+++[ انــــــرژی مــــــثبت ]+++

[Gam3r]

دکتر علی شریعتی انسانها را به چهار دسته تقسیم کرده است :

1. آنانی که وقتی هستند هستند وقتی که نیستند هم نیستند عمده ی آدمها . حضورشان مبتنی به فیزیک است. تنها با لمس ابعاد جسمانی آنهاست که قابل فهم میشوند. بنابراین اینان تنها هویت جسمی دارند .
2. آنانی که وقتی هستند نیستند وقتی که نیستند هم نیستند مردگانی متحرک در جهان . خود فروختگانی که هویتشان را به ازای چیزی فانی واگذاشته اند. بی شخصیت اند و بی اعتبار. هرگز به چشم نمی آیند. مرده و زندهاشان یکی است .
3. آنانی که وقتی هستند هستند وقتی که نیستند هم هستند آدمهای معتبر و با شخصیت . کسانی که در بودنشان سرشار از حضورند و در نبودنشان هم تاثیرشان را می گذارند . کسانی که همواره به خاطر ما میمانند. دوست شان داریم و برایشان ارزش و احترام قائلیم .
4. آنانی که وقتی هستند نیستند وقتی که نیستند هستند شگفت انگیز ترین آدمها . در زمان بودشان چنان قدرتمند و با شکوه اند که ما نمی توانیم حضورشان را دریابیم . اما وقتی که از پیش ما میروند نرم نرم آهسته آهسته درک می کنیم . باز می شناسیم . می فهمیم که آنان چه بودند . چه می گفتند و چه می خواستند. ما همیشه عاشق این آدمها هستیم . هزار حرف داریم برایشان . اما وقتی در برابرشان قرار میگیریم قفل بر زبانمان میزنند . اختیار از ما سلب میشود. سکوت میکنیم و غرقه در حضور آنان مست میشویم و درست در زمانی که می روند یادمان می آید که چه حرفها داشتیم و نگفتیم . شاید تعداد اینها در زندگی هر کدام از ما به تعداد انگشتان دست هم نرسد

عده ای از انسان ها در جوانی می میرند ، اما تا هفتاد سالگی هم دفن نمی شوند .

[Nocturne]

[COLOR=Red][B]
عده ای از انسان ها در جوانی می میرند ، اما تا هفتاد سالگی هم دفن نمی شوند .

این منظور دسته دومه؟

[Gam3r]

این منظور دسته دومه؟

نه دوست من ،

من اول 4 دسته رو به صورت کامل گفتم ، بعدش در پایین یک جمله از یکی از بزرگان نوشتم ، اون جمله ی پایین ارتباطی با مطالب بالا نداره ، فقط به این منظور که یک پستِ جدید فقط به خاطر یک جمله نزنم ، اون جمله رو پایینِ پست نوشتم ،

مرسی از توجهتون .

[Lady parisa]

میخواهم بگویم؛ فقر همه جا سر میكشد ...

فقر ، گرسنگی نیست، عریانی هم نیست ...

فقر ، حتی گاهی زیر شمش های طلا خود را پنهان میكند ...

فقر ، چیزی را "نداشتن" است ؛ ولی آن چیز پول نیست ؛ طلا و غذا هم نیست ...

فقر ، ذهن ها را مبتلا میكند ...

فقر ، اعجوبه ایست که بشكه های نفت در عربستان را تا ته سر میكشد ...

فقر ، همان گرد و خاكی است كه بر كتابهای فروش نرفته ی یك كتابفروشی می نشیند ...

فقر ، تیغه های برنده ماشین بازیافت است كه روزنامه های برگشتی را خرد میكند ...

فقر ، كتیبه ی سه هزار ساله ای است كه روی آن یادگاری نوشته اند ...

فقر ، پوست موزی است كه از پنجره یك اتومبیل به خیابان انداخته میشود ...

فقر ، همه جا سر میكشد ...

فقر ، شب را "بی غذا" سر كردن نیست ...

فقر ، روز را "بی اندیشه" سر كردن است ...

******************
فقر اینه که ۲ تا النگو توی دستت باشه و ۲ تا دندون خراب توی دهنت؛

فقر اینه که روژ لبت زودتر از نخ دندونت تموم بشه؛

فقر اینه که فاصله لباس خریدن هات از فاصله مسواک خریدن هات کمتر باشه؛

فقر اینه که توی خیابون آشغال بریزی و از تمیزی خیابونهای اروپا تعریف کنی؛

فقر اینه که به زنت بگی کار نکن و تنها دلیلت این باشه که ما احتیاج مالی نداریم؛

فقر اینه که شامی که امشب جلوی مهمونت میذاری از شام دیشب و فردا شب افراد خانواده ات بهتر باشه؛

فقر اینه که بچه ات تا حالا یک هتل ۵ ستاره رو تجربه نکرده باشه و تو فکر می کنی که حتی دور و بر خط فقر هم نیستی؛

فقر اینه که ماجرای عروس فخری خانوم و زن صیغه ای پسر وسطیش رو از حفظ باشی اما ماجرای مبارزات رو ندونی؛

فقر اینه که از مولوی چیزی جز اسم ندونی اما ماجراهای آنجلینا جولی و براد پیت و سیر تحولی بریتنی اسپرز رو پیگیری کنی؛

فقر اینه که سفرهای خارج از کشورت خلاصه بشه به رفتن به خونه فک و فامیلهای ساکن در اونور آب؛

فقر اینه که وقتی با زنت می ری بیرون مدام بهش گوشزد کنی که موها و گردنشو بپوشونه، اما وقتی تنها میری بیرون جلو پای زن یکی دیگه ترمز بزنی و بهش نظر داشته باشی؛

فقر اینه که وقتی کسی ازت میپرسه در ۳ ماه اخیر چند تا کتاب خوندی برای پاسخ دادن نیازی به شمارش نداشته باشی؛

فقر اینه که ۶ بار مکه رفته باشی و هنوز ونیز و برج ایفل رو ندیده باشی؛

فقر اینه که کلی پول بدی و یک عینک دیور تقلبی بخری اما فلان کتاب معروف رو نمی خری تا فایل پی دی اف ش رو مجانی گیر بیاری؛

فقر اینه که حاجی بازاری باشی و پولت از پارو بالا بره اما کفشهات واکس نداشته باشه و بوی عرق زیر بغلت حجره ات رو برداشته باشه؛

فقر اینه که ۱۵ میلیون پول مبلمان بدی اما غیر از ترکیه و دوبی هیچ کشور خارجی رو ندیده باشی؛

فقر اینه که ماشین ۴۰ میلیونی سوار بشی و خودت رو ملزم به رعایت قوانین رانندگی ندونی؛

فقر اینه که بری تو خیابون و شعار بدی که دموکراسی می خوای، تو خونه بچه ات جرات نکنه از ترست بهت بگه که بر حسب اتفاق قاب عکس مورد علاقه ات رو شکسته؛

فقر اینه که ورزش نکنی و به جاش برای تناسب اندام از غذا نخوردن و جراحی زیبایی و دارو کمک بگیری؛

فقر اینه که تولستوی و داستایوفسکی برات چیزی بیش از یک اسم نباشند اما تلویزیون خونه ات صبح تا شب روشن باشه؛

فقر اینه که وقتی ازت بپرسن سرگرمی و علاقه مندیهای تو چی هستند بعد از یک مکث طولانی بگی موزیک و تلویزیون؛

فقر اینه که در اوقات فراغتت به جای سوزاندن چربی های بدنت بنزین بسوزانی؛

فقر اینه که کتابخانه خونه ات کوچکتر از یخچالت(یخچال هایت) باشه؛

فقر اینه که دم دکه روزنامه فروشی بایستی و همونطور سر پا صفحه اول همه روزنامه ها رو بخونی و بعد یک نخ سیگار بخری و راهتو بگیری و بری؛

فقر اینه که با کامپیوتر کاری جز ایمیل چک کردن و چت کردن و موزیک گوش دادن نداشته باشی؛

و بقولی؛ فقـــر بزرگترین آلاینده است، آلاینده ای که تنها با دریافت حقوق ناچیز آخر هر ماه آلودگی و اثرات مخرب آن از بین نمی رود !


پ.ن: امیدوارم بی ربط با تاپیک نباشه! حیفم اومد نذارم دوستان بخونن! اما جایی مشخصی براش پیدا نکردم

[Lady parisa]

آدرس موفقیت :

بزرگراه توکل ، بلوار آرامش ، خیابان آزاده

میدان عمل ، مجتمع نشاط ، واحد پشتکار ، پلاک 20 ، منزل خوشبختی

[Erfan.B]

چشمات رو ببند و با نيتي خالص براي موفقيت دوستت دعا كن

[Lady parisa]

ارث بردن "ژن شادی" دلیل خوش‌بین بودن افراد را آشکار می‌کند.

یافته‌های جدید دانشمندان دلیل بدبینی و خوش‌بینی افراد را توضیح می‌دهد. دانشمندان ژن "حس خوب" و یا 5-HTTLPR که سطوح هورمون سروتونین شیمیایی را تحت تاثیر قرار می‌دهد، مورد بررسی قرار دادند.

بر اساس گزارش دیلی میل، نتایج مطالعات نشان داد افرادی که 2 گونه کوتاه از این ژن دارند، افراد خوش‌بینی هستند و با نشان دادن تصاویر مثبت، شاد شده و در برابر تصاویر منفی احساس ناراحتی نمی‌کنند. این افراد نسبت به جنبه‌های احساسی محیط بسیار حساس‌اند.

افرادی که طول این ژن در آن‌ها بلندتر است، نسبت به محیط کم‌تر واکنش نشان می‌دهند. در واقع واکنش این افراد در شرایط نسبتا خوب تا حدودی عادی است اما لذت خاصی از محیط به دست نمی‌آورند.



منبع: برنا

[hamid_diablo]

نام حقیقی (( اشتباه )) در زندگی (( درس های شگرف )) است!

رویاها تجدیدشدنی است; مهم نیست سن و شرایط ما چیست.

هنوز توانایی های دست نخورده ای در درون ما وجود دارند و زیبایی تازه ای در انتظار

ظهوراست!

به رویای خود سخت بچسبید, اگرچه رویاها از بین بروند, زندگی, پرنده ی بال و پرشكسته

ای است كه نمی تواند پرواز كند!

در درونت جزیره ای از سلامتی عقل وجود دارد كه همان خودبرتر توست; تنها زمانی

آنرا می یابی كه به خویش ایمان داشته باشی!

مهر ورزیدن به خود و راستگویی, خود برتر خویش بودن است!

یادت باشد: اگر حقیقت رانگویی, خودبرترت ازتو می گریزد!

به یاد بسپار: خودبرترت, جملات را باكلمات: دوستت دارم, میفهمم,

می پذیرم, می بخشم و اعتماد می كنم, آغاز می كند و با بخشش تعریف می شود!

فراموش مكن: یارو یاور خودبرترت باش و دوست جهان شو!

[hamid_diablo]

هـــمــــه ی هستی در درون شماست !

وقتی تعطیلات را آغاز می كنید, در برابر آینه بایستید و به خود بگویید:

(( كسی حق ندارد این روزهای خوش را بر من حرام كند; حتی جنابعالی ))

رمز و راز دستیابی به ثروت و نعمت , آن است كه ذهن را



برآنچه ندارید , متمركز نكنید واز هز فرصتی برای شكرگزاری و



قدر دانی نعمت هایی كه دارید, بهره گیرید.





پریشانی و اندوه خود را به همسرتان نسبت ندهید. بی همتی



خود را برگردن پدر و مادرتان نیندازید. وضع مالی نامساعد خود را



ناشی از اوضاع نامطلوب اجتماعی نشمارید. ناتوانایی ها را مسؤول



اضافه وزن خود نپندارید. ترس های واهی و بی اساس را به دوران



كودكی خودنسبت ندهید و از همه ی آنچه كه علت ناكامی هایتان می



دانید و ملاقاتشان می كنید, دست بشویید; چراكه اوضاع و شرایط



كنونی شما, حاصل مجموعه انتخاب هایتان در طول زندگی ست

[hamid_diablo]

به اندوه خود لبخند بزن!

حتی باوجود همه ی سختی های زندگی, باز باید توان آن را داشته باشیم كه (( لبخند ))

را از لبانمان دور نكنیم. یكی از دوستانم پرسید: (( چگونه می توانم لبخند بزنم,

درحالی كه وجودم آكنده ازاندوه است؟! )) به او گفتم :

(( به اندوه خود لبخند بزن; زیرا ما از اندوه مان بزرگ تریم .))

انسان به تلویزیونی می ماند كه هزاران شبكه دارد. اگر شبكه ی (( بصیرت )) را

روشن كنیم, روشن می شویم. اگر شبكه ی (( اندوه )) را روشن كنیم, اندوه می شویم.

اگر شبكه ی (( لبخند ))

را روشن كنیم , لبخند می شویم. ما نباید تنها یكی از شبكه های وجودمان را تماشا

كنیم . ما بذر همه ی استعدادهای خارق العاده را درخود داریم, فقط باید همت كنیم و

آنها را به فعلیت برسانیم. ما باید ارباب وجود خویشتن خویش شویم.

وقتی بربال های آرامش قرار می گیریم , نفس می كشیم, با خودآگاهی ژرف لبخند

می زنیم, تازه خودمان شده ایم و بر خویش حاكمیت پیدا كرده ایم.

آری ! با بصیرت و عشق , با لبخند , با تنفسی ژرف, با غنودن بر بال های آرامش است كه می توان دنیا را زیباتر و بهتر ساخت.

(( مراقبه )) تنها راه خلوت كردن با خویشتن حقیقی خویش است; (( مراقبه )) , مارا با

خودمان مانوس می سازد و مارابه خودمان باز می گرداند. البته, مصرف زدگی

موجب شده است ما از حقیقت خویش دور شویم; بنابراین, به دلیل میل به داشتن و

بیشتر داشتن, تامل درباره ی حقیقت خویشتن بسیار دشوار شده است; باید سدها را

شناخت و از آنها گذشت.مراقبه, تنفس و لبخند, راهی است به رهایی از این بندها و

گذشتن از موانع. در مراقبه, ما به خودمان باز می گردیم تا ببینیم چه حوادثی در اقلیم

درون ما رخ می دهید. مراقبه, آگاهی از اوضاع و احوال درون خویشتن است.

دانستن آنچه كه در ما رخ می دهد , بسیار پر اهمیت اس

ت