نشریه‌ی The Sun پس از آنکه مشخص شد، آلمان و انگلیس در مرحله‌ی یک هشتم جام ۲۰۱۰ به مصاف هم می‌روند، هشدار داد: «خود را برای رویارویی با جنگ‌افزارهای آلمان آماده کنید!»
پیکارهای دور یک هشتم نهایی جام جهانی دو تیمی به مصاف هم می‌روند که تا کنون دوئل‌های پرهیجان و سرنوشت‌سازی با یکدیگر را پشت سر گذاشته‌اند: آلمان و انگلیس. مروری بر داغ‌ترین و حساس‌ترین نبردها‌ی میان دو تیم.
در ۱۰۲ سال گذشته تیم‌های ملی فوتبال آلمان و انگلیس ۳۱ بار به مصاف هم رفته‌اند: ملی‌پوشان انگلیس ۱۵ بار پیروزمندانه میدان را ترک کرده‌اند؛ آلمان‌ها ۱۰ بار و ۶ پیکار میان این دو تیم نیز با نتیجه مساوی خاتمه یافته است. تیم آلمان در این ۳۱ بازی ۶۶ گل از انگلیس خورده و ۳۷ بار نیز دروازه حریف خود را باز کرده است.
تجربه‌هایی تلخ تا نخستین پیروزی
نخستین دیدار میان آلمان و انگلیس به سال ۱۹۰۸ میلادی برمی‌گردد که با نتیجه ۵ بر یک به سود تیم مهمان، یعنی انگلیس خاتمه یافت. در دومین دیدار نیز ملی‌پوشان انگلیس توانستند در خاک خود آلمان‌ها را ۹ بر صفر درهم کوبند.
تیم ملی آلمان برای چیدن طعم پیروزی شصت سال تمام انتظار کشید و در سال ۱۹۶۸ بود که توانست با تک‌گل فرانتس بکن‌باوئر، قیصر فوتبال آلمان، برای نخستین بار انگلیس را شکست دهد. تا آن تاریخ تیم‌های ملی دو کشور بارها رویاروی هم قرار گرفتند که همگی این دیدارها با پیروزی انگلیس یا تساوی میان دو تیم خاتمه یافت.
این که برخی از تیم‌ها از یکدیگر دل خوشی ندارند و از هر فرصتی برای رجزخوانی و کرکری‌خواندن علیه هم سود میجویند، موضوع تازه‌ای نیست: برای نمونه تیم‌های هلند و آلمان چشم دیدن یکدیگر را ندارند. یا مثلا تیم فرانسه چندان دل خوشی از تیم آلمان ندارد، آلمان نیز به نوبه‌ی خود از تیم ایتالیا.
این، غالبا به تجربه‌ها و پیشینه‌ی این تیم‌ها در رقابت با یکدیگر بازمی‌گردد و در مواردی نیز رویدادهای تاریخی در پیکارهای فوتبالیست‌های این کشورها بی‌نقش نبوده است. ولی در این میان چشم و هم‌چشمی میان دو تیم آلمان و انگلستان حکایت دیگری است. بی‌تردید این دو تیم سخت‌‌ترین رقابت‌ها و رجزخوانی‌ها را با یکدیگر دارند، به ویژه‌ی نشریات زرد در دو کشور از هر فرصتی برای زخم‌زبان زدن و برافروختن آتش جنگ علیه حریف سود میجویند.
اسطوره‌ی ویمبلی
فینال جام جهانی ۱۹۶۶ انگلیس نخستین نبرد میان تیم‌های ملی دو کشور در چارچوب تورنمنتی رسمی بود. ملی‌پوشان انگلیس این پیکار را که به اسطوره‌ی ویمبلی شهرت یافته، در وقت اضافه با نتیجه ۴ بر ۲ به سود خود به پایان بردند و قهرمان جهان شدند.
گل سوم انگلیس که نقطه‌ی عطف این نبرد بود، یکی از بحث‌برانگیزترین گل‌ها و معماهای فوتبال محسوب می‌شود. در حالی که نتیجه بازی در آغاز وقت اضافه دو بر دو مساوی بود، با شوت سرکش «جف هرست» مهاجم انگلیسی، توپ به تیرک افقی دروازه‌ی آلمان اصابت کرد و روی خط دروازه فرود آمد. تشخیص خط نگهدار این بود که توپ از خط دروازه عبور کرده است و داور بازی نیز اعلام گل کرد. به این ترتیب انگلستان از آلمان پیش افتاد و در ادامه‌ی بازی با زدن یک گل دیگر، پیروز و قهرمان جهان شد.
آلمانی‌ها هنوز هم آن گل را مردود می‌دانند و معتقدند که کمک داور تحت تاثیر جو ورزشگاه آن تصمیم را اعلام کرده است. بی‌تردید تا کنون در آلمان هزاران مقاله و گزارش ورزشی نوشته شده که به موضوع آن بازی تاریخی و گل مشکوک پرداخته‌اند.
حتا در سالهای اخیر که فن‌آوری رسانه‌های تصویری پیشرفت زیادی کرده، کارشناسان آلمانی بارها به یاری تکنیک‌های ظریف تلاش کرده‌اند ثابت کنند که توپ در پشت خط دروازه فرود نیامده و آن گل مردود بوده است. آلمانی‌ها حتا در این زمینه یک مفهوم جدید ساخته‌اند و همه‌ی گل‌های مشکوک را در بازی فوتبال «گل ویمبلی» می‌نامند
.
انتقام زودرس و فتح ویمبلی
چهار سال بعد، یعنی در جام جهانی ۱۹۷۰ مکزیک، دو فینالیست دوره گذشته در مرحله یک چهارم نهایی بار دیگر رویاروی هم قرار گرفتند. انگلیس تا دقیقه ۶۸ بازی ۲ بر صفر از آلمان جلو بود و آنقدر از پیروزی خود اطمینان داشت که بابی چارلتون یکی از ستون‌های تیم را تعویض کرد.
بعد از خارج شدن بابی چارلتون از زمین، فرانتس بکن‌باوئر گل اول آلمان را وارد دروازه انگلیس کرد و اوه زلر، دقایقی مانده به پایان بازی، با گل تاریخی خود با ضربه سر، بازی را به تساوی کشاند. گرد مولر مهاجم پرتوان آلمان‌ها و آقای گل آن دوره از مسابقات نیز در وقت اضافه با به ثمر رساندن گل سوم، انتقام آلمان از انگلیس را میسر ساخت.
دو سال پس از این انتقام، ملی‌پوشان آلمان توانستند، برای اولین بار ورزشگاه تاریخی ویمبلی را به تصرف خود درآورند. تیم آلمان در مرحله‌ی یک چهارم نهایی مسابقات جام ملتهای اروپا با ارائه‌ی یک بازی تهاجمی و با برخورداری از ستارگانی چون بکن‌باوئر، مولر، مایر و نتزر انگلیس را در خاک حریف ۳ بر یک به زانو درآورد.
گونتر نتزر که بدون شک یکی از نوابغ و ستارگان خلاق فوتبال آلمان به شمار می‌رود، هنوز هم می‌گوید: «این دیدار لذت‌بخش‌ترین بازی‌ای بود که من تصور انجام آن را داشتم.» وی می‌افزاید: «در این روز تیمی زاده شد که توانست در سال ۱۹۷۲ به قهرمانی اروپا دست یابد.»
انگلیس و طلسم ضربات پنالتی
در سال ۱۹۹۰ در مرحله نیمه نهایی جام جهانی فوتبال در ایتالیا، دو تیم انگلیس و آلمان دیداری تماشایی و پرهیجان انجام دادند. در این نبرد که بعد از ۱۲۰ دقیقه با نتیجه تساوی ۱ بر ۱ پایان یافته بود، آلمان‌ها در ضربات پنالتی، انگلیس را مغلوب کردند.
از این دیدار بود که گری لنیکر، مهاجم پرآوازه انگلیس اظهار داشت: «فوتبال بازی‌ای است که ۹۰ دقیقه طول می‌کشد و در پایان آلمان‌ها برنده می‌شوند.» او همچنین گفته بود: «در واقع هر تیمی می‌تواند، در ضربات پنالتی بر دیگری پیروزی شود، مگر آنکه آلمان و انگلیس مقابل هم بازی کنند.»
در سال ۱۹۹۶، در چارچوب مسابقات جام ملتهای اروپا که در انگلیس برگزار شد، این دو رقیب سرسخت بار دیگر در مرحله نیمه نهایی به مصاف هم رفتند. در این پیکار نیز بار دیگر انگلیس در ضربات پنالتی از آلمان شکست خورد، آن هم در چمن مقدس ورزشگاه ویمبلی لندن. آلمان در پی پیروزی‌های خود در برابر انگلیس در سالهای ۱۹۹۰ و ۱۹۹۶ توانست به قهرمانی جهان و قهرمانی اروپا دست یابد.
دور تازه‌ی رجزخوانی‌ها
حال که آلمان و انگلیس در این دوره از مسابقات جام جهانی بار دیگر رویاروی هم قرار می‌گیرند، بازار کرکری‌ها و رجزخوانی‌ها نیز دوباره داغ شده است.نشریه‌ی The Sun پس از آنکه مشخص شد، آلمان و انگلیس در مرحله‌ی یک هشتم جام ۲۰۱۰ به مصاف هم می‌روند، هشدار داد: «خود را برای رویارویی با جنگ‌افزارهای آلمان آماده کنید!» و نشریه Daily Mail نیز نوشت: «با شوت سنگین مسعود اوزیل، دوئل رویایی آلمان و انگلیس ممکن شده است.»
البته پیش از اینکه مشخص شود که آیا اصلا این دو تیم به دور بعد صعود خواهند کرد و به مصاف هم خواهند رفت نیز، خط و نشان کشیدن‌ها آغاز شده بود. در پی انتقادهای فرانتس بکن‌باوئر پس از نخستین بازی انگلیس در برابر آمریکا، وین رونی ستاره‌ی انگلیس از لذت حذف کردن آلمان در پیکاری احتمالی سخن گفته بود.
نوشته شده توسط sina1415
