>>> تـازه های اخـترشـنــاسـی, نجوم و فیزیک <<<

[Hasan.M]

بدن فضانوردانی که برای چند ماه در فضا اقامت داشته اند به اندازه بدن یک فرد 80 ساله ضعیف می شود.به گزارش خبرگزاری مهر، محققان آمریکایی پس از نمونه برداری از بافتهای ماهیچه های ساق پای ساکنان ایستگاه فضایی بین المللی موفق به کشف این موضوع شدند که میزان ظرفیت فعالیتهای فیزیکی فضانوردان ساکنان ایستگاه فضایی بین المللی پس از 6 ماه اقامت در فضا در حدود 40 درصد کاهش پیدا می کند.
این میزان ضعف با اینکه فضانوردان 30 تا 50 ساله به صورت ناگهانی به سن 80 سالگی رسیده و بدن آنها به همان میزان تحلیل برود، برابری می کند.
این تحلیل رفتن جسمانی در حالی رخ می دهد که ساکنان ایستگاه به صورت منظم به ورزش روزانه می پردازند. در حال حاضر ایستگاه فضایی به دو دستگاه تردمیل و یک دوچرخه ثابت مجهز است.
دانشمندان از تاثیر مخرب بی وزنی طولانی مدت بر روی سلامت ماهیچه های اسکلتی فضانوردانی که در آینده در سفر به مریخ حضور خواهند داشت، ابراز نگرانی کردند.
بر اساس محاسبات ناسا رسیدن به مریخ 10 ماه زمان می برد و با حساب اقامتی یک ساله بر روی این سیاره، کل سفر در حدود سه سال به درازا خواهد کشید.
پروفسور "رابرت فیتز" از دانشگاه "مارکوئیت" می گوید یافته اصلی مطالعات وی و همکارانش این است که اقامت طولانی مدت در شرایط خلا و بی وزنی منجر به تحلیل اساسی توده ای از فیبرهای ماهیچه ای، قوا و نیروی جسمانی خواهد شد و ورزش سخت نیز از محافظت از فیبرها و ماهیچه های بدن در این شرایط عاجز است و به این شکل توانایی ساکنان ایستگاه در انجام فعالیتهای سنگین با خطری جدی رو به رو است.
به اعتقاد فیتز در صورتی که فضانوردان امروز رفتن به مریخ را مورد آزمایش قرار دهند، بر روی مریخ برای انجام کارهای بسیار ساده حتی به تن کردن لباسهای فضایی با مشکل مواجه خواهند شد.
بی وزنی طولانی مدت بر روی ماهیچه های اصلی و مهمی از قبیل ماهیچه های پا اثر گذاشته و 50 درصد از قدرت آن را تحلیل می دهد.
طی این مطالعه 9 فضانورد آمریکایی و روسی قبل و بعد از اقامتی 180 روزه در فضا مورد آزمایش قرار گرفتند و نتایج نشان دادند تحلیل قابل توجه در بدن فضانوردان در اثر از بین رفتن بافتهای ماهیچه ای رخ داده است.
حتی آغاز ماموریت فضایی در شرایط فیزیکی عالی نیز نمی تواند به فضانوردان کمکی کند زیرا فضانوردانی که قبل از سفر از شرایط بدنی و ماهیچه ای عالی برخوردار بودند، پس از بازگشت با کاهش توانایی و بافت ماهیچه ای قابل توجهی مواجه شدند.
با این همه دانشمندان اعتقادی به متوقف کردن برنامه های سفرهای طولانی مدت فضایی ندارند. بلکه بر این باورند با بهبود برنامه های ورزشی فضانوردان و تجهیز بهتر ایستگاه فضایی برای محافظت از ماهیچه های بدن انسانها، می توان همچنان به پیش بردن برنامه های سفرهای طولانی مدت فضایی فکر کرد.
بر اساس گزارش تلگراف، ناسا و آژانس فضایی اروپا باید جایگزینی برای شاتلهای بازنشسته ناسا فراهم کنند و از این رو 6 سرنشین کنونی ایستگاه فضایی باید 6 تا 9 ماه در ایستگاه اقامت داشته باشند.
منبع :مهر

[Hasan.M]

سیاره نپتون امروز 20 آگوست 2010 زمانی که با زمین و خورشید در یک خط مستقیم قرار بگیرد برای اولین بار پس از 164 سال در مقابل خورشید قرار خواهد گرفت.به گزارش خبرگزاری مهر، این تقابل از آن جهت اهمیت دارد که طی آن نپتون به موقعیتی باز می گردد که در زمان کشفش در سال 1846 قرار داشت، به بیانی دیگر نپتون پس از 164 سال سفری کامل به دور خورشید را به پایان می رساند.
به صورت اتفاقی تقابل سال 1846 نیز در روز 20 آگوست رخ داده است، با این وجود در آن سال سیاره نپتون تا یک ماه پس از تقابل یعنی تا 23 ماه سپتامبر کشف نشد.
کشف سیاره نپتون از سابقه جالبی برخوردار است.
سیاره اورانوس در سال 1781 به صورت اتفاقی توسط "سر ویلیام هرشل" و طی جستجوهای وی در میان اجرام اعماق آسمان کشف شد. با گذشت زمان اخترشناسان دریافتند موقعیت اورانوس آنچنان که پیش بینی کرده بودند، نیست و گمانه زنی ها درباره وجود سیاره ای دیگر که نیروی گرانشش بر روی حرکات اورانوس تاثیر می گذارد آغاز شد.
در اواسط دهه 1840 مردی انگلیسی به نام "جان کوچ آدامز" و مردی فرانسوی به نام "اوربین لو وریه" به صورت جداگانه موقعیت این سیاره جدید و احتمالی را بر اساس تاثیر آن بر روی اورانوس محاسبه کردند اما هر دو این افراد در جلب توجه اخترشناسان رصد کننده برای جستجوی سیاره ناموفق ماندند.

در نهایت اخترشناس آلمانی "یوهان گال" موقعیت تخمینی سیاره احتمالی را رصد کرد و موفق به دیدن نواری آبی-سبز از سیاره شد که به تدریج به سیاره نپتون شهرت پیدا کرد. روز کشف نپتون 23 سپتامبر 1846 بود و افتخار کشف این پدیده نجومی به هر سه اخترشناسی که در کشف آن سهیم بودند داده شد.
در واقع "گال" اولین فردی نبود که نپتون را رصد کرد، این افتخار نمی تواند به هیچ کس دیگری به جز گالیله برسد که دو بار در 28 دسامبر 1612 و 27 ژانویه 1613 نپتون را رصد کرده بود اما آن را با یک ستاره به اشتباه گرفته بود.
برای تقریبا یک قرن، نپتون دورترین سیاره از خورشید شناخته می شد و این افتخار را زمانی از دست داد که سیاره پلوتون در سال 1930 کشف شد. اما اکنون اتحادیه بین المللی اخترشناسی با عزل پلوتون از مقام سیاره بودن، افتخار پیشین نپتون را به او بازگردانده است.
بر اساس گزارش ان بی سی، به دلیل 30 واحد نجومی فاصله از خورشید، هر واحد نجومی برابر فاصله خورشید تا زمین است و به دلیل قطر کوچک و 49 هزار و 560 کیلومتری، سیاره نپتون در تلسکوپهای آماتوری بسیار کمرنگ و کوچک دیده می شود و برای دیدن آن در روزهای آینده به یک دوربین دو چشمی یا یک تلسکوپ کوچک نیاز خواهید داشت.

منبع :مهر

[saeeddz]

مطالعات جديد ناسا روي انرژي تاريك به اين نتيجه رسيده است كه كائنات تا ابد گسترش خواهد يافت.

به گزارش سرويس علمي ايسنا، دانشمندان ناسا در يك پژوهش جديد با هدف بررسي يكي از بزرگترين معماهاي نجومي تحت عنوان انرژي تاريك در نهايت به اين نقطه رسيدند كه گسترش و توسعه كائنات تا ابد ادامه خواهد يافت.

محققان اين آژانس فضايي از تلسكوپ فضايي هابل استفاده كردند تا چيزي را توصيف كنند كه معتقدند اين انرژي را به وجود مي‌اورد و اين انرژي به نوبه خود كائنات را با سرعتي فزاينده پيش مي‌برد.

اين انرژي مرموز كه در سال 1998 كشف شد ماهيتي بود كه اختر شناسان تاكنون از توصيف آن ناتوان بودند به جز اينكه يك انرژي نامرئي است كه 72 درصد از كائنات را تشكيل مي‌دهد.

به گزارش روزنامه تلگراف، البته 24 درصد اين انرژي تاريك را ماده تاريك تشكيل مي‌دهد كه به نوبه خود اسرار آميز است اما مطالعه بر روي آن به دليل تاثير جاذبه‌اي اش به مراتب آسانتر است.

در اين تحقيق گروه بين المللي از دانشمندان به اين نتيجه رسيدند كه انتشار انرژي تاريك يعني در واقع رشد و گسترش كائنات هرگز متوقف نخواهد شد.
منبع:ناسا

---------- Post added at 06:13 PM ---------- Previous post was at 06:09 PM ----------

اخترشناسان مي گويند كشف ستاره غول پيكر مغناطيسي تئوري سياه چاله‌ها را به چالش مي‌كشد.

‌به گفته دانشمندان اين ستاره نوتروني كه داراي يك ميدان مغناطيسي قوي است،
تئوري‌هايي را كه تاكنون درباره تكامل ستاره‌اي و تولد سياه چاله‌ها ارائه شده‌اند، به چالش كشيده است.

اين ستاره تازه كشف شده كه به جاي «Star» (ستاره) به عنوان «مگنتار»(Magnetar) ناميده شده در يك مجموعه ستاره‌اي معروف به «وسترلوند 6» و حدود 16 هزار سال نوري در صورت فلكي «آرا» واقع شده است.

وسترلوند كه در سال 1961 توسط يك اخترشناس سوئدي كشف شد، يك منطقه رصد زيبا در فيزيك ستاره‌يي است.

اين منطقه يكي از بزرگترين مجموعه‌هاي ابر ستاره‌اي در كهكشان راه شيري و متشكل از صدها ستاره بسيار عظيم است كه برخي از آنها با درخششي شبيه به يك ميليون خورشيد و برخي با قطري دو هزار بار بزرگتر از قطر خورشيد كائنات را روشن مي‌كنند.

اين مجموعه هم چنين به لحاظ استانداردهاي كائناتي بسيار جوان است.

محققان با استفاده از رصد خانه جنوب اروپا دريافته‌اند اين كشف نشان مي‌دهد كه منظومه‌هاي دوتايي ممكن است نقش كليدي در تكامل ستاره‌يي ايفا كنند.
منبع:اسپین

[saeeddz]

محققان مي‌گويند ترك خوردگي‌ها و شكاف هاي موجود در پوسته سطح ماه نشان مي‌دهد كه نزديكترين همسايه ما در حال كوچك شدن و تحليل رفتن است.

شواهد علمي نشان مي دهد كه سرما شعاع كره ماه را در سال‌هاي اخير تا حدود 100 متر كاهش داده است.

اين كشف پس از دريافت تصاوير حاصل از كاوشگر قمري از خطوط شكستگي غير معمول موسوم به «شيب‌هاي تند لوبيت» در ارتفاعات كره ماه حاصل شده است.

شكاف‌ها و ترك‌هاي مشابه اولين بار در تصاوير نزديك استواي كره ماه توسط فضانوردان ماموريت‌هاي آپولو در اوائل دهه 1970 مشاهده شدند.

محققان در گزارشي در مجله علمي و معروف ساينس اعلام كردند كه هم اكنون 14 شكاف جديد توسط مدارگرد اكتشافي قمري "LRO" شناسايي شده است.

اين شكاف‌ها اساسا در ارتفاعات كشف شده‌اند كه نشان مي‌دهد خطوط ترك خوردگي به طور فراگير بر سطح اين قمر در حال گسترش است.

دكتر توماس واترز، محقق انستيتو اسميت سونيان در واشنگتن مي‌گويد: يكي از جنبه‌هاي قابل توجه ترك‌هاي قمري، ظاهر جوان آنها است. اين ويژگي‌ نشان مي‌دهد كه فقط 100 متر تحليل رفتگي ظرف ميلياردها سال گذشته رخ داده است.
منبع:روزنامه تلگراف

[Hasan.M]

ناسا رقابت آنلاینی را برگزار کرده است که در آن شهروندان می توانند قطعات موسیقی مناسب را برای بیدار کردن فضانوردان دو ماموریت آخر شاتلها انتخاب کنند.به گزارش خبرگزاری مهر، صبح زود بیدار شدن و نگاهی از پنجره های فضاپیما به بیرون انداختن برای دیدن طلوع آفتاب از فراز سیاره زمین می تواند بهترین بخش ماموریتهای فضایی فضانوردان باشد اما برای بیدار کردن فضانوردان برای کسب این تجربه شگفت انگیز چه آهنگ و قطعه موسیقی می تواند مناسب باشد.
قطعاتی از قبیل "با من پرواز کن برای رسیدن به ماه" اثر "فرانک سیناترا"، پیانوی ملودرامیک "التون جان" در "مرد موشکی" و یا "پرواز را بیاموز" اثر گروه "فو فایترز" شاید بهترین انتخابها باشند.
ناسا تنها دو ماموریت دیگر را برای پروازهای شاتل پیش بینی کرده است و پس از انجام این دو ماموریت، شاتلها برای همیشه بازنشسته می شوند.
در این راستا آژانس فضایی آمریکا رقابتی را به منظور انتخاب بهترین و مناسب ترین قطعات موسیقی که می توانند فضانوردان را از خواب بیدار کنند برگزار کرده است.
تاکنون دوستان، خویشاوندان و خود فضانوردان این موسیقی ها را انتخاب می کردند اما این اولین بار است شهروندان این فرصت را یافته اند که آهنگهای بیدار کردن اعضای این دو ماموریت آخر شاتلها را انتخاب کنند.
کاربران می توانند با مراجعه به سایت این رقابت که Wakeup Song Contest نام دارد از بین 40 قطعه موسیقی به یک آهنگ رای دهند.
سپس از بین این رای گیریها دو آهنگ به عنوان برنده انتخاب می شوند و در مدت ماموریت 11 روزه شاتل دیسکاوری صبحها برای بیدار کردن فضانوردان پخش می شوند. این ماموریت اول نوامبر آینده آغاز خواهد شد.
همچنین کاربران می توانند آهنگ مورد علاقه خود را به عنوان نظر شخصی بر روی این سایت قرار دهند با این شرط که موضوع اثر مرتبط با فضا باشد.
آهنگهایی که در این بخش انتخاب می شوند در ماموریت 10 روزه شاتل اندیور که 26 فوریه 2011 پرتاب خواهد شد پخش می شوند.
براساس گزارش اسپیس، این رقابت 10 ژانویه 2011 پایان می یابد.
در ماموریت شاتل دیسکاوری اولین روبات فضانورد به منظور تعامل میان روبات و انسان و در ماموریت شاتل اندیور دستگاه "آلفا طیف نگار مغناطیسی" سرن (شورای تحقیقات هسته ای اروپا) برای شکار ضد ماده حضور خواهند داشت.

به نقل از خبرگزاري مهر

[saeeddz]

تلسکوپ فضايي هابل تصويري را از يک سحابي تهيه کرده که بسيار اسرارآميز بوده و شبيه به يک روح سرگردان در فضا است.

هابل اين تصوير را از سحابي IRAS 05437+2502 واقع در صورت فلکي ثور تهيه کرده است.
راس اين سحابي شبيه به يک V وارونه يا قله يک کوه است و کاملا نوراني به نظر مي رسد. از اين سحابي نخستين بار در سال 1993 تصويربرداري شده است.
ناسا در خصوص اين تصوير جديد توضيح مي دهد:اين عکس جزئيات بسيار دقيقي از اين سحابي را نشان مي دهد اما نمي تواند راز نور راس آن را فاش کند.
منبع:ناسا

---------- Post added at 03:18 AM ---------- Previous post was at 03:13 AM ----------

همزمان با اوج بارش شهابي برساوشي تکه اي از بازمانده دنباله دار سوئفت تاتل به صورت آذرگوي درخشان يا سنگ نوراني در آسمان ايران ديده شده و احتمالا در بخشهاي شرقي ايران به خاک افتاده است که به باور اخترشناسان اين آذرگوي تکه اي از بازمانده سوئيفت تاتل است.
مرداد ماه زمان بارشهاي شهابي برساوشي است. امسال نيز بارش شهابي برساووشي از روز سه شنبه 19 مرداد ماه آغاز شد و در روز 21 مردادماه به اوج خود رسيد.
اوج بارش در روز 21 مرداد از ساعت 21 و 30 دقيقه آغاز شد و تا صبح روز 22 مرداد ادامه داشت که همزمان با اوج بارش ها تکه اي از دنباله دار سوئفت تاتل به صورت آذر گوي (Fireball) يا سنگ نوراني در آسمان ايران ديده شد.
به گزارش شاهدان عيني اين رويداد همراه با نور شديدي بوده است که به باور اخترشناسان احتمالا اين شهاب سنگ نوراني تکه اي از بازمانده دنباله دار سوئيفت تاتل است که از اين دنباله دار جدا و در خاک ايران افتاده است.

اين آذرگوي از قدر 18- يا 20- بوده که در آسمان شهرهاي مرنجاب، آباده، زاهدان، تفتان، يزد و برخي ديگر از شهرهاي مرکزي ايران توسط رصدگران به ثبت رسيده است. اين تکه از دنباله دار احتمالا در بخشهاي شرقي ايران به خاک افتاده است.
دنباله دار سوئيفت تاتل
بارش شهابي برساووشي از بازمانده هاي گرد و غبار دنباله داري به نام سوئيف تاتل Swift-Tuttle است که در 16 جولاي 1862 توسط دو منجم به نامهاي Lewis Swift و Horace Parnell Tuttle کشف شد.
اين دنباله دار داراي دوره تناوب بالايي است به گونه اي که آخرين ملاقات آن در سال 1992 بوده و تا جولاي 2126 به ملاقات خورشيد نخواهد آمد. مدار اين دنباله دار تا 51 واحد نجومي از خورشيد کشيده مي شود. "سويفت-تاتل" (Swift-Tuttle) هر 130 سال يک بار مدار خورشيد را کامل مي کند.

[saeeddz]

ستاره شناسان با استفاده از رصدخانه فضايي پرتوهاي ايکس چاندار موفق شدند در مرکز کهکشان مسيه 87 يک آتشفشان بزرگ را رصد کنند.

کهکشان مسيه 87 يکي از نزديکترين کهکشان ها به راه شيري است به طوري که تنها 50 ميليون سال نوري از زمين فاصله دارد.
اندازه اين کهکشان 200 هزار سال نوري است و يکي از نوراني ترين اجرام در آسمان شب به شمار مي رود. اين کهکشان در قلب خوشه سنبله که محل خاستگاه هزاران کهکشان است واقع شده است.
بخشي از اين خوشه که کهکشان مسيه 87 در آن قرار دارد از گاز گرمي که مقدار زيادي پرتو ايکس ساطع مي کند پر شده است. اين گاز در حال سرد شدن بوده و به طرف مرکز کهکشان در حال حرکت است. اين حرکت به فرايند سرد شدن گاز شتاب مي دهد و کمک مي کند که گاز به توده ابري که منشاء تشکيل ستارگان جديد خواهد بود متصل شود.
در مرکز اين کهکشان يک سياه چاله عظيم وجود دارد که امواجي از ذرات پر انرژي را در فضا پرتاب مي کند. اين ذرات، گاز گرم را از مرکز کهکشان دور مي کنند و موجب مي شوند که گاز کاملا به مرکز کهکشان نرسد. اين حالت زماني که در روي زمين يک آتشفشان فوران مي کند نيز رخ مي دهد و گازها و خاکسترهاي داغ پس از فوران مواد مذاب به طرف اتمسفر پرتاب مي شوند.
نمونه اين حالت در مورد فوران اخير آتشفشان ايسلند به وضوح ديده شد که توده هاي خاکستر ترافيک پروازهاي اروپا را دچار مشکل کرده بودند.
در روي زمين، گازهاي آتشفشاني امواج ضربه اي مافوق صوت ايجاد مي کنند.اطلاعات تلسکوپ چاندار نشان مي دهد که ذرات پر انرژي در اثر برخورد به توده گاز امواج ضربه اي مشابهي را در اطراف اين سياه چاله به وجود مي آورند.
در حقيقت اين اطلاعات نشان مي دهد که اين سياه چاله نوعي «فوق آتشفشان کهکشاني» در مرکز کهکشان مسيه 87 است.

[Hasan.M]

ستاره شناسان سوئیسی موفق شدند پیچیده ترین منظومه سیاره ای خارج از منظومه شمسی را که تاکنون رصد شده است را کشف کنند.به گزارش خبرگزاری مهر، دانشمندان دانشگاه ژنو با استفاده از دستگاه طیف نگار "هارپس" رصدخانه جنوبی اروپا (اسو) در شیلی موفق شدند یک منظومه سیاره ای را که در آن 7 سیاره به دور یک ستاره می چرخند کشف کنند.
کریستف لوئیس سرپرست این تیم تحقیقاتی در این خصوص توضیح داد: "ما این منظومه را شناسایی کردیم که احتمالا پیچیده ترین منظومه سیاره ای است که تاکنون رصد شده است."
این رصدها تائید می کنند که حداقل 5 سیاره با جرم حدود جرم نپتون یا از 13 تا 25 برابر جرم زمین در این منظومه حضور دارند.
این سیارات به دور ستاره ای با شناسه HD 10180 در مدارهای مختلف و در یک دوره زمانی از 6 تا 600 روز می چرخند. فاصله این سیارات از ستاره خود از 06/0 تا 4/1 برابر فاصله زمین و خورشید است.
این ستاره شناسان معتقدند که علاوه بر این 5 سیاره، این منظومه از دو سیاره دیگر نیز تشکیل شده اند. یکی از این دو سیاره شبیه به زحل است و مدار چرخش آن 2 هزار و 200 روز است. سیاره دیگر، کوچکترین سیاره خارج از منظومه شمسی است که تاکنون کشف شده است. جرم این سیاره 4/1 برابر جرم زمین است و یکسال آن برابر با 18/1 روز زمینی است.
براساس گزارش سوئیس اینفو، این منظومه در فاصله 127 سال نوری از زمین در صورت فلکی مار آبی واقع شده و از بسیاری جهات شبیه منظومه شمسی است. به طوری که این منظومه از 7 سیاره و منظومه شمسی از 8 سیاره تشکیل شده است. فاصله میان سیارات این منظومه نیز همانند منظومه ما منظم است.
دانشمندان تاکنون 15 منظومه شمسی پیچیده حداقل با 3 سیاره را شناسایی کرده اند.

منبع :مهر

[joe_satriani]

خوشه کهکشانی بسیار دوردست که 10 میلیارد سال قدمت دارد و 4 میلیارد سال بعد از انفجار بزرگ به وجود آمده؛ همچنان پرتوان دارد ستاره تولید می‌کند. قوانین این کهکشان‌ها با کهکشان ما خیلی متفاوت است
مشاهدات و اکتشافات تازه در فضا، همیشه ‌مملو از شگفتی‌های جدید است. هر روز محققین با پدیده‌های تازه‌ای روبرو می‌شوند که مانند دریچه‌ای جدید به معماهای تازه است. این بار، محققین از خوشه کهکشانی باستانی که بسیار دور از ما قرار گرفته است صحبت می‌کنند.
بر اساس گزارش [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ] مشاهدات ستاره‌شناسان به واسطه تلسکوپ فضایی اسپیتزر ناسا، یکی از قدیمی‌ترین و دورترین خوشه‌ کهکشان‌ها فضایی را تبدیل به یک معمای تازه کرده است. این خوشه کهکشان CLG J02182-05102 نامیده شده و نگاه ما به آن به ده میلیارد سال پیش برمی‌گردد. تصویر این خوشه مربوط به 4 میلیارد سال بعد از انفجار بزرگ یا مهبانگ است.

با این حال مشاهدات نشان می‌دهند که ساختار این خوشه به طرزی باور نکردنی جوان است. ستاره‌شناسان می‌گویند برخلاف انتظارشان، این خوشه قدیمی همچنان سالانه هزاران ستاره تازه تولید می‌کند.
نکته قابل توجه دیگری که این مشاهدات در بر دارند، این است که بخش میانی خوشه بیشترین تراکم ستاره‌های جوان را دارد. این در حالی است که در حوالی منطقه‌ کهکشانی ما در فضا، ‌اغلب وسط کهکشان‌ها که تراکم بالاتر است،‌ تولید ستاره جدیدی صورت نمی‌گیرد و این لبه‌های کم‌تراکم‌تر هستند که محل تولد ستاره‌ها می‌شوند. اما در این کهکشان بسیار کهن، ‌این روند کاملا برعکس است.
این که چه عاملی باعث می‌شود در این منطقه دوردست فضایی، قوانینی که ما از کهکشان‌ها می‌شناسیم تا این حد متفاوت باشد، هنوز یک معما است.
منبع : khabaronline.ir

[saeeddz]

ستاره شناسان با استفاده از ماهواره کپلر ناسا توانستند دو سياره جديد را در ابعاد سياره زحل در کهکشان راه شيري کشف کنند.

ماهواره کپلر اين دو سياره به نامهاي «کپلر 9- بي» و «کپلر 9- سي» را در اطراف ستاره اي با عنوان «کپلر 9» کشف کرد.
سياره «کپلر 9- بي» که به ستاره خود نزديکتر است در فاصله 9/20 ميليون کيلومتري از کپلر 9 قرار دارد و يک چرخش کامل آن به دور ستاره اش 2/19 روز به طول مي انجامد. اين در حالي است که سياره «کپلر 9- سي» در فاصله 8/33 ميليون کيلومتري از ستاره خود قرار دارد و چرخش کامل آن 9/38 روز زمان مي برد.
فاصله عطارد که يک سياره مياني در منظومه شمسي است تا خورشيد 9/57 ميليون کيلومتر است و هر 88 روز چرخش خود را به دور خورشيد کامل مي کند.
اين تحقيقات نشان مي دهد که نيروهاي گرانشي اين دو سياره با يکديگر تعامل مي کنند و به اعتقاد دانشمندان يک سياره ديگر نيز بايد در اين منظومه وجود داشته باشد.
ستاره شناسان که در حال بررسي فرضيه سياره سوم هستند معتقدند که اين سياره به ستاره مادر خود بسيار نزديک بوده و در طول يک روز و نيم چرخش خود به دور ستاره را کامل مي کند.
ماهواره کپلر 6 مارس سال 2009 با هدف کشف اجرام سياره اي فرامنظومه شمسي جديد پرتاب شد. اکنون کپلر پس از 7 ماه رصد بيش از 156 هزار ستاره به اين نتايج دست يافته است.
ستاره کپلر 9 در فاصله دو هزار سال نوري از زمين و در صورت فلکي بربط قرار دارد.