیم آن همچنین به کمک تلسکوپ فضایی اسپیتزر EL61 2003 را مورد مشاهده قرار دادند . این رصدها هنوز هم موشکافانه ترینها هستند . به گفته برون :" طیف سنجی ها از وجود یخ آب خبر می دهند که این بیشتر شبیه به ماه پلوتو یعنی شارون است .

[Renjer Babi]

صدای تشعشعات رادیویی زحل می تواند با قسمتی از صداهای موجود در جشن هالوین اشتباه گرفته شود . این همان چیزی است که دو محقق بوسیله آن دو کشف اخیر خود را شرح می دهند

صدای تشعشعات رادیویی زحل می تواند با قسمتی از صداهای موجود در جشن هالوین اشتباه گرفته شود . این همان چیزی است که دو محقق بوسیله آن دو کشف اخیر خود را شرح می دهند و در نشریه پژوهشها و اطلاعات ژئوفیزیک به انتشار رسیده است . البته مقاله انها بر پایه تحقیقات ارزنده کاسینی قرار دارد . تحقیقات مقدماتی بر روی این صداها که نتنها وهم آور و ترسناک به نظر می رسند بلکه توصیفی برای پدیده ای شبیه به نورهای شمالی در زمین دارد به انجام رسیده است . بیل کورث گفت :"تمام ساختارهایی که ما در طیف رادیویی زحل مشاهده کردیم کلیدهایی راهنما در مورد منابعی که سبب تشعشعات رادیویی و شفق های کیوان می شوند به دست ما می دهند . ما معتقدیم فرکانسهای متغیر به منابع کوچک رادیویی وابسته هستند که در امتداد لبه میدان مغناطیسی زحل بالا و پایین می روند . نمونه هایی از صداها در آدرس های زیر دسترس پذیرند : برای شنیدن هردوی آنها اینجا و اینجا را کلیک کنید .

[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] و [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] و [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] .

نشر امواج رادیویی که نشر کیلومتری نامیده می شود به کمک شفق های کیوان یا نورهای شمالی و جنوبی تولید می شوند . از آنجا که ریزولیشن و کیفیت ابزار نصب بر روی کاسینی در مقایسه با دیگر کاوشگر ناسا ، ویجر، بسیار بیشتر است جزئیات بیشتری را هم از طیف نمایی و تغیرپذیری امواج رادیویی به دست می دهد . به کمک این وسایل با کیفیت دانشمندان قادرند با انتقال فرکانسها به محدوده فرکانس های شنوایی امواج رادیویی را به نگاره های شنوایی تبدیل کنند .
همنوعان تشعشعات رادیویی زحل برای اولین بار در سال 1979 بوسیله گارنت و به کمک دستگاهی در کاوشگر بین المللی زمین-خورشید کشف شد . کورث گفت :"با وجود بهتربن تلاشهای آنها دانشمندان هنوز با نظریه ای که بطور کامل این پدیده را توضیح دهد موافق نیستند . البته آنها با سفری که کاسینی در اواسط سال 2008 خواهد داشت شانس دیگری برای تعیین خاستگاه منابع رادیویی زحل دارند . گارنت گفت این شگفت انگیز است که صدای تشعشعات رادیویی زمین و کیوان بسیار شبیه به هم به نظر می رسند .


هردوعکس : کیوان منبعی از تشعشعات شدید رادیویی است که بوسیله کاسینی شنیده شده اند . امواج رادیویی تقریباً وابسته به شفقهایی در نواحی قطبی این سیاره است . این شفقها به نورهای شمالی و جنوبی در زمین مشابه هستند .

[Renjer Babi]

ابر نواختر 2005cs در عکس های منجمی آماتور در 28 ژون امسال در کهکشان گرداب کشف شده بود که پس از طیف سنجی های انجام شده موجب اختلاف نظر میان دانشمندان شد.

در ابتدا گمان میرفت که ندیم این ابرنواختر نوع II غول سرخی با جرم 7 تا 9 جرم خورشید بوده که پس از بررسی های انجام شده معلوم شد ندیم این ابر نواختر یک ابر غول آبی با جرمی بین 11 تا 13 جرم خورشید است.

بنا به تحقیقات انجام شده در طول این ماه این ابر نواختر یک نوع خاص از ابرنواختران نوع II به نام SN II-P می باشد زیرا میزان نور دریافتی در طول هفته ها پس از انفجار تقریبا ثابت مانده و نوسانات قدر آن بین 14 تا 5/14 بوده است . دانشمندان تا کنون دو ابرنواختر نوع II-P کشف کرده اند که به ترتیب جرمی معادل 7تا 9 و 13 تا 20 جرم خورشید داشته اند اما ندیم هیچ یک از این دو ابر نواختر غول آبی نبوده است . 8 روز پس از انفجار این ابرنواختر ماهواره swift تصاویر نا واضحی را از یک درخشش قدرتمند اما کوتاه در اشعه ایکس را در مکان انفجار ابرنواختر ثبت کرد . این درخشش ها که به XRF معروف اند نوع خفیفی از دخشش های گاما محسوب می شوند. طبق نظریات انفجار 2005cs و XRF در یک مکان یا یک زمان روی نداده است و ابر نواختر رفتار غیر عادی نداشته است . اما وابستگی این دو رویداد غیر ممکن نیست زیرا مرگ سریه یک ستاره پرجرم باعث ایجاد درخشش های گاما یا ایکس می شودکه متناسب با انفجار ابرنواختر است. هنوز برای اعلام نتیجه قطعی که آیا این درخشش مربوط به ابرنواختر بوده یا نه خیلی زود است زیرا تصاویر گرفته شده توسط Swift از وضوح کافی برخوردار نسیت . اما احتمال دارد به دلایل ناشناخته ای این درخشش معلول انفجار ابرنواختری باشد که درستی این حدس نظریات اختر فیزیک را دگرگون خواهد کرد.

[roje_aria79]

ستاره‌شناسان آمريكايي مجموعه‌اي از ستارگان را در جايي از فضا كشف كرده‌اند كه طبق نظريه‌هاي علمي اساسا نبايد وجود داشته باشند !

ستاره شناسان اعلام كردند كه اين ستارگان در بقاياي Ngc 2782 واقع شده‌اند كه نتيجه ادغام صورت گرفته ميان يك كهكشان در ابعاد كهكشان راه شيري و يك كهكشان كوچكتر است.
ستاره‌شناسان مي‌گويند كه چنين ادغام‌هايي نقش مهمي در ساخت كهكشان‌هاي غول پيكر در دوران‌هاي نخست پيدايش عالم داشته‌اند.
در صورت تاييد اين يافته‌ نجومي، اين خوشه‌هاي ستارگان جوان و محيط اطرافشان كمك‌هاي شاياني به درك روشن از فرايند تشكيل ستارگان خواهد كرد.
به گزارش ايسنا، ستاره‌شناسان آمريكايي اين خوشه‌هاي ستاره‌يي را به وسيله تصاوير دريافتي از دوربين تلسكوپ 8/1 متري فن‌آوري پيشرفته واتيكان در رصدخانه بين‌الملل مونت گراهام آريزونا در آمريكا رصد كردند.




اين نوع از ادغام‌ها در عالم فضا بسيار عادي هستند اگر چه معمولا در پشت بقاياي خرده سنگ‌هاي آسماني واقع مي‌شوند كه حاوي عناصر لازم براي تشكيل ستارگان كه شامل گاز هيدروژن طبيعي و گاز مولكولي است، نمي‌باشند.