وسعت ِ كدامين دريا
در قلب ِ
پر طنين ِ تو نشست
كه اين سان
آبي ِ آوازهايت
زلالي رودبارها را
به زمرمه درمي آورد
و نگاهت
فواره ي اشك هايم را
تا وسعت بي كرانه ي آسمان
پرواز مي آموزد.
آه ،
هنگامي كه درياي بي كرانه ي سينه ات
فرياد خفته ي
صدف ِ بسته ي دلم را
به غوغا وا مي دارد
آسمان چشمهايم دلتنگي هايش را
چه سرخ
مي بارد...
باور کن
هنوز با اشاره ي توست
كه درون سينه ام
توفان رخصت مي يابد
تا درياي خاموش ِ
درونم را به خروش درآورد.