شعر گمنام

[دل تنگم]

احساسي است عجيب, ناگفتني
چون بارشي گرم در دل آفتاب

زبانم تهي است از كلمات .
جملات مرده اند.
دريايي از صحبتم
اما خورشيد تنهايي بخارم كرد

چيزي در بي نهايت وجودم سنگيني مي كند,
ميان شب و روزم دري بسته است.
سايه سياهي
روي زندگي ام خم شده
و در سياهي آن آينده را مي بينم.
از وهمش
تار و پودم از هم گسيخت.

احساسي است عجيب, لبريز از باورهاي دردناك,
چون بارشي گرم در دل آفتاب.

امروز از فردا رنگ مي گيرد
فرداهايي بي رنگ تر از امروز
و من با قلم تنهايي
فرداها را
بر پرده تاريك دلم نقش مي كنم
تا خود را در آنها باور كنم.
شايد فردايم را عطر رنگي باشد.

[دل تنگم]

به زمين مي گويم
از تنهاترين ياسي
كه در تنهاترين شب رويا
در قلب من مي روئيد

به زمين مي گويم
از سنگين تريت خوابي
كه در كامش لغزيد
و روياي زندگي آغاز شد

از وزش زمان كه بگذريم
آرزوهاي ماست
كه زندگي را
با دستاني پينه بسته به دوش دارد

به زمين مي گويم
كه نمي شنود و چون شب هاي من
در بي كران سكوت است

جويبار محبت خشكيد
و در كنارش
گل آرزويم پژمرد

نه پروازي, نه تابشي, نه وزشي
من بودم و نيستي
و مرگ متولد شد

به زمين مي گويم
از مرگ مسرورترين سرو زمين
كه از پژمردگي ياسش
درخت نيستي
مرگ را ميوه داد
و او نيز سرانجام با من گريست

[Ar@m]

شعر گفتن فقط حس نميخواد..بلكه يه نگاه ساده و پاك مي خواد....كه به نظر من شما همشو دارين...تبريك ميگم.

مرسی!
این نظر لطف شماست ولی فکر نمی کنم هیچکدومشو من داشته باشم!

[winter+girl]

چمباتمه میزنم کنار تنهایی
و به زندگی کردنم فکر میکنم
به زندگیی که نکردم
به خدایی که نشناخته ام
سیاهی روشن می شود
نوری می تابد
ندایی می آید
وجودم می جوشد
زندگی ام آغاز می شود

[winter+girl]

سوز آهم اثر نمی بخشد
دفتری را چرا سیاه کنم
شمع بالین مرگ خود باشم
کاهش جان خود نگاه کنم
بس کنم این سیاهی کاری بس!
گرچه دل ناله میکند
((بس نیست))
برگ های سپید دفتر من
از شما رو سیاه تر کسی نیست

[winter+girl]

اي آسمان ! باور مكن ، كاين پيكره محزون منم
من نيستم ! من نيستم
رفت عمر من ، از دست من
اين عمر مست و پست من
يك عمر با بخت بدش بگريستم ، بگريستم
ليك عمر پاي اندرگلم
باري نپسريد از دلم
من چيستم ؟ من كيستم

[winter+girl]

زندگی رویا نیست ،
زندگی زیبایی است می توان بر درختی تهی از بار ،
زدن پیوندی
می توان در دل این مزرعه ی خشک و تهی بذری ریخت
می توان از میان فاصله ها را برداشت دل من با دل تو هر دو بیزار از این فاصله هاست

[winter+girl]

در انتظارت ای ترانه ی نا مفهوم ،
کفشهای غیرتم را در می آورم و
در کویر غرورم پا برهنه راه می روم
شاید تاولهای قلبم را باور کنی !

[winter+girl]

و با حود این چنین سودا میکنم

زمان زمان عشق است و پروا میکنم.

شاید ندانم که بر خودم چه ها رفته است.

ولی از این شادمانم که عشق بازی با معشوق میکنم.

صدایی از اعماق وجودم دم به دم زبابه میکشد.

شعر های خاطره را ورق زنان گریه میکنم.

....................از سروده های

شهرام ن

[winter+girl]

دلم مانند روز های بارانی است
هوای مه گرفته در درونم شیهه خواهد کرد
و من در امتداد حرف هایم
بسی از فعل امید
دور دورم
دور تر از دورم