اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

[دل تنگم]

دشت ها آلودست

در لجنزار گل لاله نخواهد روييد

در هواي عفن آواز پرستو به چه كارت آيد؟

فكر نان بايد كرد

و هوايي كه در آن

نفسي تازه كنيم

گل گندم خوب است

گل خوبي زيباست

اي دريغا كه همه مزرعه دل ها را

علف هرزه كين پوشاندست

هيچكس فكر نكرد

كه در آبادي ويران شده ديگر نان نيست

و همه مردم شهر

بانگ برداشته اند

كه چرا سيمان نيست

وكسي فكر نكرد

كه چرا ايمان نيست

وزماني شده است

كه به غير از انسان

هيچ چيز ارزان نيست.

[دل تنگم]

مي نويسد اينك من نه اما دستم

تنگ بگرفته قلم در بر خود

تا نوازد به قلم قصه دل تنگي خود

قصه بودن يك بود

يكي بود و نبود

قصه جاذبه كذب حيات

در فضاي خلا بودن تو

قصه كوچه باريك ، نحيف ،چون دل عاشق تنها

كوچه اي اول او نقش ببست

كوچه عاشقي، بن بست!!

ليك من مست نگاهت

مست آن چشم سياهت

در پي عطر تن تو

بي خود از غمزه ي نازت

دل به راه تو سپردم

چشم بر پاي تو دوختم

در همان حال به ناگه ز دو چشمم تو برفتي

حاليا!نيك بديدم نيمي از كوچه برفتي

آه!بس بر خانه ها فرياد بستم

نازنين!اي مهربان بانو!

مرا چون كوچه تنهايم مكن،بازا!

مرا چون كوچه بي پايان ، بي فرجام ، بي رويا مكن، بازا!

گريبان جاي سر كردم

خيالي جاي رويا ها

گذشتم نيمه ي آمد

گذشتم از همه زيبا

به ناگه تن مرا خوردش به ناكس

نه آن ناكس تو بودي يار بي كس

بلند فرياد بستي پيش رويم

مگر عاشق نبودي آشنا كس!؟

مگر بر سر در خانه نمي بيني

نوشته است
كوچه بن بست!
كوچه بن بست!

[دل تنگم]

چون زلف پریشان تو از دست برفت

غم آمد و زلف سیه اش بست به دست

دیده آلاله خونین شد و اشک ساقه آن

چشم جام جم و غم ساقی غم باده به دست

[دل تنگم]

مرا امروز دل تنگ است
مرا راهي نشانم ده.
به سوي اوج ويراني
به پيشت آشيانم ده.
نه فردايم به از امروز
نه امروزم به از دي بود؛
مرا خود رانده است از خود
تو تنهايي پناهم ده.
به مكر دلخوشي خفتم
به جنگ بي كسي رفتم
شگفتا!
دل فريبا بود
سپاه بي كسي بي تا
سپاه من پر از تنها
سلاحم خرده ي دل ها
دگر هرگز نگويم اين سخن را هيچ
دگر هرگز نگويم،بي كسي بي كس تر از ما بود.
فغان و داد و فريادي
تو تنهايي!
رفيق روز تنهايي؛
گزيري را نشانم ده
هواي چشم من شرجي،
سماي قلب من ابري،
زمين هستي ام باير؛
تو خشكي را،تو خورشيدي،
تو ابري را نشانم ده.
فلك با من نمي سازد
سياهي رنگ رخسارم
تو اي پژواك تنهايي
جواب بي ريايم ده
جواب بي ريايم ده.

[دل تنگم]

آدمي گر صاحب دل، دل گرفتن بايدش

سنگ شايد نامدش دل ، دد بجاي آدمش

عقل آب و دل همه آتش شده از دست او

تور آن زلف پريشان، دل گرفتن شايدش

قصه اي گفتم كه شايد دل پرد از سينه ام

كي كلاغ نقل اين دلبستگي جا گيردش؟

عشق را مامورم و صيدت شدن شد خواهشم

كي گليم عاشقان را پايشان جا گيردش؟

رمي هر دلبستگي كردم، تراشيدم هوا

دل نمازي كردم و روي مهت را قبله اش

دل بگير و آشنايش كن به پيغام سروش

ور نه اين دل سوي هر نا محرمي روگيردش

[آرسـام]

خیلی دیر رسیدی ای دوست هفت تا کفن پوسوندم
پیرهن سیاه تنت کن من فقط یه استخونم
ببین چی کردی با این دل فکر کن فقط یه لحظه
نذار دیگه بیشتر از این تنم تو گور بلرزه
فقط یه خواهشی دارم زیر تابوتمو نگیر
وقتی که رفتم زیر خاک قبر منو بغل نگیر
حالا دیگه راحته راحتی هر کاری میخوای بکن
منو به کی فروختی مفت برو واسه همون بمیر

فقط تا هفت روز سیاه تنت کن
شبای جمعه یادی از ما کن
عشقی که بردی باشه حلالت
عمری که بردی باشه حرومت
فقط بدون روز قیامت جلوی راه تو رو میگیرم
تقاص این عمری که از دست رفته رو ازت میگیرم

[دل تنگم]

از تو در اين گوشه يادگار ندارم

زان شب غمگين كه از كنار تو رفتم
يك نفس از دست غم قرار ندارم

اي گل زيبا، بهاي هستي من بود
گر گل خشكيده اي ز كوي تو بردم

گوشه ي تنها، چه اشك ها كه فشاندم
وان گل خشكيده را به سينه فشردم

آن گل خشكيده، شرح حال دلم بود
از دل پر درد خويش با تو چه گويم؟

جز به تو، از سوز عشق با كه بنالم
جز ز تو، درمان درد، از كه بجويم؟

من، دگر آن نيستم، به خويش مخوانم
من گل خشكيده ام، به هيچ نيرزم

عشق فريبم دهد كه مهر ببندم
مرگ نهيبم زند كه عشق نورزم

پاي اميد دلم اگر چه شكسته است
دست تمناي جان هميشه دراز است

تا نفسي مي كشم ز سينه ي پر درد
چشم خدا بين من به روي تو باز است

[دل تنگم]

به کجا می روی ای عشق؟
به کجا؟

صدای قلب مرا بشنو
و به سویم بیا
که همان ساز دلم
با نوای قلبت یکیست.
واین دل تا ابد برای تومیسازد
و برای تو می سوزد
به سویم بیا .......
که این ساز شکسته
خوش نوایی دارد...

[دل تنگم]

خستـــم از روزای ابــری
خیلی سنگینه نـگاهت
دوست ندارم تو تابستون
بشینــم باز ســر راهت
نمیـــخوام بـــازم خیـالت
قبـلـه آرزوهــــام شــــه
تـــو بمــون و عاشقـــای
روی پُـــر غـرور و ماهت

آره مــن اونم که گفتــم
واسـه چشم تـو دیوونم
آره مـن قـول داده بــودم
تـا تهش بــاهات بمونـم
ولی پس دادی نگــــامو

زیــر رگبــــــار غـــرورت

من فقط یکــم شکستم
خوب نگام کنی همونم

چـمــدون رویـــاهـــامـو

دیگه برداشتم و بستم

دیگــه عین اون قدیمــا
چشــــاتو نمی پرستــــم
رخ تــو عین یه بـــــازی

منــو مـات قصه هـا کرد
حالا بی اسمـم و تنها
پُــرپــاییز و شکستــــم

اینــی که حــــالا می بـینـی

دیگه مجنون چشات نیست

دیگه وقتی نیمه شب شه
نگـران لـحظه هــات نیست
مـــن بــرام فــرقـی نــداره

کـــه تو بــاشی یـا نباشی

خیلـی وقته دیگه نیستی
تو دلم جـــایی برات نیست

از تو هیچ چیزی نـمونــده
نـه نگـــاهی و نـه یــــادی
مـــن سپردمـت به دریــــا
عـیــن یـــه مـوج زیـــــادی

تازه فهمیدم با این عشق
زندگیـــم چقـد تلـف شـد

تــو بـــه جــای التماســم
یـــه گُلـــم بهـــم نــدادی

[دل تنگم]

یادته کنار دریا
روی ماسه های ساحل
گفتی که هرگز تو از من
نمی شی یه لحضه غافل

دو تا قلب عاشقونه
روی ماسه ها کشیدی
گفتی تار موی من رو
به همه دنیا نمی دی

به همه دنیا نمی دی
نه مگه تو نگفته بودی
واسه تو رفیق راهم
اما چه نقشه ها کشیدیم

واسه فرداهای با هم
تو می گفتی که بمونیم
پاک و بی ریا و ساده
دستای هم و بگیریم توی پیچ و غم جاده

اما افسوس خواب دریا
قلب ها رو از هم جدا کرد
دل سنگ آبی آب لبامون و بی صدا کرد
توی چشم به هم زدن بود

آب دریا خاطراتم
حالا یک دل واسه من موند
که اونم مونده تو ماتم
بمیرم اون دم آخر

چی به روز عشقم اومد
هی نگاش به من میگفت و
کاری از من بر نیومد
میدیدم که لای موجا

دنبال دستام می گرده
با غم و گریه و زاری
مگه عشقم بر می گرده
مگه عشقم بر می گرده

خون بهاش و من نمی خوام
عشقم و داری می گیری
دریا و ساحل سنگش
ای خدا کنه بمیری

می دونم که لای موجا
دنبال دستام میگردی
ای خدا خودت نگاه کن
دریا با دلم چه کرده

اما افسوس خواب دریا
قلب ها رو از هم جدا کرد
دل سنگ آبی آب
لبامونو بی صدا کرد

توی چشم به هم زدن بود
آب دریا خاطراتم
حالا یه دل واسه من موند
که اونم مونده تو ماتم