گوگل شرکت دابل کليک را ميخرد
چهارشنبه 22 اسفند 1386 واحد مرکزی خبر
شرکت گوگل اجازه يافت شرکت دابل کليک را که مهمترين شرکت تبليغاتي اينترنتي محسوب مي شود، بخرد.
به گزارش شبکه فرانس24، دابل کليک شرکتي بزرگ امريکايي است که تخصصش در بخش تبليغات اينترنتي است . اين شرکت فهرستي از چندين ميليون کاربر را دارد که در ان پايگاههاي مورد علاقه انان قرار گرفته است. برخي از مدافعان حقوق فردي از اين تصميم انتقاد کرده بودنداما کميسيون اروپا موافقت خود را با اين معامله اعلام کرد. به اين ترتيب گوگل به ارزش سه ميليارد دلار شرکت دابل کليک را مي خرد. بازار تبليغات اينترنتي سي و هفت ميليارد دلار براورد شده است و به اين ترتيب گوگل تلاش خواهد کرد در بخش تبليغات به برتري دست يابد.
مخالفت گوگل با ادغام مايکروسافت و ياهو
سهشنبه 28 اسفند 1386 واحد مرکزی خبر
رئيس شرکت اينترنتي "گوگل" در مصاحبه با شبکه سي ان ان با ادغام شرکتهاي مايکروسافت و ياهو مخالفت کرد.
به گزارش شبکه تلويزيوني سي ان ان اريک اشميت، رئيس شرکت گوگل گفت به نظر مي آيد مردم رفتار شرکت توليد کننده نرم افزار "مايکروسافت" را در دهه نود ميلادي که باعث محاکمه اين شرکت در خصوص تلاش غيرقانوني براي بدر بردن رقبا از ميدان رقابت بود و منجر به محکوميت اين شرکت شد، به فراموشي سپرده اند. اگر اکنون شرکت مايکروسافت، شرکت اينترنتي "ياهو" را خريداري کند، بار ديگر ممکن است برخي از همان رفتار غيرقانوني را در قبال رقباي خود به کار برد، که از لحاظ رقابتي غيرمنصفانه است .
رئيس شرکت گوگل در ادامه اين مصاحبه از خدمات جديد شرکت گوگل به نام "ابر محاسباتي" خبر داد، که کاربران شخصي يا کمپاني ها مي توانند عضو اين خدمات شوند و از طريق آن کليه اطلاعات رايانه شخصي يا شرکتي، تلفن همراه و ديگر وسايل الکترونيکي خود را در سايت گوگل تحت نام خود يا شرکت خاص ذخيره کنند. اشميت افزود اين خدمات جديد شرکت گوگل، به کاربران اين آزادي را مي دهد که در هر نقطه از جهان بتوانند به اطلاعات ذخيره شده خود دسترسي داشته باشند و از خراب يا مفقود شدن، و حتي سرقت رايانه يا تلفن همراه خود نگران نباشند، زيرا تمامي اطلاعات مهم شان به صورت کاملاً امن در سايت گوگل ذخيره شده است.
آيا اينترنت به محيطی با قابليت حمل اطلاعات و ارتباطات تبديل می شود؟
يك لحظه تصور كنيد در دنيای فيزيكی فرصتی پيش آمده كه محل زندگی تان را تغيير دهيد تا بدليلی مثلا بودن در كنار نزديكان يا همكاری در يك موسسه حرفه ای در شهر ديگری زندگی كنيد. آن موقع چقدر مهم است كه تمام زندگی تان نيز در اين مهاجرت به طور كامل قابليت انتقال داشته باشد. اينكه همسرتان بتواند در اين مهاجرت به شهر جديد شما را همراهی كند يا فرزندانتان بتوانند در كنارتان باشد مستلزم هزار دنگ و فنگ اداری و اقتصادی است، از دادن درخواست انتقالی از محل كار تا انتقال و ثبت نام فرزندان در مدرسه جديد، پيدا كردن خانه مناسب و .... و چقدر وحشتناك خواهد بود كه همسرتان برای بودن در كنار شما مجبور شود از شغل قبلی اش با تمام زحماتی كه برايش كشيده استعفا دهد.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
چند روز پيش ايميلی برای عضويت در سايت spokeo (مرور وبرگر) به دستم رسيد. Spokeo و خيلی از سايت هايی كه اين روز ها می بينيم و در آينده خواهيم ديد يك ويژگی مشترك خواهند داشت و آن امكان دريافت فهرست ارتباطات كاربر از مكان های ديگر( مثلا از طريق آدرس ايميل) است. به اين مفهوم كه وقتی شما می خواهيد در سايتی ثبت نام كنيد از شما خواسته می شود كه آدرس ايميل تان در ياهو يا گوگل را به همراه رمز عبور آن به سايت بدهيد. به اين طريق ليست ارتباط های شما با ديگران بلافاصله به سيستم جديد (در اينجا Spokeo ) وارد خواهد شد و شما ميتوانيد دوستانتان را در سيستم جديد در كنار خود داشته باشيد.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
حالا به اين فكر كنيد كه تا چند وقت ديگر چنين پديده ای به واسطه تكامل استانداردهای جهانی در تعريف سطوح دسترسی، كاملا رايج خواهد شد. من تصورم از وب سال های آينده تفريبا وبی با شباهت های بسيار به دنيای حقيقی است. مثلا ممكن است بخش هايی از وب مانند شهر ها و مجموعه ای از شهر های اينترنتی مانند استان ها باشند. و يا چندين استان اينترنتی يك كشور اينترنتی را بسازند. البته به موازات اينها وب جهانی نيز وجود خواهد داشت ولی برای هر بخشی يك شناسه منحصر به فرد لازم خواهد بود. ضمنا تصور اينكه در شهر های اينترنتی شاهد پديده هايی همچون فروشگاه های زنجيره ای معتبر جهانی نيز باشيم نيز بعيد نيست. به نظر شما نقش مهاجرت در چنين محيطی چقدر پررنگ خواهد بود؟
شايد شما 5 سال در استونی زندگی كنيد و از شناسه الكترونيك آن كشور (OpenID) استفاده كرده ايد و حالا می خواهيد به كشور ديگری مهاجرت كنيد آنوقت به يك OpenID معتبر در كشور مقصد نيازمنديد (در اينجا منظور از OpenID شناسه ايست كه تمامی فعاليت های برخط شما از آن طريق انجام ميگيرد). البته قضيه فقط مهاجرت از يك كشور به كشور ديگر نيست.
بگذاريد جور ديگری نگاه كنيم، فرض كنيد يك وبلاگ نويس هستيد كه 5 سال در سرويس وبلاگ پرشين بلاگ، وبلاگ نوشته ايد، حالا ميخواهيد به سرويس بلاگفا مهاجرت كنيد، اين حق شماست كه بتوانيد تك تك نوشته هايتان و حتی نظرهای خوانندگانتان را به سرويس مقصد انتقال دهيد. اين اتفاق در مورد سرويس های تجارت الكترونيك اهميت بيشتری پيدا خواهد كرد. يك لحظه برگرديد به دنيای فيزيكی/ مثلا من يك حساب بانكی در محل سكونت فعلی ام دارم و می خواهم تمام موجودی ام را به بانكی در شهر جديد انتقال دهم، آيا اين وحشتناك نيست كه بانك به شما اجازه انتقال پولتان به بانك ديگر را ندهد چون فكر ميكند كه به دليل اينكه مدتی ميزبان پولتان بوده نسبت به آن حق مالكيت نيز پيدا كرده!
اين ها مباحثی كه از مدت ها پيش نيز مطرح بوده اند ولی راه حل های آن به كمك ايجاد استاندارد های پايه در حال شكل گيری است. پديده ای كه اين روزها در وبلاگ های حوزه IT با عنوان Data Portability ياد ميشود (علاقمندان جستجو كنند) و من متاسفانه در بين وبلاگ های فارسی نمی بينم كسی در باره اين موضوعات چيزی بنويسد.
طبق روال نوشته های قبلی البته باز هم نسبت به اين تغييرات نگاه مشكوكی دارم چون دنيای سرمايه داری پيش قدم است و استاندارد ها را متاسفانه قدرمندتر ها می سازند ( همان جمله تاريخ را فاتحان می نگارند است ديگر ). پروژه Data Portability در حال حاظر يك سايت رسمی و يك گروه عمومی در گوگل دارد.
سایت رسمی :
کد:
http://www.dataportability.org/
گروه عمومی :
کد:
http://groups.google.com/group/dataportability-public/
پروژه ديتای قابل انتقال هنوز يك پروژه به تكامل رسيده نيست ولی در مرحله ای بسيار اميدوار كننده قرار دارد و با توجه به اينكه بسياری از استاندارد های مورد نياز در روند تكاملی خود سرعت گرفته اند، تحليل گران وب نسبت به آن اميدوار هستند. مهمترين استاندارد های مورد استفاده در اين پروژه ، همانطور كه در صفحه اول سايت به صورت مصور ديده می شود، عبارتند از apml , OpenID , RDF , MicroFormats , Rss , Opml , OAuth و چند تای ديگه
فكر ميكنم كسانی كه تا اينجای اين مطلب آپديت بلاگ را دنبال كرده باشند خوب می دانند كه OpenID ، Rss و Opml چی هستند. فعلا بد نيست به استاندارد OAuth نگاهی بياندازيم و اگر اشتياقی وجود داشت در نوشته های بعدی گذری هم بر ساير استاندارد ها خواهيم كرد.
استاندارد OAuth
سایت رسمی :
گروه رسمی :
کد:
http://groups.google.com/group/oauth
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
لغت OAuth در سايت رسمی چنين تعريف شده است: يك پروتكل آزاد برای دستيابی و انتشار اطلاعات محافظت شده. در واقع استاندارد OAuth به كاربر اجازه دسترسی به اطلاعات محافظت شده اش را ديگر سرويس ها ميدهد. همان كاری كه در هنگام ثبت نام در سايت spokeo رخ می دهد و شما به اين سرويس وكالت ميدهيد كه به اطلاعات محافظت شده تان در گوگل (در اينجا فهرست ازتباطات) دسترسی پيدا كند. در حال حاضر كمپانی های بزرگی همچون گوگل ، ياهو و مايكروسافت قابليت مشابهی را پشتيبانی می كنند ولی هدف OAuth ايجاد يك استاندارد جهانی و كلی برای تمامی سرويس های اينترنتی است. اينها را ببينيد:
Google Authentication Proxy interface (AuthSub)
کد:
http://code.google.com/apis/accounts/AuthForWebApps.html
Yahoo! Browser-Based Authentication
کد:
http://developer.yahoo.com/auth/
Microsoft's Windows Live ID Web Authentication
کد:
http://dev.live.com/liveid/
اين بحث در مورد پورتال های بزرگ كه چندين سرويس ارائه می كنند كمی فرق می كند. بگذاريد يك مثال عملی بزنم. تصور كنيد كه شما با فروشگاه سر كوچه قرار داد بسته ايد كه مواد غذايی مورد نياز منزل تان را تامين كند. يك كليد به يكی از كارمندان فروشگاه ميدهيد كه هر چند وقت يكبار به منزل تان بيايد و كمبود ها را بررسی كند ( در اينجا محتويات يخچال) و اگر چيزی لازم بود از فروشگاه برايتان بياورد. بديهی است كه كارمند فروشگاه برای انجام وظيفه فقط بايد به آشپزخانه برود نه اتاق خواب يا سالن مطالعه. هدف استاندارد Oauth نيز همين است يعنی در واقع شما فقط كليد امكان دسترسی به اطلاعات آشپزخانه را برای كارمند فروشگاه تعريف می كنيد.
[ برای مشاهده لینک ، با نام کاربری خود وارد شوید یا ثبت نام کنید ]
در اينترنت نيز اين چنين است. تصور كنيد شما در گوگل چندين حساب داريد. حالا يك سرويس جديد كه در زمينه ابزارهای وبلاگی خدمات ميدهد می خواهد اطلاعات شما را در سرويس بلاگر گوگل بخواند. آيا لازم است به او حق استفاده از اطلاعات تقويم گوگل تان را بدهيد؟ مسلما نه!
نتيجه گيری : تعيين اجازه دسترسی به اطلاعات(Data authorization) در واقع نخستين گام در بحث انتقال اطلاعات (data portability) می باشد و استاندارد هايی همچون OAuth تمرين های خوبی برای رسيدن به اين هدف خواهند بود. نمی توان اينترنت را دنيايی هوشمند دانست اگر قابليت تعيين هويت، بررسی هويت و انتقال اطلاعات بر مبنای هويت كاربر را نداشته باشد.
سوال : هدف اصلی پروژه Data portability اجازه دادن به كاربر در انتخاب ميزبان برای فعاليت های اينترنتی است. اينكه كاربر در هر لحظه كه اراده كند بتواند سرويس ميزبانش را عوض كند بسيار خوب و پسنديده است ولی سوال اينجاست كه چرا گوگل از چنين طرحی پشتيبانی می كند. آيا اين پديده به نفع كمپانی های بزرگ تمام نخواهد شد و آيا كمپانی های كوچك در اين رقابت هم می توانند حضور داشته باشند يا بالعكس