✽✽ مـشــاعـــره ✽✽

[- Saman -]

هر آن مريض كه پند طبيب نپذيرد *** سزاش تاب و تب روزگار بيماريست


پروين اعتصامی... از قصيده شماره‌ی 12

[EhsanCPU]

به تو حاصلی ندارد غم روزگار گفتن
که شبی نخفته باشی به درازنای سالی

سعدی

[hamed29]

نترسی که پاک اندرونی شبی
برآرد ز سوز جگر یا ربی؟

نخفته‌ست مظلوم از آهش بترس
ز دود دل صبحگاهش بترس

سعدی

  محتوای مخفی: . 

بوستان سعدی
باب اول در عدل و تدبیر و رای / حکایت حجاج یوسف

حکایت کنند از یکی نیکمرد
که اکرام حجاج یوسف نکرد
به سرهنگ دیوان نگه کرد تیز
که نطعش بینداز و خونش بریز
چو حجت نماند جفا جوی را
بپرخاش در هم کشد روی را
بخندید و بگریست مرد خدای
عجب داشت سنگین دل تیره رای
چو دیدش که خندید و دیگر گریست
بپرسید کاین خنده و گریه چیست؟
بگفتا همی‌گریم از روزگار
که طفلان بیچاره دارم چهار
همی‌خندم از لطف یزدان پاک
که مظلوم رفتم نه ظالم به خاک
پسر گفتش: ای نامور شهریار
یکی دست از این مرد صوفی بدار
که خلقی بدو روی دارند و پشت
نه رای است خلقی به یک بار کشت
بزرگی و عفو و کرم پیشه کن
ز خردان اطفالش اندیشه کن
شنیدم که نشنید و خونش بریخت
ز فرمان داور که داند گریخت؟
بزرگی در آن فکرت آن شب بخفت
به خواب اندرش دید و پرسید و گفت:
دمی بیش بر من سیاست نراند
عقوبت بر او تا قیامت بماند
نترسی که پاک اندرونی شبی
برآرد ز سوز جگر یا ربی؟
نخفته‌ست مظلوم از آهش بترس
ز دود دل صبحگاهش بترس
نه ابلیس بد کرد و نیکی ندید؟
بر پاک ناید ز تخم پلید
مزن بانگ بر شیرمردان درشت
چو با کودکان بر نیایی به مشت
یکی پند می‌گفت فرزند را
نگه‌دار پند خردمند را
مکن جور بر خردکان ای پسر
که یک روزت افتد بزرگی به سر
نمی‌ترسی ای گرگ ناقص خرد
که روزی پلنگیت بر هم درد؟
به خردی درم زور سرپنجه بود
دل زیردستان ز من رنجه بود
بخوردم یکی مشت زورآوران
نکردم دگر زور با لاغران

[*IN*]

ما را به تازيانه نـوازش نكن عزيز
كه سوز زخم كهنه‌ي افسار و زين بس است
از این به بعد عزيز شما باش و شانه‌هات
ما را براي گريه سر آستين بس است...

[hamed29]

خلق جزای بد عمل، بر در کبریای تو
عرضه همی دهند و ما، قصهٔ بی‌نواییت

سر ننهند بندگان، بر خط پادشاه اگر
سر ننهد به بندگی، بر خط پادشاییت

وقتی اگر برانیم، بندهٔ دوزخم بکن
کاتش آن فرو کشد، گریه‌ام از جداییت

سعدی

  محتوای مخفی: . 

صبحدمی که برکنم، دیده به روشناییت
بر در آسمان زنم، حلقهٔ آشناییت

سر به سریر سلطنت، بنده فرو نیاورد
گر به توانگری رسد، نوبتی از گداییت

پرده اگر برافکنی، وه که چه فتنه‌ها رود
چون پس پرده می‌رود اینهمه دلرباییت

گوشهٔ چشم مرحمت بر صف عاشقان فکن
تا شب رهروان شود، روز به روشناییت

خلق جزای بد عمل، بر در کبریای تو
عرضه همی دهند و ما، قصهٔ بی‌نواییت

سر ننهند بندگان، بر خط پادشاه اگر
سر ننهد به بندگی، بر خط پادشاییت

وقتی اگر برانیم، بندهٔ دوزخم بکن
کاتش آن فرو کشد، گریه‌ام از جداییت

راه تو نیست سعدیا، کمزنی و مجردی
تا به خیال در بود، پیری و پارساییت

[- Saman -]

ماهم آمد به در خانه و در خانه نبودم
خانه گوئی به سرم ريخت چو اين قصه شنودم


شهريار

[EhsanCPU]

شمع را باید از این خانه به دربردن و کشتن
تا به همسایه نگوید که تو در خانه مایی

.سعدی.

[*IN*]

یک نامه ام، بدون شروع و بدون نام
امروز هـم مطابق معمول ناتمام
خوش كرده ام كنارتو دل وا كنم كمی
همسایه ی همیشه ی ناآشنا؛سلام
ازحال و روز خودكه بگویم،حكایتی است
بی صفحه زندگانی بی روح و كم دوام....

[hamed29]

ز ننگ من نگوید نام من کس
چو من مردی چه جای ننگ و نامم

چو بر جانم زدی شمشیر عشقت
تمامم کن که زنده ناتمامـم

مولوی - دیوان شمس

  محتوای مخفی: . 

کجایی ساقیا درده مدامم
که من از جان غلامت را غلامم

می اندرده تهی دستم چه داری
که از خون جگر پر گشت جامم

ز ننگ من نگوید نام من کس
چو من مردی چه جای ننگ و نامم

چو بر جانم زدی شمشیر عشقت
تمامم کن که زنده ناتمامم

گهم زاهد همی‌خوانند و گه رند
من مسکین ندانم تا کدامم

ز من چون شمع تا یک ذره باقی است
نخواهد بود جز آتش مقامم

مرا جز سوختن راه دگر نیست
بیا تا خوش بسوزم زانک خامم

[*IN*]

ای تُف به جهانِ تا ابد غم بودن
ای مرگ بر این ساعتِ بی هم بودن
یادش همه جا هست،خودش نوش ِ شما
ای ننگ بر او مرگ بر آغوش شما
شمشیر بر آن دست که بر گردنش است
لعنت به تنی که در کنار تنش است