اشعـار عاشقـانـه

[magmagf]

دوباره واژه به واژه ترانه می بافم

برای بودن با تو بهانه می بافم

و تارهای نگاه تو را که بی همتاست

به پود خاطره ای عاشقانه می بافم





درون خانه ای از التماس دستانم

تمام شعر تو را عارفانه می بافم

به این امید که فردا دوباره می آیی

دعای وصل تو را من شبانه می بافم



دوباره قصه مرداب را نگو بانو...

تو فرصتی بده خود را روانه می بافم

شبیه رود بزرگی که در پی دریاست

نگاه بحر تو را بی کرانه می بافم





درخت زندگیم ریشه کن شده اما

امید زندگی من: جوانه می بافم

اگر اراده کنی می رسم به آغوشت

و توی قلب تو من آشیانه می بافم.

[magmagf]

اگر هم اکنون ، فرشته ای

ندایم دهد که :

خدایت ، یک سهم آرزو، عطایت کرده است ،

بی درنگ

ساعتی از دیدار ِ تو را

خواهم خواست و دیگر ، هیـچ ...

دلتنگت هستم ، بی شُمار

ای ماندنی ترین ماندگار !

[magmagf]

سهم ِ تـو از من

هرچه بود ؛

سـپـردی اش بـه بـاد .

سهم ِ من از تــو

هر چـه بـود ؛

هـســت .

عـزیـز می دارمـش

تا آخرین نـبـض ِ بـودن

تا لحـظـه ی سـپــردن بـه خــاک ...

[Snow_Girl]

دوباره نميخوام چشماي خيسمو كسي ببينه
يه عمر حال و روز من همينه كسي به پاي گريه هام نميشينه
بازم دلم گرفت و گريه كردم بازم به گريه هام ميخندم
بازم صداي گريمو شنيدند همه به گريه هام ميخندند
دوباره يه گوشه ميشينمو واسه دلم ميخونم
هنوز تو حسرت يه هم زبونم
ولي نميشه گفت اينو ميدونم
اما تو اومدي و همه غمها گريختند
غمها ديگه به سراغم نمياند چون از شادي هاي من غبطه ميخورن

[دل تنگم]

امشب
که مهتاب در پشت ابر ، سخت پنهان است،
بغض و اندوه و ناامیدی
و هراس و ترس از جدائی
دیریست چو مرغ وحشی
ناخن بر گلو نشسته
ناگه با صدایی تلخ فرو ریخت
آه ! تو دیگر نیستی !

باورم کنم که نیستی و رفتی !

ومن گريستم و گريستم
وچه سخت گريستم
نه آرام و خاموش
با بلند ترين صدا گريستم
و چهره ام تیره شد
با اشکِ باور تنهائی
و رنج زردِ جدایی
اي نامهربان !

چه ميشد اگر
راز دل را
با لب خاموشت
ميگشودي ؟

- نه در چرک پاره های بی صاحب
نه بر ماسه زار نرم ساحل ،
پیچیده و مظلوم بنالی
و سخن از عشقت بگویی -
چه میشد اگر
يک بار فقط
فقط يک بار...
چشم در چشم
ساده ميگفتي بمن
" دوستت دارم "

همه عمر به انتظار این بیت نشستم
همه شب
به اين نیاز بخواب رفتم
همه روز
با اين عطش به شب کشاندم
اگر گرمی اشکم ميگذاشت
يا ناله مجالم ميداد
ميگفتم
ميگفتم ...
در اين يک سال و اند چه کشيدم
تا تو بماني برايم .
بگو آخر
این همه غرور خام چگونه در تو انباشته شد؟

ديگر نمي توانم....
نه ديگر نمي توانم

[دل تنگم]

ماه من غصه نخور زندگي جذر و مد داره

دنيامون يه عالمه ، آدم خوب و بد داره

ماه من غصه نخور همه كه دشمن نمي شن

همه كه پر ترك مث تو و من نمي شن

ماه من غصه نخور مثل ماها فراوونه

خيلي كم پيدا ميشه كسي رو حرفش بمونه

ماه من غصه نخور ، گريه پناه آدماس

تر و تازه موندن گل ، مال اشك شبنماس

ماه من غصه نخور ، زندگي خوب داره و زشت

خدا رو چي ديدي شايد فردامون باشه بهشت

ماه من غصه نخور ، پنجره مون بازه هنوز

باغچه مون غرق گلاي عاشق نازه هنوز

ماه من غصه نخور ، باز داره فصل سيب مي شه

مي دونم گاهي آدم ، تو وطنش غريب مي شه

ماه من غصه نخور ، ماها كه تب نمي كنن

ماه ها كه از آدما كمك طلب نمي كنن

ماه من غصه نخور، شمدونيا صورتي ان

دلايي كه بشكنن چون عاشقن قيمتي ان

ماه من غصه نخور ، سبك مي شي بارون بياد

توي عاشقي بايد نترسيد از كم و زياد

ماه من غصه نخور ، خاطره هامون كودكن

توي اين قصه دلا يه وقتايي عروسكن

ماه من غصه نخور ، بازي زمين خوردن داره

كار دنيا همينه ، تولد و مردن داره

ماه من غصه نخور ، تاب بازي افتادن داره

زندگي شكستن و دوباره دل دادن داره

ماه من غصه نخور ، گلا ميان عيادتت

به نتيجه مي رسه آخر يه روز عبادتت

ماه من غصه نخور ، خيليا تنهان مث تو

خيليا با زخماي عاشقي آشنان ، مث تو

ماه من غصه نخور ، زندگي بي غم نمي شه

اوني كه غصه نداشته باشه ، آدم نمي شه

ماه من غصه نخور ، حافظ واست وا مي كنم

شعراشو مي خونم و تو رو مداوا مي كنم

ماه من غصه نخور ، دنيا رو بسپار به خدا

هر دو مون دعا كنيم ، تو هم جدا ، منم جدا

[دل تنگم]

توبخوای می شم یه ماهی
می پرم تو حوض چشمات


یا می شم مثه یه لبخند
می شینم گوشه لب هات

تو بخوای می شم لالایی
واسه خستگی چشمات

یا می شم نور ستاره
نور تاریکی شب هات

واسه دل خوشی قلبت
تو بگی حتی می میرم

می رم اون بالا تا ابرا
تو رو از خدا می گیرم

[دل تنگم]

عاشقی کار تو نبود
من عاشقت بودم و بس

همه احساس منو
کشتی گلم بای هوس

اما هنوز دوست دارم
به جون اون که دوست داریش

وقتی که اسم تو می اد
زنده می شم نفس نفس

[دل تنگم]

خاطرم نیست.

تو از بارانی یا که از نسل نسیم.


هر چه هستی

گذرا نیست هوایت.

فقط آهسته بگو .........

با دلم میمانی؟

[MILIN3M]

کبوتر شد و رفت
[FONT='Tahoma','sans-serif']روی قبرم بنويسيد کبوتر شد و رفت
زير باران غزلی خواند ، دلش تر شد و رفت
چه تفاوت که چه خورده است غم دل يا سم
آنقدر غرق جنون بود که پر پر شد و رفت
روز ميلاد ، همان روز که عاشق شده بود
مرگ با لحظه ی ميلاد برابر شد و رفت
او کسی بود که از غرق شدن می ترسيد
عاقبت روی تن ابر شناور شد و رفت
هر غروب از دل خورشيد گذر خواهد کرد
دختری ساده که يک روز کبوتر شد و رفت[/FONT]