فریدون مشیری

[Snow_Girl]

باری اگر روزی کسی از من بپرسد

چندی که در روی زمین بودی چه کردی؟

من می گشایم پیش رویش دفترم را

گریان و خندان بر می افرازم سرم را

آنگاه می گویم که بذری نو فشانده است

تا بشکفد تا بردهد بسیار مانده است

در زیر این نیلی سپهر بیکرانه

چندان که یارا داشتم در هر ترانه

نام بلند عشق را تکرار کردم

با این صدای خسته شاید خفته ای را

در چارسوی این جهان بیدار کردم

من مهربانی را ستودم

من با بدی پیکار کردم

پژمردن یک شاخه گل را رنج بردم

مرگ قناری در قفس را غصه خوردم

وز غصه مردم شبی صدبار مردم

شرمنده از خود نیستم گرچون مسیحا

آنجا که فریاد از جگر باید کشیدن

من با صبوری بر جگر دندان فشردم

اما اگر پیکار با نابخردان را

شمشیر باید می گرفتم

بر من نگیری من به راه مهر رفتم

در چشم من شمشیر در مشت

یعنی کسی را می توان کشت

در راه باریکی که از آن می گذشتیم

تاریکی بی دانشی بیداد میکرد

ایمان به انسان شب چراغ راه من بود

شمشیر دست اهرمن بود

تنها سلاح من در این میدان سخن بود

شعرم اگر در خاطری آتش نیفروخت

اما دلم چون چوب تر از هر دو سر سوخت

برگی از این دفتر بخوان شاید بگویی

آیا که از این می تواند بیشتر سوخت

شبهای بی پایان نخفتم

پیغام انسان را به انسان باز گفتم

حرفم نسیمی از دیار آشتی بود

در خارزار دشمنی ها

شاید که طوفان گران بایست می بود

تا برکند بنیان این اهریمنیها

پیران پیش از ما نصیحت وار گفتند

دیر است دیراست تاریکی روح زمین را

نیروی صد چون ما ندایی در کویر است

نوح دگر میباید و طوفان دیگر

دنیایی دیگر ساخت باید

وزنو در آن انسان دیگر

اما هنوز این مرد تنهای شکیبا

با کوله بار شوق خود ره می سپارد

تا از دل این تیرگی نوری برآرد

در هر کناری شمع شعری می گذارد

اعجاز انسان را هنوز امید دارد

[D,Freeman]

شکوفه ای بر شراب

چو از بنفشه بوی صبح برخیزد
هزار وسوسه در جان من برانگیزد
کبوتر دلم از شوق میگشاید بال
که چون سپیده به آغوش صبح بگریزد
دلی که غنچه نشکفته ندامتهاست
بگو به دامن باد سحر نیاویزد
فدای دست نوازشگر نسیم شوم
که خوش به جام شرابم شکوفه میریزد
تو هم مرا به نگاهی شکوفه باران کن
در این چمن که گل از عاشقی نپرهیزد
لبی بزن به شراب من ای شکوفه بخت
که می خوش است که با بوی گل درآمیزد

[Snow_Girl]

بر ماسه ها نوشتم:

" دریای هستی من

از عشق توست سرشار "

این را به یاد بسپار!

بر ماسه ها نوشتی:

" ای همزبان دیرین

این آرزوی پاکی ست "

اما به باد بسپار!

خیزاب تیز بالی

ناز و نیاز ما را

می شست ، پاک می کرد!

بر باد رفتنی را

می برد ، خاک می کرد!

دریا ، ترانه خوان ، مست

سر بر کرانه می زد

و آن آتش نهفته

در ما زبانه می زد!

فریدون مشیری

[D,Freeman]

هنگامه
ای دل لبریز از شوق و امید
کاش میدیدی که فردا نیستیم
کاش میدیدی که چون پنهان شدیم
در همه آفاق پیدا نیستیم
گرچه هر مرگی تسلی بخش ماست
کاندر این هنگامه تنها نیستیم
بدتر از مرگ است ان دردی که باز
زندگی میخندد و ما نیستیم

[F l o w e r]

نشسته ماه بر گردونه عاج .

به گردون مي رود فرياد امواج .

چراغي داشتم، كردند خاموش،

خروشي داشتم، كردند تاراج ...

[D,Freeman]

مرگ درمرداب

لب دريا رسيدم تشنه، بي تاب،

ز من بي تاب تر، جان و دل آب،

مرا گفت : از تلاطم ها مياساي !

كه بد دردي است جان دادن به مرداب

[Snow_Girl]

نخستین نگاهی که ما را به هم دوخت !

نخستین سلامی که در جان ما شعله افروخت!

نخستین کلامی که دلهای ما را

به بوی خوش آشنائی سپرد و به مهمانی عشق برد

پر از مهر بودی

پر از نور بودم

همه شوق بودی

همه شور بودم



چه خوش لحظه هایی که دزدانه ، از هم

نگاهی ربودیم و رازی نهفتیم!

چه خوش لحظه هایی که "می خواهمت" را

به شرم و خموشی – نگفتیم و گفتیم!



دو آوای تنهای سرگشته بودیم

رها در گذرگاه هستی

به سوی هم از دورها پر گشودیم

....

فریدون مشیری

[D,Freeman]

به دريا شكوه بردم از شب دشت،

وز اين عمري كه تلخ تلخ بگذشت،

به هر موجي كه مي گفتم غم خويش؛

سري ميزد به سنگ و باز مي گشت...

[D,Freeman]

شنيده اي صد بار،

صداي دريا را .

...

سپرده اي بسيار،

به سبزه زارش، پروانه تماشا را .

نخوانده اي - شايد -

درين كتاب پريشان، حكايت ما را :

هميشه، در آغاز،

چو موج تازه نفس، پر خروش، در پرواز،

سرود شوق به لب، گرم مستي و آواز

...

[rahgozare tanha]

می‌خواهم و می خواستمت، تا نفسم بود


می سوختم از حسرت و عشق تو بسم بود



عشق تو بسم بود، که این شعله ی بیدار


روشنگر شب های بلند قفسم بود



آن بخت گریزنده دمی‌ آمد و بگذشت


غم بود، که پیوسته نفس در نفسم بود



دست من و آغوش تو، هیهات، که یک عمر


تنها نفسی‌ با تو نشستن هوسم بود



باﷲ، که بجز یاد تو، گر هیچ کسم هست


حاشا، که بجز عشق تو، گر هیچ کسم بود



سیمای مسیحایی‌ اندوه تو، ای عشق


در غربت این مهلکه، فریاد رسم بود.



لب بسته و پر سوخته، از کوی تو رفتم


رفتم، به خدا گر هوسم بود، بسم بود..............