ماهان سرور
آکوستیک ، فوم شانه تخم مرغی ، پنل صداگیر ، یونولیت
دستگاه جوجه کشی حرفه ای
فروش آنلاین لباس کودک
خرید فالوور ایرانی
خرید فالوور اینستاگرام
خرید ممبر تلگرام
[ + افزودن آگهی متنی جدید ]
نفس می کشم...
عمیق
عمیق تر...
چشمهایم را که می بندم، تنها تو را می بینم...
لبخندت را نه...
چشمهایت را که می درخشند
چشمهایت که پرسشی مبهم را گم کرده در چشمان من می جویند...
من کجای این خاک غریب ایستاده ام ؟
کمی آب لطفا...
به تو نگاه می کنم . . . و می دانم تو ،تنها نیازمند یکی نگاهی
تا به تو دل دهد ،بگشایدت ،آسوده خاطرت کند تا بدرآیی؛
من ، پا پس می کشم ، و دری نیم گشوده ،
بروی تو بسته می شود...
از این تکرار دلم گرفته ...
تلخ بود ـ خیلی ـهمین قهوه!مثل صبح امروز کهباران زد و(باز هم!!!!! ـ مثل همیشه ـ)ـ تو ـ کنارم نبودی . . .
از من تا من ...
هنوز راه هست . . .
راه را ،
نشانه را ،
ـ تو ـ
نشانم بده...
ـ مهربانم ـ
"خــــداحافظ"
کلمه قشنگی است
اگر: به موقع بگوییم...
حالِ تو! آیینه ی حالِ پریشانی ما
خون بی رنگ شهید نسل قربانی مالحظه های انتظارت را تصور کی توانای شهید بی دفاع ِ نفس حیوانی مالحظه ی ذبح تو در صحرای سوزان وکویرباز گو آیا چه دیدی از هوسرانی ما؟سیل اشک نامرادی گرد رخسارت زدود؟یا تمسخر ها نمودی دوست! ارزانی مااز چه رو باور نکردی شیوه ی نامردمییا چرا چشم امیدت بود بر« بانی » ما؟از چه رو باور نکردی ما ذلیل وبرده ایم؟هرگدای هرزه می نازد به سلطانی ماحسرتا قانون جنگل رفت ازیادت مگر؟دست وپا وسر بریدن، های ( افغانی) ما؟یا چرا یادت نمی آید که از عهد قدیمبی وفایی هاست میراث نیاکانی ماای خوشا برحال تو چشم از جفا پوشیده ایحسرتا برحال ما، با خانه ویرانی ماباردیگر ما تماشاگرشدیم وتو شهید!مرگ براین سخت جانی های بی جانی ماما ودل بر خویش میگریم وبرحال قلمآتشی افتاده در دشتِ غزلخوانی مابَینِ انگشتان سرد ِ من قلم خشکیده استای غمِ ناگفته، ای آواز زندانی ما
به گونه گل زده گرمای بی خیالِ غزل
به کوره می بردم آتشِ خیالِ غزل
عرق نشسته به رخسارم از نجابتِ عشق
و قد کشیده به چشمانِ من نهالِ غزل
هزارسال گذشت و هنوز بی تابم
نمی رسد نفسِ خسته ام به بالِ غزل
هزارپاسخِِ جانِ ِ به لب رسیده ی من
نمی دهد به دلم، پاسخِ سوالِ غزل
هزار آبله در پای دل نشسته از آن:
که می دود به شتابی پیِ غزالِ غزل
دلِ فلک زده ام سوی دوست می بیند
به من حواله کند آتش و مجالِ غزل
به سینه هیچ نپاید کدورتی و غمی
به جز هوای تو وعشقِ بی زوالِ غزل
نمی شود که دل از الفتِ غزل بکَنم
دلی که معجزه ها دیده از کمالِ غزل
افتاده ام به سمتِ بیابانِ دوستی
گم کرده ام نشانه ی خوبانِ دوستی
جایی که دوست آبِ رخِ دوست می برد
پشتِ نقابِ واژه ی «پیمانِ» دوستی
غیرازسکوتِ جاده ی بن بست، راه نیست
تا ره زنم به سوی خیابانِ دوستی
گرداب گردِ دامنِ خود چرخ می دهدآوازِ کنده کنده ی رندانِ دوستی
دل نعشِ پیکرم به سرِ دوش می کشد
در انتظارِ ختمِ زمستانِ دوستی
خونِ دلم به گردنِ عشق است بی گمان
دستم نمی رسد به گریبانِ دوستی
زیرِ درختِ خشکِ لبِ جو نشسته ام
با چشمِ ره کشیده ی حیرانِ دوستی
خواهم که تا ابد نرسد پای خسته ام
در خطِ نابرابرِ پایانِ دوستی
بارِ تحملِ دلِِ من در حضورِ دوست
یارب سبک مباد به میزانِ دوستی
یک قدم غافل شدم صد سال راهم دور شد
زیور امیــــد ها از لحظه هایم چور شـــــد
حسرت دیدار دلرا نا توانتر میکنــــــــــد
بی رخت خورشید من صد آفتاب بی نور شد
رد پای من به دنیا بی توجه مانده است
در شبستان فرامـــوشی حضورم گور شد
جز فکاهت نیست دیگر دوستی در عصرما
کی کند تزویر الا ، گر کسی مجبور شد
اندکی در مسند بخت و هزاران ناامید
من ندانم از کجایی این چنین منظور شد؟
نیش اهل عیب را خوردن تحمل باید ت
چون حریم شعر گفتن خانهء زنبور شد
می هراسم که شاید
در ظلمت یک شب تاریک
به مهتاب در حسرت بستر گرمش
لالایی بخوانم
یا در روز سرد زمستان
در جاده پر از برف و باد
فریاد کنان یگانه مسافر شوم
می هراسم که شاید
بر تنم باد سرد خزان پنجه اندازد
و تمام هستیم را
در قدم های رهگذری ریزد
و یا حصه از وجودم را در قلمرو دیگری اندازد
میهراسم که شاید باز
فصل سرد و غمناک تنها بودن فرا رسد
و من در اشتیاق گرمای وصل تو
پژمرده شوم
می‌کند یک بهانه خوشحالم؛ هرچه باشد- بهانه‌ای تنها
نتی از یک ترانه‌ی شیرین؛ بیتی از عاشقانه‌ای حتی
می توانم شنا کنم دیگر در خم رودخانه‌ای آرام
هم‌صدا با تمام ماهی‌ها؛ هم‌جهت با هزار و یک دریا
می گذارم که نور بی‌پروا وارد خانه‌ام شود هر روز
می زنم پشت گوش پنجره‌ها طره‌ی پرده‌های خلوت را
خلوتی که خودم بنا کردم روی این سنگ‌های لغزنده
روی تاری تنیده از حسرت روی بندی جویده از رؤیا
دیگر از آن عذاب وجدان‌ها خبری نیست خوب من خوش باش!
دستمالی بیار پاک کنم! کلّ آیینه‌های دنیا را
من نمی‌ترسم از خودم دیگر توی تنهاییِ هزار گِره
باز هم دوست می شوم با تو؛ با خودم مهربان‌ترم حالا
می‌نشید میان رگ‌هایم رخوت دلپذیر سیگاری
سایه‌گاه عزیز دستانی می رساند مرا به فرداها
مگر عقلم پریده باشد تا دست از زندگی بشویم من!
بعد جنگی که با خودم کردم؛ تو برایم غنیمتی دنیا!
راضيه ايماني
ای ساکن شهرخیال من !
بیا...
بیا تا ازگرمای نفسهایت
هیکل سرد تنهاییم
آب شود ....!
هم اکنون 1 کاربر در حال مشاهده این تاپیک میباشد. (0 کاربر عضو شده و 1 مهمان)
قوانين ايجاد تاپيک در انجمن
