يادداشت ويژه پس از شكست 5-0 رئال؛هنوز بازي برگشت مانده است
سايت گل- ابتدا پیروزی بزرگ 0-5 برابر رئال مادرید را به پپ گواردیولا و بازیکنان بارسلونا تبریک می‌گویم. علیرغم سال‌های گذشته، با اطمینان نمی‌توان گفت که عنوان قهرمانی لالیگا در نئوکمپ خواهد ماند، اما آنچه که می‌توانیم اذعان کنیم اینست که آبی و اناری پوشان در بازی دیشب بازی فراموش نشدنی را به نمایش گذاشتند. برای آنکه رئال مادرید تحت هدایت ژوزه مورینیو را همانند لشگری شکست خورده و با چهره‌های برافروخته و عبوس مشاهده کنید، باید چند کار انجام داد، و مردان بارسلونا هم به درستی از عهده این کارها برآمدند.
اگر بخواهیم به خوبی توصیف کنیم که بازیکنان بارسلونا چگونه سفیدپوشان رئال را له کردند، به نظر می‌رسد که واژه “بدون زحمت” بسیار مناسب بازی و تلاش آنهاست. اما شاید این واژه هم به نوعی کم‌لطفی و نادیده گرفتن همت و تلاش وافر پپ گواردیولا و مردانش باشد، زیرا با وجودی که سبک بازی بارسلونا به ظاهر ساده و بی‌آلایش است، اما ارائه همین شیوه بازی در زمین به طور باورنکردنی دشوار و چه بسا دور از ذهن است. در نقطه مقابل، تیم ژوزه مورینیو نمی‌خواستند تا این اندازه تحت سلطه رقیب سنتی خود قرار گیرند، اما یقیناً آنها از آمادگی روحی و روانی برای این بازی برخوردار نبودند. شاید به اغراق بتوان گفت که کار تیمی آنها از کیفیت کاملاً اندکی برخوردار بود؛ سبک بازی رئال نشان داد که نه تنها کیفیت تمرین و تلاش آنها اصلاً در خور چنین بازی بزرگی نبوده، بلکه آمادگی روحی و روانی رئالیها برای این بازی، از نیمکت مربیگری گرفته تا درون دروازه، بسیار کمتر از حد انتظار و بحث برانگیز بود. و این همان عاملی است که برد و باخت در چنین مسابقاتی را رقم می‌زند.
طبق معمول می‌توان به آمار بازی در تمامی زمینه‌ها اشاره کنیم. گل دوم بارسا پس از رد و بدل شدن بیست پاس سالم از سوی آبی و اناری پوشان به دست آمد؛ بازیکنان بارسلونا در پایان نیمه اول بیش از 70% مالکیت توپ و میدان را در اختیار داشتند؛ مسعود اوزیل که در هفته‌های اخیر نقطه امید و اتکای خط هافبک رئال بود، سه بار توپ را از دست داد و در عین حال اصلاً هیچ پاس صحیحی را برای هم تیمی‌هایش ارسال نکرد. اما نقاط ضعف و تاریک بازی مردان رئال بسیار بیشتر از آنست که بخواهیم آنها را برشماریم.
مثلث نفرین شده
خیلی ساده می‌توان گفت که رئال در این بازی اصلاً تیم نبود. دلیل آنکه بارسلونا می‌تواند با چنان اعتماد به نفس و بازی روان توپ را در اختیار بگیرد، اینست که آنها مثل یک تیم بازی کردند. این حقیقت را در نظر بگیرید که سرخیو بوسکتس، علیرغم اینکه در پستی بازی می‌کرد که باید در نبردی تن به تن با دو بازیکن حریف می‌جنگید، اما در نیمه اول حتی یکبار هم توپ را از دست نداد. جابی هم به این دلیل توانست آغاز کننده حرکتی باشد که پایان آن با حرکت خود او گل اول بازی برای بارسلونا را به همراه داشت که در تمامی نقاط زمین می‌توان روی پوشش بدون توپ او از یار خودی حساب ویژه‌ای باز کرد. همانطور که اشاره کردم، مادریدی‌ها یقیناً تلاش خاصی از خود نشان ندادند؛ سامی خدیرا اگر دوست داشته باشد می‌تواند بیهوده از این سوی میدان تا دروازه حریف را بدود، اما وقتی که نمی‌تواند نه حرکات یار کناری خود و نه حرکات خودش را پیش بینی کند، پس این همه دویدن هیچ فایده‌ای ندارد.
براستی، ژوزه مورینیو باید برای خط دفاعی متزلزل تیمش چاره‌ای اساسی بیندیشد، اما در مقایسه با نمایش بسیار ضعیف و منزجر کننده از سوی خط میانی، مربی رئال می‌تواند نزد خود نسبت به عملکرد خط دفاعی‌اش بسیار به خود ببالد. پاشنه آشیل رئال در این بازی نه به خوبی حمایت و نه چاره‌ای برای آن اندیشیده شد؛ بهترین کاری که خط دفاعی رئال می‌توانست انجام دهد این بود که توپ‌های سرگردان و خطرناک در محوطه جریمه را برای آنخل دی‌ماریا، یعنی گوش چپ سه بازیکن تهاجمی، ارسال کنند که این شیوه بهترین کار هم برای فرار از حملات زهردار بارسلونا و هم ایجاد موقعیت‌های احتمالی برای رئالیها بود. با این کار توپ دیگر به دست خط میانی بسیار ضعیف رئال نمی‌رسید و فوراً حمله‌ای تدارک دیده می‌شد؛ دی‌ماریا که کاملاً مقهور بازیکن مستقیم خود شده بود، عاقبت از پس این کار برنیامد، و گهگاه توپ‌های عمقی و عرضی را برای هم تیمی‌هایش به سمت محوطه جریمه حریف ارسال می‌کرد که آنها نیز یا انتظار دریافت توپ را نداشته و یا اینکه چنین پاسی را نمی‌خواستند. وقتی که خط دفاعی توپ را به هافبک می‌سپرد تا آنها موقعیتی را برای خط حمله فراهم سازند، سبک بازی آنها عملاً مانند صحبت کردن در گوشی با صدای بسیار بلند بود؛ یعنی کاری اشتباه و بدون فکر. در همین اثناء، ترفند ایجاد جنگ روانی و مقابله با حریف در زمان‌هائی از بازی که کار از کار گذشته بود، نتیجه معکوسی داشت و سرخیو راموس در این لحظات با کارت قرمز داور روبرو شد. (شاید تعجب کنید که سرمربی رئال در این لحظه در واکنش به اخراج مدالع تیمش لبخند بسیار مغرورانه‌ای زد).
تیمی با بازیکنان جور
در آن سوی میدان، بارسلونا همان فوتبال ناب و خاص خودش با “تفکر همه در خدمت تیم” را به نمایش می‌گذاشت. درست است، در بازی آنها نیز گهگاه افت و خیزهائی وجود داشت؛ برای مثال، پدرو در نیمه اول نتوانست از پاس رو به عقب داوید ویا استفاده لازم را ببرد، اما هدر رفتن چنین موقعیت‌هائی توسط بازیکنان را تنها می‌توان ناشی از بی‌دقتی محض دانست. آندرس اینیستا به اندازه‌ای در پاس دادن و بازی با توپ اقتصادی و ملاحظه‌کارانه عمل می‌کرد که پاس‌های او نه تنها دقت بلکه زمان سنجی بسیار بالائی داشت؛ اینیستا به جای آنکه (همانند رئالیها) فوراً به سمت بازیکنان سفیدپوش رئال با پوشش کامل دفاعی یورش ببرد، بازی را نگه می‌داشت تا بازیکنان رئال در مرکز زمین جمع شده و سپس به طور کاملاً ناگهانی تدارک حمله‌ای سریع را می‌دید. برای آنکه اریک آبیدال روز پرفروغی را در برابر سرخیو راموس سپری کند، چیزی فراتر از استعداد و نبوغ ذاتی‌اش را می‌طلبید؛ برای نیل به این هدف نوعی درک و آمادگی ذهنی عمیق از سوی کادر فنی و نیز تیمی که در دراز مدت سازماندهی شده باشد، لازم بود. در همین حال، جابی باز هم ثابت کرد که یک سروگردن از تمامی بازیکنان هم‌پست خود در جهان بالاتر است؛ جابی به همان تعداد دفعاتی که توپ را به دست آورد، آن را پاس داد.
دیگر تعریف و تمجید از مردان پپ گواردیولا کافی است. این نتیجه برای همه هواداران و فوتبالدوستان بر یک چیز دلالت دارد: این نتیجه در پایان فصل کاری از پیش نخواهد برد. به خاطر داشته باشید که رئال مادرید پیش از بازی دیشب در صدر جدول رده بندی قرار داشت، و بارسلونا در خانه به ارکولس باخته بود. ژوزه مورینیو نه از قافله عقب افتاده و نه از بازی کنار رفته است- او فقط شرایطی را بدتر از قبل تحمل می‌کند. اما علیرغم آنکه مورینیو همراه با اینتر برابر بارسلونا پیروز شده بود، اما در بازی دیشب با شرایط بسیار بدی نتوانست مردان خود را مهیای رویائی با کار تیمی آبی و اناری پوشان کند، و بابت همین مسئله بهای سنگینی را پرداخت.
کد:برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید
2010/11/30
.gif "N Aggressive (4)")
نوشته شده توسط بی باک بی بال
.gif "N Aggressive (27)")
.gif "N Aggressive (17)")
، گواردیولا به جرات متواضع ترین بارسایی ها هست ( در مقایسه با استویچکوف و کرایوف و ... ) .
