اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

[دل تنگم]

همین امشب که قلبم داغدار است
به دنبال نگاهت گشت و چون پیدا نکردش، بیقراراست.
برایت ناله خواهم زد:
همین امشب
همین امشب که چون ناله زدم من، آسمان گفت
که او در شهر خود آرام
کنار بستر مادر
به امید وهوای دیگری خفت
به یادت اشک خواهم ریخت:
همین حالا
در این تنهایی غمگین مرد افکن
به یاد خاطرات روشن دیروز
چو می خواندم برایت قصه قلبم
بسی جانسوز و جان افروز
تو می گفتی که قلبم کوه درد است
ولی دیدم در آن شب
که چشمانت بسی بی درد و سرد است.
برایت باز خواهم خواند
ولی بی تو، بدون لمس دستانت
بدون خنده هایت
بدون لحظه ای باتو ،بدون قصه ای از تو.
بدان من باز خواهم خواند:
ولی باتو
به همراه تمام لحظه هایم
که یادت با من است و می نگارد
به سطر دفتر قلبم نوایی
که غربت در تمام لحظه هایش هست
به دنبال تو خواهم رفت
به همراه سرابی که کشاندم
به صحرای کویر بی ترنم
که آنجا خواب باران هم حرام است
در این جاده ،اگر مردم
مرا روزی ، فقط یک روز
کنار لانه مرغان دریایی
که دریا را برای آسمانش دوست میدارند
که از دریا جدا و با نوایش
سرود عشق میخوانند
بخوابانید
که شاید دوری ام از تو
مثال دوری مرغان دریایی
زدریای بزرگ قلب تو باشد

[دل تنگم]

مي رم تا تو آروم شب ها چشمات بسته شه

ديوار اتاقت از عكسم خسته شه

مي رم تا بارون منو ياد تو نندازه

مي رم يه جاي تازه

مي رم با چشماي خيس و قلبي بي گناه

مي رم حتي نمي اندازي به من يك نگاه

هرجا مي رم اما بازم يادت مي افتم

اينو به همه گفتم

مي رم جاي من اينجا نيست

عشق تو زيبا نيست، رويا نيست

مي رم جايي كه دريا نيست

اسم تو رو ما نيست، غوغا نيست

كاش مي شد تا ببيني من اينجا چه تنهام

وقتي كه تو نباشي به هم مي ريزه دنيام

اينجا كسي نيست با چشماي ناز و روشن

بي تو چه غريبم من

از هر جا رد مي شم مي ياد عكست روبروم

سوخته تو آتيش عشقت شهر آرزوم

دارم آروم آروم مرگ و به جون مي خرم

ديدي چي اومد سرم

[دل تنگم]

تقسيم كردن دل تنگي هايم با تو،
چه زيبا خواهد بود
اگر تو را هم دل تنگي هايي باشد از نوع من
دلم مي خواهد احساسم،
مهر سكوت لبانم را
همان قدر احساس كني
كه گويي احساس توست
دردِ ريشه دوانده در وجود توست
مُهر خورده شده بر لبان توست
دلم مي خواست "تويي" نبودي
تو، من و من، تو بوديم
شايد آن وقت اين روح سركش آرام مي گرفت
و جاي دل تنگي هايم را رهايي پر مي كرد
رهايي از همه چيز
حتي از انديشيدن،
انديشيدن به خوبي ها و عشق ها
چرا كه قلب من و تو حادثه اي خواهد آفريد
در فــراســوي عشــق .......

[schizophrenic]

مرا نهراسان

كه من بارها و هزاران بار

بي‌شاهد و شناسنامه

از شادي‌هاي كوچكم جدا شده‌ام

كه بارها و بارها بي‌نام و نشان

اسناد تنهايي خويش را امضا كرده‌ام

بي‌جوهر و مركبي

من چيزي براي هراس ندارم

وقتي رد پاهاي تو تا اتاق اضطراب من امتداد مي‌يابد

كسي كه از دلاشوبه‌ي ظلمت مي‌هراساني

گيس‌بريده‌اي است كه سهمش از عبور فصل‌ها

تنها هاشورهاي درهم و سياه است

زني كه ديروز در گوش چكاوك گفت

من عاشقم

[schizophrenic]

من پیغمبرم.

دخترک را با همه خوبی هایش تا میکنم .
میبوسم و بالای طاقچه کنار گلدان میگذارم!!
و به راه در پیش رویم ادامه میدهم....
معجزه بالا تر از این؟؟؟!!

[دل تنگم]

ما رو باش
رو چه درختی اسممونو جا میزاریم
ما رو باش
قسمتی جز اون دو چشم نا مسلمون که نداریم
ما رو باش
به هوا داری تو شیشه میخونه رو با سنگ شکستیم
نارفیق
سنگ و شیشه اگه دشمن من و تو که موندگاریم
ما رو باش
تشنه موندیم و مشت آب نا اهل رو نخواستیم سر ظهر
چون میخواستیم واسه حجلمون خورشید رو بیاریم
ما رو باش
چشم خشکیده داره به ناودون کوچه حسادت میکنه
ما به این بغض سمج گفته بودیم ابر بهاریم
ما رو باش
غزل کوچه ی ما قلندران پیر و عاشق که اینه
ما که سواریم
فکر تازه عاشق پیاده باش
ما رو باش
اینها رو باش.

[malakeyetanhaye]

رد پایت روی برف‌ها جا مانده
نفس‌های گرمت در سینه‌ی من
از گرمای تیرماه تنت
تا سرمای دی‌ماه خداحافظی
این شب‌ها بر مدار دلتنگی تو مهتابی‌ست.

خط سیاهی بر چشمانم می‌کشم
خط سفیدی بر لب‌های تو!
دیگر قدم‌هایم از حوصله‌ی راه خارج است.
بوی قهوه‌ی آخر در گلویم می‌پیچد
پاریس با تمام کوچه‌هایش در من گم می‌شود
تمام کافه‌ها بوی قهوه‌ی فرانسه می‌دهد
تمام شهر بوی ادکلن Dior
این شب‌ها بر مدار دلتنگی تو مهتابی‌ست
شعری که با بوی قهوه‌ی فرانسه بیامیزد
پایانی بهتر از این نخواهد داشت.





پی‌نوشت خزه: تصویر داخل متن اثری است از Matiss

[malakeyetanhaye]

می‌ترسد
چشم که بر هم می‌گذارد
همه چيز تمام شود
اراده‌ی رفتن به تار و پود بی‌جانش محکم گره بخورد
و چشم باز کند
در غربت پابرهنه‌ها

[malakeyetanhaye]

زودتر بيا
من زير باران ايستاده‌ام
و انتظار تو را می‌کشم.
چتری روی سرم نيست
می‌خواهم قدم‌هايت را، با تعداد قطره‌های باران شماره کنم
تو قبل از پايان باران می‌رسی
يا باران قبل از آمدن تو به پايان می‌رسد؟
مرا که ملالی نيست
حتا اگر صدسال هم زير باران بدون چتر بمانم
نه از بوی ياس باران‌خورده خسته می‌شوم
نه از خاکی که باران غبار را از آن ربوده است.
هروقت چلچله برايت نغمه‌ی دلتنگی خواند
و خواستی ديوار را از ميان ديدارهايمان برداری بيا
من تا آخرين فصل باران منتظرت می‌مانم.

[دل تنگم]

شنبه روز بدی بود، روز بی‌حوصله‌گی،
وقت خوبی که می‌شد غزلی تازه بگی؛

ظهر یک‌شنبه‌ی من، جدول نیمه‌تموم،
همه خونه‌هاش سیاه، روی خونه جغد شوم؛

صفحه‌ی کهنه‌ی یادداشتای من
گف دوشنبه روز میلاد من ئه،
اما شعر تو می‌گه که چشم من
تو نخ ابره که بارون بزنه،
آخ اگه بارون بزنه،
آخ اگه بارون بزنه!

غروب سه‌شنبه خاکستری بود،
همه انگار نوک کوه رفته بوده‌ن
به خودم هی زدم از این‌جا برو!
اما موش خورده شناسنامه‌ی من!

عصر چارشنبه‌ی من!
عصر خوش‌بختی ما!
فصل گندیدن من!
فصل جون‌سختی ما!

روز پنج‌شنبه اومد
مث سقائک پیر،
رو نوک‌اش یه چیکه آب
گف به من بگیر، بگیر!

جمعه حرف تازه‌ئی برام نداشت،
هر چی بود، پیش‌تر از این‌ها گفته‌بود!