اشعار سکوت، تنهایی و مرگ

[دل تنگم]

نهفته در سکوتی سنگی

در نقطه ای در دور دست خاطره
می خواهم به یاد بیارمت
در این تنهایی سرگردان با من حرف بزن!
حقیقت را می دانم
اما
ایا تو را می بینم؟
ایا دوست داشتن ها را می شنوم؟
ان راز نا گفته...........
زمانی که نام خوذ را به خاطر نداشتم
چشم گشودم
و چه فاصله ای چه فاصله ای.
زمانی که همه چیز از دست می رود.....
تنها تو را داشتم
و چنین آسان از دست دادم....
فردا برایم مفهوم گمشده ای دارد

[malakeyetanhaye]

سوختم باران بزن شاید تو خاموشم کنی

شاید امشب سوزش این زخم ها را کم کنی

آه باران من سرا پای وجودم آتش است

پس بزن باران بزن شاید تو خاموشم کنی

[malakeyetanhaye]

زندگی با آدماش برای من یه قصه بود
توی این قصه کسی با کسی آشنا نبود
همه خنجر توی دست و خنده روی لبشون
توی شب صدایی جز گریه ی بی صدا نبود

نمی خوام مثل همه گریه کنم
دیگه گریه دل و وا نمی کنه
قصه های پشت این پنجره ها
غمو از دلم جدا نمی کنه

قصه های ماتم من
هر چی که بود
هر چی که هست
قصه ی ماتم قلب خسته ی یه آدمه

وقت خوابه
دیگه دیره
نمی خوام قصه بگم
از غم و غصه برات هر چی بگم بازم کمه

نمی خوام مثل همه گریه کنم
دیگه گریه دل و وا نمی کنه
قصه های پشت این پنجره ها
غمو از دلم جدا نمی کنه

[malakeyetanhaye]

ای آنکه چند پنجره از من جلوتری

امشب مرا به آنطرف شب نمی بری؟

در من همیشه ماندن و رفتن برابرند

عمری تلف شدم سر این نابرابری

نزدیک آسمان شدن ایا بعید بود؟

یا حال من نداشت هوایی کبوتری

عمری به خاطر تو دلم روز خوش ندید

ای آرزوی دیدن فردای بهتری

دیروزهر چه بود به پایان رسید و رفت

آغاز میشوم دوباره از آغاز دیگری

آغاز صبح, آخر گشت و گذار توست

ای کاش میشد از شب من نیز بگذری

[sarina_sh]

نمی دانم چرا ویرانم امشب
ز فکر آسمان گریانم امشب

ز روی سرد وبی روح زمانه
به سوی آسمان نالانم امشب

ز رنج خانمان سوز جدایی
خدای من چه بی سامانم امشب

[دل تنگم]

خاک می خواند مرا هر دم به خویش

می رسند از ره، که در خاکم نهند

آه شاید عاشقانم نیمه شب

گل به رویِ گور ِغمناکم نهند

بعدِ من ناگه به یک سو می روند

پرده هایِ تیره یِ دنیایِ من

چشم هایِ ناشناسی می خزند

رویِ کاغذها و دفترهایِ من

در اتاق ِکوچکم پا می نهد

بعدِ من، با یادِ من بیگانه ای

در بر ِآئینه می ماند به جای

تار ِموئی، نقش ِدستی، شانه ای

می رَهَم از خویش و می مانم ز خویش

هر چه بر جا مانده، ویران می شود

روح ِمن چون بادبانِ قایقی

در افق ها دور و پنهان می شود

[دل تنگم]

هیچکس تنهاییم را حس نکرد
هق هق ِ شیداییم را حس نکرد
هیچکس من را برای من نخواست
یا برای من گُلی در دل نکاشت
هیچکس اشکِ حزینم را ندید
این گُل ِ محزون ِ تنها را نچید
هرکَسی آمد، دلم را پاره کرد
پاره هایِ پاره را صدپاره کرد
هیچکس از دوستی، یارم نشد
اشتیاق ِ باغ را در من نجُست
هرکسی بهر ِ کاری شد یار ِ من
با قلبِ پر از کینه جُست اسرارِ من
هیچکس دردآشنایِ من نبود
یا در انبوهِ غمم مَحرم نبود
تیشه برداشته بر ریشه ی جان ِ من زدند
جان و دل به شلاقِ کنایه می زدند
در چنین آشفته بازاری، کجا مَرحم کجاست
مَرحمی بر زخم های بی شمار ِ من کجاست
روح ِ من دربندِ جسم و جسم ِ من زندانی است
جسم هم مانند روحم، در پی ویرانی است
گر چه خواستم، ایستاده باشم هم چو سرو
قامتم را هم شکستند، استخوانم هم شکست

[دل تنگم]

شب بخير اي آخرين اميد من
نذار تاريكي تو قلبت بنشينه

چشاتو بروي شهر شب ببند
تا چشاي كوچيكت خواب ببينه

ميدونم خواب ستاره ميبيني
خنده هات براي من غريبه نيست

با مداد نقره اي رو تن ماه
همه ي آرزوهاتو بنويس

غروبا تو سرزمين خواب تو
بوي تنهايي و غربت نمياد

توي كوچه هاي سبز اون بجز
صداي پاي محبت نمياد

فرصت موندن تو شهر خواب كمه
دلتو به آسمون گره بزن

پا بزار تو جاده هاي كهكشون
شب بخير اي آخرين اميد من

[دل تنگم]

منم٬

روی زمین،
تنهاترین خاک خدا
همه تنم،
در حسرت یه جای پا
جزیره ام،
جزیره ای که همیشه تو غربتم
تنها نذار٬
ای رهگذر٬
من تشنه محبتم
تو ندیدی٬
چه غریبه جزیره٬
یه خاکه توی آب اسیره
همیشه،
تو هراس مرگه٬
که روزی زیر آب بمیره

[دل تنگم]

ترک آزارم نکردی؟ ترک آزارت کنم
آتش اندازم به جانت بس که آزارت کنم
قلب بیمار مرا بازیچه می پنداشتی؟!
آن قدر قلبت بیازارم ، که بیمارت کنم
من گلی بودم در این گلشن، تو خوارم کرده ای
همچو خاری، در میان گل رُخان خوارت کنم
همچنان دیوانگان در کوی و بازارت کشم
کهنه کالایت بخوانم، بی خریدارت کنم
بعد از این لاف صفا و مهر با مردم مزن
خلق را آگاه از طبع ریا کارت کنم
ای سبکسر، دوست می داری سبکسرتر ز خویش
با خبر شهری از آن گفتار و کردارت کنم
هر کجا گویم که هستی، وین زبانبازی ز چیست
تا ابد در بند تنهایی گرفتارت کنم