اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

[دل تنگم]

دیوار سقف دیوار
ای در حصار حیرت زندانی
ای درغبار غربت قربانی
ای یادگار حسرت و حیرانی
برخیز
ای چشمه خسته دوخته بر دیوار
بیمار بیزار
تو رنگ آسمان را
از یاد برده ای
از من اگر بپرسی
دیری است مرده ای
برخیز
خود را نگاه کن به چه مانی
غمگین درین حصار به تصویر
ای آتش فسرده
ندانی
با روح کودکانه شدی پیر
یک عمر میز و دفتر و دیوار
جان ترا سپرد به دیوان
پای ترا فشرد به زنجیر
برخیز
بیرون از این حصار غم آلود
جاری است زندگانی جاری است
دردا که شوق با تو غریبه است
دردا که شور از تو فراری است
برخیز
در مرهم نسیم بیاویز
هر چند زخم های تو کاری است
آه این شیار ها که پیشانی است
خط شکست هاست
در برج روح تو
کزپای بست روی به ویرانی است
خط شکست ها ؟
نه که هر سطرش
طومار قصه های پریشانی است
ای چشم خسته دوخته بر دیوار
برخیز و بر جمال طبیعت
چشمی مان پنجره وکن
همچون کبوتر سبکبال
خود را به هر کرانه رها کن
از این سیاه قلعه برون ای
در آن شرابخانه شنا کن
با یادهای کودکی خویش
مهتاب را به شاخه بپیوند
خورشید را به کوچه صدا کن
برخیز
ای چشم خسته دوخته بر دیوار
بیمار
بیزاره
بیرون ازین حصار غم آلود
تا یک نفس برای تو باقی است
جای به دل گریستنت هست
وقت دوباره زیستنت نیست
برخیز

[دل تنگم]

خواب دیدم خواب این که مرده ام

خواب دیدم خسته و افسرده ام

روی من خروارها از خاک بود

وای قبر من چه وحشتناک بود

تا میان گور رفتم دل گرفت

قبر کن سنگ لحد را گل گرفت

بالش زیر سرم از سنگ بود

غرق وحشت سوت و کور و تنگ بود

ناله می کردم ولیکن بی جواب

تشنه بودم تشنه ی یک جرعه آب

خسته بودم هیچ کس یارم نشد

زان میان یک تن خریدارم نشد

هر که آمدپیش حرفی راند و رفت

سوره ی حمدی برایم خواند و رفت

نه شفیقی نه رفیقی نه کسی

ترس بود و وحشت و دلواپسی

آمدند ازراه نزدم دو ملک

تیره شد در پیش چشمانم فلک

یک ملک گفتا بگو نام تو چیست

آن یکی فریاد زد رب تو کیست

ای گنهکار سیه دل بسته پر

نام اربابان خود یک یک ببر

در میان عمر خود کن جستجو

کارهای نیک و زشتت را بگو

گفتنم عمر خودت کردی تباه

نامه ی اعمال تو گشته سیاه

ما که ماموران حق داوریم

اینک تو را سوی جهنم می بریم

دیگر آنجا عذر خواهی دیر بود

دست و پایم بسته در زنجیر بود

ناامید از هر کجا ودلفکار

می کشیدندم به خفت سوی نار

ناگهان الطاف حق آغاز شد

ازجنان درهای رحمت باز شد

مردی آمد از تبار آسمان

نورپیشانیش فوق کهکشان

چشمهایش زندگانی می سرود

درد را از قلب آدم می زدود

گیسوانش شط پر جوش و خروش

در رکابش قدسیان حلقه به گوش

صورتش خورشید بود وغرق نورجام

چشمانش پر از شرب طهور

لب که نه سر چشمه ی آب حیات

بین دستش کائنات و ممکنات

خاک پایش حسرت عرش برین

طره یی ازگیسویش حبل المتین

بر سرش دستار سبزی بسته بود

به دلم مهرش عجب بنشسته بود

در قدوم آن نگار مه جبین

از جلال حضرت عشق آفرین

دو ملک سر را به زیر انداختند

بال خود را فرش راهش ساختند

غرق حیرت داشتند این زمزمه

آمده اینجا حسین فاطمه

صاحب روزقیامت آمده

گوئیا بهر شفاعت آمده

سوی من آمد مرا شرمنده کرد

مهربانانه به رویم خنده کرد

گفت آزادش کنید این بنده را

خانه آبادش کنید این بنده را

اینکه اینجا این چنین تنها شده

کام او با تربت من وا شده

مادرش او را به عشقم زاده است

گریه کرده بعد شیرش داده است

اینکه می بینید در شور است و شین

ذکر لا لا ئیش بوده یا حسین

دیگران غرق خوشی و هلهله

دیدم او را غرق شور و هروله

با ادب در مجلس ما می نشست

او به عشق من سر خود را شکست

سینه چاک آل زهرا بوده است

چای ریز مجلس ما بوده است

خویش را در سوزعشقم آب کرد

عکس من را بر دل خود قاب کرد

اسم من راز و نیازش بوده است

خاک من مهر نمازش بوده است

پرچم من را به دوشش می کشید

پا برهنه در عزایم می دوید

اقتدا بر خواهرم زینب نمود

گاه می شد صورتش بهرم کبود

بارها لعن امیه کرده است

خویش را نذررقیه کرده است

تا که دنیا بوده از من دم زده

او غذای روضه ام را هم زده

اینکه در پیش شما گردیده بد

جسم و جانش بوی روضه می دهد

حرمت من را به دنیا پاس داشت

ارتباطی تنگ با عباس داشت

نذر عباسم به تن کرده کفن

روز تاسوعا شده سقای من

گریه کرده چون برای اکبرم

با خود او را نزد زهرا می برم

هر چه باشد او برایم بنده است

او بسوزد صاحبش شرمنده است

در مرامم نیست او تنها شود

باعث خوشحالی عدا شود

در قیامت عطر و بویش می دهم

پیش مردم آبرویش می دهم

باز بالاتر به روز سر نوشت

میشود همسایه ی من در بهشت

آری آری هر که پا بست من است

نامه ی اعمال او دست من است

[دل تنگم]

تو مگه قسم نخوردي دلمو تنها نذاري

روبروم نشستي اما از غريبه کم نداري

روبروي من نشستي توي چشم تو ستاره

از صداي تو شنيدم که دلت دوستم نداره

تو مگه قسم نخوردي دلمو تنها نذاري

هرگز از روز جدايي سخني به لب نياري

حالا روبروم نشستي حرف تو فقط جدايي

تو قسم نخورده بودي که يه دنيا بي وفايي

تو قسم نخورده بودي روزي عشق تو ميميره

نور يک ستاره يک شب جاي مهتاب و ميگيره

[malakeyetanhaye]

در اخرين لحظه ديدار به
چشمانت نگاه كردم و
گفتم بدان اسمان قلبم
با تو يا بي تو بهاريست
همان لبخندي كه توان را
از من مي ربود بر لبانت
زينت بست.
و به ارامي از من فاصله
گرفتي بي هيچ كلامي.
من خاموش به تو نگاه می كردم
و در دل با خود مي گفتم :اي كاش اين قامت
نحيف لحظه اي فقط لحظه اي مي انديشيد كه
اسمان بهاري يعني ابر
باران رعد وبرق و طوفان
ناگهاني
و اين جمله ،جمله اي
بود بدتر از هر خواهش
براي ماندن و تمنايي
بود براي با او بودن.

[malakeyetanhaye]

من از خدا خواستم،
نغمه هاي عشق مرا به گوشت
برساند تا لبخند مرا
هرگز فراموش نكني و
ببيني كه سايه ام به
دنبالت است تا هرگز
نپنداري تنهايي.
ولي اكنون تو رفته اي ،
من هم خواهم رفت
فرق رفتن تو با من اين
است كه من شاهد رفتن تو هستم

[malakeyetanhaye]

دشت خواب با كوه هاي
آبي ، نه شعري نه
ميلادي
طلوعي بود كه مغربش
گريه ميكرد
ستاره ها دل نداشتند كه
بخوابند
سوخته حتي خاكستر دشت
ستون ستون، حرمت ِ
احساس بي ريشه گي
قدم قدم، درد ِ بي
همخونان
بغض بغض زجر ِ من بودن

[دل تنگم]

مگر چه کرده بودم که جز خطا ندیدم

مگر چه گفته بودم که جزبلا ندیدم

با دلی شکسته یارم سویت امدم پناهی

ای امید خاطر من خود به درد من گواهی

نه دل به کینه خسته ام نه خاطری شکسته ام

دیده ام زگریه خون شد

بار غم به جان فزون شد

چه کرده ام یا رب چه گفته ام یا رب

کسی به من وفا نکرده دلم زغم رها نکرده

ترسم مرا ناله ها بشکند در گلو،

در گلو

وقتی که پر گل شود سینه از یاد او،

یاد او

چه کرده ام یا رب چه گفته ام یا رب

کسی به من وفا نکرده دلم زغم رها نکرده

دلم زغم رها نکرده

با دلی شکسته یارم سویت امدم

پناهی ای امید خاطر من

خود بهدرد من گواهی

نه دل به کینه خسته ام نه خاطری شکسته ام

دیده ام زگریه خون شد

[دل تنگم]

منُ در گیر ِخودت كن تا جهانم زیر و رو شه

تا سکوتِ هر شبِ من با هجومِت رو به رو شه

بی هوا، بدونِ مقصد، سمتِ طوفانِ تو می رَم

منُ درگیر ِخودت کن، بلکه آرامش بگیرم

باخیالِ تو هنوزم مثل ِهر روز و همیشه

هر شبِ حافظه یِ من پُر ِ تصویر ِ تو می شه

با من غریبگی نکن، با من که در گیر ِ تواَم

چشماتُ از من بر ندار من مات تصویر تواَم

تو همین جایی همیشه، با تو شب شکل یه روياست

آخرین نقطه ی دنیا، تو جهانِ من همین جاست

تو همین جایی و هر روز، من به تنهایی دچارم

منُ نزدیک خودم کن تا تو رو یادم بیارم

[دل تنگم]

هر شب وقتی تنها میشم حس می کنم، پیش منی
دوباره گریم می گیره، انگار تو آغوش منی روم نمی شه نگات کنم
وقتی که اشک تو چشم هامه
با این که نیستی پیش من، انگار دستات تو دست هامه
بارون می باره، من تو رو دوباره پیشم می بینم
اشک تو چشم هام حلقه می شه دوباره تنها می شینم
قول بده وقتی،
تنها می شم، بازم میای کنار من
شب های جمعه که میاد، میای سر مزار من
دوباره باز یاد چشمات زمزمه ی نبودنم،
ببین که عاقبت چی شد، قصه با تو بودنم
تاج سر مزار من نشونی از نبودنت
دست های نامردم شهر چرا از من روبودنت
بارون می باره باز تو رو دوباره پیشم میبینم
اشک تو چشمام حلقه میشه
دوباره تنها می شینم
قول بده وقتی که تنها می شم بازم بیای کنار من
شب های جمعه که می آد، بیا سر مزار من
به زیر خاکم و هنوز نرفتی از یاد من
قصه نخور سیاه نپوش، گریه نکن برای من
دیگه فقط، آرزو مه بارون بباره رو تنم
دوباره لحظه ها بپرس منو به باد رفتنم
بارون می باره، باز تو رو دوباره پیشم می بینم
اشک تو چشم هام حلقه می شه دوباره تنها می شینم
دیگه فقط آرزومه بارون بباره رو تنم
رو سنگ قبرم بنویس، تنها ترین تنها منم
تنها ترین تنها منم

[دل تنگم]

وقتی که دل تنگ می شمُ
همراه تنهایی می رم
داغ دلم تازه می شه
زمزمه های خوندنم
وسوسه های موندم
با تو هم اندازه می شه
قدِ هزار تا پنجره
تنهایی آواز می خونم
دارم با کی حرف می زنم؟
نمی دونم، نمی دونم!

این روزا دنیا واسه من
از خونمون کوچیک تره
کاش می تونستم بخونم
قد هزار تا پنجره

طلوع من، طلوع من
وقتی غروب پر بزنه
موقع رفتن منه ...

حالا که دل تنگی داره
رفیق تنهاییم می شه
کوچه ها نارفیق شدن
حالا که می خوان شب و روز
به هم دیگه دروغ بگن
ساعت ها هم دقیق شدن

طلوع من، طلوع من
وقتی غروب پر بزنه
موقع رفتن منه ...