>>> تـازه های اخـترشـنــاسـی, نجوم و فیزیک <<<

[saeeddz]

محققان موفق به كشف منظومه‌اي شبيه منظومه شمسي در كيهان شدند.

اخترشناسان يك منظومه سياره‌اي را كه حداقل 5 سياره دارد كشف كرده‌اند. اين سياره‌ها به دور ستازه‌اي شبيه خورشيد موسوم به «HD 10180» مي‌چرخند. اين ستاره در حدود 127 سال نوري از ما فاصله دارد.
محققان براي كشف اين منظومه از رصدخانه جنوبي اروپا «Eso» استفاده كرده‌اند.
ستاره‌شناسان معتقدند كه اين تنها منظومه بعد از منظومه شمسي است كه اين تعداد سياره در آن وجود دارند.
كريستوف لوويس سرپرست اين تحقيقات از دانشگاه گنوا در سوييس گفت: تيم ما به طور حتم پر سياره‌ترين منظومه شناخته شده در كيهان را (بعد از منظومه شمسي) كشف كرده‌اند.
وي افزود: با پيدا كردن منظومه‌هاي ديگري شبيه منظومه شمسي، مطالعات روي سياره‌هاي خارج از منظومه ما وارد فاز جديدي خواهد شد و بايد تحقيقات روي اين سياره‌ها به طور جدي‌تري دنبال شود تا شناخت ما از چگونگي شكل‌گيري جهان بيشتر شود.
اين محققان اعلام كرده‌اند كه اين منظومه حداقل 5 سياره دارد و تمامي اين سياره‌ها در مدار ستاره خود در حال گردش هستند.

[saeeddz]

يك تحقيق جديد نشان داده است كه لايه فوقاني اتمسفر زمين به دليل تغييرات بزرگ در خروجي انرژي خورشيدي در حال تحليل رفتن و كوچك شدن است.

اين پژوهش تحليل اخير و موقتي در لايه بالاي اتمسفر را با يك افت شديد در ميزان تشعشعات فرابنفش خورشيدي ارتباط مي‌دهد.

اين پژوهش نشان مي‌دهد چرخه مغناطيسي خورشيد كه تعداد مختلفي از لكه‌هاي خورشيدي را طي يك چرخه تقريبا 11 ساله توليد مي‌كند، ممكن است بيشتر از تصور قبلي دانشمند‌ان دستخوش تغيير شود.

استنلي سولومون، دانشمند‌ رصدخانه مركز ملي تحقيقات اتمسفريك در اين رابطه اظهار داشت: تحقيق ما مشخص مي‌كند كه چرخه خورشيدي نه تنها در يك برنامه زماني يازده ساله، بلكه حتي از يك حداقل دوره خورشيدي تا دوره ديگر ممكن است، تغيير كند.

به گزارش مجله تخصصي «نشنال جغرافيا»، محققان دانشگاه كلورادو كه همچنين در اين پروژه شركت داشته‌اند، خاطرنشان كردند: تمام دوره‌هاي كمينه خورشيدي با يكديگر مساوي و برابر نيستند.

محققان تصريح كردند: اين يافته‌ها ممكن است در رابطه با ماهواره‌هاي مداري و ايستگاه فضايي بين‌المللي كاربردهايي داشته باشند.
منبع:نشنال جغرافیا

[saeeddz]

بعضي از حرف‌ها هست كه مستقل از اين‌كه چه مي‌گويد بايد ديد از دهان چه كسي بيرون مي‌آيد. شايد همه ما درباره موجودات فضايي بارها شنيده باشيم يا در بحث‌هاي مختلف فكر كرده باشيم كه اگر زماني ما با موجودات هوشمندي برخورد كنيم چه اتفاقي خواهد افتاد، اما وقتي فردي مانند استفان هاوكينگ كه اين روزها به نمادي براي علم مدرن تبديل شده است درباره اين موضوع هشدار مي‌دهد حداقل حسنش اين است كه افراد به فكر فرو مي‌روند و درباره اين موضوع بيشتر فكر مي‌كنند و براي مدتي چنين موضوعي از حاشيه به متن بحث‌هاي رسانه‌اي و مردمي كشيده مي‌شود.


خوشبختانه فردي مانند استفان هاوكينگ به جايي رسيده است كه ترسي از بيان ايد‌ه‌هايش هرچقدر هم كه دور از ذهن باشد، ندارد. او اخيرا در مجموعه مستندي ظاهر شده و هر بار درباره داستان مهمي بحث مي‌كند.

او همچنين در سخنراني‌هاي ترويجي متعددش درباره موضوعات مختلف پيش روي بشر هشدارهايي ارائه مي‌كند كه بحثي را در جامعه باعث مي‌شود. يكي از جديدترين بحث‌هاي او در اين باره بود كه انسان اگر مي‌خواهد از خطر انقراض جان سالم به در ببرد چاره‌اي جز ترك سياره مادري ندارد. آيا اين هشداري فانتزي است؟ يا واقعيتي در آن نهفته است؟ چه چيزي باعث شده اين دانشمند نتيجه بگيرد كه ماندن روي زمين به معني انقراض بشر خواهد بود. موارد زير شايد برخي از اين دلايل و همچنين مقاصد احتمالي انسان در سفر به دشت ستاره‌ها باشد.
سياره زمين يكي از سياره‌هاي سنگي در اطراف ستاره‌اي معمولي و ميانسال است. حدود 5 ميليارد سال از عمر خورشيد مي‌گذرد و همين مقدار هم از عمر آن باقي‌مانده است البته مدت‌ها پيش از آن كه عمر ستاره مادر ما به پايان برسد، مجموعه رويدادهايي در قلب خورشيد آغاز مي‌شود كه نتيجه آن نابودي حيات روي زمين خواهد بود.
ستاره‌اي مانند خورشيد در اواخر عمر خود و زماني كه منابع سوخت هيدروژني‌اش به پايان برسد شروع به انبساط مي‌كند و شعاع خود را تا نزديكي‌هاي زمين افزايش مي‌دهد.
تابش دريافتي از اين ستاره در آن هنگام به حدي است كه هيچ نوع از حياتي كه ما مي‌شناسيم قادر به مقاومت در برابر آن نيست و به اين ترتيب پيش از آن كه خورشيد براي هميشه خاموش شود، بساط حيات از روي زمين برچيده خواهد شد.
اما آيا صحبت هاوكينگ اشاره به اين موضوع دارد؟ آيا او از هم اكنون درباره 4 ميليارد سال ديگر هشدار مي‌دهد؟ به نظر مي‌رسد او دلايل ديگري براي نگراني در اختيار دارد البته اگر همين يك مورد هم باشد واقعا از هم اكنون بايد به آن فكر كنيم. اگر زمين و حيات طي 4 ميليارد سال آينده دوام بياورند و اگر انسان بتواند به هر طريقي از خطراتي كه پيش پاي او قرار دارد جان سالم به در ببرد و به آن دوران برسد در آن هنگام بايد آخرين خداحافظي را با سياره مادري‌اش انجام دهد.
اين بدان معني است كه بايد همه نژاد بشر را نه‌تنها از زمين بلكه شايد از منظومه شمسي به جايي منتقل كرد كه سياره‌اي مناسب براي ادامه حيات وجود داشته باشد. اين چشم‌انداز روياگون باعث مي‌شود از هم اكنون به فكر بيفتيم، اما تا پيش از آن زمان، نگراني‌هاي بسياري وجود دارد به طوري كه برخي حتي اعلام مي‌كنند دوام آوردن بيش از يك قرن انسان روي زمين خود چالش بزرگي خواهد بود.
يكي از مصيبت‌هايي كه در كوتاه‌مدت پيش روي ماست نبردها و رقابت‌هاي نظامي است. سياره ما اكنون انبوهي از سلاح‌هاي عجيب و غريب را درون خود انبار كرده و تبديل به بشكه‌اي شده است كه يك جرقه مي‌تواند آن را تا مرز نابودي پيش ببرد. متاسفانه اراده‌اي براي تغيير اين وضع وجود ندارد و كشورهايي كه روي يك سياره زندگي مي‌كنند بيشتر از آن كه به زمين مشتركي نگاه كنند كه روي آن قرار دارند به اختلاف‌هايشان نگاه مي‌كنند. هر بار كه سلاحي فعال مي‌شود فقط نيروهاي مقابل هم نيستند كه آسيب مي‌بينند بلكه طبيعت نيز قرباني مي‌شود.
از سوي ديگر انسان به دلايل مختلف در حال خالي كردن زمين از انباشته‌هاي چندين ميليون ساله خود است. به نفت نگاه كنيد. حاصل ميليون‌ها سال فعاليت زيستي در زمين به مايعي تبديل شده است كه براي سوخت مناسب است، اما تمام ذخيره‌هاي چند ميليون ساله در عرض تنها چند صد سال مصرف مي‌شوند. بزودي ذخاير نفتي جهان به انتها خواهد رسيد و اين در حالي است كه هر روزي كه مي‌گذرد ما نياز بيشتري به اين ماده و مشتقات آن پيدا مي‌كنيم و هرچقدر هم كه آنها را بيشتر مصرف مي‌كنيم آسيب بيشتري به محيط زيست خود وارد مي‌كنيم.
گازهاي گلخانه‌هاي حاصل از سوخت‌هاي فسيلي به طور جدي در حال نابود كردن سياره ماست و با افزايش دماي ميانگين سياره زمين باعث شده تغييرات اقليمي وسيعي آغاز شود. تغييراتي كه انسان و بسياري از موجودات زنده را در خطر قرار مي‌دهد. ادامه چنين روندي البته منجر به نابودي حيات روي زمين نخواهد شد.
حيات به شكل‌هاي ديگري بروز خواهد كرد و ادامه مي‌يابد اما بعيد است در بين حيات دوام يافته نشاني از انسان بتوان پيدا كرد.
در همين حال جمعيت سياره ما به گونه‌اي شگفت در حال رشد است. براي هزاره‌ها جمعيت زمين روند ثابت و معقولي داشته است و جمعيت آنقدر زياد نبود كه انسان به منابع سياره فشار بياورد، اما صنعتي شدن، شهرنشيني، رفاه بيشتر، افزايش سطح بهداشت و همه و همه باعث شد تا جمعيت زمين شاهد انفجاري كم نظير باشد. تنها در طول يك قرن جمعيت سياره ما به بيش از 2 برابر رسيده و شيب منحني افزايش جمعيت جهان بسيار تند است. اين افراد جديد نياز به منابع، غذا، هوا، انرژي و مكاني براي زيستن دارند و متاسفانه امكانات زمين محدود است.
فكر كردن به چنين مسائلي باعث مي‌شود تا فكر كنيم ايده هشدارآميز هاوكينگ ايده‌اي درست و منطقي است. ايده‌اي كه بايد از اكنون به آن فكر كرد و گرنه بسيار دير خواهد شد.
اما انسان اگر بخواهد توصيه هاوكينگ را براي سفر از زمين جدي بگيرد كجا بايد برود؟ به نظر مي‌رسد چند مرحله اصلي پيش روي انسان باشد. يكي از نخستين اهداف مي‌تواند ماه و سيارك‌ها باشد. ماه نزديك‌ترين و آشناترين جرم سماوي به ماست. محلي است كه ما مي‌توانيم در آن پايگاه‌هاي كوچك و نخستين كلوني‌ها و شهرنشين‌هاي خارج از زمين خود را به وجود بياوريم. اين نخستين تمريني خواهد بود كه انسان درباره حضور در فضا انجام مي‌دهد.
همچنين امكان استفاده از برخي منابع و معادن اين قمر زمين نيز وجود دارد. هدف ديگر دم دست، سيارك‌هايي هستند كه منابع معدني بي شمار و حتي منابع آب را مي‌توان در آنها پيدا كرد. اما در نهايت بايد به فكر ايجاد شهرك‌هايي در فراسوي زمين بود. كلوني‌هاي مهاجرنشيني كه بتوانند منابع مورد نياز را جمع‌آوري كنند. شايد مريخ و اقمار مشتري گزينه‌هاي مناسبي باشند.
گام آخر توسعه پيشران‌هايي خواهد بود كه انسان را به فراسوي مرزهاي منظومه شمسي ببرد. شايد سياره تازه بتواند تمدني تازه را در آنجا آغاز كند.
اما همه اينها تنها زماني اتفاق خواهد افتاد كه انسان در ابتدا عزم نجات خود را داشته باشد. باور كند كه بايد سياره خود را حفظ كند و اين‌كه به عنوان يك گونه زنده در خطر جدي قرار دارد. در آن هنگام مي‌تواند سرمايه‌هاي خود را به جاي آن كه صرف نابودي زمين كند در راه توسعه و نجات و تامين امنيت و سفر به مرزهايي در فراسوي زمين صرف كند.

[saeeddz]

تلسکوپ فضايي هابل موفق شد با رصد يک ابرنواختر تصاويري بسيار ديدني از انفجار يک ستاره را تهيه کند.
تلسکوپ فضايي هابل زير نظر ناسا و اسا تصاويري بي نظير از ابرنواختر SN1987A تهيه کرد. در اين تصوير ماده منفجر شده اي که در تمام جهت ها به اطراف پراکنده مي شود به همراه حلقه گاز و گرد و غباري که اطراف اين ستاره غول پيکر جمع شده است به وضوح نشان داده مي شوند.
اين تصاوير که در تازه ترين شماره مجله "ساينس" منتشر شده اند به دانشمندان اجازه مي دهند که ترکيبات و روش گسترش بقاياي يک ابرنواختر را بررسي کنند.
SN1987A يک ابرنواختر بسيار نزديک به زمين است. اين ستاره 163 هزار سال قبل در ابر بزرگ ماژلان منفجر شد و در سال 1987 کشف شد.
کوين فرانس از دانشگاه کلورادو سرپرست اين تيم تحقيقاتي در اين خصوص توضيح داد: "در بيشتر موارد، ابرنواخترها اجرام بسيار دوري هستند اما در اين مورد، انفجار اين ستاره تنها در فاصله 163 هزار سال نوري از زمين رخ داده است. اکنون ما مي توانيم بفهميم که در محيط اطراف يک ابرنواختر پس از انفجار چه اتفاقي رخ مي دهد."
هابل بين سالهاي 2004 تا 2010 تصاوير مداومي را از اين ابرنواختر تهيه کرده و نشان داده است که اين ستاره در طول انفجار در فضا ميزان زيادي هيدروژن، هليم، اکسيژن، نيتروژن و عناصر سنگين کمياب تري چون گوگرد، سيليسيم و آهن را پخش مي کند.
براساس گزارش سافت پديا، به گفته اين محققان، ابرنواخترها محيط کهکشانها را تعيير مي دهند و عناصر بيولوژيکي مهمي از جمله اکسيژن، کربن و آهن را براي ايجاد حيات وارد کهکشانها مي کنند.
منبع:سافت پدیا

[amin666]

ببخشید.ولی کسی در مورد صحبتهای اخیر هاوکینک که گفته خداوند لزوما خالق کاءنات نیست چیزی خونده؟اگه مطلبی دارین لطفا همینجا بذارید.ممنون

[joe_satriani]

33 معدنچی در شیلی در عمق 800 متری زمین در فضایی کوچک به دام افتاده‌اند و شاید تا کریسمس آینده هم نتوانند نور خورشید را ببینند. شیلی برای حفظ سلامت جسمانی و روانی این افراد دست به دامن ناسا شده است


بهنوش خرم‌روز: حدود 20 روز پیش،‌ ریزش در یکی از معادن شیلی،‌ باعث به دام افتادن تعدادی از معدنچیان در زیر زمین شد. 17 روز طول کشید تا بالاخره ضربه‌هایی روی یک میله، به امدادگران فهماند که معدنچیان زنده هستند. پیدا کردن این 33 نفر، نه تنها زنده، بلکه سالم،‌ جشن شادی را در شیلی به راه انداخت. اما بررسی‌های امدادگران نشان می‌دهد که نجات این افراد ممکن است تا 4 ماه طول بکشد.

بر اساس گزارش پاپ‌ساینس، دولت شیلی دست به دامن ناسا شده تا برای این مدت نه چندان کوتاه، بتواند معدنچیان را هم از نظر جسمی و هم از نظر روانی سالم نگه دارد. ناسا تجربه‌ای طولانی در زمینه زندگی انسان در فضاهای بسیار کوچک،‌ بدون هر گونه ارتباطی با فضای خارج دارد. هنوز اعلام نشده که ناسا چه پیشنهادها و توصیه‌هایی برای شیلی دارد. ظاهرا در حال حاضر ناسا منتظر پاسخ سوال‌های تخصصی است که از شیلی پرسیده است.



در حال حاضر، یکی از مهم‌ترین سوال‌های موجود، ‌این است که به معدنچیان بگویند زمان نجاتشان چه‌قدر طول خواهد کشید یا این موضوع را مخفی نگه دارند. شاید ناسا نتواند به این سوال جواب بدهد، اما به طور حتم،‌ می‌داند برای حفظ سلامت جسمانی این افراد که در حال حاضر تنها به واسطه یک لوله به قطر 15 سانتیمتر با سطح زمین ارتباط دارند، ‌چه باید کرد.

یکی از مهم‌ترین مواردی که باید رعایت شود،‌ این است که تا زمان نجات، معدنچیان وزن اضافه نکنند. الان به واسطه همان لوله برای آن‌ها مواد غذایی فرستاده می‌شود. اما امدادگران گفته‌اند که قطر مسیری که برای نجات خواهند ساخت بیشتر از 66 سانتیمتر نخواهد بود و معدنچیان باید خود را لاغر نگه دارند تا بتوانند از این مسیر عبور کنند. ناسا در این مورد تخصص خاصی دارد. ناسا سال‌ها است که فضانوردانش را در شرایط سخت با رژیم غذایی مناسب و تمرینات ورزشی لازم،‌ متناسب نگه داشته است. البته این معدنچیان ابزراهای ناسا را در اختیار ندارند و در فضایی زندگی می‌کنند که بزرگ‌تر از یک آپارتمان کوچک نیست،‌ اما پزشکان ناسا می‌توانند برنامه‌های مناسب را برای این افراد تدوین کنند.

با این وجود،‌ حفظ سلامت روانی این افراد در محیطی بسته،‌ کوچک و پرجمعیت،‌ آن هم به مدت طولانی، چندان به نظر ساده نمی‌رسد. فعلا برای آن‌ها چد بازی و موسیقی فرستاده شده است، باید دید راه‌حل‌هایی که ناسا پیش پای شیلی می‌گذارد چیست.
منبع:خبرآنلاین

[Hasan.M]

گروهی از اخترشناسان در دانشگاه مکس پلانک موفق به ردیابی نشانه هایی از پدیده بلعیده شدن کهکشانهای کوتوله توسط کهکشانهای مارپیچی بزرگ در خارج از محدوده همسایه های کهکشان راه شیری شده اند.به گزارش خبرگزاری مهر، اخترشناسان موفق به ردیابی نشانه هایی از کهکشانهای کوتوله ای شده اند که توسط کهکشانهای مارپیچی بزرگتر بلعیده می شوند. کهکشانهای مارپیچی به این شهرت دارند که با بلعیدن همسایه های کوچک خود رشد می کنند و با وقوع این رویداد کهکشانهای کوتوله به شدت پراکنده و متلاشی می شوند.
تیمی بین المللی از اخترشناسان اکنون توانسته اند نشانه های ویژه ای از این رویداد را در کهکشانهای دور دست و فراتر از همسایه های کیهانی کهکشان راه شیری مشاهده کنند. این یافته می تواند اطلاعات جدیدی از سیر تکامل کهکشانها در اختیار دانشمندان قرار دهد.
با هضم شدن کهکشانهای کوتوله توسط کهکشانهای عظیم مارپیچی، این کهکشانهای کوچک ساختارهای ریشه مانند و رشته های ستاره ای را به وجود می آورند، رشته های باریک و طولانی از ستاره ها که به واسطه فعالیتهای انبساطی نیروهای کششی به وجود می آیند.

اخترشناسان به مدت چند دهه چنین رویدادهایی را در همسایگی کیهانی کهکشان راه شیری که به گروه های محلی کهکشانی نیز شهرت دارند، مشاهده کرده بودند. اما گروه های محلی با داشتن تنها سه کهکشان مارپیچی نمونه بسیار کوچکی برای تخمین زدن میزان فراوانی وقوع چنین رویدادی در بخشهای دیگر جهان هستی است.
محققان دانشگاه مکس پلانک بر روی کهکشانهای مارپیچی در فاصله 50 میلیون سال نوری از زمین مطالعه کرده و توانستند برای اولین بار نشانه های بلعیده شدن کهکشانهای کوتوله را توسط کهکشانی مارپیچی و بزرگ در فاصله ای دورتر از گروه های محلی کهکشانها مشاهده کنند.
بر اساس گزارش بی بی سی، محققان اکنون در نظر دارند با استفاده از اطلاعلات به دست آمده و با کمک گرفتن از قدرت پیش بینی رایانه ای میزان فراوانی این رویدادهای کیهانی را محاسبه کنند.

منبع :مهر

[Hasan.M]

دو شهاب سنگ در فضای میان زمین و ماه به سرعت درحال نزدیک شدن به این سیاره هستند به طوریکه امشب می توان این اجرام آسمانی را با تلسکوپهای آماتوری کوچک در آسمان شب مشاهده کرد.به گزارش خبرگزاری مهر، این دو شهاب سنگ بدون ایجاد هیچ خطری از کنار زمین در فضای میان ماه و زمین عبور می کنند.
یکی از این دو شهاب سنگ با شناسه 2010 RF12 با قطر بین 6 تا 14 متر در حدود ساعت 21:12 به وقت گرینویچ از فاصله 79 هزار کیلومتری زمین عبور می کند که این فاصله یک پنجم فاصله زمین تا ماه است.
شهاب سنگ بزرگتر با شناسه 2010 RX30 با قطر حدود 10 تا 25 متر در حدود ساعت 09:51 به وقت گرینویچ پرواز نزدیک از زمین را از فاصله 248 هزار کیلومتری انجام می دهد.
براساس گزارش spaceweather، این شهاب سنگ در گروه اجرام آسمانی PHA (شهاب سنگهای به طور بالقوه خطرناک) جای ندارند.
شهاب سنگهای گروه PHA به اجرام آسمانی با قطر بیشتر از 100 متر که در فاصله کمتر از 7 میلیون و 500 هزار کیلومتری از زمین عبور می کنند، گفته می شود.
این درحالی است که شهاب سنگهایی از قبیل این دو شهاب سنگ جدید خطری برای زمین ندارند و در صورت عبور از اتمسفر به هزاران قطعه متلاشی می شوند.
پیش از این اجرام آسمانی مشابه از کنار زمین عبور کرده اند برای مثال، اول اکتبر گذشته یک شهاب سنگ با قطر 1/2 متر از فاصله 12 میلیون کیلومتری زمین عبور کرد درصورتیکه این شهاب سنگ به زمین برخورد می کرد می توانست حفره ای به قطر 6/26 کیلومتر و عمق 795 متر ایجاد کند.
تاکنون هزار و 144 شهاب سنگ گروه PHA شناسایی شده اند و ناسا درحال حاضر مشغول ارزیابی جدی انجام یک ماموریت برای ارسال یک روبات به روی یکی از این اجرام آسمانی است.
این ماموریت می تواند در حدود سالهای 2014 تا 2015 انجام شود و در سال 2019 نیز ناسا قصد دارد انسان را برای مطالعه بر روی ساختار این شهاب سنگها به روی یکی از آنها اعزام کند.

[saeeddz]

سيستم نوري جديد تلسکوپ رصدخانه کاليفرنيا با غلبه بر اختلالات ديد ناشي از اتمسفر زمين ، تصاويري با وضوح بسيار بالا از لکه اي خورشيدي بزرگتر از سياره زمين به ثبت رسانده است.

شايد اين تصوير به نظرتان شبيه «چشم سائورون» باشد (فيلم ارباب حلقه ها را به ياد داريد؟) يا شايد آن را گل آفتابگرداني کيهاني توصيف کنيد. اما در واقع اين تصوير بزرگترين لکه خورشيدي است که تا به حال با چشمهايتان ديده ايد که در وضوح تصويري بسيار بالايي به ثبت رسيده است.
دانشمندان در رصدخانه کاليفرنيا با کمک گرفتن از آيينه جديد تغيير پذير اين رصدخانه توانسته اند اين تصاوير زيبا و شگفت انگيز را به ثبت برسانند. نزديکترين تصويري که تا به حال از يک لکه خورشيدي به ثبت رسيده است و در حالي که اين تصوير بسيار آرام و دلنشين به نظر مي رسد، واقعيتي کاملا متفاوت را در پس خود پنهان کرده است.
به گفته پروفسور «فيليپ. آر. گود» از موسسه تکنولوژي نيوجرسي، آنچه جالب توجه به نظر مي آيد اين است که زماني که به اين لکه خورشيدي نگاه مي کنيد، اين لکه کاملا بي خطر و ملايم به نظر مي آيد اما تصوير دومي که با اختلاف يک روز از تصوير بالا به ثبت رسيده داستاني کاملا متفاوت را حکايت مي کند. در اين تصوير مي توان رشته هاي مو مانند و سياهي را مشاهده کرد که التهاب و همهمه عظيم درون خورشيد را به خوبي به اثبات مي رساند.

به گفته «گود» اين نوارهاي سياه رنگ در واقع فوران هاي انرژي هستند که از ميدان مغناطيسي درخشان بر روي سطح به بيرون جهيده اند.
ميزان حرارت در مرکز اين لکه خورشيدي در حدود 6 هزار و 500 درجه فارنهايت است در حالي که مناطقي که اين لکه را در بر گرفته اند به مراتب داغتراند و بيش از 10 هزار درجه فارنهايت حرارت دارند. اشکال نامنظمي که لکه را محاصره کرده اند، دانه هاي گازهاي داغ هستند که از خورشيد بر مي خيزند. ابعاد هر يک از اين دانه ها در حدود 965 کيلومتر است که با محاسبه تمامي آنها قطر لکه خورشيدي در حدود 12 هزار و 874 کيلومتر خواهد بود. به بياني ديگر سياره زمين با قطري در حدود 12 هزار و 756 کيلومتر از اين لکه خورشيدي کوچکتر است. البته به گفته دانشمندان بيشتر لکه هاي خورشيدي از زمين بزرگترند.
دانشمندان باور دارند لکه هاي خورشيدي ساختارهاي مغناطيسي هستند که کليد حياتي درک شرايط اقليمي فضا را در دست دارند. شرايط سخت آب و هوايي که از خورشيد ناشي شود مي تواند عواقب ترسناکي بر روي آب و هواي زمين و محيط زيست داشته باشد. يکي از توفانهاي شديد خورشيدي مي تواند شبکه هاي برق را تخريب کرده و ارتباطات را مختل کند، ماهواره ها را از کار انداخته و حتي خلبانان، خدمه و مسافران هواپيماهاي مسافرتي را در معرض تشعشعات خورشيدي قرار دهد.
توفان بزرگ خورشيدي که در اول ماه آگوست از خورشيد آغاز شد تازه ترين نمونه از چنين توفان هايي است و توفان هاي ژئومغناطيسي که در پي آن و در طي هفته بر روي زمين شکل گرفت تنها يکي از تاثيرهاي قابل مشاهده اين توفانهاي کيهاني است.
تصاوير جديد در رصدخانه BBSO واقع در کاليفرنيا به ثبت رسيده است. تلسکوپ جديد اين رصدخانه از وضوح تصويري بسيار بالايي برخوردار است که مي تواند در حدود 80 کيلومتر از سطح خورشيد را تحت پوشش خود قرار دهد. در اين تلسکوپ خطاهاي ناشي تاثيرات اتمسفري به واسطه استفاده از تغيير دادن و منحرف کردن آينه تلسکوپ به کمک 97 موتور قابل انطباق، تصحيح شده است.
اين سيستم نوري جديد به محققان امکان مي دهد تا ميدان ديدي خالي از خطاهاي ديد ناشي از حضور اتمسفر در اختيار داشته باشند تا راه هاي قابل استفاده تري براي مطالعه و بررسي اين پازل هاي خورشيدي را مورد آزمايش قرار دهند.

[alirezaghanbari]

کهکشانهای کوتوله خوراک کهکشانهای مارپیچی می شوند
گروهی از اخترشناسان در دانشگاه مکس پلانک موفق به ردیابی نشانه هایی از پدیده بلعیده شدن کهکشانهای کوتوله توسط کهکشانهای مارپیچی بزرگ در خارج از محدوده همسایه های کهکشان راه شیری شده اند.

به گزارش خبرگزاری مهر، اخترشناسان موفق به ردیابی نشانه هایی از کهکشانهای کوتوله ای شده اند که توسط کهکشانهای مارپیچی بزرگتر بلعیده می شوند. کهکشانهای مارپیچی به این شهرت دارند که با بلعیدن همسایه های کوچک خود رشد می کنند و با وقوع این رویداد کهکشانهای کوتوله به شدت پراکنده و متلاشی می شوند.
تیمی بین المللی از اخترشناسان اکنون توانسته اند نشانه های ویژه ای از این رویداد را در کهکشانهای دور دست و فراتر از همسایه های کیهانی کهکشان راه شیری مشاهده کنند. این یافته می تواند اطلاعات جدیدی از سیر تکامل کهکشانها در اختیار دانشمندان قرار دهد.
با هضم شدن کهکشانهای کوتوله توسط کهکشانهای عظیم مارپیچی، این کهکشانهای کوچک ساختارهای ریشه مانند و رشته های ستاره ای را به وجود می آورند، رشته های باریک و طولانی از ستاره ها که به واسطه فعالیتهای انبساطی نیروهای کششی به وجود می آیند.

اخترشناسان به مدت چند دهه چنین رویدادهایی را در همسایگی کیهانی کهکشان راه شیری که به گروه های محلی کهکشانی نیز شهرت دارند، مشاهده کرده بودند. اما گروه های محلی با داشتن تنها سه کهکشان مارپیچی نمونه بسیار کوچکی برای تخمین زدن میزان فراوانی وقوع چنین رویدادی در بخشهای دیگر جهان هستی است.
محققان دانشگاه مکس پلانک بر روی کهکشانهای مارپیچی در فاصله 50 میلیون سال نوری از زمین مطالعه کرده و توانستند برای اولین بار نشانه های بلعیده شدن کهکشانهای کوتوله را توسط کهکشانی مارپیچی و بزرگ در فاصله ای دورتر از گروه های محلی کهکشانها مشاهده کنند.
بر اساس گزارش بی بی سی، محققان اکنون در نظر دارند با استفاده از اطلاعلات به دست آمده و با کمک گرفتن از قدرت پیش بینی رایانه ای میزان فراوانی این رویدادهای کیهانی را محاسبه کنند.



منبع:
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]