اصلاح ارتباطات با حل مساله
حل مساله در روابط بین فردی . . .
بشر، موجودی اجتماعی است. از این رو، ما در جامعه زندگی می کنیم و ناگزیر، روابط معینی با دیگران داریم. پدران و مادران، فرزندان، زن و شوهرها، با هم روابطی دارند و ممکن است در این ارتباط ها درگیر شوند و مخالفت هایی بروز دهند.
از این درگیری ها و مخالفت ها نمی توان پرهیز کرد ولی می توان برای حل آن ها اقدام نمود. نتیجه ی تلاش ما به چگونگی گفت وگو ، بخشش و میزان استفاده ی ما از مکانیزم های اصلاحی، بستگی دارد. البته می دانیم که گاهی وقت ها درگیری ها و اختلاف ها به طور تقریبی، راه حلی ندارند. در این مورد، نتیجه ی مطلوب به این بستگی دارد که ما تا چه حد، قدرت کنار آمدن و ساختن با یکدیگر را داریم.
گاهی وقت ها درگیری ها و اختلاف ها به طور تقریبی، راه حلی ندارند، در این مورد، نتیجه ی مطلوب به این بستگی دارد که ما تا چه حد، قدرت کنار آمدن و ساختن با یکدیگر را داریم.
از طرف دیگر، هر نوع رابطه، تقاضا، خواسته و وظیفه هایی را در هر دو طرف رابطه به وجود می آورد و می بایست تا آن جا که امکان پذیر است، تحقق پیدا کند و به اجرا درآید. هر دو طرف حق دارند خواسته های خود را داشته باشند. اگر یکی از آنان، این خواسته ها را برآورده نسازد، طرف دیگر، آگاهانه یا غیرآگاهانه، دست به گله و شکایت، انتقاد و اهانت می زند که ما انتقاد و اهانت را شکل ناسالم ارزیابی می کنیم. بنابراین، درگیری و حتی رنجیدن پیش می آید که به طور کامل عادی و طبیعی است ولی خردمند می کوشد آن ها را حل کند، اشتباه را تصحیح کند و به جبران خطا بپردازد.
البته همه می دانیم که حل مسائل، اغلب آسان نیست و ما نیاز داریم به مهارت هایی تسلط پیدا کنیم و فنونی را بیاموزیم. فرض کنیم از مهارت ها و فنون هم آگاه شدیم، باید بدانیم که آگاهی کافی نیست، ما زمان لازم داریم و به تمرین هایی نیازمندیم تا بتوانیم آن ها را به اجرا بگذاریم. ما به جرأت، قدرت، اراده و اعتماد متقابل نیازمندیم، به ویژه وقتی احساس می کنیم آسیب دیده ایم، عصبانی هستیم و قربانی شده ایم، اگر این مهارت ها و فنون را به کار ببریم، رفته رفته آن ها به عادت تبدیل می شوند و هر وقت ضرورتی پیش آید، بدون آگاهی حاضر می شوند .
در زیر به برخی از مکانیزم های اصلاحی در این زمینه اشاره شده است:
● آرام بگیرید:
تقاضای زنگ تفریح یا به اصطلاح، فاصله ای بکنید. پیشنهاد کنید بحث و مجادله تا مدت معینی به تأخیر بیفتد. توضیح دهید که قصد پشت گوش انداختن بحث را ندارید و فقط می خواهید فاصله ای داشته باشید تا آرام بگیرید. در این صورت، بهتر می توانید حرف طرف مقابل خود را بشنوید و نقطه نظرهای او را بهتر درک کنید.
یادگیریِ آرام شدن به ویژه برای مسائل خاصی، کارساز است. نیاز به حالت دفاعی یا قهر کردن را کاهش می دهد و ضدعصبانیت می باشد.
در طول این فاصله، هر کاری که شما را آرام می سازد، انجام دهید. برخی با ترک مکان، آرام می گیرند ، گروهی سوار ماشین می شوند و دوری می زنند، برخی دوش می گیرند، به موسیقی گوش می دهند، به دوستی تلفن می زنند و... وقتی احساس کردید آرام گرفته اید و تنش ندارید، بازگردید و به گفت وگوی خود ادامه دهید.
● غیردفاعی حرف بزنید:
غیردفاعی شنیدن و حرف زدن، کمک می کند با برخی از عادت های ویران کننده مقابله کنیم. با این شیوه، طرف مقابل را وادار می کنید کمتر حالت دفاعی به خود بگیرد. می توان به روش های زیر نیز عمل کرد:
الف) قدردانی و تحسین کنید:
هر شخصی به قدردانی و تحسین واقعی و اصیل و تعریف صمیمی، و اکنش مثبت نشان می دهد. قبل از شروع هر بحثی، نقاط مثبت طرف خود را به زبان آورید و قسمت پر لیوان آب را ببینید.
مراقب حالتهای بدن خود باشید. هرگز با زبان بدن تان، کسی را دست نیندازید و مسخره نکنید.
ب) خشم طرف مقابل را بپذیرید:
خشم به طور معمول، نوعی تأکید است. معنای آن، این است که به خواسته ی من توجه کن. به آن چه می گویم، گوش بده و به آن چه که نیاز دارم، توجه کن.
ج) حالت های زبان بدن را بخوانید:
شما می توانید با چشمان تان هم بشنوید. مراقب حالت های بدن و چهره ی طرف مقابل خود باشید. هرگز با زبان بدن تان، کسی را دست نیندازید و مسخره نکنید.
▪ نکته های زیر را رعایت کنید:
احساس خود را نشان دهید.
روراست باشید.
تنها روی یک مورد معین، انگشت بگذارید.
از عبارت های خود، انتقاد و اهانت را حذف کنید.
از شخصیت طرف مقابل انتقاد نکنید.
توهین نکنید، دست نیندازید و نیش و کنایه نزنید.
شخصیت طرف مقابل را تحلیل نکنید.
ذهن خوانی نکنید.
● اعتباربخشی:
منظور از اعتباربخشی، این است که خود را به جای طرف مقابل بگذارید. درک احساس او به شما کمک می کند تا مسأله را بهتر حل کنید. وقتی طرف مقابل احساس کند که ما برای فکر و خواسته اش اعتباری قائل هستیم، به ما اعتماد بیشتری خواهد داشت و کمتر حالت دفاعی یا قهر به خود خواهد گرفت.
در این زمینه، نکته های زیر را بیشتر رعایت کنیم:
مسؤولیت خود را بپذیرید. اگر اشتباهی کرد ه اید، آن را قبول کنید.
عذرخواهی کنید. تنها می توان گفت: «من به احساس یا خواسته ی تو توجهی نکردم، کارم اشتباه بود، از تو عذر می خواهم.» از عذرخواهی شرمی نداشته باشید. هرکسی گاه به گاه خطایی دارد. عذرخواهی، کسی را کوچک نمی کند بلکه به بزرگی او می افزاید و می توان آن را نوعی بزرگ منشی به حساب آورد.
منبع: شادکامی و موفقیت
تنظیم برای تبیان: مریم عطاریان
تبیان (
کد:
برای مشاهده محتوا ، لطفا وارد شوید یا ثبت نام کنید
)
جواب بصورت نقل قول