آذری شعرلری

[ali_86]

Hüsni-rüxsarın, kim, oldu canü dil heyran ona,

Vǝdǝyi-dövri-qǝmǝrni tapşırır dövran ona.

Çün sǝnin hüsnün misali-Yusifi-Kǝnandir,

Yüzini hǝr kim ki, görmǝz yoxdurur iman ona.

Atǝşi-eşqindǝ, ey xunxarǝ gözlü dilbǝrim,

Öylǝ yanmışdır bu bağrım yoxdurur dǝrman ona.

Gül yanağın, dilbǝra, bǝs tazǝtǝrdir hǝr zaman,

Qanlı yaşımdan tökǝr hǝrdǝm gözüm baran ona.

Zülmǝti-zülfindǝ könlü bu Xǝtai xǝstǝnin,

Xızra bǝnzǝr kim, görünmǝz çeşmeyi-heyvan ona.


ŞAH ISMAYIL XƏTAI

[ali_86]

TƏKBEYTLƏR

* * *

Nǝ qǝdǝr naz edǝcǝksǝn, a kaman kaşlı yarım,

O kamanın oxuna dözmǝyǝ yoxdur qǝrarım.

* * *

Elǝ möhkǝm qurulub qaşlarının hǝr kamanı

Onları çǝkmǝyǝ mǝn xǝstǝdǝ o qüvvǝt hanı?

* * *

Nǝrgiz kimi ol gözlǝrǝ aldanma, amandır,

Mǝzlum görünǝn zalimin hǝr zülmü yamandır.

* * *

Abrunu tǝkmǝ hǝdǝr, böylǝ misal var, deyǝsǝn;

Qurumuş arxa ümid var ki, gǝlǝr su tǝzǝdǝn.

* * *

Xǝncǝrin bircǝ baxışda kǝsǝrin billǝm o dǝm,

Qaşının ovxarını bilmǝyirǝm, bilmǝyirǝm!

Ehtiyatla bax o yatmış gözǝlin gözlǝrinǝ,

Vay o dǝmdǝn oyanıb baxsın o gözlǝr dǝ sǝnǝ.

* * *

Yoxsulluğun ǝlindǝn tǝzǝ xilas olan kǝs,

Tǝǝccübdür, yoxsula necǝ laqeyd baxır bǝs?

* * *

İki şey istǝrǝm dünyada dövrandan, inan,

Sǝn yanımda olasan, hicr dǝ qalxa aradan.

* * *

Ahımın atǝşi o qaşlarına etmǝz ǝsǝr,

Bǝs nǝ sözdür ki, deyilǝr kaman otda ǝyilǝr.

* * *

Tǝzǝ açmış çiçǝyim, çox uzağa getmǝ ki, sǝn?

Yol kǝnarında gülü tez qoparar yoldan ötǝn.

* * *

Küçǝdǝ torpaq ilǝ oynayan o oğlana bax.

Kim ki, nadandı bu dünya onu bil, oynadacaq.

Elǝ ağır keçir illǝr ǝyilibdir belimiz.

Yola saldıqda ili bayram edir ellǝrimiz.

* * *

Gülmǝ ey gǝnc, bu ağarmış saçımın mǝnası var,

Bil ki, bu dünyada hǝr dağ başına yağmır o qar.

* * *

Nǝ qǝdǝr zülm elǝyirsǝ, düzü bu dünya bizǝ,

Onu tǝrk et, deyǝ hökm etmǝyirik qǝlbimizǝ.

* * *

Qǝlbimin atǝşi qalxmazsa çinar qǝddǝǝgǝr,

İnanan olmayacaq dǝrdlǝrimǝ bircǝ nǝfǝr.

* * *

Kim meyǝ meyl elǝsǝ bil ki, pǝrişan olmaz,

Kim görüb tövbǝ edǝn sonra pǝşiman olmaz?!

* * *

Zülfü afǝt, teli fitnǝ, o qara xalı bǝla.

Vay o gündǝn ki, bu kafirlǝr hǝlǝǝlbir ola.

Sübhǝ tǝk qalsam ǝgǝr bir dǝ xǝyalıyla onun

Açmaram gözlǝrimi, başıma açsa min oyun.

* * *

Neçǝ qǝlbi şişǝ tǝk vurdu daşa, eylǝdi zar,

Bil ki ǝfsanǝ imiş «yar ürǝyi nazik olar».

* * *

Yoxsulun eyninǝ gǝlmǝz qocalıq dǝrdi, inan,

Dǝrd odur ki, diş ola, amma çörǝk tapmayasan.

* * *

Zülfünün dǝrdi ki, hansı ürǝyi aram edǝr,

Bu ümidlǝ yaşayıb hǝr gününü axşam edǝr.

* * *

Zahidi qayma qǝdǝm basmağa meyxanǝyǝ sǝn,

Meyi, meyxanǝni tǝhqir elǝyirsǝn niyǝ, sǝn.

* * *

Nǝ sǝbǝb oldu yarın zülfü bizǝ olmadı ram,

Niyǝ bilmir ki, onun atǝşinǝ odlanıram.

Gah ürǝk ovlayır o, gah da olur çox mehriban,

Əlaman ol fitnǝkar saçlar ǝlindǝn, ǝlaman!

* * *

Kǝsilǝǝllǝri kim ki, bizi al qanǝ çǝkib,

O pǝrişan saçına sübh sağı şanǝ çǝkib.

* * *

Sinǝm yarıdır bir daha dağ çǝkmǝ, amandır,

Rǝhm eylǝ mǝnǝ zülfǝ daraq çǝkmǝ, amandır.

* * *

Saqi, çǝkmǝ gözünü mǝndǝn, elǝ bir dǝ kǝrǝm,

Al ǝlimdǝn bu camı, yoxsa özümdǝn gedǝrǝm.

* * *

Sevgidǝn xali olan baş bǝdǝnǝ yükdür, inan,

Kuzǝ boş oldu onu almaz ǝlǝ arif olan.

* * *

Mey satanlar küçǝsindǝ paxılın yoxdu yeri,

Paslı qabda mey ǝgǝr qalsa heç olmaz ǝsǝri.

Doğru söz ox kisindir, düz dǝyǝcǝkdir nişana,

Oğul istǝr kişitǝk tab gǝtirǝ bilsin ona.

* * *

Söz uzandıqca azaldar özünün qiymǝtini,

Hǝr kǝsi mǝdh elǝyǝn tez salar öz hörmǝtini.

* * *

Dinlǝyǝn arif olarsa natiqǝ ilham verǝr,

Qönçǝ sakit durmasa bülbül fǝğan eylǝr mǝgǝr?

* * *

Sözün mǝnasındadır söz deyǝnin qüdrǝti,

Çün ǝtrindǝn bǝllǝnǝr hǝr gülün lǝtafǝti.

* * *

Söz çıxıb dağ başına, qǝlǝmin dili haça,

Qǝlbim qǝlǝmǝ döndü, mǝn bir söz ovlayınca.

* * *

Kağız üstǝ hǝr kǝsin inildǝsǝ qǝlǝmi

Bil ki, qǝlǝm tutanın başından aşıb qǝmi.

Hövsǝlǝsiz adamla sǝfǝr etmǝ heç zaman,

Şar kimi partlayacaq adicǝ bir tǝmasdan.

* * *

Gǝlişinlǝ gedişin öz ǝlindǝ olmayıb,

Bu dünyada günlǝrin bǝs necǝ keçdi, Saib?

* * *

Sinǝmin yarasın kim gözǝsǝ iynǝ ilǝ,

Yenǝ çatmaz bu tikanlar da ola iynǝ belǝ.

* * *

Ey güldǝrǝn, bu bağda ehtiyatla dolan sǝn,

Nigaran gözlǝrini şǝbnǝm çǝkmir ǝlindǝn.

* * *

Fǝlǝk aman vermǝdi arzuya çatsın ürǝk,

Arzuma çatmaq üçün nadan olaydım gǝrǝk.

* * *

Kimǝ qayğı edirǝm, qayğım dönür dǝrd olur,

Müşkülünü açdığım boynuma kǝmǝnd olur.

Qǝlbimin şişǝsini sındıran ol yara deyin.

Ki, sınıq qǝlbdǝ sağalmaz daha bu yara, deyin.

* * *

Sübh açılmışdı daha, sakit oturmaq nǝ üçün,

Ahını qasid elǝ, yanına göndǝr o külün.

* * *

Bircǝ gün ömründǝ kim aşiq olubsa dünyada,

Olsa da kafǝr, qiyamǝt günü azaddı o da.

* * *

Gözlǝrim yaşlı, ürǝk qǝmli, dilim ahla dolu,

Nǝ bileydim ki, çǝtinmiş bu qǝdǝr eşq yolu.

* * *

Aşiqindǝn sonra mǝşuqǝ onun qǝdrin bilir,

Fǝrhad öldükdǝ nǝ çǝkmişdi Şirin, Şirin bilir.

* * *

Güllǝrin rǝngini sormaqla ǝzab vermǝ ona,

Hansı bülbül ki, qǝfǝsdǝ göz açıbdır cahana.

Bu qǝlǝmdan kim tǝng oldu mǝnǝ çün alǝm,

Dǝrimi dillǝrǝ salsa, salacaq indi qǝlǝm.

* * *

Qǝdǝmim dǝysǝ çǝmǝnlik bozarıb torpaq olar,

Lalǝnin bir dağı qǝlbimdǝ dönüb min dağ olar.

* * *

Bir nǝfǝr buğdayi dilbǝr nǝsibim olsa nǝ qǝm,

Mǝn mǝgǝr hǝzrǝti Adǝm nǝvǝsindǝn deyilǝm?!

* * *

Kim paxıllıq tozunu silsǝ ürǝyindǝn ǝgǝr,

Gözlǝrindǝ yer üzü tazǝ gülüstana dönǝr.

* * *

Kim ağlının gözüylǝ su dünyanı seyr edǝr,

Torpağın altında da rahat yatıb dincǝlǝr.

* * *

Nǝ mǝsciddǝn xeyir gördüm, nǝ meyxanǝ çatır dadǝ,

Daha başqa yerim yoxdur gedim, indi bu dünyadǝ.

Qürbǝtǝ bağlama bil, tǝrk elǝmǝ tez vǝtǝni,

Hǝr quşun öz yuvası, hǝr kişinin öz vǝtǝni.


SAİB TƏBRİZİ صائب تبریزی دن بیر قصیده

[ali_86]

SAİB TƏBRİZİ صائب تبریزی دن بیر قصیده

Bǝzǝyib çalmasını öndǝ hökmdar gedǝr,

Düşüb ardınca onun xalq da ki, naçar gedǝr.

Çox tǝǝccüb, küçǝlǝrdǝ niyǝ qan axmır axı?

Xalq ǝvamdır qabağın kǝssǝ dǝ divar, gedǝr.

Dövranın gǝrdişi mǝzlum elǝyib xalqı tamam,

Yox geri dönmǝsinǝǝldǝ ixtiyar, gedǝr.

Daşda qalmış lǝpiri bǝzi ağız gövdǝlǝrin,

Qǝzǝb ilǝ doludur sanki bir anbar gedǝr.

İy çǝkiblǝr bu gönü qalın adamlar elǝ bil,

Mişk üçün çǝksǝǝgǝr min cürǝ azar, gedǝr.

O, qarışqa boğazından çıxarar qılçığı da,

Muncuq üçün ilanın ağzına aşkar gedǝr.

Hǝr zaman yoxlamağa getmǝyir o xǝstǝlǝri,

Sağalıb durmasına bilsǝ ümid var, gedǝr.

Ayağı altına baxmaz o tǝkǝbbürdǝn, inan,

Bir nǝhǝng tǝk sinǝdǝ hiddǝti xar, gedǝr.

Desǝlǝr ki, şirin ağzında qızıl vardır ǝgǝr,

Tamahından o, şirin ağzında oynar, gedǝr.

Sındırar başını öz mǝqsǝdinǝ çatmaq üçün,

Əyri yolla desǝlǝr gizli, ya aşkar, gedǝr.

Onun addım sǝsini kim eşidǝ kar olacaq,

Sanki daşlıqdadı o, yolda nahǝmvar gedǝr.

Deyǝsǝn mǝsti-xumardır elǝ lǝngǝr vurur hey,

Mığmığa sancsa onu, onda çǝkǝr car, gedǝr.

Bir ayağı yǝhǝrǝ yetsǝ, gedǝr qǝbrǝ biri,

Mǝrkǝzin dövrǝsinǝ sanki o pǝrkar gedǝr.

O adamlar ki, canın qoydu fǝqǝt ziynǝt üçün,

Bilmǝdi qǝlp çıxana yoxdu xiridar, gedǝr.

Saib, onlar ki, şikǝst olmuş ǝgǝr bǝxtindǝn

Görǝ bilmir ucalıb qarşına divar, gedǝr

[ali_86]

Dǝrya tǝbim şǝrdǝ çün gövhǝrǝfşan eylǝyǝr

Ağzını açmaz sǝdǝf, dürrü o pünhan eylǝyǝr.

Xızr tǝk hǝrdǝm qǝlǝm zülmǝt mürǝkkǝbdǝn çıxar,

Ağ vǝrǝqlǝr üstünü bir sünbülüstan eylǝyǝr.

Leylinin kǝrvanı tǝk sǝf-sǝf duranda beytlǝr

Hǝr sözün bülbül kimi ahǝnglǝǝfqan eylǝyǝr.

İlhamım mǝşşatǝ tǝk hǝr dǝm sözǝ ziynǝt vurar,

Sanki solmuş qönçǝni o bir dǝǝlvan eylǝyǝr.

Bu nǝfǝs ki, mǝndǝ var hǝr bağçaya qoysam qǝdǝm

Şǝbnǝmi ahım odu lǝli-dǝrǝxşan eylǝyǝr.

İlhamım sǝs salsa, bağban bağdakı bülbüllǝrǝ-

Qönçǝnin qoynun ömürlük qanlı zindan eylǝyǝr.

Qarğılar tuti qanadıyla bǝzǝr öz hüsnünü,

Harda ki, odlu qǝlǝm bir nǝğmǝ dastan eylǝyǝr.

Şerimin misraların qövsü-quzeh eylǝr sǝma,

Gün mǝnim rǝyimlǝ öz hüsnün nümayan eylǝyǝr.

Duzlu sözlǝrdir düşǝn hǝrdǝm qǝlǝmdǝn dǝftǝrǝ,

Mǝna süfrǝm çün qǝlǝmdanı nǝmǝkdan eylǝyǝr.

Nil qǝdǝr mǝna axıtdı misra müddǝtdir qǝlǝm,

Yusifi-Kǝnan tǝbim hüsnüylǝ tüğyan eylǝyǝr.

Yazdığım mǝnaların bir zǝrrǝsin tapsa, inan –

Tǝşnǝlǝr ol zǝrrǝni bil, abi-heyvan eylǝyǝr.

Nobaharda xatirinçin bircǝ gül açsa ǝgǝr

Sübh tǝk o qönçǝ gül dünyanı xǝndan eylǝyǝr.

Qızların qǝlbi kimi nazik xǝyalım var mǝnim,

Bağçama İsa dǝmin hǝr anda ehsan eylǝyǝr.

Gör, bu dövranın ǝlindǝn nǝ çǝkir göydǝ günǝş,

Yenǝ o öz nurunu dünyaya ehsan eylǝyǝr.

Fitnǝli göz sanma ki, sakit olur göylǝr kimi,

Heç inanma, sussa da batindǝ tüğyan eylǝyǝr.

Bülbülün şaqraq sǝsi getmǝz qulağımdan mǝnim,

Sanma ki, qönçǝ mǝnimlǝ bǝhsǝ imkan eylǝyǝr.

Kim Zǝfǝrxandan mǝnim tǝk sonsuz hörmǝt gördüsǝ

Bir inamla şerdǝ bu fikri elan eylǝyǝr.

Yandırıb könlümdǝ o mehri-mǝhǝbbǝt şǝmini,

Bu mǝhǝbbǝtlǝ, inan, hǝr dǝrdǝ dǝrman eylǝyǝr.

Gül kimi ilhamı açsa pǝrdǝni rüxsardan,

Şübhǝ yox Xaqanini şerilǝ heyran eylǝyǝr.

Çün sǝxavǝtdǝ bütün dünyada mǝşhur olmuş o,

Bir qǝrib insan görǝr, hörmǝtlǝ mehman eylǝyǝr.

Al şǝfǝqlǝrdǝn qılınc vermiş ona dövran özü,

Bircǝ hökmüylǝ şehi bağda o bağban eylǝyǝr.

Hökmü gǝzdikcǝ nǝsim tǝk yer üzün başdan-başa

Kimdǝ bu cürǝt olar zülfü pǝrişan eylǝyǝr.

Sübh onun hökmüylǝ ağ geydirdi bir-bir şamlara,

Bu sǝbǝbdǝn göy üzün şamlar çırağban eylǝyǝr.

Ey ağam, gör ki, nǝ vaxtdır düşmüşǝm sǝndǝn uzaq,

Bu uzaqlıq Saibin qǝlbin, inan, qan eylǝyǝr.

Cǝm olub cümlǝ müqǝddǝslǝr, tez ol dil aç, qǝlǝm,

Biriya insana insan can da qurban eylǝyǝr.

Sǝn uzat hümmǝt ǝlin, şahim, nǝvasız bülbülǝ,

Gör, necǝ söz mülkünü şerim gülüstan eylǝyǝr.

Sǝn könüllǝrdǝ nǝ vaxtdır ki, nigǝhban olmusan,

Harda olsan haq sǝni xalqa nigǝhban eylǝyǝr.

SAİB TƏBRİZİ صائب تبریزی

[ali_86]

SAİB TƏBRİZİ

Hüsnünǝ ayna tutan da olubdur heyranı,

Ola bu gözlǝrim o tǝrli çöhrǝ qurbanı.

O qara saçların, bir dǝ ki, al lǝblǝrinin,

Tǝrifi gör, necǝ tutmuşdu bütün dünyanı.

Sǝn susanda elǝ bil sakit olur gözlǝr dǝ,

Başlayır yer üzünün sǝn gülǝndǝ tufanı.

Günǝş heyrǝtdǝ qalıb sǝndǝki bu cazibǝyǝ,

Sǝndǝn ayrılmağa yoxdur günǝşin imkanı.

Sanki püstǝ içi tǝk dünya düşübdür şǝkǝrǝ,

Nǝ vaxt ki, püstǝ lǝbin oldu şǝkkǝrin kanı.

O ipǝk saçlarına valeh olub sünbüllǝr,

Güllǝrin çöhrǝnǝ baxcaq pozulur sahmanı.

Qǝdǝhi almış ǝlǝ gül üzündǝ şǝbnǝmtǝk,

O tǝrli çöhrǝ olur sanki gövhǝr ümmanı.

O ǝyri qaşları yağmur dolu üfüq kimidir,

O pünhan etdi fǝqǝt qibleyi-müsǝlmanı.

Elǝ ki, hüsnünün ǝfsanǝsi cahana düşüb,

Yusifin tǝrifinin bağlanıbdı dastanı.

O qara gözlǝrin zülmǝt gecǝnin bǝxşişidir,

Odur ki, İsfahanın sürmǝsi olub fani.

Ol üstǝ qalmaz üzǝrrik, onu nahaq gǝzmǝ,

Od dǝyǝr tǝrk elǝyǝr şeh o güli-xǝndanı.

Əgǝr o bircǝ dǝfǝ hüsnüdǝn niqabı ata,

Çöllǝri tǝrk elǝyǝr Leylinin dǝ kǝrvanı.

O odlu çöhrǝyǝ baxsa sönǝr gözün nuru,

Necǝ ki, atǝş olan yerdǝ tǝr buxarlanı.

Hǝyadan ağ üzünǝ baxmağa üzüm gǝlmǝz,

Kǝbab edibdi mǝni ol cǝmali-nuranı.

Gülǝ yaxınlıq edǝn qönçǝ tez güdaza gedǝr,

Çıxıb da seyr elǝmǝ naz ilǝ gülüstanı.

Cǝmalı Zöhrǝdi, nǝqqaş ona baxa bilmǝz,

Gǝrǝkdi fürsǝt edib rǝsm edǝ o pünhanı.

Kimǝ deyim sözümü, özgǝ bir kǝsim yoxdur,

Deyǝ o yara mǝni mǝhv edibdir hicranı.

Ya naz edǝ, ya qǝzǝb, naümid olan deyilǝm,

Onun mǝhǝbbǝtindir çünki canımın canı.

Onunla bitdi daha dilruba gözǝllik dǝ,

Onunla tǝrk elǝdi tǝxti-eşq-sultanı.

Cahana hakim olan ol vüqarlı Abbas şah

Hǝmişǝ münsif edib öz işindǝ imanı.

Necǝǝyǝr başını dǝrs alanda tüllablar,

Ona ǝyǝrdi başın kim olaydı mehmanı.

Günǝş kimi yeri var fǝxr edǝ fǝlǝk onla,

Tutardı hörmǝtini ölkǝnin hǝr insanı


.

Ona itaǝt edǝr Zöhrǝ ilǝ Mürrix dǝ,

İşarǝt etsǝ durar göylǝrin dǝ cövlanı.

Acıqla baxsa sǝdǝf qoynunu açar yarışa,

İnan ki, gövhǝr olar göylǝri dǝ leysanı.

Çǝkibdi bǝd ǝmǝlindǝn ǝlin bu çǝrxi fǝlǝk,

Dǝyişmiş idi o öz hökmü ilǝ dövranı.

Qılıncı Qaf dağına vursa idi hiddǝtlǝ

İki bölǝrdi yǝqin şǝmşiri o qalxanı.

Apardı torpağa bayquş xǝraba hǝsrǝtini,

Bütün bu ölkǝdǝ bir ev viranǝ olmuş hanı.

Dua gǝlir ǝlimizdǝn, ona dua elǝyǝk,

Olubdu Saibin hǝr dǝrdinin o dǝrmanı.

Onun ǝlilǝ bu ölkǝ büründü al qumaşa,

«Çaharbağ» oldu gülüstan, o verdi fǝrmanı.

[ali_86]

Sǝpibdir hǝr yana ǝxtǝr şükufǝ,

Edibdir yer üzün gövhǝr şükufǝ.

Qopubmu Yusifin ağ köynǝyindǝn?

Müǝttǝrdir, müǝttǝr hǝr şükufǝ.

Elǝ bil yüz-yüz ağ şamlar alışmış,

Qara qǝlbǝ olub rǝhbǝr şükufǝ,

Başında ağ çǝtir tutmuş gǝlintǝk,

Dayanmış çöhrǝsi ǝsmǝr şükufǝ.

Oyanmış röyadan cümlǝ ağaclar,

Deyir, sanki gǝlib mǝhşǝr, şükufǝ.

Süleyman tǝxtinǝ çatmaq dilǝrmi,

Açıbdır göylǝrǝ şǝhpǝr şükufǝ?

Budaqlar üstünǝ gövhǝr düzübmü?

Olubmu inciyǝ mǝhzǝr şükufǝ?

Necǝ ki, yolları qışda qar örtǝr,

Budaqda o qara bǝnzǝr şükufǝ.

Gümüş ǝndam nigara bǝnzǝri var,

Bağa öz örpǝyin örtǝr şükufǝ.

Bu ağ çalma gülü heyran edibdir,

Olubdur güllǝrǝ mehvǝr şükufǝ.

Gedib gül bağına sǝn şadlıq eylǝ,

Açıbdır, gör, necǝ dǝftǝr, şükufǝ.

İpǝkdǝn hüsnünǝ bir pǝrdǝ salmış,

Giribdir örtüyǝ dilbǝr şükufǝ.

Qoparıb çadırı bir yana atmış,

Axı boz çadırı neylǝr şükufǝ?

O ağ şamlar edǝr hǝr yanı aydın,

Gümüşdür, yoxsa ki, mǝrmǝr şükufǝ?

Elǝ bil süd axır mǝrmǝr sinǝdǝn,

Düşǝr torpağa hǝr dǝm tǝr şükufǝ.

Buluddur gövdǝsi sǝrvin deyirsǝn,

Büllurdan da gözǝldir hǝr şükufǝ.

Özündǝdir qǝlǝm dǝ, ağ kağız da,

Çǝkǝr öz hüsnünü ǝzbǝr şükufǝ.

Necǝ Mǝryǝm Mǝsihanı böyütdü,

Qucaqda meyvǝlǝr bǝslǝr şükufǝ.

Uşaq öz barmağından süd ǝmǝn tǝk,

Verǝr hǝr meyvǝyǝ cövhǝr şükufǝ.

Nǝdǝndir şirin olmuş, heç bilirsǝn?

İçibdir bǝlkǝ dǝ kövsǝr şükufǝ.

Civǝni güzgüdǝ gördünmü, titrǝr?

Suda, bax, öylǝcǝ titrǝr şükufǝ.

Gecǝdǝn feyz alar qǝlbin o günlǝr,

Saçar çün ǝtrafa ǝnbǝr şükufǝ.

Gümüştǝk alǝmi ağ rǝngǝ tutmuş,

De, mǝhtabdır, gümüşdür, zǝr, şükufǝ?

Sǝhǝr dǝ mǝhtabı görmǝk dilǝrsǝn,

Edibdir bağları zivǝr şükufǝ.

Xǝrabǝt piritǝk bu tazǝ üzlǝ

Olubdur qǝlblǝrǝ sǝrvǝr şükufǝ.

Dönübdür bağ yolu ağ kǝhkǝşanǝ,

Tökülüb torpağa ǝxtǝr şükufǝ.

Ayağın altına qu tüklǝrindǝn

Sanırsan ki, sǝrib bǝstǝr şükufǝ.

Sǝhǝrlǝr ulduzu kim gördü göydǝ?

Dönübdür ulduza yeksǝr şükufǝ.

Şǝrabı şişǝdǝn süz camı sǝn dǝ,

Budaqdan hey düşür tǝr-tǝr şükufǝ.

Sanırsan ki, beşikdǝ İsa dindi,

Şaha xoş mǝdhilǝr söylǝr şükufǝ.

Şah Abbas naminǝ zǝr sikkǝ vurmuş,

Olubdur gör, necǝ zǝrgǝr şükufǝ.

Ədalǝt hökm edir dünya üzündǝ!

Külǝklǝrdǝn tapıb qǝhmǝr şükufǝ.

Müǝttǝr eylǝmiş güllǝr fǝzanı,

Olub başdan-başa ǝnbǝr şükufǝ.

Sözün başın buraxma, bǝsdi, Saib,

İpǝkdir, ya da ki, mǝxmǝr şükufǝ.

Sözün şǝkkǝr kimi şirin dǝ olsa,

Zǝrǝrdir çox ola şǝkkǝr şükufǝ.

Dua eylǝ ona bu gül bağında,

Dua eylǝr ona çün hǝr şükufǝ.

Onun iqbalı daim aydın olsun,

Kama çatsın o pak gövhǝr şükufǝ

SAİB TƏBRİZİ صائب تبریزی

[ali_86]

Kirpiklǝri çün iki cahanın ǝsǝridir,

Bu dövri-Zühǝldǝ,

Ol günǝşi gör sǝn kim, anın kimi pǝridir,

Gün bürci-Hǝmǝldǝ.

Katib ki, üzü hǝrfini yazdı otuz iki,

yigirmi sǝkizdǝn,

Ol adǝmi-xaki budur, adǝm, xǝbǝridir,

Qıl nǝqşi-ǝzǝldǝn.

Gǝl surǝtinin sirrini hǝcc eylǝǝdǝdcǝ

Ol mǝhrǝmi-ǝsrar

Kim, alǝmi-surǝt qılasan hǝcc sǝfǝridir,

Fikr eylǝǝmǝldǝ.

Musasifǝt olgil ki, münacat hǝmişǝ,

Göstǝr yǝdi-beyza,

Didar çün anın gecǝvü-gündüz nǝzǝridir,

Bu Turi-zǝlǝldǝ.

Üqbayǝ duruş, alǝmi-zatǝ bula gör yol,

Anla bu süfati,

Dünya dedigin fitnǝ çü gördün bǝşǝridir,

Nǝqdi anın ǝldǝ.

Gǝl qamǝti-sǝrvin keçib ol cǝnnǝtǝ daxil,

Didar görǝsǝn,

Arif olanın rövzeyi-rizvan çü yeridir

Qalır o mǝhǝldǝ.

Mişkin saçın ǝldǝn qoma zinhar, Nǝsimi,

Namusu yelǝ ver,

Müşkillǝrini keyfiyyǝtin şǝmin ǝridir,

Ol saf bu hǝldǝ

نسیمی

[ali_86]

Dəli bir ağlamaq keçir könlümdən...


Yüyürüb-yüyürüb dərə boyunca,

Düşüm çəmən üstə qoy, üzü quylu

Öpüm bu torpağı, öpüm doyunca,

Üzümə üz qoysun hər soyuq daşı.

Qoy, şehə qarışsın gözümün yaşı,

Qurumuş bulaqlar içir könlümdən

Dəli bir ağlamaq keçir könlümdən...



Könlünə dəydiyim, incitdiyim qız,

Vüqar kölgəsində yatdığım bəsdir

Odlu yanağından su içdiyim qız,

Bu qədər günaha batdığım bəsdir

Daha dodaqların titrəməsin qoy,

Mən sənin qarşında titrəyim, əsim

Səndən dünyaları istəmirəm yox,

Məni bağışlasan bəsimdir, bəsim!



Can desən, alışıb yana bilərəm,

Dön desən, yerimdə dona bilərəm

İndi bilmişəm ki ömür-gün gedir,

Ən gözəl hislərim köçür könlümdən

Qayıt!

Sən ömrümə təzəlik gətir

Dəli bir ağlamaq keçir könlümdən...



Çoxdandı qəbristana düşməyir yolum,

O tənha məzarı ot basıb bəlkə...

Mənim soyuqluğum, laqeydliyim,

Onun sinəsinə od basıb bəlkə...

Bir daş var gözümün yaşına həsrət,

Dayanıb o giley heykəli kimi

Əlim torpağına, daşına həsrət

Yıxılıb üstünə mən dəli kimi,

Ağlayam gərək!

O tənha məzarı torpaqdan üzüb,

Ovcumun içində saxlayam gərək!

Şöhrətin üstünə yüyürdükcə mən,

İstəklər, arzular köçür könlümdən

Sevgi dünyasına büründükcə mən,

Dəli bir ağlamaq keçir könlümdən...



Küləklər oynayır kənd evimizdə,

Taleh baş götürüb apardı məni

Hörümçək tor qurub pəncərəmizdə,

Həsrətim çırpınır o torda mənim

Yarasa boylanır uçur tavandan,

Bükülmüş dirəklər çat-çat olubdur

Qorxudan dıvarın bağrı yarılıb,

Qapılar çoxalıb dördqat olubdur.



Gedim, divarına yalvarım onun,

Gedim, qapıların qatı açılsın

Gedim, mən sonuncu dirəyi olum,

Tavanlar çinimə barı uçulsun

Daşı daş üstünə qoyum təzədən,

Dəlisov küləklər əsir könlümdən,

Elə kövrəlmişəm!

Bilmirəm nədən,

Dəli bir ağlamaq keçir könlümdən...


Nüsrət KƏSƏMƏNLİ

[ali_86]

“MƏHƏBBƏTDƏN KÜSƏNDƏ”



Yazırıq sevgidən, yazırıq ancaq,
Elə sətirlərdə alışırıq biz.
Məhəbbət olubdur oyun-oyuncaq,
Hansı məhəbbətdən danışırıq biz...

Odlara qalanmaq ötəri hissdir,
Kəlmələr biçimli, sözlər biçimli.
Çoxları diplomsuz mütəxəsisdir,
Eh, ürək aldatmaq bir su içimi...

Sevimmi?! Tərəddüd qət edə bilmir,
Bəzən itiririk inam, ümüdi.
Ürək var, duyğular fəth edə bilmir ,
Ürək var, həndəsi fiqur kimidir...

Bir qəlbə girəndə boyalı sözlər,
Görən öz sözünü ürək dedimi?!
Axtarır, axtarır, axtarır gözlər;
İşləyən bir saat kəfkiri kimi...

Təbəssümlər saxta, söz qiymətlidir,
Yalanı yalanla alqışlayırlar.
Çoxları könüldən səxavətlidir,
Hər qıza bir könül bağışlayırlar...

Elə məhəbbətdən yazırıq ancaq,
Elə sətirlərdə alışırıq biz.
Məhəbbət olubdur oyun-oyuncaq,
Hansı məhəbbətdən danışırıq biz...

Nüsrət KƏSƏMƏNLİ

[ali_86]

Əllərin əlimə dəyməyəydi kaş,
Saçların üzümə toxunmayaydı.
Gərək, əvvəlki tək sən, ürəyi daş,
Eləəvvəlki tək saymaz olaydın...

Bu istilik hardan, sanki, buz idin,
Qəlbimdən sən niyə ovcuma düşdün...
Sən, mənəəlçatmaz bir ulduz idin,
Göylərdən qolumun üstünə düşdün.

Bu da vüsal günü... Yox sevinmirəm,
İndi darıxıram, bəs nələr üçün?
Mənmi bu zirvəyə çıxdım, bilmirəm,
Yoxsa sən darıxdın dərələr üçün...

Dünənə yol yoxdur zaman apardı,
Təəssüf zamana çatarmı görən?
Daha sənə gələn yollar qurtardı,
Arzudan o yana yol varmı deyə.

Ötən günlərimə bir ümman dedim,
Boşalıb ürəyim, dolmur ki, dolmur.
Sahilə çatmışam, haraya gedim?
Dənizə məqsədsiz qayıtmaq olmur...


Nüsrət KƏSƏMƏNLİ.