چرا انسان‌های مدرن کم مو هستند؟
پستانداران مقدار زیادی انرژی مصرف میکنند تا خودشان را گرم نگه دارند. پوست در واقع عایق‌بندی طبیعت برای بدن است.
چرا ما باید در گذشته از آن مزیت مهم چشم‌پوشی کرده باشیم؟
قابل تصورترین جوابی که می‌توان به این سوال داد، این است که اجداد ما میلیون‌ها سال قبل یک دوره زندگی در آب را پشت سر گذاشتند و موهای‌شان را از دست دادند.همان‌طور که می‌دانید مو عایق خوبی در آب نیست، و این درست مثل وضعیت پستانداران بی‌مو و آب‌زی(سیتاشین‌ها) بود.
دانشمندانی که این نظر را قبول ندارند می‌گویند که اگر قرار است موجودی در آب احساس گرما کند، باید بدنی گرد و پیه‌دار داشته باشد، نه اینکه دارای جثه‌ای دراز و پر از اعضا و جوارح باشد. از طرف دیگر، آن نظریه دوران زندگی در آب هم چندان قابل قبول نیست چون شواهد فسیلی برای تاییدش وجود ندارد.
نظریه‌ای که توجه خیلی‌ها را در این خصوص به‌خود جلب کرده، این است که انسان‌ها موهای بدن‌شان را زمانی از دست دادند که گرمای شدید تهدیدی برای‌شان به شمار آمد.
کریس استرینگر، از موزه تاریخ طبیعی لندن میگوید:«ما نفس‌نفس نمی‌زنیم و گوش‌هایی بزرگ مثل گوش‌های فیل هم نداریم. تنها راهی که می‌توانیم از طریقش خنک شویم عرق کردن است و با داشتن موهایی کلفت چنین چیزی امکان‌پذیر نبود.»
البته این قضیه شاید در دوران زندگی در جنگل‌های سایه‌دار، چندان مشکل‌ساز نبود اما وقتی اجداد ما به زمین‌های بازتر کوچ کردند و آن‌جا را به‌عنوان محل زندگی خود برگزیدند، شرایط عوض شد.
طبیعت، این‌طوری می‌طلبد که انسان‌هایی با موهای نرم آن‌جا زندگی کنند، به شکلی که هوای خنک کننده در اطراف بدن‌های عرق کرده‌شان بچرخد و خنک‌شان کند.
اما عرق کردن به‌معنای این است که مایعات زیادی باید وارد بدن شود و این یعنی این‌کع انسان‌ها باید در نزدیکی رودها و چشمه‌ها زندگی می‌کردند.
این همان جایی است که اطرافش کمی پر درخت و سایه‌دار بوده و نیاز به عرق کردن را کاهش می‌داد. از سوی دیگر، عصر یخبندان «پلیستوسین» حدود ۱.۶ میلیون سال پیش آغاز شد و حتی در آفریقا هم شب‌ها دیگر خنک‌تر از گذشته بود.
مارک پیگل از دانشگاه ردینگ انگلیس میگوید سایر موجودات در دشت زندگی می‌کردند که موهای بدن‌شان را آن زمان از دست ندادند. استدلال او این است که انسان‌ها درست زمانی موهای بدن‌شان را از دست داده بودند که برای مقابله با تبعات آن، آمادگی پیدا کرده بودند.این احتمالا زمانی است که انسان‌های مدرن تکامل پیدا کرده بودند، یعنی حدود ۲۰۰ هزار سال پیش.
در چنین شرایطی احتمالا انسان‌ا با لباس پوشیدن، پناهگاه ساختن و درست کردن آتش، توانستند از دست رفتن موهای بدن‌شان را جبران کنند. به گفته پیگل، انتخاب طبیعت این بود که انسان‌ها موهای کم‌تری داشته باشند چون موی بدن باعث ایجاد انگل کم‌تری میشود که بیماری‌های مختلف را شیوع می‌بخشند.
البته به تدریج آن‌ها که موهای کم‌تری داشتند خود را زیباتر از دیگران هم قلمداد کردند و در هین راستا تولیدمثل بیشتری داشتند و ژن‌های بیشتری از آن‌ها باقی ماند.
در همین حال، شواهدی جزئی‌تر نشان میدهد که شپش بدن که در لباس‌ه زندگی می‌کند از حدود هفتادهزار سال پیش وجود داشته است و احتمالا تا قبل از آن هنوز استفاده از لباس چندان مرسوم نبوده است.
جواب بصورت نقل قول
نوشته شده توسط مهـندس مسعود
