شعر های مذهبی

[orochi]

ديده‏ ها در ماتمت خون شد به جان غربتت
سينه‏ ها توفنده در آتش‏فشان غربتت

اشك ما دريا كه مى‏ بايد برايت گريه كرد
ناله‏ ها موجند در اين بيكران غربتت

اى امام رنج‏ها و صبرها، غم نامه‏ات
غصه مظلومى‏ ات در داستان غربتت

آسمان در حسرتى لبريز بى‏تابى كند
سرگذارد تا شبى بر آستان غربتت

دشمنانت فتنه آوردند و يارانت غريب
عمر بود و لحظه‏ هاى بى‏ امان غربتت

مثل شمعى در سكوت بى‏ كسى‏ها سوختى
كاش حس مى‏كرد هم‏دردى زبان غربتت

هر نسيمى مى‏وزد از خاك مظلوم بقيع
آشكارا آورد سوز جهان غربتت

قصه مظلومى‏ ات ناگفته مى‏ماند كه شد
تيربارانِ تن پاكت، نشان غربتت

[orochi]

ای تو با قلبم صمیمی یا حسن
تو کریم بن کریمی یا حسن
داری از زهرا نشان یا مجتبی
مهربانی دل رحیمی یا حسن
صاحب رزقی و جودت بی کران
ریزه خوار سفره ات هر انس و جان
آن قدر بخشنده ای محبوب من
بر سر خوان تو حاتم میهمان
از می کوثر چو آبم می دهی
بر خم زلفت چو تابم می دهی
آن قدر خوبی که هر چه بد کنم
با کریمی تو جوابم می دهی
تا خدا پرداخت جسم و جان وتن
پر نمودم از غم و رنج و محن
روی قلبم از ازل حک کرد او
هست این مخلوق مجنون الحسن
بی کس شهر پیمبر یا حسن
غربت تو همچو حیدر یا حسن
من چه گویم شرح دردت ای غریب
ای عصای دست مادر یا حسن
گریه کردن کار هر روز و شبت
آمده از گریه ها جان بر لبت
من نمی گویم که در کوچه چه شد
آن قدر گویم کمان شد زینبت
در میان کوچه دشمن راه بست
حرمت صدیقه زهرا شکست
آن قدر بر جسم و جانش لطمه زد
بی تأمل مادرت از پا نشست
خیره مانده چشم هایت سوی در
داغ آن کوچه هنوزت بر جگر
تا زمانی که به دنیا زیستی
دیگر از آن کوچه ننمودی گذر

[orochi]

بنال چو قمری درین عزا
ای روح عقل اقدم و ریحانه نبی
کز خون دل زغصه دوران لبالبی
ای شاه دادگر که ز بیداد روزگار
روزی نیارمیده، نیاسوده‌ای شبی
از دوستان ملامت بیحد شنیده‌ای
تنها ندیده‌ای الم از دست اجنبی
چون عنصر لطیف تو با خصم بدمنش
هرگز ندید کس قمر برج عقربی
زهر جفا نمود ترا آب خوشگوار
از بس که تلخ‌کامی و بیتاب و پرتبی
از ساقی ازل نگرفته است تا ابد
چون ساغر تو هیچ ولی مقربی
آری بلا به مرتبه قرب اولیاست
و اندر بساط قرب نبود از تو اقربی(2)
گردون شود نگون و رخ مهر و مه سیاه
کافتاده در لحد چو تو تابنده کوکبی
نشنیده‌ام نشانه تیر ستم شود
جز نعش نازنین تو در هیچ مذهبی
ای «مفتقر» بنال چو قمری درین عزا
کاین غصه نیست کمتر از آن زهر جانگزا

[orochi]

کنید ماتمیان گریه در عزای حسن
که شد بلند به ماتم زنو لوای حسن

اگر گذشت محرم رسیده ماه صفر
حسینیان بخروشید در عزای حسن

پی تسلی زهرا ، خوش آنکه میگرید
گهی برای حسین و ، گهی برای حسن

ببرد بار ملالی حَسَن ، که بردن آن
ز ما سوا نتواند کسی ، سوای حسن

غمی که داشت حسن در دل حزین ،شرحش
ز من مجو که حَسَن داند و خدای حسن

کند به دشمن خود بهر حفظ دین، بیعت
مقام حلم تماشا کن و رضای حسن

ز چشم اهل نظر سر زد آن عصاکز ظلم
فرو برد همان کور دل به پای حسن

چه دیده بود از او خصم او ،که دائم بود
به قصد جانِ به اندوه مبتلای حسن

فغان که رنگ زمرد زَ سوده الماس
پدید شد به لب لعل جانفزای حسن

به حق او بنگر جور چرخ وطغیانش
که بعدِ قتل ، عدو کرد تیربارانش

[orochi]

یا زینب (س)

منـم زینب ، اسیـر کـاروانم
منـم زینب ، سفیـر کشتگـانم


منـم زینب که حق کرد امتحانم
منـم زینب ، کـه ایـّوب زمــانـم


منـم زینب ، که گشتم جاودانه
منـم زینب ، که خوردم تـازیـانه


منـم زینب که از روز ازل تـا زاده ام مــادر
جهان را سر به سر از بهر خود بیت الحَزَن دیدم


خودم دیدم درین وادی که بر عشقم چه ها کردن
پـی انگشتـر ، انگشتـش ز دسـت او جـدا کـردن


خودم دیدم که از سنگ جفا پیشانی اش بشکست
خودم دیـدم کـه شـمـر بـر سـیـنـه اش بنشـست


خودم دیدم که در مقتل گل من دست و پا می زد
لگد بر پهلویش می خورد و زهرا را صدا می زد

[orochi]

تا وعده قيامت تو صبر مي کنيم
بر داغ بي نهايت تو، صبر ميکنيم

اي از تبار آينه و آفتاب و عشق
تا مژده زيارت تو، صبر ميکنيم

[orochi]

زینب آمد شام را شام غریبان کرد و رفت

گنجی اندر گوشه ویرانه پنهان کرد و رفت

نوگلـی از گلشـــن دین کرد زیر خاک ، لیـــک

شوره زار شام را همچون گلستان کرد و رفت

کرد اگر دُرّ ثمینش را در آن ویـرانه ، خاک

دشمن دین خدا را خانه ویران کرد و رفت

لاله سان زین غم دلِ آن دختِ حیدر گر بسوخت

لیک ، آتش در بنــــــاء آل سفیـــــان کرد و رفت

لحظه ای شد میهمان رأس حسین بر دخترش

میزبان را میـهمان بر خویش مهمان کرد و رفت

بلبل از دیــــدار گل ، شــور و نــــوا دارد ولــی

دید این بلبل ، چو آن گل ترک افغان کرد و رفت

عاشق از هجران دهد جان، لیک آن طفل یتیم

چون به وصل باب نائل شد، بدر جان کرد و رفت

رفت از داغ پــــدر جانش بـــــرون از تـن ، ولی

عالمی را همچو موی خود پریشان کرد و رفت

آن گل خندان زهــــرا ، زین جهان پُـــــر زخار

رو سوی باغ جِنان با چشم گریان کرد و رفت

رنجــــی اندر باغ گیــتی سـالها مانند نوح

نوحه بر آن نوگل شاه شهیدان کرد و رفت

[orochi]

هر جا سخن آید ز عشق حرف از پیام زینب است**پر می کشد سوی دمشق قلبی که رام زینب است
مستان عالم در پی‌اش دلدادگان مست مست‌اش**از جرعه پی در پی‌اشدلها به کام زینب است
مجنون کجا لیلا کجا زینب گل زهرا کجا**پر می زند دلها کجا آنجا که دام زینب است
دلدادگی دلداده اش آزادگی آزاده اش**میخانه مست باده اش مستی ز جام زینب است
شد قبله جان کوی اوصد همچو قبله سوی او**عالم به یک یا هوی او در زیر گام زینب است
او که بود نور دو عین محتاج مهرش عالمین**هر کس بود مست حسین عبد مدام زینب است
گر در جهان باشد به پا یاد غم کرببلا **شیعه اگر مانده به جا از ذکر نام زینب است
سجاده اش محراب خون از روز اول تا کنون**بر دل دهد درس جنون اینسان مرام زینب است
هر کس عبادت می کند یاد از ولایت می کند**دل گر زیارت می کند مست سلام زینب است
هر لحظه بوده با حسین یارش نبود الا حسین**ذکر قشنگ یا حسین حسن ختام زینب است

[orochi]

فاطـــمه اي پاك بانوي بــهـشت بر مـشام آيـد ز تـو بوي بــهـشت
تـــو خـــداي خويش را آئينه‌اي مـصــطفي را مــحــرم ديـرينه‌اي

فاطمه‌ اي شاهــكـار ذوالــجلال كوثر عشقيّ و خـورشيد كمــــال

دست تو اين چرخ گردون را مدار هر دو عالم از تو دارد افـــتــخار

عــصمت تو در زلال جان ماست كوثر تو زمزم ايـــمـان مـــاست

اي ولاي تو به مـــا آب حــيات مــي‌كند حُبّ تو تضمين نــجات

دل ز تصــويرت حـكايت مي‌كند سوي تـو ما را هــدايت مي‌كــند

در ره عــشق تــو اي روح روان طاير جان پر زند تا كـــهــكشان

راز گــفتن با تو شوق جـــبرئيل تشنة بحر سخايت ســلســــبيل

پاي تا سر عـــصمت و تقوا توئي آنــكه زن با او شود معنا تــوئي

بــا ورود تــو پيــمبـر در قـيام ني پيمبـر بل رســولان كـــرام

اي كــليد بــاب رضوان دست تو هستي عــالــم همه از هست تو

با تو باشد حــقّ و بــا داور توئي فــــاطـمه اي روح پيغمبر توئي

ليله القدر علي و احـــــــمدی تو بـــهار عشق حيّ سرمـــدي

مـــثل ذاتِ كــبريا تنها تــوئي مادر دو مريـــــم و عيسي توئي

زهره الزّهــــرا ســرور سينه‌ای تو فــــروغ يـــازده آئــينه‌اي

خاك پايت سرمـة چشم مـــلك خم به تعظيمت شده پشت فـلك

ما ز جـام عشق تو مُل مي‌زنيــم خار هستيم و دم از گل مـي‌زنيم

روز محشر هست ما را زمـــزمه فــاطمه يا فــاطمه يا فــاطمه

ابوالفضل سماوي

[orochi]

آمد آن‏ بانو که ‏فخر هر زن ‏است
هر دلى با ذکر نامش گلشن‏ است


روح تاریک همه سر گشتگان
در شعاع نور عشقش روشن‏است