اشعـار عاشقـانـه

[magmagf]

می گفت دو روز است



مرگ و تولد



روز دیدنش تولدم شد



شکر شقایقها



زنده ام هنوز



و فرود کلاغی



بر چینه ی نفسم نیست تا غار غار غربتش



روحم بیازارد



نمیدانم



شاید نگاهش اکسیر داشت



اکسیر حیات



آفتابی این هوا دوست داشتنی ست



من هوس زندگی کرده ام



بگویید:

برایم یک روز بود



دیدار



دیدار



دیدار....

[cityslicker]

قلب من و تو را
پيوند جاودانه مهری ست در نهان
پيوند جاودانه ما ناگسسته باد
تا آخرين دم از نفس واپسين من
اين عهد بسته باد

[pegah_f]

از مرز خواب می گذشتم

سایه تاریک یک نیلوفر
روی همه این ویرانه ها فرو افتاده بود

کدامین باد بی پروا

دانه این نیلوفر را به سرزمین خواب من آورد؟
نیلوفر روئید
ساقه اش از ته خواب شقا هم سر کشید
سیلاب بیداری رسید

چشمانم را در ویرانه خواب گشودم

نیلوفر له همه زندگی ام پیچیده بود

در رگ هایش من بودم که می دویدم
هستی اش در من ریشه داشت
و همه من بودم

کدامین باد بی پروا

دانه این نیلوفر را به سرزمین خواب من آورد؟

[pegah_f]

بي تو اما عشق بي معناست،مي داني؟
دست هايم تاابد تنهاست،مي داني؟
اسمانت را مگيراز من كه بعد از تو
زيستن،يك لحظه هم بي جاست،مي داني؟
"دوستت دارم"همين،اين راز پنهاني
از نگاه ساكتم پيداست،مي داني؟
عشق من!بي هيچ ترديدي بمان با من
عشق يك مفهوم بي"اما"ست،مي داني؟

[دل تنگم]

هرچه دارم در میان خواهم نهاد
بی خبر سر در جهان خواهم نهاد

آب حیوان چون به تاریکی در است
جام جم در جنب جان خواهم نهاد

زین همت در ره سودای عشق
بر براق لامکان خواهم نهاد

گر بجنبد کاروان عاشقان
پای پیش کاروان خواهم نهاد

جان چو صبحی بر جهان خواهم فشاند
سر چو شمعی در میان خواهم نهاد

سود ممکن نیست در بازار عشق
پس اساسی بر زیان خواهم نهاد

گر قدم از خویش برخواهم گرفت
از زمین بر آسمان خواهم نهاد

مرغ عرشم سیر گشتم
از قفس روی سوی آشیان خواهم نهاد

تا نیاید سر جانم بر زبان
مهر مطلق بر زبان خواهم نهاد

زهر خواهد شد ز عیش تلخ من
صد شکر گر در دهان خواهم نهاد

آستین پر خون به امید وصال
سر بسی بر آستان خواهم نهاد

دست چون می نرسدم در زلف دوست
سر به زیر پای از آن خواهم نهاد

در زبان گوهرافشان فرید
طرفه گنجی جاودان خواهم نهاد

[دل تنگم]

دلم در عشق تو جان برنتابد
که دل جز عشق جانان برنتابد

چو عشقت هست دل را جان نخواهد
که یک دل بیش یک جان برنتابد

دلم در درد تو درمان نجوید
که درد عشق درمان برنتابد

مرا در عشق تو چندان حساب است
که روز حشر دیوان برنتابد

ز عشقت قصه‌ی گفتار ما را
یقین دانم که دو جهان برنتابد

اگر با من نمی‌سازی مسوزم
که یک شبنم دو طوفان برنتابد

چو پروانه دلم در وصل خود سوز
که این دل دود هجران برنتابد

دل عطار بر بوی وصالت
ز هجرت یک سخن زان برنتابد

[دل تنگم]

در زیر بار عشقت هر توسنی چه سنجد
با داو ششدر تو هر کم زنی چه سنجد

چون پنجه‌های شیران عشق تو خرد بشکست
در پیش زور عشقت تر دامنی چه سنجد

جایی که کوهها را یک ذره وزن نبود
هیهات می‌ندانم تا ارزنی چه سنجد

جایی که صد هزاران سلطان به سر درآیند
اندر چنان مقامی چوبک‌زنی چه سنجد

جان‌های پاک‌بازان خون شد درین بیابان
یک مشت ارزن آخر در خرمنی چه سنجد

چون پردلان عالم پیشت سپر فکندند
با زخم ناوک تو هر جوشنی چه سنجد

جان و دلم ز عشقت مستغرقند دایم
در عشق چون تو شاهی جان و تنی چه سنجد

[دل تنگم]

مرا با عشق تو جان درنگنجد
چه از جان به بود آن درنگنجد

نه کفرم ماند در عشقت نه ایمان
که اینجا کفر و ایمان درنگنجد

چنان عشق تو در دل معتکف شد
که گر مویی شود جان درنگنجد

چه می‌گویم که طوفانی است عشقت
به چشم مور طوفان درنگنجد

اگر یک ذره عشقت رخ نماید
به صحن صد بیابان درنگنجد

اگر یوسف برون آید ز پرده
به قعر چاه و زندان درنگنجد

چون دردت هست منوازم به درمان
که با درد تو درمان درنگنجد

دلا آنجا که جانان است ره نیست
که آنجا غیر جانان درنگنجد

[دل تنگم]

درآمد دوش ترکم مست و هشیار
ز سر تا پای او اقرار و انکار

ز هشیاری نه دیوانه نه عاقل
ز سرمستی نه در خواب و نه بیدار

به یک دم از هزاران سوی می‌گشت
فلک از گشت او می‌گشت دوار

به هر سوئی که می‌گشت او همی ریخت
ز هر جزویش صورت‌های بسیار

چو باران از سر هر موی زلفش
ز بهر عاشقان می‌ریخت پندار

زمانی کفر می‌افشاند بر دین
زمانی تخت می‌انداخت بردار

زمانی شهد می‌پوشید در زهر
زمانی گل نهان می‌کرد در خار

زمانی صاف می‌آمیخت با درد
زمانی نور می‌انگیخت از نار

چو بوقلمون به هر دم رنگ دیگر
ولیکن آن همه رنگش به یکبار

همه اضدادش اندر یک مکان جمع
همه الوانش اندر یک زمان یار

زمانش دایما عین مکانش
ولی نه این و نه آنش پدیدار

دو ضدش در زمانی و مکانی
به هم بودند و از هم دور هموار

تو مینوش این که از طامات حرفی است
وگر این می‌نیوشی عقل بگذار

که گر با عقل گرد این بگردی
به بتخانه میان بندی به زنار

چو دیدم روی او گفتم چه چیزی
که من هرگز ندیدم چون تو دلدار

جوابم داد کز دریای قدرت
منم مرغی، دو عالم زیر منقار

علی‌الجمله در او گم گشت جانم
دگر کفر است چون گویم زهی کار

اگر گویم به صد عمر آنچه دیدم
سر مویی نیاید زان به گفتار

چه بودی گر زبان من نبودی
که گنگان راست نیکو شرح اسرار

زبان موسی از آتش از آن سوخت
که تا پاس زبان دارد به هنجار

[magmagf]

جز به جاذبه ی چشمهات

- این بیشه ی باران خورده -

دلم

-آن سیب سرخ -

نمی افتاد

زیر پات