رامپال، اسطوره فرانسوی فلوت
ژان پیر رامپال در Marseille متولد شد، او فرزند آندره (Andree née Roggero) و فلوتیست موفق فرانسوی جوزف رامپال بود. ژان-پیر رامپال اولین نماینده عصر مدرن بود که فلوت سلو را در اتحادیه کنسرت بین الملل تثبیت کرد و موجب تحسین و تشویق بسیار زیاد مخاطبان شد، بطوریکه کنسرت های او با برنامه های خواننده های مشهور، پیانیستها و ویولونیستها برابری می کرد.
ژان-پیر رامپال در سن دوازده سالگی نوازندگی فلوت خود را آغاز کرد.
بعد از تدریسهای خانگی پدرش جوزف، (کسی که استاد فلوت در هنرستان مارسل و مدیر فلوت ارکستر سمفونیک مارسل بود) او در در هنرستان مارسل متد Altes را می آموخت و او در همین هنرستان مقام اول را در 1937 در رشته فلوت دریافت کرد.
او همچنین اولین رسیتال عمومی خود را در Salle Mazenod مارسل اجرا کرد، در حالیکه تنها 16 سال داشت. پس از آن همچنین برای دومین بار در Orchestre des Concertes Classiques مارسل، کنار پدر خود فلوت نواخت (البته آنها بطور خصوصی هر روز با هم دوئت می نواختند).
به هر حال، دوره زندگی هنری قابل توجه او، که به اندازه بیش از نیم قرن بود، بدون تشویق از سوی والدینش همراه بود! چراکه مادر و پدر او ترجیح می دادند که پسر خود را به عنوان یک دکتر یا جراح با یک عنوان معتبرتر ببینند تا یک موزیسین حرفه ای.
در آغاز جنگ دوم جهانی، رامپال از روی وظیفه وارد مدرسه پزشکی شد و در آنجا به مدت 3 سال تحصیل کرد. اما هنگامیکه نازیها که فرانسه را اشغال کرده بودند او را برای کارگری در آلمان در سال 1943 مجبور کردند، او از خدمت (AWOL) فرار کرد و راهش را بطور مخفیانه به پاریس تغییر داد. رامپال با تغییر دادن محل سکونتش بطور مداوم، توانست از تفتیش رهایی پیدا کند.
رامپال در هنرستان فرانسه، با اجرای Le Chant de Linos از Jolivet، جایزه اول را در مسابقه سالیانه فلوت بدست آورد، موفقیتی که با جایزه پدرش، جوزف، در 1919 برابری می کرد.
رامپال مهمترین نوازنده فلوت بود که (مخصوصا در سالهای پس از جنگ جهانی دوم) توانست باز اجراهای سولو فلوت و اجرای کنسرتوهای این ساز را رواج دهد.
اما استعداد رامپال و حضورش (او یک مرد درشت هیکل بود برای در دست گرفتن این چنین ساز ظریفی و نواختن آن اینچنین لطیف!) یک شکاف ایجاد کرد و راه را برای نسل بعدی سوپر استار های فلوت از جمله[جیمز گالوی و امانوئل پاود (Emmanuel Pahud) هموار کرد.
رامپال یک نوازنده فلوت کلاسیک فرانسوی، به شیوه سنتی بود( پدرش از Hennebains نوازندگی را آموخته بود ، کسیکه همچنین به Marcel Moyse نیز آموخته بود)، اگرچه در پس هنرنمایی های تکنیکی ممتاز رامپال، سبک شوالیه " لاتین" جنوب مدیترانه بیشتر بود تا تیپ رسمی مؤسسه های شمال پاریس.
خصوصیت ویژه نوازندگی وی مجموعه های از اصوات درخشان بود که مانند پالتی مملو از رنگهای صدایی لطیف به همراه ویرتوزیته بالا شنوندگانش را به هیجان می آورد.
او ویبراسیونهای گوناگونی برای هر قطعه ای که می نواخت بکار می برد که کاملا با آن موسیقی مرتبط بود، همچنین او یک قابلیت امضاگونه داشت که در میان یک پاساژ طولانی، نفسهای سریع کوتاهی می گرفت بدون اینکه هیچ وقفه ای احساس شود.
عمدتاّ از او به عنوان خالق یک مد مردمی برای فلوت در سالهای بعد از جنگ یاد می شود، همچنین وی شهرت زیادی در بازنوازی تعداد زیادی از قطعات فلوت آهنگسازان دوره باروک و ایجاد انگیزه در آهنگسازان معاصری مثل Poulenc و Bolling برای خلق آثار جدید (که تبدیل به استانداردهای جدیدی در رپرتوار فلوت شدند) دارد.
جواب بصورت نقل قول
نوشته شده توسط negar00
