The Boy and the Beast (2015)
«پسر و دیو» بهترین انیمهی سینمایی سال 2015 ژاپن به نویسندگی و کارگردانی Mamoru Hosoda است. کسی که با سه اثر قبلی خودش هم این موفقیت رو کسب کرده بود. هر چهار اثر حال و هوایی متفاوت و خاص دارند که قرابت و تاثیر مکتب Studio Ghibli و میازاکی رو میشه در اونها حس کرد، با این حساب «کودکان گرگ» بیشتر از بقیه خوشایند خواهد بود و «جنگهای تابستانی» و «دختری که در زمان پرید» فانتزی سرحال هوسودا رو بیشتر به نمایش میگذارند. روح آثار این کارگردان هم پشتوانههای فرهنگی و ارزشی سرزمین آفتاب مثل تلفیق سبک زندگی سنتی و مدرن و یا نمایش محسورکنندهی طبیعت رو همراه خود داشته و در هر فیلمش یک ویژگی منحصربفرد رو به عنوان پایهی اصلی تمام حوادث خلق کرده.
پسری 9 ساله که بعد از مرگ مادرش تنها شده، سرگردان در خیابانهای شیبویای ژاپن وارد دنیای مخفی موجودات عجیب و غریبی (مانند جن) میشود. دنیایی که ساکنین ناشناخته با شمایل حیوانات مختلف در آن حضور دارند و ورود یک انسان به اون اتفاقی عادی به حساب نمیاد اما توسط یک دیو رزمیکار بیاعصاب به اسم کوماتتسو به عنوان شاگرد انتخاب میشود.
در حالیکه در هر سه اثر قبلی هوسودا قهرمان داستان از بین دختران جوان انتخاب شده این بار یک پسر وارد ماجرایی نزدیک به آنچه دختران داستانهای Spirited Away و The Cat Returns از استودیو جیبلی تجربه کردند میشود. راهی مخفی که به دنیایی متفاوت ختم میشه و قراره تغییر و تحول بزرگی در قهرمان ایجاد کنه. البته اینجا در فرمی حماسی و رزمآفرین، چرا که قهرمان دنیای دیوها از دل یک مسابقهی مبارزهطلبی انتخاب خواهد شد. شکل دیوها همانند حيوانات ولي منش اونها بسیار وابسته به اعتقادات بومی ژاپن داره هرچند که از قدرتهای ماورایی خاص هم خبری نیست و زندگی انسانیتری برای اونها ترسیم شده و تنها به شکل ظاهری متفاوت بسنده شده. اینجا بیشتر حول تعامل یک انسان با یک دیو هست، نه تعامل با یک فضای غریب و نمادین مثل شهر اشباح میازاکی.
با دیدن نریشن ابتدای انیمه و ذهنیتی که از فضای اون قبل از دیدنش القا میشه شاید اشتیاق دنبال کردن ماجرا زیاد نباشه اما در ادامه و در طول زمان نزدیک به 2 ساعت فیلم اتفاقات دیدنی زیادی رخ خواهد داد که روند مناسب و ساختار محکمی هم دارن. تبدیل تعامل استاد و شاگردی به یک رابطهی پدر و پسری هم از بخشهای جذاب و تاثیرگذار داستانه. جریان زندگی در طول فیلم برقراره و مرز باریکی هم بین دنیای تخیل و واقعیت و اتفاقاتی که در حال رخ دادنه وجود داره. سکانسها هم از نظر بصری پرقدرت به اجرا درآمده، و در کل «پسر و دیو» اثری جذاب با پیامهایی انسانی و زیباست.