نثرهای عاشقانه

[narges.]

شرط عاشقی صبوری است. صبر برای رسیدن، به دست آوردن............ و در عین حال صبر مفهومی ندارد. یعنی نمیتوان گذشت و اورا نخواست و ره صبر در پیش گرفت.
شرط عشق ادب است. برای شروع اگر ادب نداشته باشی معشوقه تورا در نظر نمی آورد. اما بی ادبی هم شرط دیگر ی است. کمال ادب عشق در بی ادبی است. اگر تمناها با خواهش عنوان شود مسخره به نظر می آید.
شرط عشق اختیار است.یعنی مختارانه خواستن. و در عین حال جبر. چرا که ناخواسته تورا می کشد(کشیدن) و می خواند.

[a@s]

نوشته شده توسط iranzerozone [ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
دوست عزیز مگه اینجا برای نوشتن نثر نیست؟؟؟ ظاهراً این چیزی که نوشتی شعره، نه نثر!!!!

سلام به دوست عزیزم،دردفاع ازبهار عزیز بایدبگم مااینجا باهم صفا میکنیم،درواقع حرفای دلمون رو میزنیم واین تاپیک قشنگیش به همینه، مطمئنم که باورودشمامیتونه قشنگ تروباصفاترم بشه. خوش اومدی... منتظراولین حرف دلت هستیم...عشق وعرفان رابطه عمیقی باهم دارن ومن کاری که بهارعزیزودوست داشتنی انجام داده رو ستایش میکنم.

[*ALONE*]

شیشه دل را شکستن احتیاجش سنگ نیست این دل با نگاهی سرد پرپر می شود با
خودم عهد بستم بار دیگر که تورا دیدم ... بگویم از تو دلگیرم ولی باز تو
را دیدم و گفتم : بی تو میمیرم

[*ALONE*]

حرمت آن شاخه ی گل سرخ که لای دفتر شعرم نشکفته خشکید !
به حرمت اشک ها و گریه های سوزناکم. نه تو حتی به التماس هایم هم اعتنا نکردی !
میبنی قصه به پایان رسیده است و من همچنان در خیال چشمان زیبای تو ام که ساده فریبم داد!
قصه به آخر رسید و من هنوز بی عشق تو از تمام رویا ها دلگیرم !

[a@s]

درآسمان
دوچیزمبهوتم میکند
آبی بیکران وخدا
آن رامیبینم ومیدانم که نیست
آن رانمی بینم ومیدانم که هست.

[mmiladd]

کلاغ به همه می گفت که جان می دهم برای جوجه هایم! کلاغهای باغستان از این بابت همیشه او را می ستودند. مگر کسی جرات می کرد دانه ارزنی را از منقار جوجه ها به یغما ببرد! روزی بر حسب اتفاق روباه تسلط یافت بر کلاغ و جوجه هایش. روباه دو انتخاب پیش روی کلاغ مادر گذاشت: یکی از جوجه ها یا خود کلاغ مادر. کلاغ گفت اگر خودش خورده شود همه بچه ها بی سرپرست می شوند. پس بهتر که یکی از دست برود تا همه. روباه جوجه ای را برداشت و برد. ماجرا چندین بار تکرار شد و هر بار کلاغ با همان دلیل و منطق قبل یکی از جوجه ها را به روباه می داد. روزی رسید که دیگر جوجه کلاغی نمانده بود! آن روز بود که همه کلاغ را آنطور که بود شناختند!

[Nassim999]

گاهیبا خودم فکر ميکنم گفتن بعضی حرف ها چقدر سخت بود که هيچ وقت نگفتم....

گاهی با خودم فکر می کنم مگه بين من و تو چقدر فاصله بود که هيچکدوممون نتونستيم این راهو بريم........

گاهی با خودم فکر ميکنم مگه منو تو چقدر ضعيف شده بوديم که این قدر راحت شکستيم......

هر چقدر که فکرمی کنم بيشتر نا اميد می شم مثل يه حقيقتی میمونه که انگار هميشه میدونستم و هميشه به خودم گفتم که وجود نداره دلم می خواست این قدر بزرگو قوی باشی که هميشه بتونی از اشتباهاتت پلی از تجربه بسازی........

[Nassim999]

اولينكسي كه عاشقش ميشي دلتو ميشكونه و ميره . دومين كسي رو كه مياي دوستداشته باشي و از تجربه قبلي استفاده كني دلتو بدتر ميشكنه و ميزارهميره . بعدش ديگه هيچ چيز واست مهم نيست و از اين به بعد ميشي اون آدميكه هيچ وقت نبودي . ديگه دوست دارم واست رنگي نداره .. و اگه يه آدمخوب باهات دوست بشه تو دلشو ميشكوني كه انتقام خودتو ازش بگيري و اونميره با يكي ديگه ...... اينطوريه كه دل همه آدما ميشکنه

[a@s]

دربستر احتضاراست که هرکسی خودش است. وحشت مرگ آنچنان انسان را سراسیمه میسازدکه دیگرمجال تظاهر نمی یابد.

[mmiladd]

چه بهتر كه شرح عشق به زبان نيايد, چه خوب تر كه راز محبت, محو و مبهم باشد... دنيا را بايد در مهتاب ديد تا قابل زندگي بشود. واي اگر دوستيِ دوستان را بخواهي زير آفتاب بشكافي, يا اگر بخواهي در عشق, حـدِ فداكاري را بداني! بيچاره آن كه بخواهد بـد و خـوب و اوّل و آخِر زندگي را روشن ببيند!
در بزمِ شب, اگر مهتاب نباشد, چراغ را بپوشان؛ در عيشِ روز, پرده را بكش تا خرده را نبيني, اما اگر بخواهي دايم در خاطر, خوش باشي, شب و روز در دلــت مهتاب بيفروز...
با معشوق در مهتاب زندگي كن و عيب ها را مـبين