آموزش تئــوری عکاسـی

[karin]

تقریبا در تمامی موارد عکاسی، استفاده از نور طبیعی بهترین روش برای نورپردازی است. با این حال مواردی پیش می آید که نیاز به نور مصنوعی برای تکمیل کردن نور طبیعی موجود و یا کل نورپردازی صحنه است. آسان ترین روش برای این منظور استفاده از فلاش های الکترونیکی است.

فلاش های درون ساخت

تقریبا تمامی دوربین های دیجیتال مجهز به فلاش های درون ساخت می باشند، این فلاش ها به طور اتوماتیک عمل کرده و بعضی از آنها مجهز به سیستم کاهش قرمزی چشم نیز هستند. با این وجود نه تنها قدرت این فلاش ها پایین است بلکه به علت نزدیک بودنشان به لنز، استفاده از آنها باعث ایجاد تصاویری تخت و ناخوشایند می شوند. این مسئله هنگامی که فلاش تنها منبع نور موجود در صحنه بوده و نیز موضوع نزدیک به دیوار قرار دارد، بیشتر آشکار می شود. بهترین مورد استفاده برای فلاش های سرخود، پرکردن سایه ها در صحنه های با کنتراست زیاد و همچنین موقعیت های ضد نور (backlit) است.

فلاش های خارجی

برای استفاده از فلاش های جداگانه، دوربین دیجیتال شما باید مجهز به سوکت همزمانی فلاش (flash-synchronization) خارجی باشد. این سوکت ها در طرح های مختلفی ارائه می شوند. بنابراین مطمئن ترین راه هنگام خرید فلاش، عمل کردن به توصیه شرکت سازنده دوربین است. هنگام خرید فلاش های خارجی(external) دقت کنید که این فلاش ها قابلیت چرخش و کج شدن را داشته باشند. این حرکات شما را قادر می سازند که بتوانید نور را قبل از برخورد به موضوع، از اشیایی دیگر منعکس کرده( مثلا سقف اتاق) و در نتیجه تصاویری ملایم تر( در مقایسه با فلاش مستقیم و از روبرو) تهیه کنید.

فلاش های حلقه ای

برخلاف اکثر فلاش ها که در طراحی شان سعی می شود که هرچه بیشتر از محور لنز دور نگه داشته شوند. طراحی این فلاش ها به گونه ای است که هرچه بیشتر به محور لنز نزدیک باشند. لوله های فلاش در یک محیط دایره ای و در جلوی لنز تعبیه شده اند و قادرند که نورهایی بدون سایه تولید کنند. فلاش های حلقه ای برای عکسبرداری از موضوعات بسیار نزدیک (close-up) بکار می روند. باید توجه داشت که موضوعات عکاسی براق، تخت، و رودرروی دوربین نباشند در غیر این صورت نور دریافت شده از فلاش را مستقیما به لنز برمی گردانند. از این فلاش ها همچنین برای تهیه تصاویر پرتره استفاده می شود.


منبع: fbaroon.blogspot.com

[karin]

رای همه جذاب است که از چیزی که می خوریم عکس بگیریم. شاید اگر عکاسی از مواد غذایی نبود هنر آشپزی این طور پیشرفت نمی کرد. حال جدای از مسائل تکنیکی مربوط به دوربین و دیگر تجهیزات ببینیم چه نکاتی را بایستی در عکاسی موادغذایی رعایت کنیم تا عکسی دلچسب و خوشمزه داشته باشیم!
به نظر می رسد عکاس باید برروند ساخت یک ماده غذایی آگاهی کامل داشته باشد تا بتواند عکسی باب میل و ذائقه بینندگان بگیرد.

شرط اول: تنظیمات
برای آنکه عکستان باب میل و ذائقه مخاطب تان باشد بهتر است از ظروف و
وسایلی استفاده کنید که کنتراست مناسبی با رنگ ماده غذایی داشته باشند و
یا هارمونی جذابی در کل تصویر به وجود آورند.
توصیه می شود اگر از لنزهای wide استفاده می کنید ظروف نقره ای مثل قاشق و چنگال نقره می تواند جلوه شفافی به تصویرتان ببخشد.

شرط دوم: نور

بهتر است از نور طبیعی برای عکاسی از مواد غذایی استفاده کنید. اگر تصمیم گرفته اید که از فلاش بهره بگیرید بهتر است از یک پخش کننده نور هم در کنار فلاش استفاده کنید. اینگونه عکس ماده غذایی تخت و بی روح هم نخواهد بود.

شرط سوم : تعادل رنگ

به خاطر داشته باشید در شرایط نور طبیعی تنظیم color balance را به خوبی اعمال نمایید. زیرا غذا در شرایط نور طبیعی به رنگ ابی شفافی به نظر می رسد و در این حالت اگر تنظیمات به خوبی صورت گیرد بدون استفاده از فلاش می توانید رنگ آبی مد نظرتان را حفظ نمایید. البته می توانید بعدا به وسیله نرم افزارهای ویرایش عکس عکس را مورد روتوش قرار دهید.

شرط چهارم: بی حرکت
برای داشتن عکسی زیبا باید صبر پیشه کنید. مخصوصا اینکه در آشپزخانه گرم و با نوردهی های طولانی بایستی مواظب کوچکترین جنبش ها باشید. پس استفاده از یک سه پایه حتما توصیه می گردد. اگر نمی توانید از سه پایه استفاده کنید از یک لیوان آب که روی صندلی قرار داده اید بهره گیرید. دوربین را روی لیوان آب قرار دهید.

شرط پنجم: زیاد عکس بگیرید.
بهتر از هر وضعیتی چندین عکس داشته باشید تا امکان مقایسه انها و انتخاب بهترین ها برایتان امکان پذیر باشد. سعی کنید از زوایای مختلف عکس بگیرید و این نکته را در نظر داشته باشید که در چه حالتی ماده غذایی بهتر جلوه خواهد کرد؟

شرط ششم: از زوم دوربین استفاده کنید.
توصیه می شود که از حالت ماکرو در عکاسی استفاده کنید. سعی کنید تمام قاب دوربین را با ماده غذایی پر کنید. با اینکار گویی می خواهید از عطر و بوی غذا هم عکس بگیرید.

شرط هفتم: تهیه و تدارک
هیچوقت فراموش نکنید که آشپزی یک فرآیند است و نتیجه نهایی آن بیشترین لذت را به مخاطب منتقل می کند. پس بهتر است هر چه در توان دارید در شکیل کردن غذا استفاده کنید.

شرط هشتم: سریع باشید.
با سرعت کار کنید. سبزی ها و میوه ها در ساعات نخستی که روی پیشخوان آشپزخانه قرار گرفتند تر و تازه هستند. رنگ صورتی گوشت با اندکی وقت کشی به رنگ قرمز تیره ای جلوه می کند. شما که نمی خواهید از میوه های پلاسیده یا غذای یخ زده عکس بگیرید!

شرط نهم: جزئیات
مواظب باشید بعضی جزئیات را که به بهتر شدن عکستان کمک می کند فراموش نکنید. از درون چشمی دوربین به غذایی که می خواهید عکس بگیرید نگاه دوباره بیاندازید. اگر فکر می کنید چند توت فرنگی، یک شاخه سبزی ریحان، چند دانه فلفل سیاه می تواند به زیبایی اثرتان اضافه کند چرا از قرار دادن آنها در کنار غذا امتناع می کنید.
در ضمن بهتر است غذا را در قسمتی از اشپزخانه قرار دهید که عاری از عناصر مزاحم باشد. یا آنکه از پس زمینه های همرنگ با غذا استفاده کنید. اینگونه هارمونی عکس تان هم بیشتر خواهد شد.

شرط دهم: عکاسی نکنید.
دانستن اینکه چقدر از این سوژه می خواهید عکس بگیرید مهم است. شاید بهتر باشد که یک عکس اما با کیفیتی عالی بگیرید تا آنکه از یک ماده غذایی زیاد عکس داشته باشید. همه مواد غذایی را برای عکاسی انتخاب کنید و به دنیای تجربه تان نکته دیگری اضافه کنید.


منبع: fbaroon.blogspot.com

[karin]

اگر به کاغذ عکاسی که قسمتی از مراحل چاپ آن طی شده، مجددا نور سفید داده شود، بخشی از رنگ مایه ها، معکوس خواهند شد. در واقع قسمت هایی که چاپ آنها تکمیل شده، به نور حساس نیستند و قسمت هایی که هنوز کاملا چاپ نشده اند، می توانند تیره تر شوند. در نهایت با تکمیل مراحل چاپ، این نواحی تاریک تر خواهند شد.
آرماند ساباتیر، دانشمند فرانسوی(1910-1834) این فرایند را "سولاریزه شدن کاذب" نامید که تدریجا به غلط، سولاریزه شدن( معکوس شدن رنگ مایه های عکس بر اثر نوردهی شدید) نامیده شده است.

امتیازات دیجیتال
اجرای جلوه ساباتیر در تاریکخانه، فوق العاده وقت گیر و دشوار است. شما به راحتی می توانید تمام روز را برای تهیه یک دسته عکس صرف کنید که هیچ کدام هم شبیه آنچه می خواستید نخواهند بود. ولی با استفاده از تکنیک های ویرایش دیجیتال، این بلاتکلیفی ها قدیمی شده اند.
اولین قدم، تهیه نسخه کپی از عکس اصلی و تبدیل آن به سیاه و سفید است. برای این کار، عکسی را انتخاب کنید که خطوط نسبتا ساده و شکل های واضحی داشته باشد. در صورت تمایل، از عکس هایی که اشباع زدایی(Desaturated) شده اند هم می توانید استفاده کنید. تکنیک های دیجیتالی فراوانی برای شبیه سازی جلوه ساباتیر وجود دارند. اگر نرم افزاری با امکانات Layer یا Modes دارید، می توانید یک رونوشت از لایه اصلی را روی لایه دیگری بالای آن ایجاد کنید. سپس با استفاده از مد Exclusion Layer رنگ مایه های عکس نهایی را با تغییراتی که توسط curves یا levels روی هر لایه انجام می دهید، تنظیم کنید.

استفاده از منحنی ها(Curves)
بهترین و قابل کنترل ترین روش کار، استفاده از کنترل curves و رسم منحنی U شکل با گودی ملایم و یک برجستگی در میانه آن است. با بکار بردن ناهمواری های کوچک نامنظم در شکل منحنی می توان تغییرات غیر منتظره ای در رنگ مایه ها ایجاد کرد و جلوه هایی از غیر قابل پیش بینی و جذابیت اجرای تاریکخانه ای کار را به فرآیند بازگرداند. امتیاز کار با منحنی ها این است که می توان آن ها را ذخیره نمود و روی عکس های دیگر هم استفاده کرد.
جلوه ساباتیر را روی عکس های رنگی نیز می توانید اجرا کنید ولی علاوه بر سایه روشن ها، رنگ ها هم معکوس می شوند. برای جلوگیری از معکوس شدن طیف رنگی، عکس را به مد LAB ببرید و از منحنی ساباتیر، فقط روی کانال L استفاده کنید.

[karin]

تصاویر پانوراما، تصویری هستند که قسمت وسیعی از صحنه را که در حالت عادی به دلیل محدودیت میدان دید، قابل مشاهده نیستند در برمی گیرند.

نشانه های بصری
نشانه های بصری برای تشخیص یک تصویر پانوراما، مقداری اعوجاج تصویری است. اگر هنگام ثبت این تصاویر دوربین کمی به طرف بالا و یا پایین نشانه رود، آنگاه خط افق و یا هر خط افق دیگری، دارای انحنا به نظر خواهد رسید. از طرف دیگر اگر دوربین به طور کاملا افقی نگاه داشته شود، موضوعات نزدیک تر به لنز ( معمولا آنهایی که در وسط کادر قرار گرفته اند) به شکل محسوسی بزرگتر از موضوعات دیگر که کمی دورتر قرار دارند به نظر خواهد رسید.

روش دیجیتال
درچند سال گذشته مفهوم تصاویر پانوراما به طور گیج کننده و اغراق آمیزی گسترش پیدا کرده است. تا به آنجایی که تعریف پانوراما حتی تصاویر گرفته شده با لنزهای زاویه بازی را که بالا و پایین شان به شکل یک پاکت نامه قطع شده را نیز در بر گرفته است. در این نوع پانوراماهای کاذب، انحنا خط افق و اعوجاج بزرگ شدن اندازه موضوعات پیش زمینه، که از ویژگی های طبیعی پانوراماهای واقعی هستند، قابل مشاهده نیستند.
با وجود اینکه بوجود آوردن تصاویر پانورامای ساختگی با استفاده از نرم افزار بسیار آسان است( با قطع کردن بالا و پایین تصویر)، اما بحث اصلی ما در اینجا چگونگی بوجود آوردن تصاویر پانورامایی واقعی است. برای بوجود آوردن یک پانورامای واقعی دیجیتال، ابتدا باید تعدادی عکس از قسمت های مختلف صحنه( مثلا از راست به چپ و یا از بالا به پایین) بگیرید. سپس با استفاده از نرم افزارهایی مثل PHOTOSHOP می توانید این تصاویر مجزا را به یکدیگر متصل و یا اصطلاحا " بخیه کنید".

در نظر گرفتن نکات زیر در بهبود کیفیت تصاویر پانوراما کمک می کند:
- دوربین را روی سه پایه گذاشته و آن را به دقت تراز کنید.
- در صورت امکان از سرهای واقعیت مجازی virtual reality heads استفاده کنید. این سرها امکان چرخش دوربین حول محورش را بدون تکان دادن تصویر فراهم می کنند.
- دوربین را به روی عکسبرداری دستی M گذاشته و تمامی عکس ها را با زمان شاتر و دیافراگم های یکسان بگیرید. تا آنجایی که امکان دارد تنظیم نوردهی را معدل بین پرنورترین و کم نورترین قسمت های صحنه در نظر بگیرید.
- فضای کافی را در طرفین عکس ها برای به روی هم انداختن آنها در نظر بگیرید( حداقل 1.4 عض هر عکس).
- هنگام استفاده از لنز زوم، آن را بر روی اندازه یانی بین تله فوتو و زاویه باز تنظیم کنید. ین تنظیم یکدس ترین نوردهی و کم ترین اعوجاج را در لنزهای زوم تولید میکند.
- در صورت امکان، لنز را بر رو یک دیافراگم بسته( ولی نه بسته ترین) تنظیم کنید( مثلا f/11). استفاده از دیافراگم های بازتر باث غیر یکدست شدن نور کلی در صحنه می شود. این تصاویر دارای گوشه هایی تاریک تر از مرکزشان خواهند بود.
- مطمئن شوید که جزئیات مهم تصویر، مثلا یک ساختمان شاخص، در مرکز عکس و نه در کناره های آن قرار گیرند.

نقطه گریز پشتی
خطوط تصویر انعکاس یافته توسط لنز، از نقطه ای فرضی در فضا به نام " نقطه گریز پشتی" rear nodal point سرچشمه می گیرند. اگر لنز را از این نقطه حول محور افقی بچرخانید، با وجود عوض شدن دید، مشخصه های صحنه بدون تغییر خواهند ماند. یک " سر واقعیت مجازی" امکان چرخش دوربین حول این محور را برای گرفتن عکس هایی با لبه های دقیق برای تهیه پانوراما فراهم می کند.


منبع: fbaroon.blogspot.com

[karin]

اواخر قرن هجدهم، متوجه شدند که اگر جسمی را روی کاغذ حساس شده مخصوص قرار دهند و آن را در معرض آفتاب بگذارند، یک چاپ خورشیدی از آن جسم ثبت می شود. بعدها، با قرار دادن نگاتیو بر روی کاغذ مخصوص، عمل چاپ به روشی مشابه انجام می گرفت. این کاغذ نیازی به ظهور نداشت چرا که در نتیجه نور دیدن، عکس روی آن قابل مشاهده می شد. سپس عکس را تثبیت می کردند. در انواع پیشرفته تر، کاغذ را با نمک های رنگ دهنده آغشته می کردند تا هنگام نور دیدن، رنگی شود. قهوه ای طلایی و زرد غلیظ، طیف های رنگی مرسوم بودند. کاغذهای عکاسی امروزی، برای چاپ خورشیدی مناسب نیستند چرا که تثبیت کننده های استاندارد عکس را پاک می کنند و مقدار پایین نقره بکار رفته، عکاسی با کیفیت پایین را نتیجه می دهد.
خوشبختانه، رنگ مایه های ناشی از چاپ خورشیدی را به کمک نرم افزار به راحتی می توان شبیه سازی نمود. همچنین نیازی نیست که از نگاتیوهای با ابعاد بزرگ یا حتی عکس سیاه و سفید استفاده نمود.
ابتدا یک عکس سیاه و سفید یا یک عکس رنگی اشباع زدایی شده(desatureted) را انتخاب کنید. سپس، آسان ترین روش این است که یک لایه روی عکس بسازید و آن را با رنگ پرکنید. لایه را در مد color burn ( برای تشدید رنگ ها) یا mode color ( برای افزودن رنگ ها به لایه زیرین به نسبت میزان روشنایی آن) قرار دهید. توجه کنید که در این هنگام، ممکن است عکس از محدوده طیف رنگ چاپگر (gamut) خارج شود. برای رسیدن به رنگ مایه های گرم و غنی مورد نظرتان باید از آزمون و خطا استفاده کنید. ولی در یک جلوه قابل قبول، رنگ گرفتن روشنایی ها و سایه ها ضروری است.
از آنجایی که جلوه شبیه سازی شده چاپ خورشیدی، به صورت یکنواخت در کل عکس پراکنده می شود، می توان آن را تقریبا روی هر موضوعی اجرا کرد. مناظر طبیعی، طبیعت بی جان و تصاویر ساختمان ها، همگی برای کار مناسبند.
یکی از خصوصیات چاپ خورشیدی هم این است که هیچ رنگ سفید واقعی در عکس حاصله دیده نمی شود.

منبع: fbaroon.blogspot.com

[karin]

"فاصله هایپرفوکال" به تنظیم فوکوسی اطلاق می شود که بیشترین عمق میدان را برای هر دیافراگم در دسترس قرار می دهد. این فاصله نزدیک ترین نقطه واضح به لنز در هنگام تنظیم فوکوس لنز بر روی بی نهایت است. هرچه که دیافراگم بازتر باشد، به همان نسبت این نقطه وضوح نیز دورتر خواهد بود. در دوربین های اتوماتیک ساده فاصله هایپرفوکال قابل تنظیم نیست. در دوربین های غیر اتوماتیک می توانید این فاصله را تنظیم کرده و دیگر نگران وضوح موضوعاتی که در دامنه فوکوس قرار خواهند گرفت نباشید.
دیافراگم مناسب
موضوعات نزدیک و کلوز-آپ که با لنزهای با فاصله کانونی بلند عکسبرداری شده باشند، دارای عمق میدان های کوتاه هستند. مگر اینکه از دیافراگم های بسته تر استفاده شود.
موضوعات خارج از مرکز
هنگامی که موضوعات خارج از مرکز قرار دارند، نباید به دوربین اجازه بدهید که در مرکز تصویر فوکوس کند. عمق میدان، هنگام فوکوس کردن بر روی موضوعات دور، حتی در شرایط پر نور نیز به خاطر فاصله کانونی بسیار بالای لنز، کم خواهد بود.
عمق میدان ادراکی
تعریف وضوح قابل قبول، بسته به قدرت مشاهده و ادراک هر بیننده، متفاوت است. وضوح ضمنا بسته به اینکه هر تصویر تا چه حد باید بزرگ شود، نیز می تواند متغیر باشد. مثلا در تصاویر کوچک، ممکن است عمق میدان بسیار بزرگ جلوه کند اما با بزرگ تر کردن تصویر تشخیص اینکه تصویر در کجا شروع به تار شدن می کند، آسان تر می شود. بنابراین در تصاویر بزرگتر عمق میدان محدودتر ظاهر می شود.

منبع: fbaroon.blogspot.com

[karin]

قابلیت فوکوس خودکار به دو صورت در دوربین ها وجود دارد. در دوربین های کوچک، به محض فشردن دکمه شاتر یک پرتوی نور مادون قرمز صحنه را "جارو" می کند. نزدیک ترین و قوی ترین انعکاسات بدست آمده از این پرتو توسط یک حسگر خوانده شده که پس از محاسبه فاصله موضوع، آن را در کسری از ثانیه و قبل از باز شدن شاتر با لنز هماهنگ می کند. روش دیگر که به روش "انفعالی" معروف است، قسمتی از نور موضوع نمونه گیری شده و شکسته می شود. فقط هنگامی که لنز بر روی موضوع فوکوس شده باشد، قسمت های مختلف تصویر بر روی یکدیگر منطبق می شوند( و یا اصطلاحا "درفاز" قرار می گیرند). مهمترین ویژگی این سیستم، متغیر بودن فازها است. بنا به اینکه لنز در جلو و یا عقب صفحه بهترین فوکوس، تنظیم شده باشد. حسگرهای سیستم اتوفوکوس الگوهای مختلف را تحلیل کرده و می توانند به لنز فرمان بدهند که برای بدست آوردن بهترین فوکوس، به چه صورتی عمل کند.
با وجود پیچیده بودن، سیستم های فوکوس خودکار هم اشتباه می کنند. هنگام استفاده از آنها مراقب شرایط زیر باشید:
- حسگر اصلی اتوفوکوس در مرکز تصویر منظره یاب واقع شده است، بنابراین موضوعات واقع شده در گوشه های تصویر ممکن است بدرستی فوکوس نباشند. برای رفع این اشکال ابتدا منطقه دقیق فوکوس( مرکز منظره یاب) را به سمت موضوع نشانه بروید، سپس با فشار دادن خفیف دکمه شاتر فوکوس را " نگه" دارید، آنگاه تصویر را دوباره طبق سلیقه تان ترکیب بندی کنید و عکس را بگیرید.
- هنگامی که از پشت شیشه عکاسی می کنید، توجه داشته باشید که انعکاسات بازتابانده شده از شیشه می تواند حسگر مادون قرمز را به اشتباه بیندازد.
- اشیاء فوق العاده درخشان( بطور مثال فلزات پولیش شده و براق) می توانند حسگر را اشباع کرده و باعث ایجاد خطا در سیستم شوند.
- هنگام عکاسی از موضوعاتی که فراتر از موانع نزدیک به لنز قرار دارند( مثلا عکاسی از پشت تورهای فلزی و یا از میان بوته های علف) سیستم اتوفوکوس می تواند دچار اشتباه شود.
- در عکاسی کلوزآپ موضوعات متحرک ( مثلا مورچه ها و کفشدوزک ها) بهترین روش این است که ابتدا روی موضوع به طور دستی فوکوس کرده و سپس با تغییر فاصله دوربین با موضوع، فوکوس را حفظ کنید.
- برای عکاسی از موضوعات متحرک با سرعت بالا، معمولا بهتر است که ابتدا روی یک فاصله مشخص فوکوس کنید و قبل از فشار دادن دکمه شاتر، منتظر شوید که موضوع به نقطه مشخص فوکوس شده برسد.

منبع: fbaroon.blogspot.com

[karin]

تغییرات در عمق میدان حاصل شده فواصل کانونی متفاوت، بدلیل بدست آوردن بزرگ نمایی های متفاوت است. برای چشم انسان اندازه شخص یکسان است ولی برای فیلم یا حسگر، اندازه موضوع رابطه مستقیمی با فاصله کانونی لنز دارد. هنگامی که جزئیات صحنه با اندازه کوچکتری در تصویر ظاهر شوند، قضاوت اینکه کدام قسمت ها واضح و کدام قسمت ها تار هستند، کار مشکلی است. در نتیجه به نظر می رسد که عمق میدان افزایش پیدا کرده است. به همین ترتیب، لنزهای با فاصله کانونی بلندتر تصویر را بزرگتر ثبت می کنند و در نتیجه تفاوت فوکوس بین قسمت های مختلف تصویر نیز به همان نسبت آشکارتر می گردد. بنابراین به نظر می رسد که عمق میدان کاهش پیدا می کند.

تاثیرات فاصله فوکوس

هنگامی که موضوع به دوربین نزدیک و نزدیک تر می شود، دو عامل در کاهش شدید عمق میدان نقش پیدا می کنند که ربطی به تغییر در اندازه دیافراگم و فاصله کانونی هم ندارند. عامل اصلی افزایش بزرگ نمایی تصویر است، همین طور که تصویر در منظره یاب بزرگتر می شود، تغییرات کوچک در عمق موضوع نیز افزایش یافته و بنابراین لنز مجبور است که در فاصله های متفاوتی از حسگر یا فیلم فوکوس کند. توجه کنید که شما در مقایسه با عکاسی از موضوعات دور، هنگام عکاسی کلوزآپ حلقه لنز را به مقدار بیشتری می پیچانید. عامل نه چندان آشکار ولی مهم دیگر برای تغییر در عمق میدان این است که هنگامی که لنز بر روی موضوعاتی دورتر از صفحه کانونی تنظیم شده است، فاصله کانونی موثر آن به طور خفیفی افزایش می یابد.( به عبارت دیگر هنگامی که بر روی موضوعات کلوزآپ فوکوس شده است)

منبع: fbaroon.blogspot.com

[karin]

عکاسی از گل‌ها از به نظر ساده می‌آید چرا سوژه ثابت است و بابت قرار گرفتن در برابر دوربین از شما گله و شکایت نمی‌کند. گل‌ها همیشه به خاطر زیبایی ذاتی‌شان مورد توجه عکاسان هستند اما باید بدانیم عکاسی حرفه‌ای از این پدیده ی طبیعی کار چندان آسانی نیست.


نور
عکاسی از گل‌ها بسته به محیط تکنیک‌های متفاوتی را طلب می کند. برخلاف عکاسی از اکثر سوژه های، هنگام طلوع و غروب آفتاب زمان مناسبی برای عکاسی از گل‌ها نیست.
نور در این دو زمان باعث تیره شدن گلبرگ‌ها و از بین رفتن شفافیت و درخشش برگ‌ها می‌شود. در واقع نور ملایم و پراکنده در روزهای ابری مناسب ترین نور برای عکاسی از گل‌هاست.
البته اگر محدودیت زمانی داشتید ترجیحاً از نور گرم صبح‌های زود بهره ببرید و عکاسی را برای زمان ظهر به تاخیر نیاندازید.
در این صورت می‌توانید از ----- برای ملایم کردن نور استفاده کنید و یا با قراردادن یک کاغذ روغنی و حتی یک تکه پارچه‌ی سفید از تابش مستقیم آفتاب به گل جلوگیری کند.

نور پس‌زمینه
یک دیگر از راه‌های عکاسی از گل‌ها در نور روز، قرار دادن منبع نور در پشت سوژه است.
عکاسی در چنین شرایطی نیاز به تمرین دارد چرا که اگر منبع نور زیاد باشد باعث تیره شدن و از بین رفتن سوژه در تصویر می‌شود.
اما استفاده صحیح از این تکنیک درخشندگی بسیار خیال‌آوری را به گل می‌بخشد.

فکوس و پس‌زمینه
گاهی زیبایی یک گل - به ویژه تک شاخه‌ها - به خاطر شلوغی پس‌زمینه‌اش در تصویر گم می‌شود و به نظر بیننده نمی‌آید. برای اجتناب از چنین اتفاقی چند راه حل وجود دارد؛
یک راه تنظیم F (دیافراگم) دوربین روی اعداد کم است که باعث محو شدن پس‌زمینه‌ و برجسته شدن گل در تصویر می‌شود.
راه دوم قرار دادن یک شی ساده در پشت شاخه گل است.
سعی کنید از اشیایی تیره استفاده کنید که با رنگ گل در تضاد باشد. برای مثال یک تکه حصیر و یا چوب بهترین انتخاب در این شرایط است. راه شوم بهره گرفتن از نور فلاش است که در هنگام شب می‌تواند پشت زمینه گل را تاریک کند.

عکاسی ماکرو
با استفاده از گزینه ماکرو می‌توانید عکس‌های بسیار جزیی و نزدیک از گل‌ها بگیرید.
دوربین‌های حرفه‌ای و کلاسیک نیاز به لنز‌های جداگانه‌ای برای عکاسی ماکرو داشتند اما امروزه گزینه ماکرو در اکثر دوربین‌های دیجیتال تعبیه شده است.
با استفاده از این امکان می‌توانید از جزییات یک گل، پرچم‌ها، و حتی قطره شنبم نشسته بر گلبرگ نیز عکس بگیرید.

برای عکاسی ماکرو استفاده از سه پایه ضروری‌ست. لرزش‌های نامحسوس دوربین بر روی دست ممکن است باعث تار شدن عکس شود.
توجه داشته باشید جا‌به‌جایی گل‌ها با وزش یک نسیم ملایم نیز ممکن است تصویر گل در عکاسی ماکرو را محو کند.
ترکیب بندی
یک عکس جذاب و دیدنی از گل چیزی فرا‌تر از تصویر یک گل است! دیدن یک دشت پر از گل‌های وحشی شاید در واقعیت بسیار زیبا باشد اما ممکن است در عکس بسیار خنثی و حتی کسالت آور به نظر برسد مگر اینکه گل ها با محیط اطرافش در یک تضاد و یا ارتباط قرار بگیر.
برای مثال می‌توانید انسان‌ها، حیوانات و حتی یک عمارت را به کادر اضافه کنید و عکس را از تصویر ساده یک مرزعه به عکسی جذاب بدل کنید.
این نکته را برای عکاسی ماکرو از یک گل نیز می‌توانید در نظر بگیرید؛ یک پروانه و یا زنیور بر روی گلبرگ به زیبایی آن گل اضافه می‌کند.

زاویه کادر در عکاسی نیز از اهمیت زیادی برخوردار است. برای مثال عکس یک مزرعه گل آفتابگردان با زاویه دید معمولی جذابیت چندانی ندارد.
در عوض دوربین را پایین بیاورید و یک عکس از شاخه‌های بلند و سر به فلک کشیده آفتابگردان تهیه کنید و یا با استفاده از گزینه ماکرو می‌توانید عکس بسیار زیبایی از نظم و ترتیب دانه‌های این گل بگیرید.

همیشه دنیال زاویه‌های متفاوت باشید. تجربه و آزمون خطا بهترین راه برای بالابردن کیفیت در عکاسی است.

ترجمه: نفیسه مطلق
منبع: hamshahrionline.ir

[karin]

عکس خوب و زیبا از رعد و برق، فقط با صبر و تمرین به دست می‌آید چرا که رعد و برق تنها برای لحظه‌ای بر آسمان ظاهر می شود و عکاس فرصت کمی برای عکس‌العمل دارد. حرفه‌ای‌ها معتقدند عکس از این پدیده پاداشی است به صبوری و تلاش یک عکاس!


ابزار مناسب


در اختیار داشتن ابزار مناسب عکاسی از رعد و برق را آسان‌تر می‌کند. سه‌پایه بهترین وسیله برای ثابت نگه داشتن دوربین است چرا که شما احتیاج به نوردهی بالا دارید و نمی‌توانید دوربین را برای مدت طولانی بدون حرکت روی دست نگهدارید.
اگر می‌خواهید با دوربین‌های غیر دیجیتال عکاسی کنید حتماً از فیلم‌هایی با حسایت پایین (ASA100) استفاده کنید.


عکاسی در شب


بیشتر عکاسان شب را برای عکاسی انتخاب می‌کنند. مراحل این عکاسی به شرح زیر است:

• دوربین را به سه پایه وصل کنید و کادر را در محل فرضی وقوع رعد و برق تنظیم کنید.
• اگر از شاتر سیار استفاده می کنید از اتصال آن به دوربین مطمئن شوید.
• دوربین را روی نهایت وضوح تنظیم کنید.
• در حالت دستی دوربین (Manual)، شاتر را روی گزینه B و دیافراگم را روی گزینه f 8قرار دهید.
• اکنون دکمه شاتر را بزنید و منتظر رعد و برق باشید.

نور عکس شما بسته با میزان روشنایی محیط، حساسیت دوربین و یا فیلم به نور و مدت باز بودن دریچه دوربین تفاوت می‌کند. در واقع هر جه محیط تاریک‌تر باشد مدت طولانی‌تری می‌توانید میزان نوردهی را افزایش دهید.

صبر کلید موفقیت است


صبر مهم‌ترین عامل گرفتن یک عکس خوب از رعد و برق است. اگر توانستید در یک حلقه ۳۶تایی ۲ عکس خوب و قابل قبول از رعد و برق تهیه کنید باید بدانید که کارتان را خوب و درست انجام داده‌اید.
نکات ذکر شده در بالا بسیار مهم است. بیشتر عکس‌های خوب روی سه پایه و با نوردهی بالا و اندکی صبر گرفته شده‌است.


عکاسی در روز


عکاسی از این پدیده در روز بسیار مشکل‌تر است چراکه نمی‌توان دریچه دوربین را برای مدت طولانی باز نگه داشت.
ساده‌ترین راه حل خرید یک ابزار کمکی به نام «صاعقه‌گیر» است. این وسیله روی دوربین سوار می‌شود و کمک می‌کند تا به محض وقوع یک رعد و برق دوربین به صورت اتوماتیک عکس بگیرد.
اگر این ابزار را در اختیار ندارید به روش زیر از رعد و برق در روز عکس بگیرید:

• دوربین را به سه پایه وصل کنید و کادر را در محل فرضی وقوع رعد و برق تنظیم کنید.
• اگر از شاتر سیار استفاده می ‌کنید از اتصال آن به دوربین مطمئن شوید.
• دوربین را روی نهایت وضوح تنظیم کنید.
• در حالت دستی دوربین (Manual)، دیافراگم را روی گزینه f 5.6 -16 قرار دهید.
• به محض دیدن رعد و برق دکمه شاتر را فشار دهید

کادربندی



از آنجا که هیچ کس نمی‌تواند محل دقیق صاعقه را حدس بزند، باید کادر را هوشمندانه تنظیم کرد. رعد و برق‌ها اکثراً چند بار در حدود یک منطقه پدید می‌آیند و تقریباً می‌شود محل فرضی آن را حدس زد. چند نکته دیگر را نیز در نظر داشته باشید.
ابرهای روان در عکاسی با نوردهی بالا باعث تار شدن عکس و در نهایت ضعف تصویری می‌شوند. در عوض قرادادن ساختمان‌ها و برج‌های سر به فلک کشیده در کادر هنگام وقوع صاعقه به جذابیت عکس کمک می‌کنند.

نکات امنیتی


به هیچ وجه خطر نکنید. صاعقه‌های ناشی از رعد و برق بسیار خطرناک و گاهی کشنده هستند.
هنگام عکاسی فاصله را رعایت کنید و در دورترین نقطه ممکن از سیم‌های فشارقوی بایستید. در شرایط طوفانی حتماً از داخل محوطه مسقف عکاسی کنید.

یادتان باشد که هیچ عکس زیبایی ارزش به خطر انداختن جانتان و یا صدمه‌های خبران ناپذیر جسمی را ندارد.





ترجمه: نفیسه مطلق
منبع: hamshahrionline.ir