ســــاکـــن دریــای آبــی نیستــــم
سرنشـین و کنج کشتـــی نیستــم
لنـــج تنهایـی کنـــار ســاحل اسـت
هیچــم و بــی "ناخدایی" نیستـــم
موج طوفــان خــم به زیر مــوج نـــــو
موجیـَـم من، یــارِ خاکــی نیستــــم
سوت کشتی بان، صـــدای گیــرودار
وقت حمــلــه روی کشتی نیستــــم
چشم ها در چشم ها هی میدونـد
من درین امــواج و ماهـی نیـستـــم
سُر نخور در قلـب مغـلــوب جهــــان
فکــر کـــن تنهــــا تویـــیُ نیسـتــــم
شعر من در عمق چشمان تـواست
چشــم آبـی! من خیالی نیستــم
سالها چشمم به شکل ابرهاســت
هـــی ببـارد، "آفتـابـــی" نیستـــم
چتر خواهم شد برایت، گـــوش کــن!
حیــف حتــی بـادبـــان ـی نیستـــــم
می روم از موجِ چشـمــانـت به رود
قطره ای ام، سوی خشکی نیستــم
....................***..................
آب خـواهـــی خــورد از_ایـن رودهـــا
حیــف در آن رودِ نیـلـی، نیــستـــم
سالهـــا پلکِ پر آبــت بستــــه بــــود
پلکِ شب وا کن، "ندا" یت نیستــــم
پ.ن: شعر بی مخاطب/ مصرع آخر اشاره به انکار
داره که حتی می زنه و قافـــیه رو هم میشکنــه!