مشاعره

[sise]

درآمد
چه آرزوها كه داشتم من و ديگر ندارم
چها كه مي بينم و باور ندارم
چها ،‌چها ، چها ، كه مي بينم و باور ندارم

مويه
حذر نجويم از هر چه مرا برسر آيد
گو در آيد ، در آيد

[hishki69]

معبدی بودم هزار ساله
در دل ناکجای کویر بی رد پا
من نمی دانستم تنهایی چیست؟
تا زائری راه گم کرده
یک بار
بر آستانم نماز گذاشت!

[sise]

ليكن جايي اسمي از ياران نبود
پرسشي از بزم مي خواران نبود

جايي ار هم صحبت خاكي شدم
آشنا با نم نم باران نبود

ني لبك امشب كه هم پايم تويي
هم نفس با ناله ونايم تويي

داري آيا طاقت اين غصه را
شاهد يك لحظه غوفايم تويي

من نميخواهم كه سامانم دهي
يا بهاري در زمستانم دهي

سينه تنها خالي از غم كرده ام
ناله كن تا خرج چشمانم دهي

ني لبك در بند درمانم نباش
در خم چشمان گريانم مباش

[sakura]

در این سرای بی کسی . کسی به در نمیزند به دشت پر ملال ما پرنده پر نمی زند

یکی زشب گرفتگان چراغ بر نمیکند کسی به کوچه سار شب در سحر نمیزند

نشسته ام در انتظار این غبار بی سوار دریغ کز شبیچنین سپیده سر نمیزند

د بده

[sise]

دوستان وقت گل آن به که به عشرت کوشیم
سخن پیر مغانست و به دل بنیوشیم

[Payan]

من مست و تو ديوانه
ما را كه برد خانه؟
صد بار تورا گفتم
كم خور دو سه پيمانه

مولانا

[magmagf]

همه جا حرف توا، همه برات گل ميارن
چرا مردم نمی خوان دست از سر تو بردارن
بگو من ديوونتم دوست دارم خيلی زياد
نگی من می ميرم و دق می کنم...دلت مياد؟

[mohammad99]

دلم ميل گل باغ ته ديره
درون سينه ام داغ ته ديره
بشم آلاله زاران لاله چينم
وينم آلاله هم داغ ته ديره


سلام
ما برگشتیم

[magmagf]

هرگز این قصه ندانست کسی
آن شب آمد به سرای من و خاموش نشست
سر فرو داشت نمی گفت سخن
نگهش از نگهم داشت گریز
مدتی بود که دیگر با من
بر سر مهر نبود
آه این درد مرا می فرسود:
« او به دل عشق دگر میورزید؟»
گریه سر دادم در دامن او
های هائیکه هنوز
تنم از خاطره اش می لرزد
بر سرم دست کشید
در کنارم بنشست
بوسه بخشید به من
لیک میدانستم
که دلش با دل من سرد شده است

شعر قشنگیه

[sise]

تو با اغیار پیش چشم من می در سبو کردی
من از بیم شماتت گریه پنهان در گلو کردم

ازین پس شهریارا، ما و از مردم رمیدنها
که من پیوند خاطر با غزالی مشک مو کردم