فـــردا

[Йeda]

دلم باز فریاد می کشد
از من خواسته ای دارد
تنم به لرزه می افتد
خاطره ی خوشی از این
احساس تکراری ندارم
می خواهد برود
نه ... ازین وادی تصویر
از این دنیای بیداری
از این وهم ...
از سکوت...
از دیدن و هیچ نگفتن
از سکوت در برابر فریاد
از شعر هایم دربرابر احساس
می خواهم روزی
قلم از میان بر دارم
برای همیشه
از جای برخیزم
پا به میدان حقیقت بگذارم
لب بگشایم
و بگویم
هر چه را که تا کنون نگفته ام
دلم می خواهد بگویم
هر چه بادا باد
نه دل به جایی سپرده ام
و نه چشم در دست کسی
دوخته
تنها بنده ای از بین تمامی
انسان ها و
تنها چشمی در بین همه بیدارها
گاهی خواب باید بود
برای سکوت
ولی توجیهی نخواهم داشت
که چشمانم هماره بروی حقیقت باز بود و
سخن به میان نیاوردم
شاید ترسی مرا فرا گرفته
ترسی که با رفتنت بر دلم ماند
دیگر وقت فراموشیست
ای ناخدای کشتی
دست به سکان شو
که سوارم
بر فراز امواجی غریب
و بر ابر هایی مواج
به سمت سرزمینی از
جنس حقیقت
هم جنس فریاد
در مسیر خانه ی حق

[Йeda]

واژه های خنکِ صبح
گونه ام را نوازش می کنند

شعر از عمق تنفس بالا می آید
و روح از بَــرِ هر دم .

سایه ها راه می روند ..
دست در دستِ آفتاب

زاغــی سیاه
از بندی آویزان
به پنجـــره می نگرد

در بال هایش، آسمــان جاریست
برایش آســمان، رنگی دیگر دارد

شاید آبــیِ روشن

آسمــان برایش راهیست که می شود رفت
می توان طی کرد
راهیست که در آن جاریست
پرواز می توان کرد
شاید زاغــی، سیاه باشدولی دو بال داردآزاد است

دلم می خواهد، زاغــی باشم، با دوبالِ پرواز
سیاه-اما آزاد از تفکـــر
در انتظـــارِ طعمه ی گربه ی همسایه ...
ولی بال می شود زد .
دست شکارچیان، به من نخواهــد رسید
بال می زنم و دور خواهم شد وَ
به شهری کوچ خواهم کرد
سرزمینی، هم جنسِ قاصــدک
در مسیرِ باران
از فهمِ روحِ ستاره ها بالا
می پرم بر بامِ شهری روشــن

بدور از تاریکـیِ فهـم

می روم از درختِ احساس بالا
روحـی می یابم

مملــو از بغض، نشسته روی آخرین شاخه ی مـــرگ

می شوم نزدیک تر
رو به اوج
رو به نور
از فهــمِ آدمیان، پَـر
" روح " را می گیرم
که میانِ شاخه ی ذهنِ زمین گم شده است
چشمــانش می هراسد از عشق
می تراود از باد

می شوم با تنِ من، " روح " یکی

بال دیگر نمی خواهم
من در این لحظه به مانندِ دو بالم
که درین شهرِ پر احساس روانم
من در این شهر، بدنبال پَـر روشنی ام
در تنم، روح زند موج
کُـــنَد رقص

شوم از همه جا محض

روم تا شانه ی ماه، بالا
نشینم بر عرشِ خــــدا
چشمم به جمالش شده روشن
روحم در نزدِ ضمیرش شده پیـــــدا

من
شما
فاصله ها

همه در حال ثنا

[Йeda]

حقیقت تا گریـــبان جهان بالا آمده

ولی تو آنقدر در لباس روشـــنفکری فرو رفته ای

که چشـــمانت دیگر؛ جز تارو پود جهـــل، هیـــچ نمی بینند

[Йeda]

دوباره ماه نقره فام، بهانه جدایی از زمین گرفته است
دوباره زین شب ســیاه، فرشته ای به کهکشان پریده است
▪▪▪
دوباره دل، هوای ســفره ی سحر، هوای ربــــنا گرفته است
دوباره باز ســفره ای تکانده می شود، دلم غـبار این تکان گرفته است
▪▪▪
دلـم زلال ماه عشــق، ز ســر هوای روز عیــد، گرفتـــه است
سپیده زد، سحر دمید و دل تپید و باز، شبی سیاه، ماه عشق به بر گرفتهاست

[Йeda]

مرگـــ

از پشت خلــوت غروب

چشم به دیواری دوختـــه ام

سایه ها مرا می خوانند

اهالـــی شهـــر برای ثبت رویدادی اســـــــفناک در خاکستری مغز،

با هیاهویی غریب دور میدانی گرد آمده اند

صبح چشمانم با صدای سیاه کلاغـــی از شکاف پلک

به سقف آویزان شد و مردی با تبری بزرگ، مرگ را فریاد زد.

طنــابی محکــــــــم بر گردنی نحیف آویخته خواهـــد شد

و بر زندگی اش چنگ خواهــد زد

آری، دیدم زندگـــی ام را به داری آویختند و

مردی سیاه جامه ای خونین بر اندام بی جانش انداخت و

مردم، چون مهره هایی بدور از فهم و به وسعت علف،

دوباره با هیاهویی که نوید زندگــی می داد به لانه های کثیف خود باز گشتند.
و
من تنها ... به مرگـــِ خویش می خندم...

[Йeda]

روزهای خوبــ گذشتــ/

گاهی می اندیشم

"مــن" که هستم؟؟

همان بادبادکـــــِ کاغذیَــــم،
که در روزهای شیرین کودکی بر بامِ خانه ها، پرسه می زدم...

یا این "مـــن" ام

که در دالان تنگ و تاریکــــِ جوانی دست و پا می زنم...

با این همه هر که هستم فرقــی نمی کند

چون "تـــو" همیشه برای "مـــن" همان

"تـــو" یی که در ایستگاه اول دیدمـتـــ.. ./

[sara_program]

سلام عزیز دل

شعرات خیلی قشنگن. تا همینجاشو دیوان کن. جدی می گم. راستی سبکت سبک فروغه. فکر کنم شعرای فروغ را خیلی دوست داری. راستش من با شعرای فروغ یه حالی می شم. نمیدونم چطور توصیف کنم ولی حس میکنم حال و هوای اون لحظه ی فروغ به منم منتقل میشه. شعرای تو هم همینطوری بود. مخصوصا شعر فردا. شعر فردا را واقعا خودت گفتی؟ (راستشو بگو )

[Йeda]

دوست داری بازی کنیم؟

با اینکه عهد بســتم دیگه بازی نکنم ولی باشه...

تو مهره ی سفید باش...

حالا اولین قدم رو تـو باید برداری
وگرنه بازی ادامه پیدا نمی کنه...

من
گذاشتم مثلِ یه وزیر نرم و آروم بهم نزدیک بشی
با اینکه می دونســـتم آخرش کارم تمومه

و بالاخره کیشـ دادی...

و من بی توجه به بازی تو فقط می خندم...
چون هیچوقت نفهمیــدی...من سالهاست ماتِ توام
پادشــاهِ منـ/

[Йeda]

ماه انگار همـــزاد چشـ ـمان توستــ


وقتی می خـندیـ بربام خانه ام پهلـــو می گیرد


چشمکـــ که میزنی ســتاره می گرید...


انگار وقتـــِ وداع ست


باید رفت
بر دامنِ خورشـــید چرخی زد


ولی مـــاهِ من، همیشـــه بیدار استـــ
...

[Йeda]

هر روز، هـ ـ ـزاران چشـ ـ ـم در جستجــوی من اند
انگار در پیِ من اند تا در انتهای پیاده رویی مرا به چنگ آورند
چشمانــی اند تاریکـــ ولی بیدار...چشمها بر هر قدم ظهــور میابند
بر قلبــم چنگ میزننــــد و یادی میشــوندخامـــــوش...خامـــوش بر قلبـ ـ ـم

دست از قدم بر نمی دارم میروم تا دم مرگـــ

چشم ها نمی ایستند قدم از بالای قدم...دست از برِ دست...جان از برِ جان
دمـ ـ ـآدم در پیِ من اند....تا لحظه ی
مرگـ ـ ـ...