"نگاه ابزاري" بزرگترين مشكل اينترنت ايران
در هر کشوری فرهنگ سازی مقدم بر تکنولوژی است زیرا نداشتن فرهنگ استفاده صحیح از هر تکنولوژی امکان انحراف و بیراهه را برای استفاده کنندگان آن بهمراه دارد. در کشور های اروپایی ابتدا برای هر تکنولوژی فرهنگ سازی و آموزش کاربردی آن بصورت مستمر اطلاع رسانی صحیح می شود ، به این ترتیب هر تکنولوژی تا حد زیادی به خواسته های ایجاد کنندگان یا وارد کنندگانش نزدیک می شود ، به عنوان مثال تکنولوژی خودرو یا همان وسایل نقلیه موتوری، ابتدا چند سال بر روی فرهنگ سازی کاربرد و مضرات آن کار شد و بعد وارد کشورهای اروپایی شد ، اما در ایران ابتدا خودرو وارد ایران شد و اکنون بعد از گذشت حدود 50 سال به مرور اقدام به فرهنگ سازی شده است ، گاها هنگام عبور با وسایل نقلیه موتوری شاهد هستید که یک عابر پیاده از عرض خیابان بی توجه به وسایل نقلیه عبور کرده و گاها اینقدر کند از عرض خیابان عبور می کند که احساس می کند اوست که ماشین ها را نگه داشته است ، مشابه این اتفاقات در تمامی تکنولوژی های نوظهور اعم از تلفن همراه ، وسایل بازی و .... قابل مشاهده است ، این مقدمه را عنوان کردم تا به این نکته برسیم که اینترنت در دنیای امروز به عنوان یک صنعت درآمد زا و یک بازار کار بزرگ با حذب بالای نیروی کار شناخته می شود اما در ایران بدلیل عدم فرهنگ سازی و اطلاع رسانی صحیح متاسفانه نگاه عمومی به اینترنت نگاه ابزاری شده تا تمامی این تکنولوژی و برخورد با آن به مثابه ابزاری 2 لبه تبدیل شود که سمتی از این چاقوی خطرناک را رو به خود و سمت دیگر را رو به دیگران ببینیم.
اینترنت تکولوژی کارآمد ، بروز و سریع در اطلاع رسانی و خدمات است که در کشور ما بیشتر به ابزاری برای گشت و گذار و وقت گذارنی تبدیل شده است ، اکثر کسانی که برای بار اول با اینترنت برخورد دارند یا به دنبال تفریحی نو هستند یا اساسا دلیلی برای اتصال خود ندارند ، نگاه ابزاری ما به اینترنت باعث میشود تا اینترنت را سبد خانوار به عنوان یک هزینه در نظر بگیریم و پول های خرج شده بابت اینترنت را هزینه ای از جیب رفته مثل تلفن به حساب بیاوریم؛ متاسفانه این نگاه اشتباه است زیرا اینترنت در دنیا به عنوان یک منبع بزرگ درآمد و یک صنعت در نظر گرفته شده است، هر گونه هزینه برای اینترنت می تواند سرمایه گذاری درازمدت یا کوتاه مدتی باشد که برای سرمایه گذارش درآمد سرشار داشته باشد به عنوان مثال ایجاد یک سایت فروشگاه بر روی اینترنت هزینه ای اندک دارد که میتواند درآمد بسیاری داشته باشد ، به عنوان مثال شما یک زن شاغل در خانه هستید که هنر قلاب بافی دارید ، براحتی میتوانید فروشگاه اینترنتی خود را راه اندازی کرده و تولیدات اندک خود را بر روی یک وب سایت به فروش بگذارید و از طریق پست برای مشتریان خود بفرستید ، اما همین کار اگر در فضای واقعی و با اجاره یک مغازه بخواهد صورت بگیرد هزینه ای گزاف و عدم تضمین برگشت سرمایه را بدنبال خواهد داشت ، تعداد بازدید هایی که از یک وب سایت معمولی میشود میتواند تا 10 برابر یک مغازه بزرگ چند دهنه باشد.
تقصیر اصلی در این نگاه اشتباه به اینترنت در ایران به عهده نهاد های فرهنگ ساز ما منجمله وزارت ارتباطات و ارشاد است زیرا با ندانستن جایگاه صحیح اینترنت از هدایت سرمایه در این بازار بزرگ جلوگیری کرده اند ، اینترنت را میتوان هدایت کرد و کاربرانش را جهت داد به عنوان مثال با اطلاع رسانی صحیح مشاغل موجود در اینترنت میتوان به ایجاد اشتغال کم هزینه و کارآفرینی پربار کمک کرد ، یک کارمند یا یک شاغل در مجموعه های دولتی با آشنایی ابتدایی با اینترنت براحتی میتواند در وقت آزاد خود شغلی کمکی برای کسب درآمد راه اندازی کند به جای اینکه مسافر کش شود و در شهر با یک ماشین قدیمی اقدام به مسافر کشی کند.
دولت میتواند با یک برنامه جامع و تغییر نگاه خود اینترنت را ساماندهی و بسته های حمایتی از مشاغل موجود در وب حمایت کند ، تاسیس انجمن های صنفی ، ایجاد گروه های حمایتی ، ایجاد موسسات مالی تخصصی بخشی از این حمایت می تواند باشد ، متاسفانه نگاه اشتباه دولت باعث شده تا با ایجاد محدودیت های دسترسی ، پایین آوردن سرعت دسترسی کاربران خانگی به اینترنت تا سرعت 128 کیلوبایتی ، فیلتراسیون سایت های خارجی و هزار و یک اشتباه دیگر میل عمومی را به اینترنت از گذرگاه های مجاز کم کند ، وقتی نگاه اشتباه باید زمینه رشد منفی نیز زنده می شود ، به عنوان مثال بازار کاسبی های کاذب و غیر مجاز مثل فروش اکانت های شبکه های خصوصی وی - پی - ان یکی از این معضلات است.
هرگاه دولت بخواهد مقابل چیزی جبهه گیری نا آگاهانه کند یا برخورد عجولانه کند ضربه شدید تری را به پیکره اجتماع وارد خواهد کرد ، به عنوان مثال با فیلترینگ شبکه های اجتماعی معروف عملا زمینه ایجاد شبکه های اجتماعی زیادی را درست کرده که کنترلش را برای دولت سخت تر کرده گاهی این شبکه های اجتماعی به اندازه یک هفته کار هم زنده نمی ماند و سریعا با ردیابی شدنشان تغییر می کند و دوباره با ساختاری جدید و نامی دیگر شروع به کار میکند ، فیلترینگ عملا مسکنی موقت برای این مشکلات است که حتی برای مدت کوتاهی هم نمی تواند جلوی دسترسی به مطالب یک مجموعه را بگیرد .
نکته ای که در تصمیم گیری های دولت پنهان مانده این است که اشخاص منحرف که میخواهند به شبکه های غیر مجاز مطالب غیر اخلاقی یا مشکل دار دسترسی پیدا کند بهر وسیله ای که شده دسترسی پیدا خواهند کرد و عملا این فیلترینگ برای این اشخاص کاربرد خاصی نداشته و جلوی رسیدن به خواسته های این اشخاص را نخواهد گرفت ، پس هزینه های گزاف بابت فیلترینگ هم از جیب دولت رفته هم از جیب ملت اما کارآیی لازم را ندارد ، دولت می تواند با فرهنگ سازی در مدارس میتواند به جای فیلترینگ هزینه ای ماندگار را صرف اصلاح نگاه به اینترنت کند هر کسی میتواند با وسیله نقلیه به منزل برود و هم میتواند با آن به دیگران آسیب برساند اما چون با خطرات ، مضرات و خطرات وسیله آشنایی دارد هیچ گاه به کسی آسیب نمی رساند ، نگاه به اینترنت هم باید به همین صورت درآید باید کاربران ما با آشنایی کامل خودشان راه صحیح استفاده را انتخاب کنند .
حکایت دولت ما حکایت فروشگاه زنجیره ای است که برای جلوگیری از سرقت بخش زیادی از درآمد خود را صرف تجهیزات امنیتی کرده که بیش از 50 درصد درآمدش را بر باد داده در حالی که با هزینه کمتر و کنترل سطح پایین تری مجموع سرقت های کوچکی که از دیدشان پنهان می ماند کمتر از یک هزارم درآمدش است اما چون نگاه اشتباه است عملا هزینه ای چند ده برابری را برای خود رقم زده است.
لزوم فرهنگسازی در دولت باید از خود دولت شروع شود تا مسئولین ما این نگاه منفی و پر از اشتباه راجع به اینترنت را از خود دور کنند ، نگاهی که هم برای دولت هزینه دارد و هم دردسر، نگاه صحیح دولت کمک می کند تا بتوانیم برای اینترنت ایران نقشه ای مدون و کارا تهیه کنیم ، متاسفانه در ایران هیچ آمار دقیقی از شاغلان اینترنت در دسترس نیست حتی دولت از مشاغل موجود در اینترنت بی خبر است زیرا نگاه ابراری باعث شده تمامی مشاغل از دید دولت کاربران اینترنت نام بگیرند ، نام عامی که توان و قابلیت اینترنت را پنهان نموده است.
هرم اینترنت ایران وارونه دیده شده به گونه ای که همه از نگاه دولت مصرف کننده هستند درحالی که بیش از نیمی از استفاده کننده گان اینترنت به نحوی تولید کننده یا خدمات دهنده هستند و مصرف کننده گان پایین ترین قسمت این هرم را تشکیل میدهند ، نگاه اشتباه و ابزاری به اینترنت باعث گم شدن این خیل عظیم تولید کننده و خدمات دهنده در اینترنت شده است ، اگر نگاه به اینترنت نگاهی صنعتی شود آنگاه شرکت های ارائه کننده خدمات اینترنت پرسرعت ، دیتا سنترها ، خدمات هاستینگ ودامنه و طراحان وب عملا تولید کنندگان این صنعت به شمار میروند و فروشگاه های اینترنتی ، سایت های خدماتی و .. به عنوان قشر خدماتی که سایت های دولتی نیز بخشی از آن میباشند به عنوان بخش خدماتی قرار می گیرند و با غربال این بخش کاربران یا استفاده کنندگان اینترنت نمایان خواهند شد.
به گزارش الف، دولت در تمامی بخش ها اقدام به تهیه نقشه جامع نموده اما اینترنت همیشه از نگاه دولت دور مانده است ، اگر دولت مردان به جای محدود سازی فضای اینترنت به توسعه آن فکر کنند شاید روزی برسد که درآمد اینترنت و ارز آوری آن جای صنایع مهم و مادری مثل نفت را در کشور ما بگیرد. صنعت اینترنت یک صنعت پاک و دوستدار محیط زیست است ، آلودگی های زیست محیطی این صنعت حتی از صنایع پاک هم کمتر است . این صنعت یک صنعت مادر و دستدار محیط زیست است و علاوه بر اماکانات بیشمار در بحث اطلاع رسانی ، منبع عظیمی از ثروت و قدرت را در اختیار دولت ها قرار میدهد.
