داستان های كوتاه

[Grand]

زنى سه دختر داشت که هر سه ازدواج کرده بودند.

یکروز تصمیم گرفت میزان علاقه‌اى که دامادهایش به او دارند را ارزیابى کند.

یکى از دامادها را به خانه‌اش دعوت کرد و در حالى که در کنار استخر قدم مى‌زدند از قصد وانمود کرد که پایش لیز خورده و خود را درون استخر انداخت.

دامادش فوراً شیرجه رفت توى آب و او را نجات داد.

فردا صبح یک ماشین پژو ٢٠٦ نو جلوى پارکینگ خانه داماد بود و روى شیشه‌اش نوشته بود: «متشکرم! از طرف مادر زنت»

زن همین کار را با داماد دومش هم کرد و این بار هم داماد فوراً شیرجه رفت توى آب وجان زن را نجات داد.

داماد دوم هم فرداى آن روز یک ماشین پژو ٢٠٦ نو هدیه گرفت که روى شیشه‌اش نوشته بود: «متشکرم! از طرف مادر زنت»

نوبت به داماد آخرى رسید.

زن باز هم همان صحنه را تکرار کرد و خود را به داخل استخر انداخت.

امّا داماد از جایش تکان نخورد.

او پیش خود فکر کرد وقتش رسیده که این پیرزن از دنیا برود پس چرا من خودم را به خطر بیاندازم.

همین طور ایستاد تا مادر زنش درآب غرق شد و مرد.

فردا صبح یک ماشین بى‌ام‌و کورسى آخرین مدل جلوى پارکینگ خانه داماد سوم بود که روى شیشه‌اش نوشته بود: «متشکرم! از طرف پدر زنت»

منبع: عصر ایران

[poneღ]

چشمان پدر

این داستان درباره پسربچه لاغراندامی است که عاشق فوتبال بود.در تمام تمرینها او سنگ تمام میگذاشت،اما چون جثه اش ضعیف تر از سایر بچه های تیم بود،تلاشهایش به جایی نمی رسید.در تمام بازی ها،ورزشکار امیدوار ما،روی نیمکت کنار زمین مینشست.اما اصلا پیش نمیامد در مسابقه ای شرکت کند.
این پسربچه با پدرش تنها زندگی میکرد و رابطه ویژه ای بین آن دو وجود داشت.گرچه پسربچه همیشه هنگام بازی روی نیمکت مینشست،اما پدرش همیشه در بین تماشاچیان بود و او را تشویق می کرد.
این پسر در هنگام ورود به دبیرستان نیز لاغرترین دانش آموز کلاس بود.اما پدرش بازهم او را تشویق می کرد که به تمرین هایش ادامه دهد.گرچه به او می گفت اگر دوست ندارد مجبور به انجام این کار نیست.
اما پسر که عاشق فوتبال بودتصمیم داشت آن را ادامه دهد.او در تمام تمرینها حداکثر تلاشش را میکرد،به امید اینکه وقتی بزرگتر شد،بتواند در مسابقات شرکت کند.در مدت چهارسال دبیرستان،او در تمام تمرینها شرکت میکرد اما همچنان یک نیمکت نشین باقی ماند.پدر وفادارش همیشه در میان تماشاچیان بود و همواره او را تشویق میکرد.
پس از ورود به دانشگاه،پسر جوان باز هم میخواست فوتبال را ادامه دهد و مربی هم با تصمیم او موافق بود.زیرا او همیشه با تمام وجود در تمرینات شرکت میکرد و علاوه بر آن،به سایر بازیکنان تیم نیز روحیه میداد.این پسر در مدت چهارسال دانشگاه هم در تمامی تمرینها شرکت کرد،اما در هیچ مسابقه ای بازی نکرد.
در یکی از روزهای آخر مسابقات فصلی فوتبال،زمانی که پسر برای آخرین مسابقه به محل تمرین می رفت،مربی با یک تلگرام پیش او آمد.پسر جوان تلگرام را خواند و سکوت کرد.بعد از چند ثانیه در حالی که سعی می کرد خودش را آرام نشان دهد،زیر لب گفت:پدرم امروز صبح فوت کرده است.اشکالی ندارد امروز در تمرین شرکت نکنم؟مربی دستش را با مهربانی روی شانه پسر گذاشت و گفت:"پسرم.این هفته استراحت کن.حتی برای آخرین بازی در روز شنبه هم لازم نیست بیایی."
روز شنبه فرا رسید.پسر جواب به آرامی وارد رختکن شد و وسایلش را کناری گذاشت.مربی و بازیکنان از دیدن دوست وفادارشان حیرت زده شدند.پسر جوان به مربی گفت:"طفا اجازه دهید من امروز بازی کنم.فقط همین یک روز."مربی وانمود کرد که حرفهای او را نشنیده گرفته است.چطور ممکن بود بگذارد ضعیفترین بازیکن تیمش در مهمترین مسابقه بازی کند؟اما پسر جوان شدیدا اصرار میکرد.در نهایت مربی دلش به حال او سوخت اجازه داد که پسر در آن بازی شرکت کند.
بازی شروع شد.مربی و بازیکنان و تماشاچیان آنچه را که میدیدند نمی توانستند باور کنند.این پسر که قبلا در هیچ مسابقه ای شرکت نکرده بود،تمام حرکاتش بجا و مناسب بود،تیم مقابل به هیچ وجه نمیتوانست او را متوقف کند.او می دوید،پاس می داد و بخوبی
دفاع میکرد.در دقایق پایانی بازی او پاسی داد که منجر به برد تیم شد....
بازیکنان او را رویدستهایشان بالا بردند و تماشاچیان به تشویق او پرداختند.آخر کار وقتی تماشاچیان استادیوم را ترک کردند،مربی دید که پسر جوان تنها در گوشه ای نشسته است.
مربی گفت:"پسرم من نمیتوانم باور کنم.تو واقعا بودی.بگو ببینم چطور توانستی اینطور عالی بازی کنی؟"
پسر در حالی که اشک چشمانش را پر کرده بود،پاسخ داد:"می دانید که پدرم فوت کرده است.آیا می دانستید او نابینا بود؟"
سپس لبخند کم رنگی بر لبانش نشست و گفت:"پدرم به عنوان تماشاچی در تمام مسابقه ها مرا تشویق میکرد،اما امروز اولین روزی بود که می توانست به راستی مسابقه را ببیند و من می خواستم به او نشان دهم که می توانم خوب بازی کنم."

[poneღ]

مصاحبه با خدا

خدا از من پرسید: دوست داری با من مصاحبه کنی؟

پاسخ دادم: اگر شما وقت داشته باشید.

خدا لبخندی زد و پاسخ داد: زمان من ابدیت است، چه سؤالاتی در ذهن داری که دوست داری از من بپرسی؟

من سؤال کردم: چه چیزی درآدمها شما را بیشتر متعجب می کند؟

خدا جواب داد:

- اینکه از دوران کودکی خود خسته می شوند و عجله دارند که زودتر بزرگ شوند و دوباره آرزوی این را دارند که روزی بچه شوند.

- اینکه سلامتی خود را به خاطر بدست آوردن پول از دست می دهند و سپس پول خود را خرج می کنند تا سلامتی از دست رفته را دوباره باز یابند.

-اینکه با نگرانی به آینده فکر می کنند و حال خود را فراموش می کنند به گونه ای که نه در حال و نه در آینده زندگی می کنند.

- اینکه به گونه ای زندگی می کنند که گویی هرگز نخواهند مرد و به گونه ای می میرند که گویی هرگز نزیسته اند.

دست خدا دست مرا در بر گرفت و مدتی به سکوت گذشت...

سپس من سؤال کردم: به عنوان پرودگار، دوست داری که بندگانت چه درسهایی در زندگی بیاموزند؟

خدا پاسخ داد:

- اینکه یاد بگیرند نمی توانند کسی را وادار کنند تا بدانها عشق بورزد. تنها کاری که می توانند انجام دهند این است که اجازه دهند خود مورد عشق ورزیدن واقع شوند.

- اینکه یاد بگیرند که خوب نیست خودشان را با دیگران مقایسه کنند.

- اینکه بخشش را با تمرین بخشیدن یاد بگیرند.

- اینکه رنجش خاطر عزیزانشان تنها چند لحظه زمان می برد ولی ممکن است سالیان سال زمان لازم باشد تا این زخمها التیام یابند.

- یاد بگیرند که فرد غنی کسی نیست که بیشترین ها را دارد بلکه کسی است که نیازمند کمترین ها است.

- اینکه یاد بگیرند کسانی هستند که آنها را مشتاقانه دوست دارند اما هنوز نمی دانند که چگونه احساساتشان را بیان کنند یا نشان دهند.

- اینکه یاد بگیرند دو نفر می توانند به یک چیز نگاه کنند و آن را متفاوت ببینند.

- اینکه یاد بگیرند کافی نیست همدیگر را ببخشند بلکه باید خود را نیز ببخشند.

با افتادگی خطاب به خدا گفتم: از وقتی که به من دادید سپاسگزارم، چیز دیگری هم هست که دوست داشته باشید آنها بدانند؟

خدا لبخندی زد و گفت:

فقط اینکه بدانند من اینجا هستم... "همیشه"

[p@rdis]

کلبه ای برای همه

روزی شیوانا در مدرسه درس اراده و نیت را می گفت. ناگهان یکی از شاگردان مدرسه که بسیار ذوق زده شده بود از جا برخاست و گفت: من می خواهم ده روز دیگر در کنار باغ مدرسه یک کلبه برای خودم بسازم. من تمام تلاش خودم را به خرج خواهم داد و اگر حرف شما درباره نیروی اراده درست باشد باید تا ده روز دیگر کلبه من آماده شود!
همان شب شاگرد ذوق زده کارش را شروع کرد. با زحمت فراوان زمین را تمیز و صاف کرد و روز بعد به تنهایی شروع به کندن پایه های کلبه نمود. هیچ یک از شاگردان و اعضای مدرسه به او کمک نمی کردند و او مجبور بود به تنهایی کار کند. روزها سپری می شد و کار او به کندی پیش می رفت. روزهای اول چند نفر از شاگردان به تماشای او می نشستند. اما کم کم همه چیز به حال عادی بازگشت و تقریباً هر کس سر کار خود رفت و آن شاگرد مجبور شد به تنهایی همه کارها را انجام دهد.
یک هفته که گذشت از شدت خستگی مریض شد و به بستر افتاد و روز دهم وقتی در سر کلاس ظاهر شد با افسردگی خطاب به شیوانا گفت: نمی دانم چرا با وجودی که تمام عزمم را جزم کردم ولی جواب نگرفتم!! اشکال کارم کجا بود!؟
شیوانا تبسمی کرد و خطاب به پسر آشپز مدرسه کرد و گفت: تو آرزویی بکن!
پسر آشپز چشمانش را بست و گفت: اراده می کنم تا ده روز دیگر در گوشه باغ یک اتاق خلوت برای همه بسازم تا هر کس دلش گرفت و جای خلوت و امنی برای مراقبه و مطالعه نیاز داشت به آن جا برود! این اتاق می تواند برای مسافران و رهگذران آینده هم یک محل سکونت موقتی باشد!
همان روز پسر آشپز به سراغ کار نیمه تمام شاگرد قبلی رفت. اما این بار او تنها نبود و تمام اهالی مدرسه برای کمک به او بسیج شده بودند. حتی خود شیوانا هم به او کمک می کرد. کمتر از یک هفته بعد کلبه به زیباترین شکل خود آماده شد.
روز بعد شیوانا همه را دور خود جمع کرد و با اشاره به کلبه گفت: شاگرد اول موفق نشد خواسته اش را در زمان مقرر محقق سازد. چرا که نیت اولش ساختن کلبه ای برای خودش و به نفع خودش بود! اما نفر دوم به طور واضح و روشن اظهار داشت که این کلبه را به نفع بقیه می سازد و دیگران نیز از این کلبه نفع خواهند برد. هرگز فراموش نکنیم که در هنگام آرزو کردن سهم و منفعت دیگران را هم در نظر بگیریم. چون اگر دیگران نباشند خیلی از آرزوها جامه عمل نخواهد پوشید!


نویسنده این مطلب : [miadgah]

[p@rdis]

حکایت زن و خدا

روزی روزگاری زنی در کلبه ­ای کوچک زندگی می­کرد. این زن همیشه با خداوند صحبت می­کرد و با او به راز و نیاز می­پرداخت.. روزی خداوند پس از سال­ها با زن صحبت کرد و به زن قول داد که آن روز به دیدار او بیاید. زن از شادمانی فریاد کشید، کلبه ­اش را آماده کرد و خود را آراست و در انتظار آمدن خداوند نشست! چند ساعت بعد در کلبه او به صدا درآمد! زن با شادمانی به استقبال رفت اما به جز گدایی مفلوک که با لباس­های مندرس و پاره ­اش پشت در ایستاده بود، کسی آنجا نبود! زن نگاهی غضب­ آلود به مرد گدا انداخت و با عصبانیت در را به روی او بست. دوباره به خانه رفت و دوباره به انتظار نشست!
ساعتی بعد باز هم کسی به دیدار زن آمد. زن با امیدواری بیشتری در را باز کرد. اما این بار هم فقط پسر بچه­ ای پشت در بود. پسرک لباس کهنه ­ای به تن داشت، بدن نحیفش از سرما می ­لرزید و رنگش از گرسنگی و خستگی سفید شده بود. صورتش سیاه و زخمی بود و امیدوارانه به زن نگاه می­کرد! زن با دیدن او بیشتر از پیش عصبانی شد و در را محکم به چهار چوبش کوبید. و دوباره منتظر خداوند شد.
خورشید غروب کرده بود که بار دیگر در خانه زن به صدا درآمد. زن پیش رفت و در را باز کرد...
پیرزنی گوژپشت و خمیده که به کمک تکه چوبی روی پاهایش ایستاده بود، پشت در بود. پاهای پیرزن تحمل نگه­داشتن بدن نحیفش را نداشت. و دستانش از فرط پیری به لرزش درآمده بود. زن که از این همه انتظار خسته شده بود، این بار نیز در را به روی پیرزن بست!
شب هنگام زن دوباره با خداوند صحبت کرد و از او گلایه کرد که چرا به وعده اش عمل نکرده است!؟
آنگاه خداوند پاسخ گفت:
ـ من سه بار به در خانه تو آمدم، اما تو مرا به خانه ­ات راه ندادی!

[p@rdis]

با تشكر از همه. اين مطلب رو يكي از دوستام برام ميل كرده بود . البته به عنوان خاطره برام داده بود . ديدم با مزه ست . گذاشتم اينجا .

نزنيدش! دزده !

نزنیدش! دزده!

دیروز با یکی از دوستان قدیمی صحبت می کردم، ماجرای جالبی را از حوادث اخیر تعریف کرد.

می گفت چند روز پیش (گمان کنم همان 18 تیر بود) توی خیابان جمهوری مشغول بازی موش و گربه با برادران عزیز بسیجی بودیم.

از قضا دزد بی نوایی توی آن شلوغی هوس ضبط دزدی می کند. تقاطع جمهوری و جمال زاده شیشه ماشینی را می شکند و ضبط ماشین را بر می دارد. و شروع به فرار کردن می کند.

صاحب ماشین هم انگار ماجرا را می بیند و دنبال طرف می کند. یکی از بسیجی های مخلص هم حس وظیفه شناسیش گل می کند و شروع می کند به حمایت از مال باخته دنبال دزد دویدن که شاید بگیردش.


از بدشانسی دزد یک گروه بیست سی نفره از این بسیجی های جان بر کف یک مقداری آن طرف تر ایستاده بودند و این صحنه تعقیب و گریز و نزدیک شدن آن بسیجی وظیفه شناس که چماقش را توی هوا می چرخانده را که می بینند، گمان می کنند که این دزد بی نوا زبانم لال به نتایج انتخابات اعتراض کرده. خلاصه، دزد بدبخت را می گیرند و بیست سی نفری شروع می کنند کتک زدن بی نوا.


اون بسیجی وظیفه شناسه که داشته دنبال دزده می اومده وقتی این صحنه رو می بینه دلش به حال آقا دزده می سوزه. داد میزنه: نزنیدش! نزنیدش! دزده!


به ذهنم رسید ایده خوبی هست. توی اعتراضات یه کیف پولی، پنل ضبطی چیزی بذاریم تو جیبمون اگر گرفتنمون بگیم به خدا اومده بودیم دزدی!

[p@rdis]

تــا اوج نــا اميــدي

روزی تصمیم گرفتم كه دیگر همه چیز را رها كنم. شغلم را، دوستانم را، مذهبم را و خلاصه تمام وابستگي هاي زندگی ام را !
به جنگلی رفتم تا برای آخرین بار با خداوند صحبت كنم و اگر نتوانستم دليلي براي ادامه ي زندگيم بيابم به آن نيز خاتمه دهم !
به خدا گفتم: آیا می توانی دلیلی برای ادامه این زندگی برایم بیاوری ؟ و جواب او مرا شگفت زده كرد.
او گفت: آیا سرخس و بامبو را می بینی ؟
پاسخ دادم : بلی.
خداوند فرمود: هنگامیكه درخت بامبو و سرخس را آفریدم، به خوبی از آنها مراقبت نمودم. به آنها نور و آب و غذای كافی دادم. دیر زمانی نپایید كه سرخس سر از خاك برآورد و تمام زمین را فرا گرفت اما از بامبو خبری نبود. من از او قطع امید نكردم. در دومین سال سرخس ها بیشتر رشد كردند و زیبایی خیره كننده ای به زمین بخشیدند اما همچنان از بامبوها خبری نبود. من بامبوها را رها نكردم.
در سالهای سوم و چهارم نیز بامبوها رشد نكردند. اما من از آنها قطع امید نكردم.
در سال پنجم جوانه كوچكی از بامبو نمایان شد. در مقایسه با سرخس بسیار كوچك و كوتاه بود اما با گذشت 6 ماه ارتفاع آن به بیش از 100 فوت رسید.
5 سال طول كشیده بود تا ریشه های بامبو به اندازه كافی قوی شوند. ریشه هایی كه بامبو را قوی می ساختند و آنچه را برای زندگی بدان نیاز داشت را فراهم می كردند.
خداوند در ادامه فرمود: آیا می دانی در تمام این سالها كه تو درگیر مبارزه با سختیها و مشكلات خودت بودی در حقیقت ریشه هایت را مستحكم می ساختی ؟ من در تمامی این مدت تو را رها نكردم همانگونه كه بامبوها را رها نكردم.
هرگز خودت را با دیگران مقایسه نكن. بامبو و سرخس دو گیاه متفاوتند اما هر كدام به نوبه خود به زیبایی جنگل كمك می كنند. زمان تو نیز فرا خواهد رسید تو نیز رشد می كنی و قد می كشی !
از او پرسیدم : من چقدر قد می كشم.
در پاسخ از من پرسید: بامبو چقدر رشد می كند؟
جواب دادم : هر چقدر كه بتواند.
گفت: تو نیز باید رشد كنی و قد بكشی. هر اندازه كه بتوانی.
ولي به یاد داشته باش كه من هرگز تو را رها نخواهم كرد. و در هر زمان پشتيبان تو خواهم بود !
پس هرگز نا امید نشو !


آنچه امروز یک درخت را تنومند، سایه گستر و پر ثمر ساخته است، ریشه دواندن دیروز بذر آن در تاریکی های خاک بوده است. در هنگامه ی رنج های بزرگ، ملال های طاقت فرسا، شکست ها و مصیبت های خورد کننده، فرصتهای بزرگی برای تغییر، گام نهادن به جلو و تصوري براي خلق آینده ایجاد می شود. ماموریت شما در زندگی بی مشکل زیستن نیست، بلكه با انگیزه زیستن و اميدوار زيستن است ...

پس زندگی را باور کن همانگونه که هست، با همه دردها و رنجهایش، با همه شادیها و غمهایش، با همه ملال ها و دلفریبی هایش، باهمه شکستها و پیروزی هایش و با همه خاطرات تلخی ها و شیرینی هایش، و زندگی را دوست بدار و به سرنوشت امیدوار باش، هر روز را با امید و ایمان به خدا و فردايی بهتر به شب برسان، اینگونه باش تا زندگی برایت سهل تر و زیبا تر شود، یقین داشته باش که از دید خداوند پنهان نخواهی ماند و همواره از مراقبت و همراهي او نيز بي بهره نخواهي ماند ...

[mahdistar]

دورانی در زندگی من وجود داشت كه تا حدودی، در آن زیبایی، برایم از مفهومی‌خاص برخوردار بود. حدسم اگر درست باشد، آن زمان، حدوداً هفت یا هشت ساله بودم. یكی دو هفته، یا شاید یك ماه، قبل از اینكه یتیم خانه، به یك پیرمرد تحویلم دهد. در یتیم خانه طبق معمول، صبحها بلند می‌شدم، تختم را، مثل یك سرباز كوچك، مرتب می‌كردم و مستقیما،ً با بیست سی تن از بچه‌های هم خوابگاهی، برای خوردن صبحانه، راهی می‌شدیم.


صبحِ یك روز شنبه، پس از صرف صبحانه،در حین برگشتن به خوابگاه، ناگهان، مشاهده كردم، سرپرست یتیم خانه، سر به دنبال پروانه یی كه گِردِ بوته‌های آزالیای اطراف یتیم خانه، چرخ می‌خوردند، گذاشته است. با دقت به كارش خیره شده بودم. او این مخلوقات زیبا را، یكی پس از دیگری، با تور می‌گرفت و سپس سنجاقی را، از میان سر و بالشان عبور می‌داد و آنها را روی یك صفحه مقوایی بزرگ، سنجاق می‌كرد. چقدر كشتن این موجودات زیبا، بی رحمانه به نظر می‌رسید.
من چندین بار، بین بوته‌ها قدم زده بودم و پروانه بر سر و صورتم و دستانم نشسته بودند و من توانسته بودم از نزدیك به آنها خیره شوم.

تلفن به صدا درآمد. سرپرست خوابگاه، كاغذ مقوایی بزرگ را، پای پله‌های سیمانی گذاشت و برای پاسخ دادن، وارد یتیم خانه شد. به سمت صفحه مقوایی رفتم و به یكی از پروانه‌هایی كه روی آن سطح كاغذی بزرگ، سنجاق شده بود، خیره شدم. هنوز داشت حركت می‌كرد. نشستم. بالش را گرفتم و آن را از سنجاق جدا كردم. شروع به پرپر زدن كرد و سعی كرد فرار كند، اما هنوز بال دیگرش به سنجاق گیر داشت. سرانجام بال كنده شد و پروانه روی زمین افتاد و شروع به لرزیدن كرد. بال كنده شده را برداشتم و با آب دهان، سعی كردم آن را روی پروانه بچسبانم، تا، قبل از اینكه سرپرست برگردد، موفق شوم، پروانه را به پرواز در آورم. اما هر چه كردم، بال پروانه، جفت و جور نشد. طولی نكشید كه سرپرست، از پشت در اتاق زباله دانی، سر رسید و بر سرم، شروع به داد كشیدن كرد. هر چه گفتم من كاری نكرده ام، حرفم را باور نكرد. مقوای بزرگ را برداشت و محكم، به فرق سرم كوبید. قطعات پروانه ‌ها به اطراف پراكنده شد. مقوا را روی زمین انداخت و حكم كرد، آن را بردارم و داخل زباله دانی پشت خوابگاه بیاندازم و سپس آنجا را ترك كرد. همانجا، كنار آن درخت پیر بزرگ، روی زمین نشستم و تا مدتی سعی كردم قطعات بدن پروانه‌ها را، با هم مرتب كنم، تا بدنشان را به صورت كامل، بتوانم دفن كنم، اما انجام آن، قدری برایم مشكل بود. بنابراین برایشان دعا كردم و سپس در یك جعبه كفش كهنه پاره پاره، ریختمشان و با نی خیزرانی بزرگی، گودالی، نزدیك بوته‌های توت جنگلی كنده و دفنشان كردم. هر سال، وقتی پروانه‌ها، به یتیمخانه بر می‌گردند و در آن اطراف به تكاپو بر می‌خیزند، سعی می‌كنم فراریشان دهم، زیرا آنها نمی‌دانند كه یتیم خانه، جای بدی برای زندگی و جای خیلی بدتری برای مردن بود.
راجر دین كایزر

[mahdistar]

شیخ‌ عبدالعلی‌ نجّار كه‌ این‌ را نقل‌ می‌كرده‌، آقا میرآقا خودش‌ پای‌ منبر نشسته‌ بوده‌ و های‌ های‌ گریه‌ می‌كرده‌. این‌ را خودم‌ دیده‌ام‌. من‌ به‌ پلّه‌ی‌ دوم‌ منبر تكیه‌ داده‌ بودم‌ و روبه‌ روی‌ جمع‌ حیران‌ و سرگردان،‌ احوالاتشان‌ را به‌تاریك‌ خانه‌ی‌ ذهنم‌ عبور می‌دادم‌ و بی‌خبر از سوز دردی‌ كه‌ در روایت‌ موج‌ می‌زد، اشك‌ از چشم‌هایم‌ شبیه‌دانه‌های‌ باران‌ به‌ سوسن‌های‌ دلفریب‌ و بُته‌ جقّه‌های‌ شاداب‌ِ فرش‌ِ امامزاده‌، كه‌ خان‌ اواخر عمرش‌ سفارش‌ داده‌بوده‌ از تبریز برایش‌ بیاورند، حیات‌ می‌بخشید.


شیخ‌ نجّار كه‌ لنگ‌لنگان‌ درگاه‌ تا منبر را طی‌ می‌كرده‌، همه‌ سرهاشان‌ پایین‌ بوده‌ و گمانم‌ به‌ انگشت‌ شصت‌پاشان‌ نگاه‌ می‌كردند. گویا آن‌ اوایل‌ به‌ پایش‌ عارضه‌ای‌ وارد نبوده‌. سالم‌ بوده‌. از نجّاران‌ بنام‌ آن‌ وادی‌ هر كه ‌می‌پرسیده‌ سرور و آقای‌ نجّاران‌ كه‌ است‌؟ بی‌لحظه‌ای‌ مكث‌ می‌گفته‌ آقا عبدالعلی‌ نجّار. همان‌ وقت‌ها هم‌ برای ‌خودش‌ آدمی‌ بوده‌ و البتّه‌ خلق‌ و خوی‌ مرحوم‌ پوریا، كه‌ ان‌شاءالله باری‌ تعالی‌ از او رضایت‌ كامل‌ دارد و جایگاهش ‌بهشت‌ برین‌ است‌، را كرده‌ بوده‌ سرلوحه‌ی‌ زندگی‌.

خان‌ به‌ آقا میرآقا، كه‌ آن‌ زمان‌ گویا هشت‌ یا نُه‌ ساله‌ بوده‌ گفته‌:
«به‌ آقا جانت‌ بگو خان‌ به‌ لطف‌ و مرحمت‌ خدا پسری‌ را صاحب‌ شده‌ كه‌ شب‌ها بی‌قراری‌ می‌كند. اصحاب‌ حرم‌كلافه‌اند از فغان‌ و شیون‌ این‌ دردانه‌. بیا و آن‌ صنعت‌ بی‌بدیل‌ را به‌ كار انداز و گهواره‌ای‌ برایمان‌ بساز.»


و گویا معروف‌ بوده‌ كه‌ آقا عبدالعلی‌ عالم‌ به‌ زبان‌ اشجار بوده‌ و با چوب‌ درددل‌ می‌كرده‌ و نصیحتشان‌ می‌كرده‌كه‌ من‌ باب‌ آگاهی‌ عرض‌ می‌كنم‌:
«من‌ شما را تراشیده‌ام‌ و صاف‌ كرده‌ام‌ و اینگونه‌ دوتادوتا و چندتا چندتا و گاه‌ تك‌ به‌ تك‌ جفتتان‌ نموده‌ام‌ كه‌گهواره‌ی‌ یكدانه‌ی‌ خان‌ شوید. حواستان‌ باشد! با گوش‌ دردانه‌ آوازهای‌ هزار دریا بخوانید تا آرام‌ بخوابد.»

البته‌ اینها را نگفته‌ ولی‌ گویا خان‌ انتظار داشته‌ بگوید. آقا عبدالعلی‌ هم‌ گفته‌:
«نه‌، خان‌ به‌ زور از آن‌ پیرمرد دخترش‌ را گرفته‌ و حالا برای‌ من‌ كه‌ سالار نجّارانم‌ و آگاه‌ به‌ نطق‌ اشجار، شرم‌آور است‌ گهواره‌ بسازم‌ برای‌ ولد ظلمی‌ كه‌ آوازه‌ی‌ بی‌دادگری‌هایش‌ هنوز نیامده‌ در اطراف‌ و اكناف‌ عالم‌ پخش‌ گردیده‌ و من‌ خودم‌ شنیدم‌ كه‌ اشجار از عاقبت‌ فرزند خان‌ چه‌ها كه‌ نمی‌گفته‌اند.»

و آقا میرآقا آمده‌ و همه‌ را به‌ خان‌ گفته‌. شیخ‌ كه‌ از پلّه‌ها بالا می‌رفت‌، آقا میرآقا ایستاد و كمكش‌ كرد. این‌ را خودم‌ دیدم‌. شیخ‌ عبدالعلی‌ نجّار یك‌ پلّه‌ مانده‌ به‌ آخر از ناراحتی‌ و یا از احترام‌ به‌ سادات‌ جمع‌، نشسته‌ و به‌ تكان‌سر و دست‌ همه‌ را به‌ نشستن‌ فرا خوانده‌. همه‌ نشسته‌اند الاّ من‌ كه‌ به‌ پلّه‌ی‌ دوم‌ منبر تكیه‌ داده‌ بودم‌ و رو به‌ روی‌جمع‌ ایستاده‌ بودم‌. شیخ‌ منبرش‌ را با نام‌ آفریدگار سر گرفت‌ و در ادامه‌، سلام‌ و صلوات‌ بر خاتم‌ انبیا فرستاد و شروع‌ كرد به‌ قرائت‌ لغات‌ اسامی‌ كه‌ از آن‌ هیچ‌ در خاطرم‌ نیست‌. واقعیت‌ از تمام‌ ماجرا فقط‌ همان‌ ماجرا به‌ ذهنم‌مانده‌ كه‌ آن‌ هم‌ به‌ احتمال‌ بالا از دیدن‌ اشك‌ آقا میرآقا در ذهنم‌ جاگیر شده‌. آخر او قدر قدرت‌ آن‌ حوالی‌ بود و گریه‌كردن‌ برای‌ امثال‌ او دون‌ شأن‌ و پایه‌ محسوب‌ می‌شد. شیخ‌ عبدالعلی‌ می‌گفته‌ كه‌ آقا میرآقا رفته‌ و هر چه‌ او گفته ‌گذاشته‌ كف‌ دست‌ خان‌. خان‌ هم‌ كمی‌ نان‌ سفید داده‌ او بخورد و گفته‌ یك‌ نفر برود این‌ عبدالعلی‌ نجّار را بیارد پابوس‌. او داشته‌ با سقف‌ خانه‌ی‌ یكی‌ از رعایا اختلاط‌ می‌كرده‌ و نصیحتش‌ می‌كرده‌ كه‌ در نجوای‌ شبانه‌، ملاحظه‌ی ‌حال‌ زن‌ و فرزند ملّت‌ را بكند و گویا چوب‌های‌ سقف‌ به‌ تأیید جیرجیر می‌كرده‌اند. پیك‌ پیام‌ را گفته‌ و مانده‌ تا آقاعبدالعلی‌ فارغ‌البال‌ لباس‌ها را مرتّب‌ كرده‌ و آبی‌ به‌ سر و صورت‌ زده‌ و همراه‌ پیك‌ آمده‌. آقا میرآقا نان‌ را خورده‌ بود و خان‌ پیاله‌ای‌ عرق‌ به‌ او تعارف‌ كرده‌ بوده‌ و او هم‌ خورده‌ بوده‌ و مست‌ و لایعقل‌ میانه‌ی‌ مجلس‌ می‌رقصیده‌ و ادای‌ دلقك‌ها را برای‌ خان‌ درمی‌آورده‌ و خان‌ قاه‌قاه‌ می‌خندیده‌. آقا عبدالعلی‌ كه‌ به‌ مجلس‌ آمده‌ چنان‌ سیلی‌ محكمی ‌به‌ گوش‌های‌ آقا میرآقا زده‌ كه‌ سكر از كله‌اش‌ پریده‌. گفته‌:
«چرا من‌ را می‌زنی‌ آقاجان‌. خان‌ نان‌ و عرق‌ داد و من‌ خوردم‌. باقی‌ اگر عملی‌ دون‌ شأن‌ اولاد نجّار از من‌ سرزده‌ بی‌اختیار بوده‌. سكر عرق‌ خان‌ هم‌ كه‌ جرمش‌ نه‌ به‌ پای‌ من‌ است‌ و نه‌ به‌ پای‌ خان‌.»

و هق‌هق‌ گریه‌اش‌ در تالار بزرگ‌ غوغا كرده‌. خان‌ گفته‌ فلك‌ بیاورند و گفته‌:
«از امروز میرآقا پسر خوانده‌ی‌ ماست‌. به‌ او احترام‌ آقا زاده‌ها را بگذارید و احدالنّاسی‌ اجازه‌ نداد كمتر از گل‌ به‌او بگوید.»
بعد پرسیده‌: «آیا گهواره‌ برای‌ دردانه‌ی‌ ما می‌سازی‌ یا نه‌؟»


و آقا عبدالعلی‌ نساخته‌. خان‌ خودش‌ او را به‌ فلك‌ بسته‌ و دست‌ برده‌ به‌ تركه‌ كه‌ تنبیهش‌ كند كه‌ تركه‌ مخالفت‌ كرده‌. بیم‌ داشته‌ از آقا عبدالعلی‌ و كژدار و مریز از پاهاش‌ می‌گریخته‌. خان‌ مستأصل‌ شده‌. گفته‌: «در جماعت‌ كسی ‌هست‌ كه‌ بیاید این‌ نجّار را بزند؟» كسی‌ لب‌ از لب‌ وانكرده‌ الاّ آقا میرآقا كه‌ آن‌ وقت‌ هشت‌ یا نه‌ ساله‌ بوده‌. خان‌ دوباره‌ پرسیده‌ و باز آقا میرآقا جلو رفته‌. خان‌ تركه‌ را به‌ دستش‌ داده‌ و گفته‌ آن‌طور بزند كه‌ از آقازاده‌ای‌ چون‌ او انتظار می‌رود. آن‌طور كه‌ در تاریخ‌ بنویسند و آقا میرآقا زده‌. تركه‌ هر چه‌ سرچرخانده‌ بی‌اثر بوده‌ و یا اصلاً سرنچرخانده‌. هر چه‌ باشد آن‌ روز میرغضب‌ از پشت‌ آقا عبدالعلی‌ بوده‌ و احترام‌ اولاد او واجب‌ بوده‌ بر تمام‌ اشجار و تابعاتشان‌. از قرار معلوم‌ آقا میرآقا توان‌ غریبی‌ داشته‌ و یا از غیظ‌ آن‌ سیلی‌ جانانه‌ بوده‌ كه‌ آن‌ گونه‌ تركه‌ را بی‌محابا به‌ پاهای‌ آقا عبدالعلی‌ می‌زده‌. خان‌ به‌ پنجاه‌ ضربه‌ كه‌ می‌رسد، می‌گوید كه‌ بس‌ كند و میرغضب‌ می‌گوید كه‌:
«نه‌، بگذار این‌ بی‌پدر را به‌ سزای‌ اعمالش‌ برسانم‌»

و دوباره‌ زده‌. آن‌ قدر كه‌ بعد از آن‌ آقا عبدالعلی‌ دیگر نتوانسته‌ درست‌ راه‌ برود و از شرم‌ و حیا كه‌ دلبندش‌ تا از اراده‌اش‌ خارج‌ شده‌ جلاّدش‌ شده‌ ترك‌ دیار گفته‌ و گویا به‌ حوزه‌ی‌ قم‌ رفته‌.

وقتی‌ كه‌ برگشته‌، آقا میرآقا شده‌ بوده‌ خان‌. دردانه‌ی‌ خان‌ از هق‌هق‌ گریه‌ جان‌ داده‌ بوده‌. جا به‌ جا نقل‌ است‌ كه‌ تیرهای‌ سقف‌ گاه‌ و بی‌گاه‌ فریادمی‌كشیده‌اند و زاری‌ می‌كرده‌اند برای‌ آقا عبدالعلی‌ و دردانه‌ می‌ترسیده‌ و او هم‌ زاری‌ و شیون‌ می‌كرده‌ و یا شایداز آنجا كه‌ از پشت‌ آقا عبدالعلی‌ كه‌ سردار معرفت‌ بوده‌ آنچنان‌ میرغضب‌ جنبیده‌، بعید نیست‌ از خون‌ خان‌ و آن‌دختر رعیت‌ هم‌ میر احساسی‌ تكان‌ خورده‌ باشد كه‌ از بس‌ برای‌ آقا عبدالعلی‌ گریه‌ كرده‌، جان‌ داده‌ و یا هر چیزدیگر ولی‌ در كل‌ دردانه‌ جان‌ داده‌ و آقا میرآقا شده‌ خان‌. شیخ‌ عبدالعلی‌ ریش‌هایش‌ را به‌ منبر كه‌ بوده‌ می‌خارانده‌ وگاه‌ به‌ گاه‌ در میان‌ خطبه‌هایش‌ چیزهایی‌ می‌گفته‌ كه‌ گویا جز تیرهای‌ سقف‌ و تخته‌های‌ منبر كسی‌ نمی‌فهمیده‌ وآن‌ها هم‌ به‌ جیرجیر جواب‌ می‌داده‌اند. اوّل‌ روز كه‌ آمد زیر سایه‌ی‌ بید پیر نشست‌ و دستی‌ به‌ ریش‌هایش‌ كشید. ازبچّه‌ها فقط‌ من‌ دویدم‌ جلو و سلام‌ كردم‌. به‌ چشم‌هایم‌ خیره‌ بود. گفتم‌:
«سلام‌ حاج‌ آقا. گویا مسیر درازی‌ تا به‌ اینجا آمده‌اید. اینجا اهالی‌ غریب‌ نوازند، از چه‌ سبب‌ زیر این‌ درخت‌ پیرمسكن‌ گرفته‌اید؟ یا الله، بلند شوید و با من‌ بیایید. در خانه‌ی‌ ما رونق‌ اگر نیست‌…»


و باقی‌ ضرب‌المثل‌ از خاطرم‌ رفت‌ و سرخ‌ شدم‌. شیخ‌ عبدالعلی‌ به‌ قاه‌قاه‌ خندید و گویا بید پیر هم‌ خندید. دست ‌دراز كرد و من‌ دستش‌ را گرفتم‌ و ایستاد. به‌ خانه‌ كه‌ آوردمش‌، آقا میرآقا نبود. رفته‌ بود به‌ رعایا سر بزند. اسباب‌فلك‌ گوشه‌ی‌ حیاط‌ بود. شیخ‌ تركه‌ را گرفت‌ و بو كرد و به‌ نجوا چیزی‌ گفت‌، بعد به‌ خانه‌ آمد. نان‌ آوردم‌ و به‌دستش‌ دادم‌ و خورد و خوابید. آقا میرآقا كه‌ آمد دختر رعیتی‌ را با خودش‌ آورده‌ بود و می‌گفت‌ باید به‌ نكاحش‌ دربیاید و دختر شیون‌ و زاری‌ می‌كرد. آقا میرآقا مست‌ و لایعقل‌ به‌ دورش‌ می‌چرخید و دست‌ می‌انداخت‌ به‌گیس‌هاش‌ و به‌ دامنش‌ و گاه‌ با یقه‌ی‌ پیرهنش‌ ور می‌رفت‌. كسی‌ جرأت‌ نداشت‌ چیزی‌ بگوید. ضرب‌ چشمش‌ از همان‌بچّگی‌ زبان‌زد خاص‌ و عام‌ بود. كسی‌ حواسش‌ نبود آقا عبدالعلی‌ لنگ‌ لنگان‌ رسید جلوی‌ آقا میرآقا و چنان‌ سیلی‌ محكمی‌ به‌ گوش‌هاش‌ زد كه‌ سكر از سرش‌ پرید. دست‌ بلند كرد كه‌ شیخ‌ را بزند كه‌ سیلی‌ دوم‌ را هم‌ خورد. آنقدر كتك‌ خورد كه‌ ترسید. كنیز و كلفت‌ و تفنگدار و چماق‌ بدست‌ هم‌ ترسیدند. بعد شیخ‌ عبدالعلی‌ همانجا موعظه‌ كرد. همانقدر یادم‌ است‌ كه‌ به‌ آقا میرآقا تف‌ كرد و گفت‌:
«اگر نان‌ و عرق‌ ظلم‌ را خوردی‌ یادت‌ كه‌ نرفته‌ از پشت‌ من‌ ای»
و باقی‌ گرد و خاك‌ الفاظ‌ بود و لغات‌ سامی‌ كه‌ من‌ به‌ خاطر نمی‌آورم‌.

شیخ‌ عبدالعلی‌ كه‌ مرد، تمام‌ درخت‌ها های‌های‌ گریه‌ می‌كردند و من‌ برای‌ دومین‌ بار گریه‌ی‌ آقا میرآقا را دیدم‌.
نویسنده:مهدی زارع

[amir 69]

مرکب ابیُ مرکب قرمز

روزی در جمهوری دموکراتیک آلمان سابق یک کارگر آلمانی کاری در سیبری پیدا می کند.
او که می دانست سانسورچی ها همه نامه ها را می خوانند، به دوستان اش می گوید «بیایید یک رمز تعیین کنیم؛ اگر نامه یی که از طرف من دریافت می کنید با مرکب آبی معمولی نوشته شده باشد، بدانید هر چه نوشته ام درست است. اگر با مرکب قرمز نوشته شده باشد، سراپا دروغ است.
یک ماه بعد دوستان اش اولین نامه را دریافت می کنند که در آن با مرکب آبی نوشته شده است:
اینجا همه چیز عالی است؛ مغازه ها پر، غذا فراوان، آپارتمان ها بزرگ و گرم و نرم، سینماها فیلم های غربی نمایش می دهند و تا بخواهی دختران زیبای مشتاق دوستی

- تنها چیزی که نمی توان پیدا کرد مرکب قرمز است.

شنیدم در زمان خسرو پرویز
گرفتند آدمی را توی تبریز
به جرم نقض قانون اساسی
و بعضي گفتمان های سیاسی
ولی آن مرد دور اندیش، از پیش
قراری را نهاده با زن خویش
که از زندان اگر آمد زمانی
به نام من پیامی یا نشانی
اگر خودکار آبی بود متن اش
بدان باشد درست و بی غل و غش
اگر با رنگ قرمز بود خودکار
بدان باشد تمام از روی اجبار
تمامش از فشار بازجویی ست
سراپایش دروغ و یاوه گویی ست
گذشت و روزی آمد نامه از مرد
گرفت آن نامه را بانوی پر درد
گشود و دید با هالو مآبی
نوشته شوهرش با خط آبی
عزیزم، عشق من ، حالت چطور است؟
بگو بی بنده احوالت چطور است؟
اگر از ما بپرسی، خوب بشنو
ملالی نیست غیر از دوری تو
من این جا راحتم، کیفور کیفور
بساط عیش و عشرت جور وا جور
در این جا سینما و باشگاه است
غذا، آجیل، میوه رو به راه است
کتک با چوب یا شلاق و باطوم
تماما شایعاتی هست موهوم
هر آن کس گوید این جا چوب دار است
بدان این هم دروغی شاخدار است
در این جا استرس جایی ندارد
درفش و داغ معنایی ندارد
کجا تفتیش های اعتقادی ست؟
کجا سلول های انفرادی ست؟
همه این جا رفیق و دوست هستیم
چو گردو داخل یک پوست هستیم
در این جا بازجو اصلن نداریم
شکنجه ، اعتراف، عمرن نداریم
به جای آن اتاق فکر داریم
روش های بدیع و بکر داریم
عزیزم، حال من خوب است این جا
گذشت عمر، مطلوب است این جا
کسی را هیچ کاری با کسی نیست
نشانی از غم و دلواپسی نیست
همه چیزش تمامن بیست این جا
فقط خود کار قرمز نیست این جا

خوندن شغرش هم خالی از لطف نیست