سلام
فكر كردم بهتر باشه يه تاپيك ويژه ي موسيقي سنتي هم تو انجمن موسيقي داشته باشيم. البته من تا جايي كه سرچ كردم در مورد موسيقي سنتي عمدتا دانلود آهنگ بود و بحث درمورد موسيقي و سازهاي سنتي ايراني (كه متاسفانه الان ديگه خيلي مهجور افتادن) نشده بود. بعد هم ماشالا اينقدر اساتيد موسيقي مدرن تو انجمن هست كه من شك كردم نكنه هيچ كس اينجا ساز سنتي نمي زنه .
حالا به هر حال من براي شروع يه تاريخچه از ساز دف مي زارم (براي آشنايي بيشتر كساني كه ممكنه بخوان اين ساز رو شروع كنن) اگه استقبال شد خواهش مي كنم از بقيه ي دوستاني كه ساز سنتي مي زنن اينجا در مورد سازشون صحبت كنن و اطلاعات بدن چون من خودم خيلي دنبال يه سري اطلاعات تخصصي در مورد تار و تفاوتها و مزيتهاي اون نسبت به سه تار مي گردم ولي چيزي پيدا نكردم.
موفق باشيد
-----------------------------------
نظري به تاريخچه ي دف
دف و دپ اسم صوت است و صدايي است كه از كوبيدن ضربه اي به پوست دف بر مي ايد. ساز دف از متداولترين و اساسي ترين نمونه ي آلات ضربي (سازهاي كوبه اي) يا الات ايقاعي روزگاران قديم به شمار مي ايد. در فرهنگنامه موسيقي ايران آمده: دف دايره اي است از چوب كه بر روي آن پوست كشيده اند. در برخي مناطق حلقه هايي نيز بدان آويزان كنند و در مجلس سماع صوفيان اشعار مذهبي و عرفاني را با آهنگهاي دل انگيز و جانسوز در دستگاه هاي مختلف و نيز ريتمهاي متفاوت به همراه دف مي خوانند و مجلس انان شور است و شوق و نيايش.
در فرهنگ معين آمده است: دف (فارسي عربي،تركي،آلبانيايي) همان دايره است ضمن اين كه اين لفظ در مصر و الباني به طور كلي معناي دايره مي دهد. در الجزاير ساز مخصوصي است با قاب چهارگوش كه داراي دو پوست است و در پشت اين پوست را از داخل چهار تار زهي كشيده اند. در نقش برجسته شكار گوزن در طاق بستان دو نوازنده يكي از سمت چپ ناي يا سورناي مي نوازد و ديگري ساز چهارگوشي در دست دارد كه نوعي دف مربع شكل مي باشد. شكل دستهاي نوازنده اين ساز به گونه اي است كه بيش از هر چيز مويد اين نظريه است كه دف از دوره ي باستان مورد توجه بوده است. اين نوع دف يعني دف چهارگوش هنوز هم در مصر و سوريه رواج دارد و قاب آن به شكل قاب خشت مالان است.
در دايره المعارف فارسي مصاحب آمده است دف سازي است كه اساسا عبارت است از قالبي كه بر يك (و گاه) دو طرفش پوست گشيده شده است و با زدن به واسطه ي انگشتان يا تكان دادن آن نواخته مي شود.
چنان كه ياد شد دف چهار گوش در پيش از اسلام متداول بوده ولي در ايت روزگار نواختنش متروك شده است. در حال حاضر در بسياري از اركسترهاي ايراني دف يا دايره يكي از سازهاي اصلي به شمار مي ايد.
منحصرا در كردستان است كه دف يا دايره به عنوان يك ساز مذهبي به كار مي رود. آنان دف را با اهنگ مناجات براي حالت سماع يا جذبه مي نوازند. صداي اين ساز مثل دايره و لي هيجان انگيزتر است. وقار مخصوصي دارد كه شنونده را به تفكر در عوالم رويا وامي دارد.