چگونه با کودکمان رفتار کنیم؟

[Lady parisa]

اگر كاری كنید كه فرزندتان براحتی و بدون هیچ تلاشی، از وضعیت سختی كه در آن قرار گرفته است خارج شود، مطمئن باشید هیچ كمكی به او نكرده اید و این كار اصلا به نفع او نیست.

حتما شما هم مادران زیادی را دیده اید یا می شناسید كه ساعت 10 صبح با عجله خودشان را به مدرسه فرزندشان می رسانند و ناهار، دفتر و كتابی را كه او فراموش كرده است با خود به مدرسه می برند. چرا این مادران برای نجات فرزندشان این كار را انجام می دهند؟ چرا اجازه نمی دهند بچه ها ببینند بی مسوولیتی چه نتایجی دارد؟ چرا نمی گذارند كودك شرایطی را تجربه كند كه خودش به وجود آورده است؟

اگر یك بار فرزندتان فراموش كرد غذایش را با خود به مدرسه ببرد، بهتر است به جای این كه سریع غذا را به او برسانید، اجازه دهید شرایط را تجربه كند و ببیند بی مسوولیتی او چقدر دردسرساز می شود. البته مادرها هم باید سعی كنند در این شرایط كمی راحت تر برخورد كنند و طوری نشان دهند كه مشخص شود انجام كارهای مربوط به كودك وظیفه آنها نیست.

شاید شما هم از این كه فرزندتان یك روز گرسنه بماند ناراحت شوید، شاید دوست نداشته باشید او را در سختی ها تنها بگذارید. اما باید بدانید گاهی لازم است كودك نتیجه كارش را ببیند تا دیگر آن را تكرار نكند.

البته در این موقعیت، فرزند شما نه تنها مسوولیت پذیری را می آموزد، بلكه می فهمد چطور باید در شرایط سخت و دشوار زندگی از خودش مراقبت كند. به عنوان مثال اگر روزی ناهارش را با خود به مدرسه نبرد، می تواند غذا را با یكی از دوستانش شریك شود یا این كه با مقدار كمتری غذا خودش را سیر كند.



آموزش مسوولیت پذیری به كمك شیوه های عملی

اگر پدر و مادر خودشان افرادی مسوول باشند، نیمی از راه طی شده است؛ چون بچه با دیدن رفتار آنها می آموزد چطور مسوولانه برخورد كند. اما نیمه دیگر راه را باید به او بیاموزید و نشان دهید چگونه انسان مسوولیت پذیری باشد:

• به او مسوولیت هایی مناسب سنش بدهید.

• با كارها و مسوولیت های بیش از حد، كودك را خسته و دلزده نكنید.

• از او انتظار داشته باشید فردی مسوول باشد و مسوولیت كارهایش را بپذیرد.

• هیچ وقت او را فردی غیر مسوول و فراموشكار ندانید؛ حتی زمانی كه مسوولیت هایش را انجام نمی دهد، او را مورد تمسخر و سرزنش قرار ندهید.

• به او در برنامه ریزی و سازماندهی درس ها و تكالیف مدرسه كمك كنید.

• بگذارید او مسوولیت كارهای اشتباهش را بپذیرد و شرایطی را كه خودش ایجاد كرده است، تجربه كند.

[wichidika]

رئیس بخش اطفال بیمارستان میلاد در گفت‌وگو با فارس:
وادار کردن کودک به خوردن غذاها سبب تعارض و لجبازی می‌شود
خبرگزاری فارس: رئیس بخش اطفال بیمارستان میلاد گفت: بهترین راه سازگار کردن کودکی که از خوردن بعضی غذاها خودداری می‌کند نشان ندادن واکنش شدید است، چون وادار کردن کودک به خوردن غذاهایی که دوست ندارد فقط سبب تعارض و لجبازی او می‌شود.


محمد حسین بهزاد مقدم در گفت‌وگو با خبرنگار بهداشت درمان فارس اظهار داشت: اشتهای کودکان بیش از اشتهای بزرگسالان، به نیاز بدنی آنها و انرژی بستگی دارد. در زمان فعالیت، کودکان بیشتر غذا مصرف می‌کنند اما در زمان عدم فعالیت ممکن است بی‌اشتها باشند.
وی افزود: در دوره سریع رشد کودک بیشتر غذا می‌خورد، بعضی کودکان به طور طبیعی کمتر از دیگران انرژی مصرف می‌کنند تا زمانیکه کودک فعال است و رشد طبیعی دارد این نوسانات اشتها کاملاً طبیعی است اما در صورت احساس کسالت یا کاهش سرعت مورد انتظار رشد در کودک باید درصدد رفع علت آن برآمد.
رئیس بخش اطفال بیمارستان میلاد در خصوص تمایل به بعضی غذاها در کودکان گفت: تقریباً تمام کودکان، مرحله میل به بعضی غذاها و بی‌میلی‌ به سایر غذاها را طی می‌کنند. بعضی اوقات کودک ممکن است از خوردن یک یا دو نوع غذا خودداری کند یا بعضی غذاها را فقط به شکل خاص مصرف کند. خودداری ناگهانی کودکان از خوردن بسیاری از غذاهایی که قبلاً به راحتی می‌خورد‌ه‌اند شایع است.
وی درمورد این باور که ممکن است در این کودکان خطر سوء تغذیه به وجود آید گفت: خطر سوء تغذیه در کودکی که برخی غذاها را می‌خورد بسیار اندک است، کودک حتی در صورت مصرف غذای ناکافی برای مدت بسیار طولانی و به طور غیر قابل باور سالم می‌ماند، مثلاً کودکی که فقط نان و کره و مقداری شیر در روز مصرف می‌کند دچار سوء تغذیه نمی‌شود.
این متخصص اطفال درباره چگونگی حل این مشکل نیز گفت: بهترین راه برای سازگار کردن کودکی که از خوردن بعضی غذاها خودداری می‌کند، صرفنظر از شدت امتناع و تمایل کودک به رژیم غذایی یکنواخت، نشان ندادن واکنش شدید است.
وی تصریح کرد: وادار کردن کودک به خوردن غذاهایی که دوست ندارد فقط سبب تعارض و لجبازی می‌شود. غذاهای مختلف را آماده کنید اما در صورت امتناع کودک از خوردن آنها عصبانی یا ناراحت نشوید، چون کودک خسته می‌شود و کنجکاوی سبب خواهد شد که غذاهای مختلف را مصرف کند. فقط در مواقع کسالت کودک یا کاهش سرعت رشد مورد انتظار به پزشک مراجعه کنید.
انتهای پیام/

[Lady parisa]

اگر قرار بود کودکم را دوباره تربیت کنم، بیشتر نقاشی با انگشت را به او یاد می‏دادم تا این‏که با انگشت برایش خط و نشان بکشم.
کمتر غلط‏گیری کرده و بیشتر صحیح انجام دادن را یادش می‏دادم.
چشم از خودم می‏شستم و به او چشم می‏دوختم.
کمتر به داشتن و بیشتر به مراقبت می‏پرداختم.
با او پیاده‏روی و بادبادک بازی می‏کردم.
اداهای جدی را کنار گذارده و جدی‏تر بازی می‏کردم.
بیشتر در دشت و دمن همراهش دویده و به ستاره‏ها زل می‏زدم.
بیشتر او را در بغل می‏فشردم و کمتر زور می‏گفتم.
کمتر سختگیری و بیشتر تشویق می‏کردم.
اول به اعتماد به‏نفس و بعد به پوشاک و مسکن می‏پرداختم.
کمتر عشقِ قدرت و بیشتر قدرتِ عشق را یادش می‏دادم.


با هم شاد باشید

با خردسال خود لذت ببرید! اگرچه گاهی به‏نظر می‏آید که او اصلا بزرگ نشده اما دائم در حال رشد است. روزهای طولانی بی‏پایان به‏تدریج جای خود را به روزهایی می‏دهند که دیگر برایشان وقت ندارید.
کودکانی که زمانی در هر چیز به شما نیاز داشتند کمتر و کمتر به شما نیاز خواهند داشت و روزهای پیاده‏روی‏های با فراغ‏بال، بازی‏ها و چرت‏های بعدازظهر جزو خاطرات شاد و گرم می‏شوند. امیدوارم شما به همراه کودک‌تان ساعات شادي را در کنار هم پر از اوقات بازی، رشد و یادگیری داشته باشید.


مادر خوبی شدم

اگرچه تصدی امور یک نوزاد برای والدینِ تازه‏کار سخت است، اما معمولا خیلی طول نمی‏کشد که اکثرا به راحتی یاد می‏گیرند جایش را عوض کنند، غذایش بدهند، از او نگهداری کنند و بخوابانند. همین‏که نوزاد پا می‏گیرد اکثر والدین قادرند دماغش را پاک کنند، پوشکش را عوض کنند، غذا درست کنند- غذایی که کسی نمی‏خورد- اسباب‏بازی و لباس مناسب بخرند و البته رختشویی و اتوشویی کنند. اما از مرحله راه رفتن که می‏گذرند و به مرحله خردسالی و تجربه‏گرایی می‏رسند، نیازهای‌شان به‏شکل عجیبی عوض می‏شود. والدین آمادگی تامین نیازهای زندگی روزانه خردسال را ندارند و غالبا درگیر این چالش دائم هستند تا نیازهای بدنی، ذهنی، عاطفی و روحی آن‏ها را برآورند.

اولین‏بار با این مسئله در زندگی‏ام با یک خردسال طی زمستانی استثنائاً بارانی و در منطقه‏ای ساحلی رو به‏رو شدم. دختر بزرگم «آندریا» 3 ساله بود. خواهرش «امیلی» تقریبا 2 ساله و «جاشوایِ» نوزاد هنوز 6 ماه نداشت. امیلی در بحبوحه جیش گفتن بود و جاش حداقل هر 2 ساعت یکبار باید شیر می‏خورد. آندریا که خوش اخلاق و شیرین بود و زود آرام می‏گرفت کم‏کم مشکل ساز می‏شد و با ادامه بارندگی اخلاقش بدتر می‏شد. می‏خواست کارهای تازه بکند و تجربیات تازه داشته باشد، اما اکثر انرژی و وقت من صرف 2 بچه کوچک‏تر می‏شد. با گذشت روزها که درماندگی من مثل عقده‏ای برایم شده بود دچار شک و تردید درباره توان (و در نتیجه کمبود) خود به‏عنوان مادری خوب شدم. همیشه درباره «زمان کیفی» با کودک شنیده بودم اما به‏نظر می‏رسید من زمان کمّی بسیار وحشتناکی بدون کیفیت داشتم!

درحالی‏که می‏دانستم نمی‏توانم همیشه همه چیز را برای تجربه‏ او ریخت و پاش ببینم فهمیدم که باید چیزی یا کاری کنم تا برای خردسال کوچولویم خلاقیت و تحرک جالبی فراهم کنم. فهمیدم باید فعالیت‏ها و محیطی باشد که هم او را سرگرم کند هم برایش چالش برانگیز باشد، ایده‏هایی برای پروژه‏های کوچک داشتم تا باهم روی آن‏ها کار کنیم، اما چیزهایی هم می‏خواستم تا او بتواند به تنهایی انجام دهد وقتی من مشغول هستم و کار دارم. چون فقط با تکیه بر درآمد شوهرم زندگی ما می‏چرخد پس باید فعالیت‏هایی باشند که از وسایل موجود در خانه بهره گیرند.

شروع به کاوش در خانه کردم تا بهتر بتوانم نیازهای خانواده را تأمین کنم. همه نوع وسایل جالب برای بازی‏هایمان را جمع می‏کردم. فکرم را بیشتر سازماندهی کرده و سعی داشتم روی چیزهایی تمرکز کنم که باهم انجام دهیم. کمی هم به خودم استراحت دادم تا با بچه‏هایم لذت بریم و از شادی‏های کوچک و ساده‏ آن‏ها شاد شوم. با بازگشت احساس کنترلم دوباره اعتماد به نفس در توانایی‏های مادری‏ام به من برگشت.

با این‏که ادعای «تخصص» از هیچ نوع ندارم اما تجارب من- در هر روز و با سه بچه کوچولو- به من یاد داد چه چیزی مفید و چه چیزی بی‏ثمر است. این کتاب مجموعه‏ای از ایده‏ها و فعالیت‏هایی است که نیازهای مادری مرا و نیز بچه‏هایم را طی آن سال‏های پرچالش قبل از مدرسه تأمین کردند. این کتاب حاوی پیشنهاداتی در هر موقعیت و شرایط، داخل و خارج خانه، تابستان و زمستان، اوقات خوش و ناخوشی است. اگرچه این کتاب را مادری خانه‏دار به‏عنوان منبع اطلاعات برای افرادی با همان شرایط است، اما مطمئن باشید برای هر کس که کودکی خردسال در زندگی دارد مناسب است: مادران یا پدران، مادربزرگ‏ها و پدربزرگ‏ها، عمه و خاله و دایی و عمو، پرستاران بچه، مربیان مهد کودک، معلمان پیش دبستانی، کلیساها یا مربیان بازی، اگر در جستجوی کتابی خوب درباره‏ رفتار با پیش دبستانی‏ها و نحوه‏ برخورد با آن‏ها هستید، این کتاب مسلما به‏درد کارتان می‏خورد.

به‏رغم این‏که ایده‏های طرح شده در این‏جا تا مدت‏ها پس از مرحله خردسالی هم برای کودک شما سرگرم کننده هستند اما اکثرا برای کودکان سنین 3 تا 6 سال مناسبند. از آن‏جا که توانایی‏های بچه‏ها در این دامنه سنی بسیار متفاوت است بعضی ایده‏ها برای بچه‏های 3 ساله بسیار پیشرفته و بعضی نیز برای کودک 5 یا 6 ساله بسیار ساده هستند. پس در انتخاب فعالیت‏ها نهایت دقت را به‏ عمل آورید تا با ظرفیت‏ها و علایق کودک‌تان منطبق باشند و خودتان نیز در صورت لزوم آماده نظارت بر آن‏ها باشید.

«وقتی او را بشناسید دیگر نیست. اثر انگشتان روی دیوار بزرگ‏تر و بزرگ‏تر می‏شوند. بعد ناگهان محو می‏گردند.»


"برترین ها"

[wichidika]

یک فوق تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان در گفت‌وگو با فارس:
اجبار کودکان چپ دست به راست دستی، موجب لکنت آنان می‌شود
خبرگزاری فارس: یک فوق تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان گفت: کودکان چپ دست را به استفاده از دست راست وادار نکنید، چون هم باعث بدخطی او در آینده می‌شود و هم ممکن است دچار لکنت زبان شود.


میترا حکیم شوشتری در گفت‌وگو با خبرنگار بهداشت و درمان فارس در خصوص چپ دستی کودکان اظهار داشت: کودکان تا 8 سالگی، در استفاده از دست‌ها وضعیت ثابتی ندارند، در 4 تا 5 ماهگی از هر دو دست و بیشتر دست چپ استفاده می‌کنند.
وی افزود: در 6 ماهگی هر دو دست را به کار می‌گیرند و در 7 ماهگی از یک دست و به طور معمول دست راست و در 8 ماهگی از هر دو دست استفاده می‌کنند. آنها در 9 ماهگی یک دست و به طور معمول دست چپ و در 10 تا 11 ماهگی نیز یک دست و بیشتر دست راست را به کار می‌گیرند.
چپ یا راست دستی کودک تا 7 سالگی مشخص نیست
این فوق تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان، اضافه کرد: در یکسالگی میان بکارگیری دست چپ یا راست سرگردان است و در 13 تا 14 ماهگی از دست راست استفاده می‌کنند، همچنین کودک در 20 ماهگی باز بین دست چپ یا راست سرگردان می‌مانند.
وی خاطرنشان کرد: کودکان در 2 سالگی دست راست را به کار می‌گیرند و در 2.5 تا 3.5 سالگی بین بکارگیری دست چپ و راست سرگردان می‌شوند. کودکان در 4 تا 6 سالگی از دست راست استفاده می‌کنند و مرحله آخر سرگردانی آنان در 7 سالگی است. همچنین از 8 سالگی به بعد فقط از یک دست استفاده می‌کنند.
از هر 20کودک یک نفر چپ دست است
حکیم شوشتری تصریح کرد: مطالعات نشان می‌دهد از هر 20 کودک، 19 نفر دست راست و یک نفر دست چپ را به کار می‌گیرد. با این توضیحات، مشخص می‌شود که کودک تا 7 سالگی در حالت سرگردانی میان دست چپ و راست است و تا آن زمان نمی‌توان راجع به راست دستی یا چپ دستی او اظهار نظر کرد.
چپ دستی کودکان عیب نیست
وی در خصوص علت چپ دستی و چگونگی برخورد با آن نیز گفت: بر اساس بررسی‌ها اگر پدر و مادر هر دو چپ دست باشند دست کم نیمی از فرزندان آن‌ها چپ دست خواهند شد. همچنین مهمترین نکته این است که باور کنید فرزندتان مشکلی ندارد و چپ دستی او عیب نیست. اگر این مطلب را باور داشته باشید، برخورد مناسبی خواهید داشت.
کودکان چپ دست را تشویق کنید
این فوق تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان، تأکید کرد: بهترین برخورد با فرزند چپ دست این است که او را به استفاده از همان دست چپ تشویق کنید، با برخورد درست به او اطمینان دهید که هیچ فرقی بین چپ دستی و راست دستی وجود ندارد.
وی اضافه کرد: حتی برای بالا بردن اعتماد به نفس فرزندتان می‌توانید به او بگویید که امتیاز او بر راست دستان این است که می‌تواند از هر دو دستش استفاده کند، اما راست دستان فقط از دست راست استفاده می‌کنند، زیرا وسایل و تجهیزات، مناست راست دستان ساخته شده‌اند و برخلاف چپ دستان که مجبورند گاهی از دست راست هم استفاده کنند از دست چپشان استفاده نمی‌کنند.
حکیم شوشتری ادامه داد: بکوشید فرزندتان را در چپ دستی ورزیده سازید، والدین باید طرز گرفتن مداد و کاغذ به شیوه چپ دستان را به او بیاموزند، کودکی که در سال‌های اول تحصیل است اگر آموزش‌های لازم را ببیند، به راحتی می‌توان در انجام تکالیف و تحصیلات موفق باشد.
دانش آموزان چپ دست در انجام تکالیف کُند ترند
وی بیان داشت: چپ دستان در ابتدای تحصیل به طور معمول حرف‌ها و واژگان را درشت‌تر می‌نویسند و در انجام تکالیف کندترند که به کمک والدین به تدریج ریزتر و سریع‌تر می‌نویسند.
حکیم شوشتری گفت: یکی از مشکلات مهم چپ دستان در مدرسه، محل نشستن آن‌ها روی نیمکت است. والدین این بچه‌ها حتماً با معلمان آنها گفت‌وگو کنند تا کودک را در جای مناسبی بنشاند. کودک چپ دست باید در انتحای چپ نیمکت بنشیند تا هنگام نوشتن یا نقاشی کردن در فضای مناسبی قرار گیرد و حرکت آرنج او مزاحم هم نیمکتی راست دستش نشود.
وی ادامه داد: مشکل دیگر این کودکان قلم نی برای تمرین خط درشت است که مخصوص راست دستان قطع خورده و والدین یا معلم باید آن را در جهت عکس قطع بزنند.
وی به والدینی که می‌کوشند که کودکان چپ دست خود را به استفاده از دست راست وادار کنند گفت: این رفتار شما به طور قطع صحیح نیست. یادتان باشد که چپ دستی فرزندتان نقص نیست و هیچ گونه اثری بر سرنوشت او نخواهد داشت. جالب است بدانید که لئوناردو داوینچی، نقاش بزرگ ایتالیایی چپ دست بوده و چپ دستی وی هرگز مانع رشد او نشده است.
این فوق تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان، تصریح کرد: چپ دستی فرزندتان از نظر شما مشکل بزرگی است، چون خودتان نمی‌توانید با دست چپ کارهایتان را انجام دهید. در حالی که چپ دستی برای او درست مانند راست دستی برای راست دستان است و کارهایش را به همان راحتی راست دستان انجام می‌دهد.
اجبار کودکان چپ دست برای استفاده از دست راست موجب لکنت زبان می‌شود
وی به والدین این کودکان هشدار داد: جداً توصیه می‌کنم کودکان چپ دست را به استفاده از دست راست وادار نکنید، چون هم باعث بدخطی او در آینده می‌شود و هم ممکن است دچار لکنت زبان شود، زیرا آن قسمت از مغز که استفاده از دست‌ها را کنترل می‌کند، قدرت سخن گفتن را نیز در کنترل دارد.
حکیم شوشتری افزود: وقتی کودک چپ دست، به اجبار از دست راست استفاده کند مرکز کنترل سخن گفتن در مغزش نیز جابه‌جا می‌شود و چون برای مغز جوان چنین کاری مشکل است احتمال دارد دچار لکنت زبان شود.

وی گفت: افزون بر این بسیاری از کارشناسان عقیده دارند که واداشتن کودک چپ دست به راست دستی، ممکن است او را در آینده به نارسایی ‌های مربوط به بینایی و خواندن یا مشکلات عاطفی دچار سازد.
انتهای پیام/

[wichidika]

یک فوق تخصص روانپزشکی کودکان و نوجوانان درگفت‌وگو با فارس مطرح کرد
کنترل رفتار‌های مخاطره آمیز کودکان و نوجوانان با تنبیه‌ متناسب

خبرگزاری فارس: یک فوق تخصص روانپزشکی کودکان و نوجوانان گفت: والدین با تنبیه‌های مختلف و متناسب از جمله کاهش یا محرومیت از پول توجیبی می‌توانند فرزند خود را از رفتار‌های پرخطر بر حذر دارند.

میترا حکیم‌شوشتری در گفت‌‌وگو با خبرنگار بهداشت و درمان فارس، با اشاره به هیجانات کودکان و نوجوانان در چهارشنبه آخر سال گفت: جاذبه این شب در واقع به خاطر هیجاناتی است که برای نوجوانان در چهارشنبه آخر سال ایجاد می‌شود.
وی افزود: یکی از مواردی که می‌تواند رفتارهای زشت کودکان و نوجوانان را مهار کند نشان ندادن واکنش است. البته نشان ندادن واکنش تا جایی است که بچه‌ها با کارهای خود مزاحم دیگران نشوند و به دیگران آسیب نرسانند.
این فوق تخصص روانپزشکی کودکان و نوجوانان افزود: بزرگترها با تنبیه‌های مختلف و متناسب از جمله کاهش یا محرومیت از پول توجیبی می‌توانند این نکته را به فرزند خود یادآوری کنند که این رفتار آنها مورد پذیرش و موافقت والدین نیست.
وی افزود: گاهی اوقات خود خانواده‌ این وسایل خطرناک را برای بچه‌ها مهیا می‌کند و در واقع این حس را به او می‌دهد که استفاده از وسایل و مواد محترقه چیز بدی نیست.
حکیم شوشتری تصریح کرد: بچه تصور می‌کند خانواده می‌خواهد بر او سلطه‌گری کند و کودک را محدود کند برای همین در موقعیت‌های دیگر بدون نظارت والدین سراغ این گونه مواد خطرناک می‌رود.
وی خاطرنشان کرد: بعضی از والدین بر این عقیده هستند که سیگار چیز بدی است، حتی اگر کودک و نوجوان آنها می‌خواهد سیگار بکشد تحت نظارت آنها این کار را انجام دهد که این یک پیام متناقض برای نوجوان ارسال می‌کند. او در ذهن خود مرور می‌کند که اگر سیگار کشیدن کار بدی است چرا در حضور والدین این کار بد بی‌معنا می‌شود.
انتهای پیام/

[wichidika]

رئیس انجمن روانپزشکی کودک و نوجوان ایران با اشاره به چهارشنبه سوری:
منع کودکان فایده ندارد، آنها را هدایت کنیم

خبرگزاری فارس: رئیس انجمن روانپزشکی کودک و نوجوان ایران گفت:‌ نمی‌توانیم کودکان را به طور کلی از تجربه هیجان چهارشنبه سوری منع کنیم اما می‌توانیم آنها را در جهت درستی هدایت کنیم به گونه‌ای که آسیبی متوجه کسی نشود.

فریبا عربگل در گفت‌وگو با خبرنگار بهداشت درمان فارس در مورد چهارشنبه آخر سال و رفتار‌های کودکان و نوجوانان اظهار داشت: کودکان و نوجوانان معمولاً دوست دارند درجات مختلفی از هیجانات قوی‌تر و شدیدتر را تجربه کنند و گویی مواجهه با این هیجانات و تکرار آنها باعث می‌شود به تدریج احساس کنترل و مدیریت بر آن کنند.
وی افزود: مثلاً بسیار دیده شده است کودکانی که از چیزی می‌ترسند ولی باز دوست دارند آن را تجربه کنند و انجام دهند. یعنی در عین حال که از دیدن یک فیلم یا کارتون ترسناک وحشت دارند ولی باز آن را نگاه می‌کنند و با این روش گویی می‌خواهند بر این ترس غلبه کنند.
رئیس انجمن روانپزشکی کودک و نوجوان ایران، تصریح کرد: تجربه برخی از هیجانات برای کودکان و حتی بزرگترها لذت بخش است. مراسم آتش بازی چهارشنبه سوری نیز از این دست است و برای بسیاری از کودکان بسیار لذت بخش و هیجان انگیز است.
وی گفت: آنها دوست دارند این سطح متفاوت از هیجان را تجربه کنند و این روز را که متفاوت با روزهای دیگر است و شاید فقط جنبه آتش‌بازی آن نیست که آنها را به سوی خود جذب می‌کند.
وی اضافه کرد: مثلاً از انجام تکالیف مدرسه خبری نیست، امکان بازی و شادی با بچه‌های دیگر در کوچه فراهم است که در سایر زمانها معمولاً برای این کار ممنوعیتی وجود دارد، والدین کار و امور متفرقه خود را کنار گذاشته‌اند، آجیل، میوه، شیرینی و شام متفاوتی وجود دارد؛ شاید مجموع همه این‌هاست که برای کودک لذت بخش است.
این فوق تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان بیان داشت: نمی‌توانیم کودکان را به طور کلی از تجربه این هیجان منع کنیم، ولی می‌توانیم آن را در جهت درست تری هدایت کنیم. به گونه‌ای که آسیبی متوجه کسی نشود و اگر مشکلی نیز ایجاد شد سریع‌تر و درست تر مدیریت شده و حل شود. وقتی ما بتوانیم فرزندمان را متقاعد کنیم که کار پرخطری را انجام ندهد که مشکلی نداریم.
وی ادامه داد: مشکل آنجایی است که نمی‌توانیم او را متقاعد کنیم و متوسل شدن به زور و خشونت نیز موضوع را بغرنج‌تر می‌کند. در چنین شرایطی بابد به طور مشروط برای انجام آن به توافق برسیم. در مراسم چهارشنبه سوری باید والدین در کنار فرزندان به تجربه این هیجان بپردازند تا هم فرزندشان لذت بیشتری ببرد و هم بتوانند رفتارهای فرزندشان را تعدیل و مدیریت کنند.
عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی شهیدبهشتی تأکید کرد: والدین باید در کنار کودک باشند تا در صورت خطر بتوانند سریعاً به او کمک کنند. مسلماً بچه‌ها نیز احساس بهتری خواهند داشت وقتی می‌بینند والدین در کنار آنها لذت می‌برند. ولی باید از قبل قوانین و شرط‌ها را نیز مشخص کنیم که از چه وسایل آتش‌بازی می‌توانیم استفاده کنیم، تا ساعت چند می‌توانیم بیرون باشیم و من هم در کنار شما هستم.
وی خاطرنشان کرد: بدیهی است از قبل باید پیش بینی رفتارهای مختلف شده و پاداش و تنبیه نیز مشخص شود. یعنی چنانچه کودک قوانین مربوطه را پذیرفت و رفتارهایش را طبق آنچه توافق شده تنظیم کرد باید پاداش و تشویق بگیرد یا اگر به رفتار نامناسبی دست زد که قرار بوده آن را انجام ندهد، مثلاً ترقه را روی اتومبیل عابران بیندازد و مشکل و آسیبی برای دیگران ایجاد کند، باید متوسل به پیامد تنبیهی مناسبی که از قبل مشخص کرده‌ایم شویم، اما باید در نظر بگیریم که تنبیه ما منطقی و منصفانه باشد و از روی خشم و عصبانیت نباشد.
عربگل تصریح کرد: معمولاً آسیبهای جسمی ناشی از مراسم چهارشنبه سوری در پسران شایعتر از دختران است و این شاید بدان دلیل باشد که برخی از اختلالات روانپزشکی که فرد را در معرض رفتارهای تکانشی و پرخطر مانند اختلال بیش فعالی، کم توجهی و اختلال سلوک است در پسران شایعتر است.
وی رفتارهای تکانشی را رفتارهایی عنوان کرد که شخص به طور ناگهانی وقتی در موقعیتی قرار می‌گیرد و هیجان زده می‌شود تصمیم به انجام آنها می‌گیرد، بدون آنکه فکر عاقبت و پیامد کارش را کند.
وی گفت: همچنین این افراد کم تحمل و هیجانی هستند و بعد از آنکه عواقب بد رفتارشان متوجه خود یا دیگری می‌شود ممکن است پشیمان شوند و شاید این زمان دیگر دیر شود.
رئیس انجمن روانپزشکی کودک و نوجوان ایران گفت: از سوی دیگر برخی رفتارهای ضد اجتماعی مثل آتش افروزی، رفتارهای پرخاشگرانه و قلدری‌های خاص و لذت بردن از این رفتارها در افرادی که اختلال شخصیت ضد اجتماعی دارند، در پسران بیشتر دیده می‌شود.
وی تصریح کرد: مسئله دیگر این است که ما از نظر فرهنگی پسران را آزادتر می‌گذاریم و این‌طور فکر می‌کنیم که آنها کمتر از دختران در خطر اذیت و آزار از سوی دیگران هستند در نتیجه پسران ممکن است ساعات بیشتری را در خارج از منزل سپری کنند و امکان ارتباطات بیرون از منزل برای آنها بیشتر است، در حالی که همان طور که یک دختر ممکن است در معرض خطراتی از سوی جامعه باشند برای پسران نیز این مشکل هست.
نتهای پیام/

[wichidika]

يك روانشناس:
كودكان با مشاهده صحنه‌هاي پرخاشگرانه دچار اختلالات رفتاري مي‌شوند



يك روانشناس گفت: مطالعات نشان مي‌دهد كودكان و نوجواناني كه زمينه‌هاي پرخاشگرانه ديده‌اند اختلالات رفتاري شناختي و هيجاني متناوب از خود نشان مي‌دهند.
عزيز احدي در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)، تصريح كرد: امروزه بيشترين اوقات فراغت مردم به وسيله تماشاي تلويزيون و استفاده از رايانه سپري مي‌شود در اين بين نقش تلويزيون در پر كردن اوقات فراغت و تاثيرات عميق روحي و رواني بسيار قابل تامل است تحقيقات مختلف در جهان نشان مي‌دهد كه حداقل چهار ساعت از وقت ما درمنزل صرف تماشاي تلوزيون مي‌شود.

وي با بيان اين كه بر اين اساس تماشاي تلويزيون دردو دهه اخير در كودكان دو برابر شده است، افزود: طبق تحقيقات در طول 20 سال گذشته تاثيرخشونت در تلويزيون به گرايش پرخاشگري درميان كودكان انجاميده است، كودكان برنامه‌هاي تلويزيوني را در بازي‌هايشان الگو قرار مي‌دهند و آنچه را كه به زندگي روزمره‌شان شبيه است مي‌پسندند.
وي ادامه داد: اين گونه كودكان اغلب احساس سرخوردگي مي‌كنند و طبعا كودكان سرخورده نسبت به ديگران بيشتر از خود پرخاشگري نشان مي‌دهند.همين همبستگي بين سرخوردگي وعدم تعامل رواني از يك طرف وتمايل به صحنه‌هاي خشونت‌آميز از طرف ديگردربزرگسالان نيز مشاهده مي‌شود.

وي گفت: در پژوهشي كه از برنامه‌هاي سه شبكه آمريكايي انجام شد معلوم شد كه اين سه شبكه آمريكايي در برنامه‌هاي خود در هر هفته 92 مورد حمله با اسلحه گرم،113صحنه تجاوز به عنف،9 فقره خفه كردن، 168فقره نزاع با مشت و لگد و 179تخلف از قانون را نمايش مي‌دهند و همچنين از سوي ديگر دو كودك تا رسيدن به 14سالگي جمعا 13هزار مورد قتل و تجاوز را مشاهده مي‌كند.

وي افزود: متاسفانه در ايران نيز شاهد برنامه‌هاي بسيار مخرب بوده‌ايم كه جا دارد مسئولين فرهنگي بيش از پيش از اين تخريب رواني مردم اقدامي انجام دهند و براي آسايش و آرامش روحي و رواني مردم بيشتر به ساختن برنامه‌هاي متنوع و مفرح باشند. انتهاي پيام

[wichidika]

يافته يك پژوهش جديد حاكيست:
تنبيه بدني،‌ پرخاشگري در پسران را بيش از دختران افزايش مي‌دهد



پژوهشي تازه نشان می‌دهد: خطر بروز رفتارهای مشکل‌ساز در دوران کودکی به ویژه در پسرها، چنانچه براي این گونه رفتارها زمینه‌های ژنتیکي نيز وجود داشته باشد، با تنبيه بدني والدین، تا حد زیادی افزایش می‌یابد.
به گزارش سرويس پژوهشي ايسنا، دکتر «جی.سی. بارنز»، استادیار جرم‌شناسی دانشگاه تگزاس و يكي از نويسندگان گزارش این پژوهش، اظهار كرد: ما دریافتیم که عوامل ژنتیکي در بروز رفتارهای پرخاشگرانه تاثیر می‌گذارد؛ اما همچنین متوجه شدیم که عوامل ژنتیکي هنگامی که کودکان در معرض تنبیه بدنی و دیگر روش‌های انضباطی قرار دارند، اثر بیشتری می‌گذارد.
این پژوهش، با عنوان «تنبیه بدنی و پرخاشگری دوران کودکی: نقش اثر متقابل جنسیت و محیط ژنتیک» به تازگی در مجله علمی «رفتار پرخاشگرانه» منتشر شده كه در آن پژوهشگران داده‌های مربوط به کودکان 9 ماهه تا پنج سال را بررسی كرده‌اند.
«بارنز» در اين باره اظهار كرد: پژوهشگران رابطه میان زمینه ژنتیکي و تاثیر تنبیه بدنی بر پرخاشگري كودكان را مورد بررسي قرار دادند. طبق يافته‌ها، پسراني که تنبیه بدنی شدند و از نظر توارثی بالاترین زمینه پرخاشگري را نيز داشتند، بیشترین رفتارهای پرخاشگرانه را در مقایسه با پسراني كه تنبيه بدني نشده بودند، از خود نمایش دادند.
در اين پژوهش، رفتارهای پرخاشگرانه، برای نمونه شامل جیغ و داد زدن و رفتارهای بر هم زننده بود.
يافته‌هاي اين پژوهش همچنين حاكيست: عامل محيطي تنبيه بدني بر بروز پرخاشگري پسران بيش از دختران است.
«بارنز» گفت: پژوهشگران ميزان پرخاشگری دوران کودکی را مطالعه کرده‌اند تا دريابند چگونه و چرا این رفتارها تحت تاثیر مخاطرات توارثی قرار دارد. خطر ژنتیک با استفاده از آنچه که به عنوان روش دوقلو شناخته می‌شود، اندازه گیری شد. این روش به گونه‌ای طراحی شده است که مقایسه هم شیبی دوقلو، به عنوان راهی برای شناسایی تاثیرات توارثی بر یک خصوصیت را اجازه می‌دهد.
انتهاي پيام

[wichidika]

يك روانشناس كودك: بچه‌ها از سه سالگي، لحن منطقي را مي‌فهمند



[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
يك روانشناس كودك ضمن تاكيد بر اين كه والدين مانند يك كودك به بازي نگاه كنند، توصيه كرد: مي‌توان لحن كودكانه را در حين بازي با كودك به كار گرفت اما بايد توجه داشت بچه‌ها از سه يا چهار سالگي لحن منطقي را مي‌فهمند.
دكتر رامين خدابخشي در گفت وگو با خبرنگار سلامت خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)، ضمن تاكيد بر اين كه لازم است والدين نيز از بازي با كودكان لذت ببرند تا بتوانند اين احساس خوشايند را به كودكشان نيز منتقل كنند، گفت: در وهله اول درخواست بازي بايد از سوي كودك مطرح شود و والدين نبايد پيشنهاد بازي به كودك را بدهند چرا كه بازي كردن نياز كودك است و نه والدين.
وي در ادامه توصيه كرد: والدين انجام بازي‌هاي تكراري را بايد كنترل و محدود كرده و براي بازي‌هاي تكراري جايگزين‌هاي مناسب انتخاب كنند.
اين روانشناس كودك، با بيان اين كه پدر و مادر هر روز، يك بازه زماني مشخص را براي به بطالت گذراندن با كودك اختصاص دهند، اظهار كرد: والدين به ياد داشته باشند قرار نيست از اين بازه زماني، بهره‌برداري ويژه‌اي كنند. اگر انجام اين كار براي پدر و مادرها سخت است بهتر است زمان‌ كوتاه‌تري مثلا 10 دقيقه را اختصاص داده و به تدريج آن را افزايش دهند.
خدابخشي افزود:‌ والدين سعي كنند ذهن خود را به بازي كه انجام مي‌دهند متمركز و در زمان «حال» زندگي كنند. بسياري از والدين در حين بازي با كودك دچار اضطراب مي‌شوند چرا كه به جاي توجه به كودك و بازي كه انجام مي‌دهند، به فكر انجام برنامه‌هاي عقب افتاده و دل مشغولي‌هاي خود هستند.
بچه ها از سه سالگي لحن منطقي را مي‌فهمند، لازم نيست لحن كودكانه به كار ببريد
وي همچنين ضمن تاكيد بر اين كه والدين مانند يك كودك به بازي نگاه كنند، توصيه كرد: مي‌توان لحن كودكانه را در حين بازي با كودك به كار گرفت اما بايد توجه داشت بچه‌ها از سه يا چهارسالگي لحن منطقي را مي‌فهمند.
اين روانشناس كودك اضافه كرد: بازي را يك وسيله سرگرم كننده در نظر بگيريد و به فرآيند بازي توجه كنيد و نه نتيجه بازي. بنا نيست انتهاي بازي چيزي عايد دو طرف بازي بشود.
خدابخشي ضمن بيان اين كه بازي را تا جايي كه لذت بخش است ادامه بدهيد و نه تا زمان رسيدن به انتهاي بازي، اظهار كرد: به عنوان مثال جورچين را تا زماني كه از انجام آن لذت مي بريد ادامه بدهيد و پس از آن رهايش كنيد.
از انجام بازي‌هاي كثيفي چون گل بازي امتناع نكنيد
وي افزود: از انجام بازي‌هاي كثيف چون گل بازي،‌ نقاشي كردن با دست، دويدن زير باران، آب بازي و مانند آن اجتناب نكنيد چرا كه كودك از انجام اين بازي‌ها لذت مي‌برد و مايل است شما در اين لذت با او سهيم شويد.
انتهاي پيام

[Lady parisa]

متخصصان آکادمی اطفال در آمریکا به چند نشانه هشداردهنده برای تشخیص استرس در کودکان اشاره کرده‌اند تا به شناخت به موقع این مشکل و درمان زودهنگام آن در اطفال به والدین کمک کند.

این نشانه‌ها عبارتند از:

- وجود مشکلات جسمی مثل دل درد یا سر درد

- بروز حالت ناآرامی، خستگی یا بی قراری

- مشاهده حالت افسردگی در کودک و عدم تمایل او برای صحبت کردن درباره خودش

- از دست دادن تمایل برای فعالیت کردن و اصرار به ماندن در خانه

- تحریم پذیر شدن یا احساسات منفی داشتن

- کاهش حضور در فعالیت‌ها و امور مدرسه و حتی افت نمرات تحصیلی

- بروز رفتارهای ضد اجتماعی مثل دزدی یا دروغ گفتن

- امتناع از کار کردن و یا وابستگی شدید به والدین